جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده: معاد جسمانی از جمله مباحثی است که فیلسوفان و متکلمان، نظرات فراوانی را درباره آن بیان نموده‌اند. گرچه همگی آنها معاد جسمانی را از مسلمات می‌دانند، ولی در رابطه با چگونگی حشر ابدان در آخرت، اختلافات فراوانی بین آنها وجود دارد. این مسئله که انسان در روز قیامت با چه بدنی برانگیخته می‌شود یکی از مهمترین مباحث معاد جسمانی و معرکه‌ی آرای متکلمان و فیلسوفان اسلامی است. گرچه آنچه که در این‌باره از ضروریات دین به شمار می‌آید، اعتقاد اجمالی به بازگشت روح به بدن در روز قیامت است، ولی این اعتقاد اجمالی ذهن مسئله‌کاو متکلمان و فیلسوفان را که در پی معرفت تفصیلی امور هستند قانع نمی‌کند. از اینرو آنان کوشیده‌اند بر مبنای دیدگاه‌های خاص خود چگونگی بدن اخروی را تبیین کنند و برای اثبات هماهنگی نظر خود با نظر شریعت سخنان خود را به شواهدی از کتاب و سنت استناد دهند. در میان متأخران از فیلسوفان اسلامی، شاخص‌ترین چهره‌ای که برای اثبات معاد جسمانی بر مبنای روش فلسفی اهتمامی گسترده و ژرف ورزیده است، فیلسوف معروف صدرالمتألهین شیرازی است. ملاصدرا برای تبیین و تحکیم نظریه خویش، اصول یازده‌گانه‌ای را در اسفار پیریزی میکند و معتقد است که با عنایت به این اصول، به خوبی میتوان حقیقت معاد جسمانی را آن‌گونه که مقصود کتاب و سنت است دریافت نمود. صدرا پس از بیان این اصول نتیجه می‌گیرد که نفس همیشه مرتبه‌ای از بدن را با خود دارد و بدن اخروی عین بدن دنیوی است، اما فاقد ماده خواهد بود و از بدن عنصری دنیوی چیزی به آخرت منتقل نخواهد شد، ولی در عین حال تمام اجزاء و ویژگیهای صوری بدن عیناً در آخرت ظاهر و یا خلق خواهد شد. نظریه معاد جسمانی صدرا کم و بیش مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. مکتب تفکیک یکی از مکاتبی است که معاد جسمانی صدرا را مورد نقد قرار داده و اشکالاتی را بر آن وارد کرده است، و خود برای اثبات معاد جسمانی راه دیگری پیموده است. اصحاب تفکیک از طرفی اصول فلسفی که صدرا برای اثبات معاد جسمانی تاسیس کرده است را مورد نقد و بررسی قرار می دهند و از طرفی خود برای اثبات معاد جسمانی اصولی را تاسیس کرده اند. از نظر مکتب تفکیک همه عوالم از جمله عالم دنیا، برزخ و آخرت همگی از ماده‌ای به نام آب(ماء بسیط) آفریده شده‌اند، لذا تمامی این عوالم را مادی دانسته‌ و بیان می‌دارند که روح انسان پس از مرگ در برزخ به سر می‌برد و در قیامت بار دیگر از برزخ به همین عالم باز می‌گردد و ذرات بدن‌های مردگان دوباره گرد هم آمده و همچون انسانی که از خواب بیدار شده، دوباره زنده می‌گردند. لذا اصحاب تفکیک معتقد به معاد جسمانی عنصری هستند و بیان می‌دارند که بدن انسان در قیامت همین بدن مادی دنیوی است. در این پایان‌نامه سعی شده است تا معاد جسمانی ملاصدرا و مکتب تفکیک به تفصیل بیان گردیده و در پایان نقدهایی که مکتب تفکیک بر معاد جسمانی ملاصدرا وارد کرده است پاسخ داده شود، و معاد جسمانی مکتب تفکیک مورد نقد و بررسی قرا گیرد. کلیدواژه‌ها: معاد جسمانی، حکمت متعالیه، مکتب تفکیک، بدن مثالی، بدن عنصری

---

برای او(میرزامهدی) مجموعه احادیث امامیه، آنچه در دست است همه بر اساس یک مبنا صادر شده و مجموعه ای هماهنگ را می سازند. مبنایش این بود که محتوا و مضمون احادیث صحت صدور را تأیید می کند. او البته در عین حال خارج از احادیث یک منبع دیگر هم مطرح می کرد و آن اینکه با تذکر نور عقل و با وجدان انوار عقل و علم می شود صحت تعالیم برگرفته از احادیث را که خود او ارائه و صورتبندی می کرد معاینه دریافت. به دیگر سخن، از دیدگاه او این خود امام (و نه احادیث امام) است که حجت است (حتی در عصر غیبت) و به راهنمایی او می شود به نور عقل رهنمون شد. احادیث تنها طریقیت دارد برای راهنمایی به تعالیمی که باید در جای دیگر وجدانی آدمیان شود و با نور عقل و علم تعلیم و وجدانی شود. این راه البته با راهنمایی مستقیم امام امکانپذیر است.

پژوهش پیش رو به بررسی تطبیقی مسأله‌ی معاد در باور برخی اندیشمندان نوصدرائی قم یعنی علامه‌ طباطبایی، آیت‌الله جوادی آملی و استاد شهید مطهری و برخی اندیشمندان مکتب کلامی خراسان یعنی آیت‌الله شیخ‌ مجتبی قزوینی، آیت‌الله میرزاجوادآقا تهرانی و آیت‌الله شیخ حسنعلی مروارید می‌پردازد.اندیشمندان نوصدرائی قم به‌لحاظ فکری دنباله‌روی حکمت صدرائی بوده و اساس فعالیت‌های علمی ایشان، تبیین شالوده‌‌ی اساسی این مکتب یعنی هماهنگی بین قرآن، برهان و عرفان است. و همه‌ی آرا و اندیشه‌های کلامی این اندیشمندان در راستای این اصل شکل گرفته است. در مقابل اندیشمندان کلامی خراسان که از شاگردان موسس این مکتب یعنی میرزا مهدی اصفهانی هستند و معتقد به جداسازی تعالیم وحیانی از آموزه‌های علوم بشری (فلسفه و عرفان)، به‌خاطر تباین این دو از یکدیگر می‌باشند و کل آرا و اندیشه‌های کلامی این اندیشمندان در راستای این اصل شکل گرفته است.

میرزا حسنعلی مروارید (زادهٔ ۱۲۹۰، مشهد - درگذشته ۱۳۸۳) از فقها و عرفای معاصر شیعه بود. از آنجا که پدرش شیخ محمدرضا مروارید عهد اخوّت و رابطه نزدیکی با حسنعلی نخودکی اصفهانی داشت و هم چنین به خاطر اینکه نام جد مادری‌اش میرزا حسنعلی تهرانی (از شاگردان مجدد شیرازی) بود پدرش نام «حسنعلی» را بر او نهاد نسب وی به خواجه شهاب‌الدین عبدالله مروارید کرمانی می‌رسد وی پس از از دست دادن پدر در ۹ سالگی تحت تربیت حسنعلی نخودکی اصفهانی بود. وی همچنین به همراه برخی دیگر از روحانیون مشهد پس از واقعه ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ به حمایت از امام خمینی پرداخت. آیت الله مروارید از شاگردان میرزا مهدی اصفهانی و همدرسان میرزا جوادآقا تهرانی (دو تن از علمای مکتب تفکیک) بود. وی ۱۴ مهر ۱۳۸۳ شمسی برابر با سه‌شنبه ۱۹ شعبان ۱۴۲۵ قمری درگذشت.

میرزا جوادآقا تهرانی(حاجی ترخانی)، (زادهٔ ۱۲۸۳ ـ تهران و درگذشتهٔ ۱۳۶۸ ـ مشهد) از فقهای شیعه اهل ایران بود که در سال ۱۳۵۸ از حوزه انتخابیه استان خراسان، به نمایندگی مجلس خبرگان قانون اساسی انتخاب شد. وی را در عین نظر انتقادی اش از عرفان مصطلح، شخصی معنوی می‌دانند و معروف به معلم اخلاق بوده‌است. رابطه خوبی با امام خمینی داشت و در سنین پیری در جبهه‌های جنگ ایران با لباس داوطلبان مردمی (بسیجی) حضور یافت. ایشان با اینکه از جهت سیاسی همسو با انقلاب بود اما از جهت فکری و عقیدتی ضد عرفان و تصوف بود و از این جهت با امام خمینی مخالف بود و باعث شد تا در پی پیامی که برای ایشان فرستاد خواست تا تفسیر عرفانی سوره حمدش را که از تلویزیون پخش می‌شد، تعطیل کند امام خمینی هم خواسته اش را پذیرفت و تفسیرش را با وجود مخاطبین فراوانی که داشت، تعطیل کرد. میرزا جوادآقا بر اثر بیماری کبد در سحرگاه سه‌شنبه، ۲ آبان ۱۳۶۸ درگذشت و بنا بر وصیت خود در بهشت رضا مشهد به خاک سپرده شد.ضمنا ایشان وصیت نمود که برایش سنگ قبر نصب ننمایند. از جمله آثار مشهور وی که جنبه انتقادی داشته: بهایی چه می‌گوید؟ (در رد فرقه بهائیت)/ عارف و صوفی چه می‌گویند؟ (در بیان مبادی و اصول تصوف و عرفان و رد آن)/ میزان المطالب.

تاریخ اندیشه بشر گواهی می دهد که پرسش کهن از نسبت عقل و ایمان یا علم و دین، همواره به دنبال پاسخ هایی تازه بوده است. کوشش برای فهم نسبت اینها، به ویژه برای دیندارانی که در عصر شکوفایی علم می زیند و در چنین عصری مدعی ساماندهی زندگی فردی و جمعی انسان با بهره گیری هم زمان از علم و دین اند، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. حکیم متاله و مفسر معاصر، آیت اله جوادی آملی، از عالمانی است که با عنایت به این ضرورت، اهتمامی بلیغ به طرح این مساله ورزیده و تاملاتش را در این باب عرضه نموده است. از نگاه این حکیم، عقل جزئی از دین است، نه در مقابل آن. بنابراین، فرض ناسازگاری آنها نامعقول است. آنچه ممکن است در آغاز روی دهد تعارض عقل و نقل است که راه حل های آن از دیرباز در علوم و معارف اسلامی مطرح بوده است. نوشتار حاضر کوششی است برای فهم، تحلیل، و نقد نظریه استاد جوادی آملی در این باره.

عالم ذرّ، از مسائلى است که در قرآن و روایات، درباره آن سخن رفته است و شناخت آن به فهم معناى توحید، کمک مى رساند. در این گفتار، نظرات یازده تن از دانشمندان قرن پانزدهم هجرى در این مورد، نقل و نقد و بررسى مى شود. ازجمله: سید محمّد حسین طباطبایى، میرزا حسنعلى مروارید، سید عبدالرسول جهرمى، عبدالله جوادى آملى، محمّدتقى مصباح یزدى، ناصر مکارم شیرازى.

مکتب تفکیک که نشات گرفته از تفکرات مرحوم میرزامهدی اصفهانی و نظائر اوست، با تعریفی که از تاویل قرآن ارایه می دهد، تاکید دارد که فهم این تاویل ها منحصر به معصومین (ع) است و عملا هیچ امکان و جوازی برای دیگران در تاویل قرآن مگر در شرایط بسیار خاص وجود ندارد. بر اساس این دیدگاه تاویل های سایر مفسران و دانشمندان به ویژه فلاسفه و عرفا مطلقا باطل است و نباید به ورطه خطرناک تاویل قرآن نزدیک شد. به عقیده تفکیکیان تاویل برای همه آیات قرآن است، نه فقط آیات متشابه و برای فهم آن چاره ای جز رجوع به احادیث وجود ندارد. این مقاله به بررسی و نقد دیدگاه های این مکتب پیرامون تاویل قرآن پرداخته است.

استاد جوادی آملی درباره رابطه عقل و دین دیدگاه بدیعی ارائه کرده است. ایشان با بازخوانی محل نزاع و ارائه تعریفی متفاوت از عقل در این مباحث، دو حوزه نسبتاً منحاز انگاشته عقل و دین و علم و دین را به هم پیوند می‌زند. در نتیجه با بازشناسی نسبت عقل و دین، به پرسش امکان یا عدم امکان تحقق علمی دینی نیز پاسخ داده می‌شود. وی، عقل را در این مباحث به معنای وسیعی که معادل تمامی دریافت‌های متعارف انسانی است به کار برده است. عقل به این معنا هر دریافت بشری را پوشش می‌دهد و از سوی دیگر مراد از دین نیز صرفاً معارف منقول نیست، بلکه اگر مؤدای قول خداوند دینی است، محتوای فعل او به طریق اولی چنین است. این‌گونه است که عقل در کنار نقل معتبر به منبعی از منابع معرفتی دین تبدیل و امکان تعارض آنها از اساس منتفی می‌شود. با تبیین رابطه عقل و دین، چگونگی رابطه علم و دین نیز روشن می شود. اگر علوم تجربی درهندسه معرفت دینی جایگاه خود را درست دریابند و در سایه فلسفه و دین به مطالعه جهان بپردازند به طبیعت به عنوان خلقت نگریسته و پرده از کتاب تکوین الهی بر خواهند داشت و به این اعتبار دینی خواهند بود. دیدگاه استاد جوادی در رابطه با علم دینی، دیدگاهی معتدل و واقع نگر است.