جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حکیم آقاعلی مدرس طهرانی حکیمی نامور و نوآور در فضای حکمت متعالیه است. تحکیم مبانی و نتایج استوار بر روش کاربست عقل و نقل، از امتیازات معمول در آثار آن حکیم ماهر است. «مماشات با قوم در بدایات و افتراق در نهایات» رویّه برجسته‌ای است که او در آثار خود پیموده تا روش صدرالمتألهین را با عنایت تام پاس داشته باشد. این رویّه سبب اشتباه از سوی برخی پژوهندگان شده است. آنان در مراحل اولیه نظرپردازی وی متوقف گشته و نتوانسته‌اند به مراحل نهایی حکمت متعالیه راه یابند و دچار تحریف در بیان مواضع و رهیافت‌های این حکیم عالیقدر شده‌اند. مسئله «تشکیک وجود» یکی از این خاستگاه‌های شبهه‌خیز است. مقاله‌ای با عنوان «تشکیک خاص وجود از منظر آقاعلی مدرس» تلاش کرده تا موضع حکیم را در تشکیک خاص فروبکاهد و از این رهگذر اوج توحیدپردازی حکیم را در رد توحید شخصی وجود خلاصه کند. تقطیع عبارات و توقف در مواضع بدوی و تحریف دیدگاه و ایرادهای عجیب بر حکیم، رهاورد آن مقاله است. رجوع به نص سخنان حکیم کاستی و سستی ادعاهای مقاله را در مراحل گردآوری و فهم و داوری در باره موقف حکیم در خصوص تشکیک وجود و کاربرد آن در اثبات و تبیین توحید شخصی وجود آشکار می‌سازد.

وجود و حضور دو اصل و مبنا در عرصه هستی­شناسی و معرفت­شناسی حکمت صدرایی است. ملاصدرا در بُعد هستی­شناسی بر اساس اصالت وجود، حقیقت وجود را موضوع فلسفه قرار می­دهد. گرچه وی در برخی مواضع مانند ابن­سینا از موجود بماهوموجود به عنوان موضوع فلسفه نام می­برد، اما در نهایت مسیر خود را جدا کرده و حقیقت وجود را به عنوان موضوع فلسفه برمی­گزیند. وی در اثبات موضوع فلسفه همچون فلاسفه پیشین، دو ملاک بداهت و کلیت را مد نظر داشته است. بداهت و کلیت وجود در فلسفه صدرا ناظر به حقیقتی است که عین خارجیت و مبدئیت اثر است، اما بداهت و کلیت موجود در فلسفه ابن­سینا ناظر به مفهومی است که با وسعت خود، تمامی موجودات عالم را به صورت تشکیک­وار در برمی­گیرد. موضوعیت حقیقت وجود در حکمت صدرایی و محوریت آن در مباحث و مسائل فلسفی مستلزم محوریت حضور در عرصه معرفت­شناسی این حکمت است؛ چرا که معرفت به حقیقت وجود جز از طریق فهم حضوری و شهودی امکان­پذیر نیست و آنچه از حقیقت وجود در محدوده ذهن و از طریق معرفت حصولی برای آدمی به دست می­آید، نمایی ضعیف از آن است. وجود مجلای حقیقت و حضور است و این تنیدگی وجود و حقیقت و حضور شاکله هستی­شناسی و معرفت­شناسی فلسفه ملاصدرا را تشکیل می­دهد.

روش اصل موضوعي، شيوه‌اي در استدلال و پايه‌ريزي علوم قياسي است که با مبنا قرار دادن تعداد معدود و محدودي مبادي اوليه تصوري و تصديقي تحت عناوين اصطلاحات تعريف‌نشده، تعاريف، اصول‌ متعارفه و اصول ‌موضوعه و با استفاده از ابزار منطق، در سايه گريز هميشگي از تناقض و دوري از خطا در جريان استدلال، بستر یک ساختار علمي متقن را ايجاد مي‌نمايد. پرسش اصلی این مقاله این است که آيا به روش اصل موضوعي مي‌توان اثبات يکي از مسائل حکمت متعاليه يعني «وحدت شخصي وجود» را بازسازي نمود؟ و فرضيه موردنظر اين است که مي‌توان با لحاظ مقدماتي ازجمله چهار اصطلاح تعريف‌نشده که اولين آنها «وجود» است و نيز هفت تعريف، همچون تعريف اصيل و اعتباري، همچنين اصول متعارفه‌اي مانند «ما اشيای کثيري را ادراک مي‌نماييم» و در نهايت تنها اصل موضوعه يعني «اصالت وجود و اعتباري بودن ماهيت» که هرچند خود در حکمت متعاليه اثبات گرديده، ولي در اين سير استدلالي خاص به‌ عنوان يک اصل موضوعه پذيرفته شده، با شيوه‌اي در حد امکان نزديک به اين روش، اين اثبات را انجام داد.

ملاصدرا بر خلاف ابن سینا، با اثبات حرکت اشتدادی در جوهر و به کار گرفتن آن در توضیح تحول وجود نفس از مادّی به مجّرد، همچنین با مطرح کردن تشکیک در حقیقت وجود و ذومراتب دانستن نفس، دیدگاههای نوینی ارائه نمود و مسیر اندیشه فلسفی را دگرگون ساخت. این دو اصل وی را قادر ساخت که یا نظریه های تازه ای مطرح کند، یا برای تبیین مسایل، راههای کاملتری ارائه نماید و یا بر تعداد پاسخهای مقبول بیفزاید. تلاش رساله حاضر بر آن است که معلوم کند اولاً در حوزه نفس و معاد چه موضوع هایی تحت تأثیر این اصول قرار گرفته اند و ثانیاً این تأثیر به چه شکل بوده است. مقایسه آراء ابن سینا و ملاصدرا روشن می کند که اصول منتخب صدرا در مباحثی نظیر: حقیقت نفس، وجود نفس قبل از حیات دنیوی، حدوث نفس، رابطه نفس و بدن، رابطه نفس و قوا، اتحاد نفس یا عقل فعّال و اتّحاد با صور معقول، اثبات تجرد خیالی، عالم نیمه مجرد، معاد جسمانی و بدن اخروی، افقهای جدیدی در تبیین مسایل و حل مشکلات ، پیش روی گسترانیده؛ و در تبیین مباحث دیگری نظیر: ترکیب نفس و بدن، فانی نشدن نفس با فنای بدن، ابدّیت نفس و نفی تناسخ ، به ارائه راههایی کامل تر از راههای پیشین پرداخته و به پاسخهای موجّه افزوده است. مطابق مبانی صدرا، نفس وجود واحد دارای مراتبی است که در ابتدای حدوث، جسمانی و حالّ در ماده است نه مجرّد الذات، و با قرار گرفتن در مسیر تحولات جوهری به مقام تجرّد می رسد، لذا اشکالاتی نظیر تعلق گرفتن موجود مجرّد به امر مادی، انفعال مجرّد تام از مادی محض، برابری همه انسانها در ذات و کمالات ذاتی، و جمع شدن تجرّد و حدوث و ابدیّت که ناشی از مجرد دانستن نفس از بدو حدوث است رفع می شود. با پذیرفتن حرکت جوهری و تشکیک وجود، باید پذیرفت که نازل ترین عمل حیاتی و برترین فعل انسانی، به طور یکسان مستند به نفس هستند؛ و وجود جسمانی ترین قوه همانند وجود مجردترین قوا، با وجود نفس متحّد است، و قوا در واقع مظاهر نفسند نه اجزاء آن. همچنین نفس با صور اداراکی خود از جمله صور معقول متحد است و صور اداراکی به همراه صور ناشی از اعمال و اخلاق، در وجود نفس باقی می مانند و حقیقت باطنی و صورت اخروی انسان را شکل می دهند. در پرتو این دو اصل، منحصر بودن تجرّد به تجرّد عقلانی نفی می شود و با اثبات تجرّد قوه خیال و اثبات عالم نیمه مجرّد ، مسایل مربوط به حیات برزخی و محشور شدن همه، حتی افرادی که عقل بالفعل ندارند و عذاب قبر و ثواب و عقاب جسمانی تبیین می گردد؛ همچنین از رابطه نفس و بدن تفسیر جدیدی ارائه می شود که مطابق آن، نفس با بدن رابطه ذاتی و وجودی دارد و این رابطه، توضیح مسایلی مانند تأثیر متقابل نفس و بدن و اتّحادی بودن ترکیب آن دو و نفی تناسخ را تسهیل می نماید. استدلال کردن بر معاد جسمانی و عینیت بدن دنیوی و اخروی با استفاده از مجموعه ای از اصول اختصاصی و در رأس آنها حرکت جوهری و تشکیک وجود، در کنار تفسیر جدید از حقیقت مرگ و مستدل نمودن خلود، از دست آوردهای اساسی حکمت متعالیه در حوزه معاد است. این همه در حالی است که در برخی مباحث حوزه نفس و معاد، تفاوت چشم گیری میان دو فیلسوف دیده نمی شود و صدرالمتألهین مقبولات شیخ الرئیس را حتی گاه با عبارات خود او، مورد تأیید قرار می دهد. در این میان، تمیز دادن آراء استثنایی و نظریه های اختصاصی ابن سینا از آرائی که به طور عام در مقام تقریر نظیر مشائین و موافقت با ایشان بیان کرده، برای ارزیابی صحیح و قضاوت دقیق در مورد میزان تحولات ناشی از مبانی خاص حکمت متعالیه ضروری است.

ترجمه ماشینی: در منظر تاریخ دینی، انسان‌ها نه تنها انسان‌های خردمند، موجودات عاقل اندیش هستند، بلکه انسان‌ها هم مذهبی هستند، موجوداتی مذهبی که همیشه به خدا متکی هستند و او را پرستش می‌کنند. انسان‌ها به‌عنوان هم‌مذهبی، همیشه سعی می‌کنند با پیوند دادن آن به واقعیت غایی که او آن را خدا می‌نامد، معنایی را در زندگی خود بیابند. جستجوی معنا همان چیزی است که انسان ها را به ساختن دیدگاه ها، تصورات و تجربیات دینی خود در مورد خدا سوق می دهد. از نظر برخی صاحب نظران، بنای اولیه ای که انسان ها از نظر دینی ساخته اند، از طریق ادراک او از خداوند است. ادراک انسان از خدا که در آن دین بسته بندی و آموزش داده شده است، در واقع بر اساس وحی خدا ساخته شده است، به گونه ای که از نظر جزمی بنیاد محکمی به دست آید. در این نوشتار به طور جزمی درباره وجود خداوند که از آیات یعنی قرآن سرچشمه گرفته است بحث خواهد شد.

ترجمه ماشینی: ابن سینا، تأثیرگذارترین فیلسوف اسلامی، شفا را به عنوان اثر بزرگ خود در فلسفه دینی و سیاسی خود تولید کرد. متافیزیک که اکنون توسط مایکل مارمورا ترجمه شده است، نتیجه نهایی این اثر عظیم است. از طریق مهارت مارمورا به عنوان مترجم و حاشیه نویسی های گسترده او، سنگ محک فلسفه اسلامی ابن سینا بیش از هر زمان دیگری قابل دسترس است. ابن سینا در متافیزیک ایده هستی را بررسی می کند و تحقیق او در مورد علت همه چیز او را به تعمق در ماهیت خدا می کشاند. از این بحث، ابن سینا نظریه ای درباره علیت الهی ارائه می دهد که ایده های نوافلاطونی، ارسطویی و اسلامی را ترکیب می کند. ابن سینا در این طرح نشأت‌آمیز، برخی از ایده‌های اساسی فلسفه دینی و سیاسی خود را مطرح می‌کند، زیرا او صفات الهی، مشیت الهی، آخرت و شهر ایده‌آل «فضیلت» را با فیلسوف ـ پیامبرش به‌عنوان رابط انسانی بین قلمروهای زمینی و آسمانی با این نسخه، اکنون می توان متافیزیک را به عنوان یکی از استادانه ترین آثار فلسفه کلاسیک اسلامی بهتر دید.

ترجمه ماشینی : از آنجایی که الهیات مسیحی قصد دارد ادعاهای حقیقت در مورد ماهیت واقعیت را مطرح کند، لزوماً درگیر کار متافیزیک است. بنابراین، پنطیکاستی ها، دقیقاً به عنوان مسیحیان، موظف به مشارکت هستند. در این مطالعه، من با نشان دادن این نکته شروع می‌کنم که تلاش‌های صریح، توسعه‌یافته و منظم کمی برای ساختن یک چشم‌انداز متافیزیکی از دیدگاه پنطیکاستی انجام شده است. از طریق کاوش در این چند تلاش، آشکار می‌شود که پنطیکاستی‌ها به همان شیوه‌ای که خداشناسی می‌کنند - یعنی با آگاهی از هنجارها، اعمال و اعمال گفتاری که معنویت آنها را تشکیل می‌دهند، در نظم متافیزیکی شرکت می‌کنند. من این تمایل را دنبال می‌کنم و قصد دارم متافیزیکی بسازم که همزمان با معنویت/الهیات پنطیکاستی هماهنگ باشد و عمیقاً با سنت کلاسیک متافیزیک مسیحی مرتبط باشد. جیمز K.A. پنج عنصر اسمیت از جهان بینی پنطیکاستی دسته بندی های مفیدی را برای انجام این امر ارائه می دهد. با ترسیم آنچه که متکلمان پنطیکاستی در مقوله‌های اسمیت ساخته‌اند، آنچه آشکار می‌شود، گرایش الهی‌دانان مذکور به خداشناسی از معنویت پنطیکاستی ایده‌آلی است که دیگر نمی‌توان آن را به طور گسترده فرض کرد. در واقع، من کشف می کنم که اشکال رایج رایج معنویت پنطیکاستی مانع از توانایی ما برای: (1) پرستش صادقانه خدای سه گانه، و بنابراین (2) درک منسجم واقعیت در رابطه با او به روشی که متافیزیک کلاسیک مسیحی برای ما به ارث گذاشته است، می شود. من متعاقباً یک متافیزیک پنطیکاستی - یک بار دیگر، با استفاده از مقوله‌های اسمیت - در گفتگو با سنت کلاسیک مسیحی می‌سازم که منجر به فراخوانی برای (دوباره) شکل‌گیری پراکسیس پنطیکاستی می‌شود. در نهایت، با پیشنهادی به پنطیکاستال ها پایان می دهم که تجدید عبادت را در نظر بگیرند تا معنویت ما بتواند با دانه های درک وفادارانه از رابطه خدا-جهان کار کند. بنابراین، در این پایان نامه، آنچه من ارائه می کنم این است: مشارکت سازنده و انتقادی معنویت پنطیکاستی/الهیات معمولی، و الهیات پنطیکاستی از طریق سنت متافیزیکی مسیحی بزرگتر کیهانی، اعتقادی و جزمی. این تلاش با هدف ساختن متافیزیک پنطیکاستی است که به یکباره بهترین چیز را در سطح اول تجربه پنطیکاستی رعایت کند و در عین حال با آنچه مشکل ساز است روبرو شود.

ترجمه ماشینی: اصطلاح عربی وحدت الوجود - یگانگی وجود - یکی از مهم ترین اصطلاحات کلیدی در تصوف است. مفهوم یگانگی هستی با ابن العربی (1165-1240)، دانشمند صوفی اهل اسپانیای مسلمان پیوند تنگاتنگی دارد، اما خود او هرگز از این اصطلاح در آثارش استفاده نکرد. این مقاله به تحلیل چگونگی استفاده از واژه وحدت الوجود توسط شاگردش در نسل سوم، سعیدالدین فرقانی (1231-1300) در شرح فارسی و عربی خود بر منظومه معروف صوفیانه الطائیه می پردازد. الکبری (همچنین نظم السلوک نامیده می شود) توسط عمر بن الفرید مصری (1181-1235). در تفسیر فارسی فرقانی، مشرق الدراری، واژه وحدت ووجود 41 بار به کار رفته است، اما در تفسیر عربی او، منتهی المداریک، که ترجمه خود فرقانی از اصل فارسی به عربی است، اصطلاح وحدت الوجود است. -وجود فقط 22 بار استفاده می شود. از این و عوامل دیگر می توان نتیجه گرفت که فرقانی از آن به عنوان یک اصطلاح فنی استفاده نمی کند. در غیر این صورت او آن را در ترجمه عربی خود به طور مداوم استفاده می کرد. با این حال، با توجه به تیراژ گسترده آثار فرقانی - که در زمان استفاده از اصطلاح وحدت الوجود در مقیاس وسیع تری در جهان اسلام بسیار رایج بود - به احتمال بسیار زیاد استفاده او از این اصطلاح سهوا به این امر کمک کرده است. ابداع آن به عنوان یک اصطلاح فنی.