جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آنچه در مورد آخرت و زندگی پس از مرگ باید بگویم، تماماً شامل خاطرات، تصاویری است که در آن زندگی کرده‌ام و افکاری که مرا به خود مشغول کرده‌اند. این خاطرات به نوعی زیربنای آثار من نیز هستند. زیرا این دومی اساساً چیزی نیست جز تلاش هایی که همیشه تجدید شده اند تا پاسخی به این پرسش در مورد تأثیر متقابل «اینجا» و «آخرت» بدهند. با این حال من هرگز به صراحت در مورد زندگی پس از مرگ ننوشته ام. زیرا در آن صورت باید ایده‌هایم را مستند می‌کردم، و هیچ راهی برای انجام آن ندارم. به هر حال من می خواهم اکنون ایده های خود را بیان کنم. حتی در حال حاضر نیز نمی توانم چیزی جز داستان گویی – «اسطوره سازی» انجام دهم. شاید برای به دست آوردن آزادی لازم برای صحبت در مورد آن، باید به مرگ نزدیک بود. اینطور نیست که ای کاش یک زندگی پس از مرگ داشتیم. در واقع، من ترجیح می دهم چنین ایده هایی را پرورش ندهم. با این حال، باید بگویم، تا حقایق را به واقعیت بدهم، که، بدون اینکه بخواهم و هیچ کاری در مورد آن انجام دهم، افکاری با این طبیعت در درون من حرکت می کنند. من نمی توانم بگویم که این افکار درست یا نادرست هستند، اما می دانم که وجود دارند و می توان آنها را آشکار کرد، اگر از روی تعصب آنها را سرکوب نکنم. تعصب پدیده کامل زندگی روانی را فلج و جریحه دار می کند. و من اطلاعات کمی در مورد زندگی روانی دارم که احساس کنم می توانم آن را با دانش برتر تنظیم کنم. عقل گرایی انتقادی ظاهراً، همراه با بسیاری از تصورات اسطوره ای دیگر، ایده زندگی پس از مرگ را حذف کرده است. این فقط می تواند اتفاق بیفتد زیرا امروزه بیشتر مردم خود را تقریباً منحصراً با آگاهی خود می شناسند و تصور می کنند که آنها فقط همان چیزی هستند که در مورد خود می دانند. با این حال، هر کسی که حتی کمی روانشناسی داشته باشد، می تواند ببیند که این دانش چقدر محدود است. عقل گرایی و دکترینیریسم بیماری زمان ماست. آنها وانمود می کنند که همه پاسخ ها را دارند. اما هنوز چیزهای زیادی کشف خواهد شد که دیدگاه محدود کنونی ما آن را غیرممکن رد می کرد. مفاهیم ما از مکان و زمان فقط اعتبار تقریبی دارند و بنابراین میدان وسیعی برای انحرافات جزئی و عمده وجود دارد. با توجه به همه اینها، من به اسطوره های عجیب و غریب روان گوش می دهم و به رویدادهای متنوعی که برایم پیش می آید نگاهی دقیق می اندازم، صرف نظر از اینکه با فرضیه های نظری من مطابقت دارند یا نه.

علمای ما بسیاری از این حقایق را دیده اند، ولی بیان نمی کردند. یکی از اساتید ما که حالات خاصی داشت از بیان آن امتناع می کرد، زیرا این کار را خطرناک می دانست، چون ممکن است انسان به جای خدا، انسان ها را دور خود جمع کند.

زندگی پس از زندگی برنامه‌ای با محوریت بازتاب جزئیات عوالم پس از مرگ است که توانسته بر این پایه مخاطبان بسیاری را هم پای تلویزیون بکشاند اما به‌نظر می‌رسد رویکرد برنامه نسبت چندانی با رویکرد قرآن ندارد؛ چه، قرآن از عوالم دیگر به اجمال سخن گفته و سازندگان این برنامه در پی پرداختن تفصیلی به مسئله هستند.

این نوشتار، مجموعه مباحثی در مورد حیات برزخی است و راهنمایی برای جویندگان حقیقت و سلاحی کارآمد در دفاع از حریم اهل بیت می باشد. همچنین حاصل مباحثه ها و گفت و گوهایی است که تحت اشراف دکتر علیرضا رحیمیان و آقای حجت الاسلام شیخ صادق فائق می باشد.

ماذا بعد الموت؟ هذا ما سعى الكاتب إلى مناقشته وبيانه وذلك من خلال دراسة تحليلية مقارنة في ضوء المنهج العلمي والكلامي والروائي . الكتاب مقسم إلى أربعة فصول كالتالي: الفصل الأول يتحدث عن إثبات الحياة بعد الموت وعن كون المعاد فكرة لا غبار عليها. الفصل الثاني يتحدث عن المعاد من المنظور العلمي ويناقش الشبهات المطروحة حول المعاد. الفصل الثالث يتحدث عن عالم البرزخ. الفصل الرابع يتحدث مشاهد وأحداث يوم القيامة.

در این مقاله به بررسی دیدگاه یوجین فونتینل در زمینۀ جاودانگی فردی می پردازیم. او با استفاده از روش تجربی و پراگماتیستی ویلیام جیمز و پروردن نظریۀ میدانی او و ایده های روانشناسانه اش دربارۀ ""خود""، دیدگاه خاصی برای امکان وجود زندگی پس از مرگ ارائه کرده است. از نظر ایشان با استفاده از آرای جیمز، درون جهانی که پوینده و دارای رابطه محسوب می شود، می توان فناناپذیری را تصور کرد. اعتقاد به جاودانگی موضوعی جدا از زندگی ما در این جهان نیست، بلکه از زندگی این جهانی ما نیرو می گیرد. منظور فونتینل، ارائۀ نظریه ای معقول درباره جاودانگی فردی است که منطقاً ناسازگار نباشد. بنابراین نظریۀ فونتینل در زمینۀ جاودانگی از این جنبه اهمیت دارد که بدون داشتن دیدگاهی دوگانه انگارانه و بدون اینکه پای از دایره تجربه بیرون نهد، زندگی پس از مرگ را توجیه و به این ترتیب دیدگاه تجربه گرایان را در مخالفت با جاودانگی فردی متزلزل کرده است.

بحث ما در اين زمينه بود كه از آيات كريمه قرآن استفاده مى شود عامل اصلى سقوط انسان غفلت است و كليد ترقى و تعالى انسان هم خود آگاهى و هوشيارى و ياد است. اما ياد چه چيزى؟ عرض كرديم كه به يك معنا، همه برمى گردند به ياد هويت الهى خود انسان، و به يك معنا هم همه بر مى گردند به ياد خدا، و اين دو از هم انفكاك ناپذيرند. براى اينكه انسان به غفلت مبتلا نشود، وقتى كه هوشيار و خود آگاه است بايد برنامه هايى داشته باشد، وگرنه وقتى مبتلا به غفلت شد، در حال غفلت نمى تواند خودش را نجات دهد. يكى از اين برنامه ها اين است كه تمرين كند. وقتى كه هوشيار و خود آگاه است، در همه حال به نحوى به ياد خدا باشد. در اين زمينه نكاتى ذكر شد.