جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فحص در مكتوبات سيد قطب، تضادهاي عميق وي با قاطبة سلفية سنتي در تبيين مباحثي چون توحيد صفاتي را آشكار ميسازد؛ بهويژه اينكه او در تقابل تام با بنيانهاي توحيدي سلفيها، قائل به جزئيت توحيد حاكميت و تشريع در مفهوم توحيد الوهي است. در اين ميان، نقطة عطف مدعيات سيد قطب به تأكيد وي بر مدخليت عمل در تكفير حاكم بغير ما انزل االله و محكومين وي بازميگردد؛ به گونهاي كه وي بر خلاف قريب به اتفاق انديشمندان فريقين، عدم التزام عملي به احكام الهي را قائم مقام استحلال حكم بغير ما انزل االله پنداشته و به واقع رويكردي تكفيري را رقم زده است. اين نوشتار در راستاي تعليل بيانات تكفيرگرايانة سيد قطب به ناظر بودن بيانات وي بر كفر باطني اشاره كرده؛ به اين معنا كه سيد به اذعان خود، از صدور حكم فقهي براي كفر اعتقادي در بيانات خود ابا داشته و در عين تحفظ بر حقوق اجتماعي و دينيِ فرد ناقض توحيد حاكميت منبعث از اسلام ظاهري وي، او را همچون اهل نفاق باطناً كافر و مستحق عذاب اخروي ميداند. به عبارتي، غايت مورد توجه سيد از طرح مسئله كفر در تشريع صرفاً انذار جوامع اسلامي و غير آنها، از پيامدهاي التزام به كفر حاكميتي بوده و سيد با طرح كفر باطني در عين خطير جلوه دادن عدم التزامبه اين مفهوم، خود را از تكفير معين و ظاهري ناقضان توحيد حاكميتي معاف كرده است.

از امام رضا مكتوبات بسياري باقي مانده است. اين پژوهش در پاسخ به اين پرسش سامان يافته است كه مكاتبات كلامي امام رضا در ميان نگاشتههاي آن حضرت از چه جايگاهي برخوردار بوده و كدام معضلات كلامي بيشتر در اين نگاشتهها مورد توجه بوده است؟ پس از بررسي موردي و تحليلي مجموعة مكتوبات امام هشتم، مشخص شد كه نزديك به يكچهارم كل مكتوبات ايشان به موضوعات كلامي رايج در آن دوران اختصاص دارد. پژوهش حاضر با بررسي نامههاي كلامي رضوي، به اين نتيجه دست يافته كه مهمترين معضلات اعتقادي اماميه در نيمة دوم سده دوم هجري در دو كلانموضوع «توحيد» و «امامت» بوده است. تشبيه، تجسيم و رؤيت خدا مهمترين شبهات توحيدي، و صفات و علامات امام معصوم و شبهات واقفه نيز مهمترين معضلات شيعه در مسئله امامت بوده است. از سوي ديگر، امام هشتم در نامههاي ارسالي به عالمان شيعه با چهار شيوة ارشاد، اعجاز، نكوهش و بحث به مصاف حل معضلات اماميه رفتهاند.

مسئله «خلود» در آية 107 سورة «هود» با استثناي مشيت الهي همراه شده است كه ذيل آن مفسران مسلمان دربارة خلود كافران در عذاب، اتفاق نظر داشته و خلود اهل كبائر از مؤمنين، نزد آنها محل اختلاف است. پرسش مقالة پيشرو اين است كه آيا مفسران اشعري، معتزلي و امامي در تفسير آية خلود (هود: 107 (متأثر از مذاهب كلامي خويش بودهاند يا آنكه در مواردي، از اصول مذهب كلامي خويش عدول كردهاند؟ تحقيق حاضر بيانگرِ اين نكته است كه مفسران معتزلي و امامي در سدههاي مختلف تاريخي از گذشته تا به امروز متأثر از انديشه هاي كلامي خويش بودهاند. مفسران اشعري متقدم تا قرن دهم نيز كاملاً متأثر از مذهب كلامي خويش به تفسير آيه پرداختهاند، اما مفسران متأخر اشعري در قرن سيزدهم و چهاردهم در كتب خويش از تفسير رايج ميان اشاعره عدول كرده و در چارچوب جديدي به تفسير آيه پرداختهاند

قاضي عبدالجبار از چهرههاي معروف كلام معتزلي است كه در حوزة «معرفتشناسي» آراي قابل ملاحظهاي دارد. در نظام كلامي عبدالجبار، مسائل مطرحشده در مباحث علم و معرفت و به طور كلي در مباحث كلامي، داراي ترتيب منطقي و استنتاجي است، به طوري كه قضاياي قبلي پايه و اساس قضاياي بعدي و گزارههاي بعدي محصول و نتيجة گزارههاي پيشين است. افكار و انديشههاي معرفتي و كلامي قاضي، ريشه در يك سلسله منابع معرفتي دارد؛ منابعي همچون: حواس ظاهري، عقل، علوم ضروري، دليل وحياني و تقليد كه در بين آنها، عقل به معناي قوة تفكر نزد قاضي به عنوان منبعي مستقل و ابزاري بسيار مهم براي شناخت مطرح بوده، به طوري كه وي تنها راه رسيدن به معرفت خداوند را نظر و تفكر، يعني همان راه عقل ميداند. از نظرگاه قاضي، علم به مدركات كه نتيجة ادراك حسي است، پيشدرآمد علم ضروري و علم ضروري خود از راه استدلال عقلي، پيشدرآمد علم اكتسابي است.

در نوزده آيه از آيات قرآن كريم، از «روح» و اوصاف آن سخن به ميان آمده است. حقيقت و مصاديق روح، كيفيت ارتباط روح با انسان و فرشتگان، كاركردها و آثار و نيز تجرد و ماديت روح از ديرباز در ميان مفسران و متكلمان اسلامي مورد كنكاش بوده است. در ديدگاه رايج، روح در قرآن داراي مصاديق گوناگون، از جمله نفس ناطقة انساني است؛ اما بر اساس ديدگاه آيت االله محمدباقر ملكي ميانجي، هيچ يك از اين آيات بر نفس انساني دلالت ندارند. اين نظريه، تفسير به روح القدس را وحدت بخش تمام آيات روح و استدلال به اين آيات براي تجرد نفس را خالي از دليل ميداند. تبيين شأن علمي روح القدس، كيفيت ارتباط وجودي آن با حاملان اين روح، و تحليل جايگاه آن در نبوت و ولايت، تلاشي ديگر در اين معناشناسي است. گذشته از مدلول ظاهري آيات، روايات اهلبيت مستند مهم اين مفسر براي تفسير روح به روح القدس است.

سيد مرتضي، اديب و متكلم نامدار شيعه، از قائلان به نظرية «صرفه» است. او به اقتضاي شرايط محيطي و با آگاهي از ويژگيهاي صرفه، آن را برگزيد. برخورد با بحران اشكالگيري يهوديان و مسيحيان غيرعرب در بحث اعجاز قرآن، مباحثات كلامي مكاتب اسلامي در تبيين وجوه اعجاز و ايجاد فضاي آزاد در اين نوع مجادلات، از مهمترين عوامل تاريخي گزينش اين نظريه از سوي او به شمار ميرود. تأملات ادبي و كلامي سيد، اعم از لزوم تكيه بر معيارهاي غيرذوقي در سنجش بلاغت قرآن، پيچيدگي تفهيم امتناع هماوردي با قرآن در تقريرهاي اعجاز بياني و عموميت فهمپذيري صرفه نيز، در انتخاب اين نظريه از سوي او تأثير بسزايي داشته است. نوشتار حاضر ميكوشد تا ضمن بررسي منشأ طرح اين نظريه در عصر سيد مرتضي، زمينههاي تاريخي و علمي رويكرد وي را مورد تحليل قرار دهد.

آموزههاي تعبدي در حوزه اعتقادات، باورهايي است كه عقل انسان به تنهايي توان كشف و اثبات آنها را ندارد. از اين رو تنها منبع اصلي اين اعتقادات، وحي و نقل معتبر ديني است. آموزههاي تعبدي حضور پررنگي در باورهاي شيعي دارند و حجم گستردهاي از جزئيات توحيد، نبوت، امامت و معاد را عرضه كردهاند. فهم آموزههاي تعبدي كه شامل مرحلة اخذ و كشف و مرحلة تبيين و تفسير است، ميان متكلمان شيعي محل اختلاف بوده است؛ برخي روش تعبد و تسليم را در قبال آنها در پيش گرفته و برخي روش تعقل و تدبر را پيشنهاد دادهاند. در اين ميان، شيخ مفيد تلاش ميكند با اتخاذ مباني «نيازمندي عقل به نقل» و «اكتسابي بودن معرفت ديني» روشي ميان نقلگرايي و عقل گرايي اتخاذ كند؛ به اين صورت كه در مرحلة كشف اين آموزهها، تسليم شدن وي نسبت به نقل، پس از سنجش و ارزيابي عقل است و در مرحلة فهم نيز از هر دو منبع عقل و نقل براي تفسير آموزه ها استفاده ميكند. پژوهش حاضر اين نتيجه را به دست ميدهد كه با توجه به نحوة استفاده شي

مسئله توحيد ربوبي و تحليل نگاه قرآن به آن، محور نگاشتة حاضر است. از حوزههاي پيونديافته با توحيد ربوبي، عناوين هدايت، نصرت، امداد و همانند آن است كه در نظام فلسفي از آن با عنوان «عنايت» ياد ميشود. ترابط ميان اين عناوين و مسئله توحيد ربوبي از آن روست كه بيشترين عقايد شركآميز از مراحلي پس از پذيرش وجود خدا و باور به آفريننده بودن االله نسبت به جهان آغاز ميشود. آيات قرآن بيانگر آن است كه بدكيشان، به توحيد در خالقيت باورمند بوده و در مرتبة ربوبيت و متلازم با آن، يعني توحيد در عبادت دچار شرك شدهاند. آنچه پژوهة پيشرو به آن رهنمون شده است، پس از شناختيابي به ماهيت توحيد ربوبي، اثبات شكلگيري ربوبيت الهي از دو مؤلفه علم و قدرت مطلق خداوندي در كنار ارادة آزاد الهي است.