جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«تهافت التهافت» از بزرگترین آثار کلامی – فلسفی ابن رشد به عربی است و جوابیه ای به «تهافت الفلاسفة» که در آن به بیان پریشان گویی و تناقض آرای حکما پرداخته شده بود و در بیست مسئله ادله آنان را نقد و بررسی کرده است. ابن رشد کتاب «تهافت التهافت» را در پاسخ به «تهافت الفلاسفة» غزالی به رشته تحریر درآورده است، تا نشان دهد که بیشتر آنچه غزالی در کتابش آورده است از ارزش تصدیقی و اقناعی برخوردارند و به مرتبه یقین و برهان نمی‌ رسند. غزالی در بیست مسأله بر فلاسفه خرده گرفته در سه مورد حکم به تکفیر ایشان داده است. ابن‌ رشد یک به یک این مسائل را طرح کرده و به مقابله با غزالی رفته است. او فحاشی‌ های غزالی را با فحاشی پاسخ داده، اما آنجا که پای انتقاد و استدلال در میان است در بسیاری موارد به غزالی حق داده است و ابن‌ سینا را به کج‌ فهمی متهم کرده است. به نظر او کتاب غزالی مباحث الهی را از محل ویژه خویش به در آورده و برای غیر اهل آن عرضه کرده است. همین امر باعث شده است که این مباحث حالت برهانی خود را از دست بدهند، و به‌ صورت سخنانی جدلی و خطابی درآیند. از اینجاست که او نه گزارش غزالی را از دیدگاه‌ های فیلسوفان می‌ پسندد و نه انتقاد او را از آنها. مسائل بیست گانه ای که غزالی به نظر خود به فیلسوفان خرده گرفته و ابن رشد آنها را رد کرده می توان این گونه تقسیم کرد: 1- اتصال خدا با عالم: شامل چهار مسئله اول کتاب (قدم عالم - ابدیت عالم و زمان – خدا فاعل و صانع عالم است - عجز فیلسوفان از اثبات وجود صانع) 2- یگانگی خدا و عجز فیلسوفان از اثبات آن (مسئله پنجم) 3- صفات خدا (از مسئله ششم تا دوازدهم را در بر می گیرد) 4- علم خدا به جزئیات (مسئله سیزدهم) 5- مسائل فلکی و طبیعی (از مسئله چهاردهم تا شانزدهم) 6- سببیت (مسئله هفدهم) 7- نفس انسانی (مسئله هجدهم و نوزدهم) 8- بعث اجساد و حشر ارواح (مسئله بیستم) ابن رشد از روش جدلی که در عهد موحدین شایع بود تاثیر پذیرفت و آن را به بهترین صورت در کتابش به کار برد. وی در ردیات خود بر غزالی به مسائلی که درباره قدم و ابدیت آن و نیز زمان، مکان، حرکت، وجود خالق و علم و ماهیت و صفات او، روان بشری و جوهر آن، عالم بالا و اجرام و افلاک آن و حشر موجودات است، می پردازد.

نگارنده نوشتار، بر ضرورت فراگیری فلسفه شرق و غرب در حوزه تاکید نموده‌اند و یک جا هم لزوم تقویت مبانی اعتقادی، برهانی و عقلانی طلاب و دانشجویان را به درستی گوشزد کرده‌اند و کرسی‌های نقد منطقی فلسفه و عرفان را امری مطلوب بلکه ضروری شمرده‌اند. در این نوشتار به یک بررسی تطبیقی پرداخته، برخی عقاید فلسفی و عرفانی را نمونه آورده‌اند که از نظر ایشان با برخی ضروریات دین همچون مخلوقیت جهان، خلق از عدم، وجود شریعت، ارسال رسل و معاد در تعارضند.

عنوان تحقیق، تحلیل و ارزیابی تطبیقی اندیشه‌های فلسفی و تربیتی ژان‌ژاک‌روسو و جان دیویی می‌باشد. هدف از تحقیق، تبیین، مقایسه و تحلیل جنبه‌های اساسی و بنیادی نگرش این دو اندیشمند با استفاده از آثار بجای‌مانده از آنها و نتیجه‌گیری به منظور معرفی اهداف مناسب ، اصول دقیق، روشهای قابل‌اجرا، انتخاب مواد و محتوی سودمند، برنامه‌ریزیهای صحیح در تعلیم و تربیت و همچنین تعیین اولویتها و مسائل اساسی و تصحیح نگرشها نسبت به علوم‌تربیتی می‌باشد. موضوعهای این تحقیق در دو بخش فلسفی و تربیتی تدوین گردیده است . در بخش نخست پنج فصل شامل: -1 انسان‌شناسی -2 جهان‌شناسی -3شناخت‌شناسی -4ارزش‌شناسی -5 خداشناسی و بخش دوم چهارفصل شامل: -1 اهداف تعلیم و تربیت -2 اصول تعلیم و تربیت -3 روشهای تعلیم و تربیت -4 مواد و محتوی تعلیم و تربیت می‌باشد. روش تحقیق بکار گرفته شده نوعی روش تحقیق نظری می‌باشد که در آن محقق بر مبنای مطالعات کتابخانه‌ای و با استفاده از روشهای عقلانی و استدلال، فرضیات خود را مورد بررسی قرار داده است . در این شیوه ما از مراحل ششگانه -1 جمع‌آوری اطلاعات -2 طبقه‌بندی -3 همجواری -4 مقایسه و تطبیق -5 تجزیه و تحلیل -6 استنتاج استفاده نموده‌ایم. نتایج بدست آمده براساس فرض‌های تحقیق نشان می‌دهد: - بین نگرش روسو و دیویی نسبت به انسان تفاوتهای اساسی وجود دارد. - روسو مبنای حرکت و نظم عالم را امری بیرونی و دیویی یک جریان درونی می‌داند. - روسو بیشتر معرفت قلبی و دیویی معرفت مبتنی بر تجربه را معتبر می‌داند. -روسو بیشتر با دید طبیعی و دیویی با دیدی فلسفی به موضوع خداشناسی می‌پردازد. - هدف تعلیم و تربیت روسو یک هدف ایستا می‌باشد درحالیکه هدف دیویی جریانی پویاست . - اصول تربیتی دیویی در دوران جوانی تحت تاثیر اصول تربیتی روسو می‌باشد، ولیکن در سالهای پختگی دیویی اصول تربیتی خاص خود را که کاملا با اندیشه‌ها و اصول تربیتی روسو متفاوت است ، ارائه می‌دهد. - و بالاخره اینکه محتوی و ابزار روسو عمدتا ریشه در طبیعت دارد در حالیکه دیویی محتوی و ابزار درسی را در زندگی واقعی کودک در طبیعت و اجتماع جستجو می‌کند.

«اصول فلسفه و روش رئالیسم» تألیف محمد حسین طباطبایی به همراه تشریح مرتضی مطهری کتابی است مشتمل بر یک دورهٔ مختصر معرفت‌ شناسی اسلامی و در برگیرندهٔ ۱۴ مقالهٔ با اهمیت و پر ارزش که با سبکی زیبا و قابل فهم نوشته شده است. این کتاب مشتمل بر یک دوره مختصر است، که اساسی ترین مسائل فلسفه اسلامی را بیان می کند و سعی شده است که حتی الامکان ساده و عمومی باشد تا همه اشخاصی که ذوق فلسفی دارند با داشتن اطلاعات مختصری به فراخور حال خود استفاده کنند. کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم مشتمل بر 5 جلد بوده و 14 مقاله دراین مجلدها گنجانده شده است. مقالات مندرج در جلد حاضر عبارتند از: مقاله پنجم: پیدایش کثرت در علم، مقاله ششم: ادراکات اعتباریه.

در این اثر، مولف سعی کرده است تا عمدتا به آراء ابن سینا بر پایه دو کتاب «التعلیقات و المباحثات» و «التحصیل» بهمنیار بن مرزبان در حوزه شناخت شناسی توجه شود. برخی مباحث این کتاب گواه بر این سخن است که جایگاه ادراک و شناخت در اندیشه ابن سینا، آیا می توانیم بدون تخیّل، تعقّل کنیم، عقل جز ادراک عقلی چیز دیگری نیست، علم به شیئ از طریق اسباب آن، کلی است، جز ماده پیز دیگری مانع تعقل نیست. دکتر دینانی در مقدمه کتاب به رد قاطع نو افلاطونی بودن ابن سینا پرداخته است. در نهایت وی در این کتاب به عنوان مجدد حکمت خسروانی عمل کرده و قاطعانه بر حکمت خسروانی ایران باستان تاکید دارند -

این پایان نامه در شش فصل تنظیم شده است: فصل اول با عنوان ملاحظات مقدماتی سلسله مباحثی را به عنوان مدخل و طرح بررسی موضوع از نظر گذرانده و در فصل دوم که هسته اصلی این بررسی را شامل می شود و از نزول قرآن کریم تا سال 41ه.ق ادامه می یابد با بیان سطح علم و فرهنگ عرب جاهلی و عوامل موثر در مهیا شدن اعراب برای پذیرش اندیشه های اسلامی ، به بررسی عوامل بنیادین و زیربنایی در کنار عوامل روبنایی موثر در تکوین و توسعه اندیشه های اسلامی و فلسفی پرداخته شده است. در تبیین گزاره های فلسفی و عقلانی قرآن کریم در موضوعات هستی شناسی ‏‎Ontology‎‏ ، معرفت شناسی‏‎Epistemology‎‏ و ارزش شناسی ‏‎Axiology‎‏، گزاره های هر یک از حوزه های معرفت فلسفی را از قرآن کریم استخراج و طبقه بندی نموده ، سپس با اشاره به شواهدی از وجود تعالیم فلسفی پیامبر اکرم (ص) و جستاری در شخصیت فلسفی علی (ع) ، این فصل به پایان می رسد. در فصل سوم که از سال 41 تا اوایل قرن دوم هجری را شامل می شود به بررسی اوضاع فرهنگی و سیاسی و علمی این دوره پرداخته و با بیان افکار شخصیت های علمی و فرهنگی همراه با ابعاد شخصیت فلسفی آنان و نیز با اشاره به مکتب های فکری و نحله ها و مذاهب ، این فصل به آخر می رسد.فصل چهارم که از اوایل قرن دوم تا سال 170 ه.ق را شامل می شود و نیز فصل پنجم که از سال 170 تا اوایل قرن سوم را در بر می گیرد براساس فصل سوم و به همان شیوه مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در فصل ششم با نتیجه گیری و ارائه پیشنهادات این رساله به پایان می رسد.