جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چگونگی رابطه علم و دين از ديدگاه مفسران اسـلامی را مـی تـوان در تفسـير آيـات كيهانی قرآن كريم و رويارويی آن با علوم تجربی جستجو كرد. دراين ميان المنـار و الميزان به عنوان مهمترين تفاسير معاصـر، رويكردهـای متفـاوتی دربـاره ايـن مسـئله دارند. محمد رشيد رضا بر اين باور است كه يكی از جنبه های اعجـاز قـرآن كـريم، اعجاز علمی آن است. اين پيش فرض، او را بـرآن داشـته تـا در رويـارويی بـا علـوم تجربی، بيشتر در صدد اعلام همنوايی ميان گزاره های دينی ويافته های تجربی برآيد و از چالش جدی با اين علوم پرهيز كند. در برابر، علامـه طباطبـايي روشـمندتر بـا علوم تجربی برخورد می كنـد و بـرای ايـن مهـم، معيارهـايی ازجملـه لـزوم پشـتيبانی فرضيه های علمی با براهين يقينی دارد. اين معيارها موجب شـده گـاه بـه مفـاد علـوم تجربی توجهی نكند و گاه با اين علوم حتی معرفت دينی را تأويل كند. با اينهمه بـه سبب ابهام در جنبه های معرفت شـناختی مسـئله، رويكـرد هـيچ كـدام از دوتفسـير از كارآمدی لازم برای ترسيم الگويی جامع برخوردار نيستند.

پرسش از چيستی، نخستين گام در داشتن تصوری صحيح و دقيق از يك علم است و برای تحليل دقيق تر آن علم، شناخت جايگاه، موضوع و غايت آن علم، سه متغير كليدی ديگر به شمار می روند. علوم انسانی كه مجموعه ای از دانش های مشخص و معين است، از يك سو متناسب با نيازها و غايات انسانی با اراده و آگاهی انسان تحقق می يابند و در مديريت اجتماعی و سعادتمندی انسان نقشی مستقيم دارند و از سوی ديگر جايگاه و اهميتی بی بديل در جوامع دارد؛ ازاينرو فهم و تحليل چيستی آن با توجه به جايگاه، موضوع و غايت اين علم، مبتنی بر بنيان ها و مبانی معرفتی اسلام، امری ضروری به نظر می رسد. در اين نوشتار سعی شده است با تأكيد بر آرا و نظريات فارابی، فيلسوف و انديشمند تأثيرگذار در اين حوزه، با تبيين جايگاه علم انسانی در منظومه علوم و نيز تحليل موضوع و غايت آن، تعريفی دقيق از اين علوم ارائه شود.

امكان و وقوع وعيد الهی در خصوص برخی عذاب های اخروی، به ويژه آن دسـته از عذاب ها كه به خلود و جاودانگی متصف شده انـد، معركـه آرای متفـاوت مفسـران و متكلمان مسلمان و غيرمسلمان بوده و هست. اين مقاله پس از مرور ديـدگاه موافقـان و مخالفان اين موضوع و بررسی ادله طرفين، بر آن است كه با ابتنـا بـر برخـی مبـانی حاصل از حكمت متعاليه، تفسيری متفاوت از عذاب های دار جحيم ارائه كند. مسـير اين تفسير از بازتعريف هويت انسانی، عمل انسانی و تقريری متفاوت از مسئله تجسم اعمال می گذرد.

خلود برخی مجرمان در عـذاب جهـنم، يكـی از اعتقـادات مشـهور طرفـداران اديـان آسمانی است كه از ابتـدا تـاكنون از سـوی برخـی انديشـمندان كـاوش شـده اسـت . معضل اصلی اين مسئله از يكسو به تنافی حكم عقل با ظـواهر آمـوزه هـای وحيـانی بر سر خلود در آتش جهنم است كه موجب شده چالشی پديد آيد كه در اين زمينـه يا خلود به معنای جاودانگی را انكار كرده اند يا گروهی خواسته انـد آن را بـه شـكل عقلانی تقرير كنند و از سوی ديگر تنافی آن با برخی صفات حق همچـون رحمـت، عدالت و حكمت خداونـدی اسـت كـه درآيـات قرآنـی پـی در پـی بـه ايـن صـفات خداوندی اشاره شده است. اين چالش سبب شده برخی عارفان كه بـه كفـه رحمـت بی انتهای الهی چشم دوخته اند، برای برون رفـت از ايـن مشـكل چـاره انديشـی كننـد. هدف اصلی اين نوشته مبناسازی برای نفی ابديت عقاب مجرم ونقد ادلـه طرفـداران جاودانگی عذاب، به ويژه دليل اصلی برخی فلاسفه مبنی برتحول ذات مجرم بـراثـر گناه است؛ ذاتی كه سبب جاودانگی اودر عذاب است.

كتز (مهمترين شخصيت در ساختگرايی عرفان) بر عليت ضروری ميان پيش زمينه ها و تجارب عرفانی تأكيد می كند و اين امور را صورتبخش ماده تجربه كه ناشی از عاملی بيرونی است می داند و زمينه ها را در قوام خود تجربه نيز به عنوان جزء تشكيل دهنده، حاضر می شمرد. پراودفوت با وجود مخالفت با عليت ضروری يادشده در ديدگاهی مشابه زمينه ها را دخيل در متن تجربه و شكل دهنده به آنها می داند و باور دارد اين زمينه ها در مرحله تعبير، تفسير و تبيين نيز دخالت اساسی دارند و چون تجربه عرفانی از اين امور قابل تمايز نيست، در هريك از اين مراحل نيز توسط پيش زمينه ها ساخت يافته می شود. درنتيجه در اين دو ديدگاه به رغم تفاوت هايشان، تجارب عرفانی، ماهيت مشتركی ندارند و آنچه اشتراكات در اين زمينه به شمار می رود، آنچنان فرعی و دور از ماهيت آن تجارب است كه پذيرش ذات و ماهيتی واحد را برای همه آنها روا نمی دارد. اين ديدگاه با وجود توجه درست خود به تفاوت های تجارب عرفانی و امكان دخالت پيش زمينه ها در تجارب و تعبير و تفسير آنها، در شكلِ كلی پذيرفته نيست و اشكالات مهمی بر آن وارد است

همزمان با بنيان گذاری اشاعره، ابومنصور ماتريدی سمرقندی ( متوفای 333 ق) مذهب كلامی ماتريديه را تأسيس كرد. او نظريه های متفاوت، ولی نزديك به مذهب كلامی اشعری ارائه داد. يكی از اين نظريه ها، مسئله معرفت به خداست. يكی از شارحان برجسته انديشه های ابومنصور ماتريدی، ابومعين نسفی است. نقد تعريف های متكلمان از علم و معرفت، يكی از فعاليت های اوست. مسئله اصلی او شناخت تمايز مفهومی ميان دو اصطلاح علم و معرفت و راه های دستيابی به آنهاست. نسفی می كوشد ديدگاه متفاوتی ارائه دهد و ميان ايمان و معرفت نيز رابط های استوار و عقلانی ترسيم كند. برخی از نظريه های ابومعين درخور توجه است؛ ولی درنهايت نتوانسته دستگاه استوار و نظريه بديلی برای علم و معرفت به خدا ارائه دهد كه متمايز از ديدگاه های نظريه پردازان بزرگ اشعری و معتزلی باشد؛ ازاينرو تعاريف آنها را با اندكی تغيير می پذيرد. به رغم وجود ديدگاه هایی قابل دفاع، مهمترين نقدهای جدی در بررسی آرای ابومعين، استفاده هماهنگ و منطقی نكردن از تعريف واژگانی علم و معرفت،تعريف دوری علم و معرفت، تكيه خلل پذير بر« علم محدث استدلالی » و « علم محدث ضروری»، مخالفت جدی با الهام و شهود به عنوان راه رسيدن به معرفت، نداشتن دلايل موجه برای نفی شهود، اضطراب در تعريف ايمان و عدول از تعريف معرفت در قول به وجود معارف فراعقلی است.

علــم دينــی بــر اســاس نظريــه مختــار راقــم، از لحــاظ منــابع «كثــرت گــرا» و «آميخت ساختگان»، از حيث معرفت شناسـی «واقـع گـرا» و «واقـع نمـا»، از نظـر منطـق «ديالكتيك ـ ديناميكال» (هم افزا و پيوسته پويا، انبوه شونده وفرگشت يابنده)، از جنبه سنجشوری «آزمون پـذير» و تصـحيح شـونده از نقطـه نظـر ارزشـی «اخـلاق مـدار» و «غيربحرانزا» (هرچند به لحاظ گزاره ها می تواند احياناً خطاپذير باشـد؛ امـا از جهـات «مبانی»، «منابع»، «موضوع» و «مقاصد و غايات» مقدس است) و سـرانجام اينكـه علـم دينی، بخشی از «معرفت دينی بالمعنی الأعم» قلمداد می شود.

یكی از دقيق ترين ابعاد عصمت پيامبران مسئله عصمت از سهو خطاست. هرچنـد قسم خاصی از سهو، بازتـاب گسـترده ای ميـان فقهـا و متكلمـان دارد، دربـاره ابعـاد ديگر اين مسئله، مانند عصمت پيامبران در امور عادی، اجتمـاعی و حكـومتی بـه ارائه نظريات كلی بسـنده شـده اسـت. مقالـی حاضـر مـی كوشـد بـا روش توصـيفی ـ تحليلی و به شيوه مطالعه كتابخانه ای و ميدانی، ديدگاه علامه طباطبـايی را در ايـن زمينه گزارش و بررسی كند. پژوهش حاضر نشان خواهد داد نظر علامه طباطبايی در رابطه با عصمت پيامبران از خطا و نسيان در امـور خـارج از شـريعت، بـا نظـر مشهور متكلمان شيعی همخوانی ندارد. ايشان عصمت از خطا و نسيان را امری خارج از ادله عصمت می شمارد ومعتقد است ادله عصـمت ايـن امـور را اثبـات نمـی كنـد؛ بنابراين برهانی نيز بر آن اقامه نكرده است. ايشان در موارد گوناگون نه تنها از امكـان خطا بلكه وقوع آن در غير پيامبر اكرم خبرداده است. ادله عقلی و نقلی و شـواهد تاريخی، ناتمام بودن نظر علامه را آشكار می كند.