جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این مطالعه جدید عمده درباره توماس آکویناس، تأثیرگذارترین فیلسوف قرون وسطی، راهنمای روشن و قابل دسترس برای پروژه مرکزی فلسفه آکویناس - یعنی درک ماهیت انسان - ارائه می دهد. رابرت پاسنائو فلسفه را در چارچوب اندیشه های باستانی و مدرن قرار می دهد و پیشنهادات اساسی برای درک برخی از دشوارترین حوزه های اندیشه آکویناس - رابطه روح با بدن، عملکرد حس و عقل، اراده و علایق و هویت شخصی

ترجمه ماشینی: آیا می توانیم به عهد جدید اعتماد کنیم؟ صحت تاریخی دیدگاه های رایج مسیحیت اولیه را زیر سوال می برد. در این کتاب، محقق افراطی کتاب مقدس G. A. Wells گزارش های کتاب مقدس از زندگی رسولان پیتر و پولس را بررسی می کند و شواهدی ارائه می دهد که وقایع شرح داده شده در عهد جدید در طول زمان برای حمایت از برنامه های کلیسای مسیحی نوشته شده است. او تحلیل دقیق کتاب اعمال رسولان را آغاز می‌کند و تألیف آن را زیر سؤال می‌برد و وقایعی را که در آن و اناجیل توصیف می‌کند، مورد تردید قرار می‌دهد.

چکیده ماشینی : این اثر، توضیحی منظم و آگاهانه از تاریخ مسیحیت هفت اجلاس اول کلیسای جهان مسیحیت تقسیم نشده، از شورای اول نیکیه در 325 بعد از میلاد تا شورای دوم نیکیه در سال 787 پس از میلاد را ارائه می دهد. تیموتی پاول با فرض حقیقت مسیح شناسی آشتی به خاطر استدلال، به این فکر می کند که آیا استدلال های فلسفی خوبی وجود دارد که تناقض یا عدم انسجام را در آن آموزه نشان می دهد. او تعاریف اصطلاحات مهم در بحث و متافیزیک مفیدی را برای درک تجسم ارائه می دهد. در دفاع از مسیح شناسی آشتی، سه نوع ابژه فلسفی را به مسیح شناسی آشتی مورد بحث قرار می دهد. اولاً، مشکل اساسی فلسفی پیش روی مسیح شناسی را برجسته می کند - چگونه یک چیز می تواند هم خدا و هم انسان باشد، در حالی که هر چیزی که شایسته نام "خدا" است باید دارای ویژگی های خاصی باشد، و با این حال به نظر می رسد که چیزی که به درستی بتوان آن را "انسان" نامید، نمی تواند همان ویژگی ها را دارند؟ سپس این بحث را مورد بررسی قرار می دهد که اگر شخص دوم تثلیث مقدس تغییرناپذیر یا زمانی بود، همانطور که مسیح شناسی آشتی اقتضا می کند، آن شخص نمی تواند چیزی شود، و بنابراین نمی تواند انسان شود. در نهایت، پاول به این ایراد می پردازد که اگر مسیح واحدی وجود دارد، پس در مسیح ماهیت یا اراده واحدی وجود دارد. با این حال، اگر آن مشروط صادق باشد، مسیح شناسی آشتی نادرست است، زیرا مقدمه مشروط را بر صدق تأیید می کند، اما صدق نتیجه را انکار می کند. پاول از مسیح شناسی آشتی در برابر این اتهامات دفاع می کند و استدلال می کند که هر سه شیء فلسفی نمی توانند مسیح شناسی آشتی را ناسازگار یا نامنسجم نشان دهند.

چکیده ماشینی: هیو نیکلسون استدلال می‌کند که در گفتمان الهیات، امر سیاسی «تا آخر» پیش می‌رود. هرگز به سطحی از حقایق دینی بی‌طرف سیاسی نمی‌رسیم، زیرا همه گفتمان‌های الهیاتی - حتی عالی‌ترین، آموزنده‌ترین، و «معنوی‌ترین» آنها - با عناصر جدلی تسخیر می‌شود. الاهیات لیبرال، از الهیات تحقق مسیحی قرن نوزدهم تا الهیات کثرت گرایانه قرن بیستم، فرض کرده اند که نوشته های دینی علیرغم هر عنصر جدلی که ممکن است در بر داشته باشد، به حقیقت معنوی و تعالی دست یافته است. نیکلسون از طریق تجزیه و تحلیل و مقایسه الهیات عرفانی مسیحی مایستر اکهارت و همتای هندو او ایاسکارا، به نتیجه ای بسیار متفاوت می رسد. عناصر سیاسی ممکن است در واقع منبع خلاق قدرت بیان گفتمان های دینی باشند. وین پرادفوت استدلال کرده است که گفتارهای عرفانی مجموعه ای از قوانین را در بر می گیرد که هر گونه درک قطعی از شی یا تجربه غیرقابل توصیف را دفع می کند. نیکلسون در کتاب الهیات تطبیقی ​​و مسئله رقابت مذهبی پیشنهاد می‌کند که این اصل نفی، شاید از طریق فرآیند انتزاع و تصعید، با نیاز به تمایز خود از دشمنان درون و/یا درون دینی مرتبط است. نیکلسون مدل جدیدی از الهیات تطبیقی ​​را پیشنهاد می کند که یکی از فوری ترین مسائل فرهنگی و سیاسی عصر ما را می شناسد و با آن روبرو می شود: یعنی «بازگشت امر سیاسی» در قالب جنبش های ضد سکولار و بنیادگرا در سراسر جهان. این مدل ماهیت ریشه‌کن‌ناپذیر یک بعد مخالف گفتمان دینی را تصدیق می‌کند و در عین حال پروژه لیبرالی محدود کردن نابردباری و تعصب در حوزه دین را گرامی می‌دارد و حتی پیش می‌برد.

چکیده ماشینی: آمبروز میلانی (340-397) اولین اسقف مسیحی بود که گزارشی منظم از اخلاق مسیحی نوشت، در رساله De Officiis، که به طور مختلف به عنوان "درباره وظایف" یا "درباره مسئولیت ها" ترجمه شده است. اما آمبروز در آثار دیگر نیز به زندگی اخلاقی پرداخته است، به ویژه در موعظه‌های خود درباره ایلخانان و خطاب‌هایش به کاتکومن‌ها و تازه غسل ​​تعمید یافته‌ها. ادبیات مدرن گسترده ای در مورد آمبروز وجود دارد، اما فقط در دهه های اخیر به عنوان یک متفکر جدی گرفته شده است، نه فقط به عنوان یک اسقف شاغل و سیاستمدار کلیسایی. از آنجایی که آمبروز یکی از معدود نویسندگان مسیحی لاتین در دوران باستان بود که یونانی می دانست، یکی دیگر از زمینه های مهم پژوهش آمبروز مطالعه منابع او، به ویژه فیلسوف یهودی فیلو، و نویسندگان مسیحی مانند اوریگن اسکندریه بوده است. وارن اسمیت در این کتاب به بررسی مبانی نادیده گرفته شده کتاب مقدس، مذهبی و الهیاتی اندیشه آمبروز در مورد اخلاق می پردازد. مطالعات قبلی در تصویر آمبروز از شخص با فضیلت، چیز کمی را یافت که به طور مشخص مسیحی باشد. اسمیت نشان می‌دهد که اگرچه، مانند مشرکان، آمبروز بر میانه‌روی، شجاعت، عدالت و احتیاط تأکید می‌کرد، اما برای او این ویژگی‌ها توسط باورهای کلیسا در مورد اقتصاد نجات‌بخش خدا شکل می‌گرفت. برای مثال، شجاعت یک مسیحی که با آزار و شکنجه روبرو می شد، بیانگر ایمان به رستاخیز مسیح و امید معاد شناختی کلیسا بود. آخرالزمان، از نظر آمبروز، حکمت بت پرستی ملبس به زبان پارسایی نبود، بلکه همان منطقی بود که فضیلت بر آن استوار است.

چکیده ماشینی: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر»، الهیات اولیه آگوستین را از تصویر خدا قادر می‌سازد تا فراتر از پیشینیان لاتینی خود حرکت کند و imago dei را هم از مسیح و هم برای شخص انسانی تأیید کند. ادامه مطلب... چکیده: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر» به الهیات اولیه آگوستین از تصویر خدا این امکان را می دهد که فراتر از اسلاف لاتینی خود حرکت کند و imago dei هم مسیح و هم شخص انسانی را تأیید کند.

چکیده ماشینی: نمادها در زمان، اشخاص در ابدیت، بررسی انتقادی و میان رشته‌ای از مطالعات الهیاتی و فلسفی معاصر از تصویر مسیحی را ارائه می‌دهد و با کاوش در مفاهیم هستی‌شناختی و زیبایی‌شناختی الهیات زاهدانه و عرفانی ارتدکس، آن را در سنت ارتدکس بازتعریف می‌کند. علاقه مدرنیست‌ها به ویژگی‌های زیبایی‌شناختی آیکون‌ها را مهم می‌داند و برای ارزیابی مجدد رابطه آنها با هنر غیربازنمایی ضروری است. نویسنده با تکیه بر نقد هنر کلاسیک یونان، اکفراسیس و سرود بیزانس، و الهیات قدیس ماکسیموس اعتراف کننده، سنت سیمئون الهی دان جدید و سنت گریگوری پالاماس، استدلال می کند که مفهوم یونان باستان enargeia به بهترین وجه بیان الهیات را بیان می کند. و تئوزیس در هنر ویژگی هایی که Enargeia را تعریف می کنند - سرزندگی ذاتی، خودمختاری بیانی و شکل خودبسنده - در نمادهای نمونه یونانی و روسی شناسایی شده و در زمینه الهیات هزیکاستی که در قلب مسیحیت ارتدکس نهفته است، مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین یک زیبایی شناسی ارتدکس ترسیم می شود که هستی متعالی هنر را به رسمیت می شناسد و برای گفتگو با سنت های تصویری و شمایل نگاری متنوع باز است. بررسی تئوری هنر چان (ذن) و مقایسه آیکون ها با نقاشی های واسیلی کاندینسکی، پابلو پیکاسو، مارک روتکو و مارک شاگال و هنرمندان ژاپنی متاثر از بودیسم ذن، نقاط جالب توجهی از همگرایی و تفاوت را آشکار می کند. خواننده در این صفحات دلایلی برای آشتی دادن مدرنیسم با تصویر مسیحی و سنت ارتدکس با شکل خلاقانه در هنر پیدا خواهد کرد.