جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بحث ماهیت حسن و قبح و رابطه آن با آموزه های دینی، دستمایه اختلافات کلامی فراوانی شده که ثمره آن وابستگی دین به اخلاق یا بر عکس خواهد بود. عده ای با کشیدن این بحث به ساحت اجتماعی، گستره دین و اخلاق را بریده از یکدیگر و مباین با هم می دانند و فتوا به سکولاریست بودن دین اسلام می دهند. این نوشتار بر آن است تا بررسی دیدگاه های ایده پردازان آن، این طرح را بازخوانی کند.

آیا دیدگاه علّامه طباطبائی دربارة اعتباریات، به طورکلی، و اعتباریات اجتماعی، به طور خاص، با رئالیسم او سازگار است یا نه؟ مدعای این مقاله، سازگاری اعتباریات اجتماعی با رئالیسم علّامه طباطبائی است. این مقاله برای نخستین بار اعتباریات و رئالیسم را با هم پیوند می دهد و به جنبة وجود شناسی اعتباریات توجه می کند. همچنین توضیح می دهد که رئالیسم علّامه طباطبائی رئالیسم تعاملی است و در این باره با توجه به نسبتی که سازمان وجودی انسان با سیر استکمالی دارد، ضابطة «به کار آمدن یا نیامدن در سیر استکمالی انسان» را برای سنجش انطباق یا عدم انطباق با سازمان وجودی انسان مطرح، و به موضوع کارآمدی و ناکارآمدی اعتباریات در رساندن به مقاصد توجه می کند. این مقاله از روش های استقرایی و تحلیلی بهره می گیرد.

مرحوم علامه محمدتقی جعفری مانند سایر حکمای اسلامی به رابطه مستقیم بایدها و نبایدها (و به طور کلی ارزش‌ها) یا اصول اخلاقی با هست‌ها و نیست‌ها یا فلسفه قائل می‌باشند. زیرا از نظر حکمای اسلامی همه حقایق اخلاقی در عالم واقع حقیقتی دارند که عقل انسان آنها را درک می‌کند. به عبارت دیگر اخلاق انکشاف حقایق از واقع است. بر این اساس حکمای اسلامی معتقد به حسن و قبح ذاتی و عقلی مفاهیم و گزاره‌های اخلاقی می‌باشند. دیدگاه خاصی نیز نزد برخی از فلاسفه اسلامی مطرح بوده مبنی بر اینکه می‌توان به کمک مقدمات فلسفی، گزاره‌های اخلاقی را اثبات نمود. اما مرحوم علامه جعفری به این نظریه اعتقادی نداشته و نیز اعتباری بودن مفاهیم و گزاره‌های اخلاقی را که از سوی علامه طباطبایی مطرح شده بود، نپذیرفتند. ایشان به نظریه ذاتی بودن حسن و قبح مفاهیم و گزاره‌های اخلاقی معتقدند. در این پایان نامه در صدد تبیین نظریه ایشان در این باره می‌باشیم.

در فلسفه اخلاق پرسش های بسیاری درباره اخلاق مطرح شده و اندیشمندان برای پاسخ به آن ها متحمل رنج های زیادی شده اند. یکی از پرسش های مهم در فلسفه اخلاق این است که گزاره های اخلاقی به چه صورتی وجود دارند و شناخته می شوند؟. آیا این قضایا به نحوی هستند که به خودی خود و بدون وابستگی به هر چیز دیگری و به صورت بدیهی وجود دارند، یا اینکه خوبی و بدی افعال اختیاری انسان وابسته به توافق آرای عقلا بوده و اعتباری هستند؟. محقق اصفهانی، حسن و قبح و به تبع آن گزاره های اخلاقی را اعتباری دانسته و بر این باور است که خوبی و بدی افعال در واقع و نفس الامر وجود ندارند، بلکه این توافق آرای عقلاست که با در نظر گرفتن مصالح و مفاسد اجتماعی و با هدف حفظ نظام و بقای نوع، حسن و قبح افعال انسان را تعیین کرده و آن ها را به واسطه صفت خوب یا بد مورد مدح یا ذم قرار می دهد. در مقابل، حکیم لاهیجی معتقد است که حسن و قبح افعال، عقلی بوده و علاوه بر آن بدیهی نیز هست. به باور وی هر انسان عاقلی که به مرحله رشد و تمیز برسد به صورت ضروری و بدیهی به حسن عدل و قبح ظلم حکم می کند و اینکه برخی از حکما گزاره های ارزشی را از جمله آرای محموده و مشهورات به شمار آورده اند، فقط به جهت تمثیل برای مصلحت و مفسده عمومی است. به نظر می رسد هم حسن و قبح و هم گزاره های اخلاقی، در مقام عمل اعتباری اند، چراکه انسان در همه امور مربوط به خویش محور بوده و اوست که با توجه به مصالح و مفاسد و اهداف خود، خوب و بد را تعیین کرده و بدانها عمل می کند. اینکه برخی به بداهت چنین قضایایی اعتقاد دارند، شاید در مقام نظر درست بنماید، اما آنچه در مقام عمل جلوه می کند، اعتباری بودن است. شاهد ادعای اعتباری بودن قضایای ارزشی، اختلافاتی است که انسان ها در اعصار، ادیان و جوامع مختلف درباره حسن و قبح و قضایای مشتمل بر آن ها دارند.

یکی از مباحث مهم اصولی که نقش بسزایی در استنباط احکام شرعی دارد مسئله اجتماع امر و نهی می باشد. بحث در این است که آیا عمل واحد می تواند برای مثال دو عنوان وجوب و حرمت را داشته باشد یا چنین چیزی محال است. در این رساله قصد داریم که براساس فلسفه ملاصدرا به حل مسئله بپردازیم و به این سوالات پاسخ دهیم. آیا امکان ورود فلسفه در این بحث وجود دارد؟ نسبت انسان با ملکات نفسانی خود چگونه است؟ رابطه بین حسن و قبح چیست؟ در جواب باید گفت که مسئله اجتماع امر و نهی بحثی عقلی می باشد پس امکان ورود فلسفه به آن می باشد. رابطه نفس انسان با ملکاتش بصورت فاعلی می باشد و انسان با اعمال خود صورت متناسب انشاء می کند. بین حسن و قبح رابطه عدم و ملکه است و نمی تواند این دو صفت با هم جمع شود پس نفس انسانی نمی تواند براساس عمل در آن واحد هم صورت حسن و هم صورت قبیحه انشاء کند. پس اجتماع امر و نهی عقلا محال است.