جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آیا حیات پس از مرگ ممکن است؟ چه فرض‌هایی لازمه باور به حیات پس از مرگ است؟ نظریات سنتی برگرفته شده از کتاب مقدس درباره حیات پس از مرگ چه اشکالاتی دارد؟ نظریات مدرن چگونه پاسخ گوی اشکالات وارد بر نظریات سنتی‌تر در باب حیات پس از مرگ است؟ فیلیپ کلیتن، در گفت‌وگو با رابرت لارنس کوهن، مجری برنامه‌ی تلویزیونی «نزدیک‌تر به حقیقت» می کوشد به این پرسش ها پاسخ دهد.

ترجمه ماشینی: دیجیتال گرایی یک استراتژی فلسفی است که از روش های محاسباتی جدید تفکر برای ایجاد روش های طبیعی اما معنادار در مورد بدن ها، روح ها، جهان ها، خدایان و زندگی پس از مرگ استفاده می کند. Your Digital Afterlives چهار نظریه اخیراً توسعه یافته و الهام گرفته شده دیجیتالی از زندگی پس از مرگ را بررسی می کند.

ترجمه ماشینی: این کتاب همچنین به بررسی استدلال‌های کلاسیک برای جاودانگی روح می‌پردازد و بر انواع واقعیت‌های ثبت‌شده که شواهد اولیه بقا را ارائه می‌کنند، تمرکز می‌کند: تجربیات نزدیک به مرگ، مظاهر مردگان و در حال مرگ، ارتباطات واسطه‌ای، و موارد ظاهری تناسخ. نویسنده استدلال می‌کند که مسائل «اثبات» یا «رد» اجباری باید در این زمینه نسبت به سؤالات احتمال یا عدم احتمال نسبی فرعی باشد. او تصدیق می‌کند که جهان‌بینی ماتریالیستی غالب، حتی زمانی که مورد انتقاد جست‌وجو قرار می‌گیرد، اعتقاد به زندگی پس از مرگ را پیش از این غیر محتمل می‌کند. با این حال، او نتیجه می گیرد که وزن انباشته شواهد مثبت، حتی پس از کاهش مناسب، تمایل دارد تا نوعی از زندگی پس از مرگ را به طور کلی به یک احتمال متمایز تبدیل کند.

ترجمه ماشینی: در الهیات فلسفی معاصر، چارلز تالیافرو و چاد مایستر بر موضوعات کلیدی در الهیات فلسفی معاصر در مسیحیت، اسلام و یهودیت و همچنین هندوئیسم و ​​بودیسم تمرکز می کنند. این جلد با بحث در مورد ابزارهای روش شناختی کلیدی در دسترس متکلم فلسفی، مانند ایمان و عقل، علم و دین، وحی و کتاب مقدس، و مرجعیت و سنت آغاز می شود. نویسندگان از این ابزار برای کشف موضوعاتی از جمله زبان، ناگفتنی، معجزه، شر و زندگی پس از مرگ استفاده می کنند. آنها همچنین با الاهیات فلسفی کاربردی، از جمله نگرانی های زیست محیطی، گفتگوی بین ادیان، و ماهیت و اهمیت ارزش های سیاسی دست و پنجه نرم می کنند. یک بحث پایانی پیشنهاد می کند که الهیات فلسفی می تواند به تأملات و اقدامات مهم در مورد تغییرات آب و هوایی کمک کند.

ترجمه ماشینی: برای بیش از هزار سال، بودیسم بر آیین های مرگ ژاپنی ها و مفاهیم زندگی پس از مرگ مسلط بوده است. نه مقاله این مجلد، که از قرن دهم تا امروز را در بر می گیرد، هم تداوم و هم تغییر در شیوه های مرگ را در طول زمان آشکار می کند. آنها همچنین به بررسی مسائل مرتبط با هم می پردازند که چگونه آیین های مرگ بودایی به نگرانی های فردی در مورد زندگی پس از مرگ پرداخته است و در عین حال نیازهای اجتماعی و نهادی را برآورده می کند و چگونه شیوه های مربوط به مرگ بودایی عناصری از سنت های دیگر را جذب و بازسازی کرده است و ایده های متفاوت و حتی متضاد در مورد آنها را گرد هم می آورد. مردگان، سرنوشت پس از مرگ آنها، و آنچه که عمل هنجاری بودایی را تشکیل می دهد. این ایده که مرگ، با مدیریت آیینی، می‌تواند واسطه گریز از تولد دوباره توهم‌آمیز باشد، در دو مقاله اول بررسی می‌شود. سارا هورتون پیشرفت در هیان ژاپن (794-1185) تصاویری را نشان می دهد که بودا آمیدا را در حال نزول برای استقبال از جانبازان در لحظه مرگ نشان می دهد، در حالی که ژاکلین استون نقش حیاتی راهبان را که به عنوان راهنمای مذهبی در مراسم مرگ شرکت می کردند، تحلیل می کند. حتی در حالی که بر مضامین ناپایداری و عدم دلبستگی تأکید می‌کرد، آیین‌های مرگ بودایی برای تشویق حفظ پیوندهای عاطفی با متوفی کار می‌کرد و با انجام این کار، به ساختار دنیای اجتماعی افراد زنده کمک می‌کرد. این موضوع در چهار مقاله بعدی بررسی می شود. برایان راپرت نقش پرستش یادگار در تقویت نسب خانوادگی و قدرت سیاسی را بررسی می کند. مارک بلوم موضوع بحث برانگیز خودکشی مذهبی برای پیوستن مجدد به معلم خود در سرزمین پاک را بررسی می کند. و هنک گلاسمن تجزیه و تحلیل می کند که چگونه آیین های قرون وسطایی اواخر برای زنانی که در بارداری و زایمان جان خود را از دست داده اند، هم منعکس شده و هم به شکل گیری هنجارهای تغییر جنسیت کمک می کند. ظهور مراسم تشییع جنازه استاندارد در اوایل دوره مدرن ژاپن، موضوع فصل دانکن ویلیامز را تشکیل می دهد، که نشان می دهد چگونه فرقه سوتو ذن با گنجاندن فرهنگ مذهبی محلی در مراسم مرگ خود، رهبری خود را در جوامع روستایی به دست آورد. سه فصل آخر به شیوه‌های تدفین و تدفین معاصر و بحث‌های پیرامون آن‌ها می‌پردازد. ماریکو والتر یک "ساختار عمیق" را کشف می کند که به مراسم تشییع جنازه بوداییان ژاپنی از طریق خطوط فرقه ای اطلاع می دهد - ساختاری که، او استدلال می کند که معنای آن علیرغم رقابت از سوی صنعت سکولار پررونق تشییع جنازه پابرجاست. استفان کاول بحث‌هایی را در مورد اعمال اعطای نام‌های بودایی پس از مرگ به متوفیان و تهدیدی که برای معابد سنتی بودایی با تغییر ایده‌ها درباره مراسم تشییع جنازه و زندگی پس از مرگ ایجاد می‌کند، بررسی می‌کند. سرانجام، جورج تانابه نشان می‌دهد که چگونه روشنفکران فرقه‌ای بودایی معاصر تلاش می‌کنند تا تعارض‌های بین دکترین هنجاری و مراسم تشییع جنازه را حل کنند، و نتیجه می‌گیرد که محبت انسان نسبت به متوفی همیشه بر خواسته‌های ارتدکسی پیروز می‌شود. مرگ و زندگی پس از مرگ در بودیسم ژاپنی گامی بزرگ به سوی درک چگونگی شکل‌گیری و حفظ قدرت بودیسم در ژاپن بر افکار و اعمال مربوط به مرگ است، و یکی از مفصل‌ترین و جامع‌ترین گزارش‌ها را تا به امروز از این موضوع ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی: این کتاب راهنمای منحصر به فرد، یک نمای کلی پیچیده و علمی از پیشرفته ترین افکار در مورد ایده زندگی پس از مرگ ارائه می دهد. پوشش جامع آن تفکر تاریخی، مذهبی، فلسفی و علمی را در بر می گیرد. کتاب راهنمای زندگی پس از مرگ پالگریو که با مروری بر تفکر باستانی درباره این موضوع شروع می‌شود، به تفصیل انسجام فلسفی مفاهیم سنتی اصلی ماهیت زندگی پس از مرگ از جمله بهشت، جهنم، برزخ و تولد دوباره را بررسی می‌کند. علاوه بر این (و شکستن مفاهیم سنتی) جدیدترین پیشرفت های هیجان انگیز - مدل های دیجیتال - را نیز بررسی می کند. بخش‌های بعدی شامل تجزیه و تحلیل گزارش‌های متافیزیکی مختلف است که ممکن است زندگی پس از مرگ را معنا کند (از جمله دوگانگی ماده، دوگانگی نوظهور و ماتریالیسم) و علم تجربیات نزدیک به مرگ و همچنین پیوندهای بین روان‌شناسی انسان و نگرش ما به زندگی پس از مرگ.

ترجمه ماشینی: آنچه در مورد آخرت و زندگی پس از مرگ باید بگویم، تماماً شامل خاطرات، تصاویری است که در آن زندگی کرده‌ام و افکاری که مرا به خود مشغول کرده‌اند. این خاطرات به نوعی زیربنای آثار من نیز هستند. زیرا این دومی اساساً چیزی نیست جز تلاش هایی که همیشه تجدید شده اند تا پاسخی به این پرسش در مورد تأثیر متقابل «اینجا» و «آخرت» بدهند. با این حال من هرگز به صراحت در مورد زندگی پس از مرگ ننوشته ام. زیرا در آن صورت باید ایده‌هایم را مستند می‌کردم، و هیچ راهی برای انجام آن ندارم. به هر حال من می خواهم اکنون ایده های خود را بیان کنم. حتی در حال حاضر نیز نمی توانم چیزی جز داستان گویی – «اسطوره سازی» انجام دهم. شاید برای به دست آوردن آزادی لازم برای صحبت در مورد آن، باید به مرگ نزدیک بود. اینطور نیست که ای کاش یک زندگی پس از مرگ داشتیم. در واقع، من ترجیح می دهم چنین ایده هایی را پرورش ندهم. با این حال، باید بگویم، تا حقایق را به واقعیت بدهم، که، بدون اینکه بخواهم و هیچ کاری در مورد آن انجام دهم، افکاری با این طبیعت در درون من حرکت می کنند. من نمی توانم بگویم که این افکار درست یا نادرست هستند، اما می دانم که وجود دارند و می توان آنها را آشکار کرد، اگر از روی تعصب آنها را سرکوب نکنم. تعصب پدیده کامل زندگی روانی را فلج و جریحه دار می کند. و من اطلاعات کمی در مورد زندگی روانی دارم که احساس کنم می توانم آن را با دانش برتر تنظیم کنم. عقل گرایی انتقادی ظاهراً، همراه با بسیاری از تصورات اسطوره ای دیگر، ایده زندگی پس از مرگ را حذف کرده است. این فقط می تواند اتفاق بیفتد زیرا امروزه بیشتر مردم خود را تقریباً منحصراً با آگاهی خود می شناسند و تصور می کنند که آنها فقط همان چیزی هستند که در مورد خود می دانند. با این حال، هر کسی که حتی کمی روانشناسی داشته باشد، می تواند ببیند که این دانش چقدر محدود است. عقل گرایی و دکترینیریسم بیماری زمان ماست. آنها وانمود می کنند که همه پاسخ ها را دارند. اما هنوز چیزهای زیادی کشف خواهد شد که دیدگاه محدود کنونی ما آن را غیرممکن رد می کرد. مفاهیم ما از مکان و زمان فقط اعتبار تقریبی دارند و بنابراین میدان وسیعی برای انحرافات جزئی و عمده وجود دارد. با توجه به همه اینها، من به اسطوره های عجیب و غریب روان گوش می دهم و به رویدادهای متنوعی که برایم پیش می آید نگاهی دقیق می اندازم، صرف نظر از اینکه با فرضیه های نظری من مطابقت دارند یا نه.

در شروع هر قسمت از برنامۀ «زندگی پس از زندگی» این عبارت روی صفحه ظاهر می‌شود که «این برنامه صرفا یک گفتگوی تلویزیونی نیست. شما بینندۀ یک پژوهش هستید». اما اتفاقا وقتی از منظری نقادانه و جستجوگر نگاه می‌کنیم، تنها چیزی که در این برنامه نمی‌توان یافت «پژوهش» است. این برنامه صرفا یک گفتگوی تکراری است، پر از مفاهیم مبهم و تعریف نشده که هر کس می‌تواند هر نتیجه‌ای از آن بگیرد.