جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: غنای فکری استثنایی ایران قرن هفدهم صفویه مظهر مکتب فلسفی اصفهان و به ویژه مؤسس ظاهری آن، میرداماد (متوفی 1631) و شاگرد بزرگ او ملاصدرا (ملقب به صدرالدین شیرازی، د. 1636). به همان اندازه برای مکتب، حکمت آپوفاتیک رجب علی تبریزی که بعدها (متوفی 1669/70) دنبال شد، اهمیت دارد. با این حال، علیرغم شهرت این فیلسوفان، شناسایی «مکتب فلسفی اصفهان» تنها در سال 1956 توسط هانری کوربین، ایران شناس مشهور فرانسوی، که به شخصیت متحد کننده نوافلاطونی اسلامی حدود 20 متفکر و شخصیت معنوی اشاره کرد، پیشنهاد شد. این گروه بندی متعاقباً برای حدود پنجاه سال بدون چالش باقی مانده است. در این اثر بسیار بدیع، جنیس اسوتس، مشروعیت اصطلاح «مدرسه» را بررسی می‌کند و در فلسفه‌های پیچیده این سه شخصیت اصلی شیعی می‌کاود و بین آنها مقایسه می‌کند. مؤلف این موضوع را بیان می کند که اندیشه ملاصدرا مستقل و در واقع با اندیشه های میرداماد و رجبعلی تبریزی ناسازگار است. این نه تنها طرز تفکر جدیدی را در مورد چگونگی درک ما از «مکتب اصفهان» ارائه می‌کند، بلکه میرداماد و رجبعلی تبریزی را به‌عنوان پیشگامان خود معرفی می‌کند.

ترجمه ماشینی: این جلد، اولین کتاب اختصاصی و جامع منطق قرون وسطی، هم سنت های لاتین و هم سنت های عربی را پوشش می دهد و نشان می دهد که آنها در واقع سنت های خواهری بودند که هر دو در پس زمینه میراث هلنیستی پدید آمدند و در طول قرن ها بر یکدیگر تأثیر گذاشتند. مجموعه‌ای از فصول توسط محققین مستقر و جوان‌تر، کل دوره شامل تحولات اولیه و متأخر را پوشش می‌دهد و بینش‌های جدیدی را در مورد این دوره بسیار غنی در تاریخ منطق ارائه می‌دهد. این جلد به دو بخش «دوره‌ها و سنت‌ها» و «مضامین» تقسیم می‌شود و به خوانندگان اجازه می‌دهد تا از منظر تاریخی و سیستماتیک‌تر با موضوع درگیر شوند. برای دانشجویان و دانش پژوهان فلسفه قرون وسطی، تاریخ منطق، و تاریخ اندیشه ها، خواندن این کتاب ضروری خواهد بود.»

عبدالقاهر بغدادی، دانشمند معروف قرن چهارم هجری را بیشتر با کتاب الفرق بین الفرق می‌شناسند. گویا در حدود 340 ق در بغداد به دنیا آمده و سپس به خراسان کوچیده است. وی در علومی مانند فقه، کلام، حساب، ادبیات و حدیث مهارت داشت و در مناظره و جدل نیز چیره دست بود. بغدادی نزد ابواسحاق اسفراینی و دیگر بزرگان آن ناحیه شاگردی کرد و سپس کرسی درس تشکیل داد و شاگردان زیادی تربیت کرد. شخصیت کلامی، تفسیری و فقهی ابومنصور باعث نشد که وی گرایش به تصوف نداشته باشد، و این از عجایب بود که روحیه تساهل و تسامح تصوف نتوانست از تعصب او بکاهد. سرانجام بغدادی در سال 429 نیشابور را به علت هجوم ترکمانان ترک کرد و به اسفراین رفت و در همان سال فوت کرد و در کنار استادش ابواسحاق اسفراینی دفن شد. از آثار او می‌توان به اینها اشاره کرد: الفرق بین الفرق، فضائح الکرّامیّة، تأویل متشابِه الاَخبارِ والایات، التحصیل، العماد فی مواریث العباد، تفضیل الفقیر الصابر علی الغَنیِّ الشّاکِر در تصوف، کتابی در حساب و ... دوران حضور بغدادی در نیشابور معاصر بود با حضور و قدرت کرامیه، و می‌دانیم که این زمان بر پیروان فرق و مذاهب سخت می‌گذشته است. افزون بر آن درگیری‌های مذهبی بین دیگر فرق تسنن و اوضاع آشفته سیاسی، خراسان را در معرض آشوب قرار داده بود. کتاب مهم و مشهور بغدادی الفرق بین الفرق است که پس از مقالات الاسلامیین ابوالحسن اشعری کتابی جامع و کامل است،‌ اما وی بر خلاف اشعری، حداقل رعایت بی‌طرفی را نکرد و در ورطه تعصب افتاد. وی در این راه گاهی چنان افراط کرده که کتاب وی از یک متن فرق و نحل، به یک متن جدلی ـ اتهامی و بازخواست تبدیل شده است. به هر حال، به تازگی کتابی درباره آرای کلامی و در عراق منتشر شده که دیوان وقف سنی آن را چاپ کرده است. کتاب مذکور رساله دکتری نویسنده در عراق بوده که به صورت کتاب درآمده است. نویسنده به درستی متذکر شده که بغدادی آرای کلامی خود را در خدمت فرق نویسی بکار گرفت و سپس به رد آنها پرداخت. برای شناخت بغدادی افکار کلامی او و همچنین آگاه شدن از فضای فکری خراسان در آن زمان و آنچه دانشمندان تسنن با آن مواجه بودند، کتاب مذکور مناسب است.

ترجمه ماشینی: بسیاری از رشته ها کتاب های خواندنی را ده ها نفر ایجاد می کنند. این یک رویداد نادر است که یک خواننده به ایجاد یک رشته کمک کند. جریان های اصلی تفکر غربی در سال 1952 منتشر شد. فرانکلین لو ون بامر در مقدمه خود نوشت: «تا کنون، تاریخ روشنفکری هم محبوب و هم مشکوک است. همین مقدمه، با عنوان «روش شناسی و تفسیر»، با تعریف اهداف و روش ها، مشکلات و دام های آن، به سمت تبدیل یک رشته رواج به یک رشته تحصیلی قابل احترام پیش رفت. در ربع قرن پس از اولین ظهور، جریان اصلی بدون شک خواننده پیشرو در حوزه خود باقی مانده است. مقالات کوتاه روشنگر که بخش‌ها و بخش‌های فرعی را معرفی می‌کنند، به خوبی شناخته شده‌اند، اما سودمندی مداوم هر خواننده به کیفیت انتخاب‌های آن بستگی دارد. باومر به دنبال قسمت هایی است که به بهترین وجه ایده ها و مشغله های هر عصر را نشان می دهد و روشن می کند. او آنها را در آثار بزرگان از جمله آگوستین، آکویناس، دانته، لوتر، نیوتن، ولتر، داروین، وایتهد و فروید یافته است. اما او همچنین جملات گویا را در نوشته‌هایی که کمتر شناخته شده‌اند، کشف کرده است: رامون لول در مورد جوانمردی (قرن سیزدهم)، هنری پیچام در مورد "جنتلمن کامل" و لئونارد بوشر در مورد آزادی مذهبی (هر دو قرن هفدهم)، لویی رنه د لا شالوتا در مورد آموزش و پرورش. (قرن 18)، ساموئل اسمایلز در مورد "خودیاری" (قرن 19) و ویرجیل گئورگیو در مورد مکانیزاسیون (قرن 20). هر یک از نسخه های قبلی جریان اصلی حاوی مطالب جدید قابل توجهی است. برای این ویرایش، چهارمین، باومر مقاله مقدماتی بخش «عصر اضطراب» و یادداشت کتابشناختی را بازنویسی کرده و سیزده گزیده جدید اضافه کرده است. نویسندگان آنها از لوتر و پاسکال گرفته تا بولتمان، بونهوفر و هایزنبرگ را شامل می شود که بخش های اولیه کتاب را غنی کرده و سه شخصیت اصلی قرن بیستم را معرفی می کنند.