جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : گئورگ ویلهلم فردریش هگل در فلسفه روح سوبژکتیو، مبانی انسان شناسی و روانشناسی را ایجاد کرد که بشریت را بر حسب عقل و آزادی تعریف می کند. بر اساس یک بازسازی تاریخی و سیستماتیک، مقالات این جلد به بررسی مفهوم هگل می پردازد تا غنای موضوعی و ارتباط آن را برای بحث معاصر نشان دهد.

ترجمه ماشینی: این گزارش قدرتمند و پیچیده از تجسم یک کلاسیک مدرن، اولین بار در سال 1928 به زبان آلمانی منتشر شد و اکنون برای اولین بار به زبان انگلیسی ظاهر می شود. پلسنر با ارجاع همزمان به علم، نظریه اجتماعی و فلسفه نشان می‌دهد که چگونه می‌توان زندگی را با شرایط خاص خود دید تا مرزهای خود را تعیین کند. شرح پلسنر از چگونگی تثبیت انسان در رابطه با غیرانسان، طیفی از گفتگوهای جاری پیرامون حیوان، پساانسان گرایی، چرخش مادی و زیست شناسی و جامعه شناسی شناخت را تقویت می کند. شامل مقدمه ای طولانی و قانع کننده از جی. ام. برنشتاین است که اهمیت کتاب را هم از نظر تاریخی و هم برای طیف وسیعی از دغدغه ها در فلسفه و نظریه اجتماعی امروز به دقت تشریح می کند.

تربیت اعتقادی به‎عنوان مهم‎ترین بخش تربیت دینی، بر مبانی مختلفی استوار است که تبیین‎کننده فرایند عملی آن خواهد بود. عدم انتخاب و تبیین صحیح مبانی نظری از رهیافت انسان‎شناسی ناقص، آسیب‎هایی از جمله یکسونگری و غالب شدن فرهنگ آموزشگری صرف را در تربیت اعتقادی به دنبال دارد. پژوهش حاضر درصدد است با تبیین چارچوب نظری تربیت اعتقادی از رهیافت انسان‎شناسی دینی، مبانی این ساحت تربیتی و مدلول‎های آن را ذیل فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی با تأکید بر دیدگاه علامه مصباح‌یزدی استنتاج نماید. رویکرد پژوهش، نظری است و با روش تحلیلی استنتاجی اقدام به توصیف، تحلیل و درنهایت استنتاج می‎نماید. مبانی به‎دست‎آمده به‎عنوان یافته‎های پژوهش حاضر نشان می‎دهد که استقلال ابعاد سه‎گانه نفس−بینش، گرایش و توانش− در مقام نظر است و در مقام عمل، نباید جدای از هم در نظر گرفته شود؛ عمل تربیتی حاصل درهم‎آمیختگی همه ابعاد است و در تربیت انسان نقش مؤثر دارند. در این میان، بعد گرایشی، پل ارتباطی بین بعدشناختی و بعد رفتاری است و غفلت و کم‎توجهی به این بعد در تربیت اعتقادی موجب یک‌سونگری وتنزل به آموزش‌گری صرف و درنهایت عدم دستیابی به هدف غایی تربیت اعتقادی یعنی ایمان می‌شود. ازاین‎رو، مقصد تربیت اعتقادی، ایجاد رفتارهای ارادی هماهنگ با آموزه‎های اعتقادی خواهد بود.

مسئله این تحقیق، دیگری و تأثیر آن در استکمال نفس از دیدگاه حکمت صدرایی است. برخی از متفکران معاصر در غرب به بحث دیگری و انواع مناسبات انسانی پرداخته‌اند و هر یک از زاویه‌ای آن را بررسی نموده‌اند. استکمال نفس از مسائلی است که ملاصدرا به واسطۀ دو اصل «جسمانیة الحدوث و روحانیة البقا» بودن نفس و «حرکت جوهری»، آن را توجیه عقلانی کرده است. کمال آدمی بر به‌کارگیری دو قوۀ نظری و عملی و رسیدن به مرتبۀ عقل مستفاد و تخلیۀ نفس از رذائل اخلاقی وابسته است. از منظر ملاصدرا، استکمال نفس تنها از رهگذر نشیءۀ دنیوی و حیات اجتماعی قابل‌تحقق است. بی‌‌تردید در حیات اجتماعی نیز آدمی با دیگران ارتباط دارد و سعادت و شقاوت نفس تا حد زیادی در گرو نحوۀ تعامل با آنهاست. مصادیق دیگران، تودۀ مردم، استاد و ولی جامعه است. سالک در سفر چهارم نیز ناگزیر با دیگران، مرتبط است و از این رهگذر نه تنها در هدایت آنان رهگشاست، بلکه این ارتباط در سیر صعودی او نیز اثربخش است. در این مقاله با روش تحلیلی، نحوۀ اثربخشی دیگران در استکمال نفس بررسی خواهد شد.

ترجمه ماشینی : این کتاب تحلیلی انتقادی از انسان‌شناسی هگل ارائه می‌کند، رساله‌ای که مدت‌ها نادیده گرفته شده بود که به روان یا «روح» اختصاص داده شده بود، که فلسفه طبیعت ارگانیک هگل را با فلسفه روح ذهنی او پیوند می‌دهد. Allegra de Laurentis این متن نادیده گرفته شده را بازیابی می کند و خوانندگان را از طریق استدلال ها و ایده های اساسی آن راهنمایی می کند. او نشان می‌دهد که هگل چگونه از «تعطیل» حرکت طبیعی، ابتدا به احساسات حیوانی و سپس در تجلی احساس خود بودن، تا آستانه تفکر خود بازتابی می‌اندیشد. او انسان‌شناسی را در چارچوب نظام بالغ فلسفه هگل (دایره‌المعارف) مورد بحث قرار می‌دهد و در عین حال برخی از منابع علمی و فلسفی برداشت‌های او از حالت‌های ناخودآگاه، روان تنی، آسیب‌شناسی ذهنی، شکل‌گیری مهارت، حفظ کردن، عادت‌سازی بدنی، و خود را آشکار می‌کند. ظرفیت های شرطی سازی گونه ما او استدلال می‌کند که این رساله در مورد تبدیل شدن انسان، قدرت و محدودیت‌های «فلسفه امر واقعی» ایده‌آلیستی هگل را در پیوند دادن پدیده‌هایی مانند حالت ایستاده، دستی متمایزکننده، و نگاه رو به جلو به ظهور نفس انسانی، یا از هم پاشیدگی ساختاری جهان اجتماعی تا به هم ریختگی ذهن فردی. این کتاب که سهمی اساسی در پژوهش درباره هگل و فلسفه قرن نوزدهم دارد، نشان می‌دهد که انسان‌شناسی برای درک مفهوم روح هگل، نه تنها در ارتباط با طبیعت، بلکه در تحقق‌های پیچیده‌تر آن به عنوان روح عینی و مطلق، ضروری است. بورس تحصیلی آینده در مورد این موضوع، مطالعه ابتکاری دو لورنتیس را بازگو کرده و بر آن استوار خواهد شد. ALLEGRA DE LAURENTIS، استاد فلسفه در دانشگاه استونی بروک است. او نویسنده موضوعاتی در دنیای باستان و مدرن: در باب نظریه سوبژکتیویته هگل، ویراستار هگل و متافیزیک: در باب منطق و هستی شناسی در سیستم، و ویراستار همدم بلومزبری هگل است.

این مقاله به بررسی تحلیلی انسان شناسی منسیوس، یکی از بزرگترین فرزانگان چین باستان و تاثیرگذار بسیارمهم بر حیات فکری و عملی مردم سرزمین خاور دور، پرداخته است. مضمون مرکزی فلسفۀ منسیوس برداشت او از طبیعت انسان است. پرسش از طبیعت واقعی انسان برای منسیوس پرسشی راستین و اساسی است که در ساختار وجودی او باید به آن پاسخ یافت. شناخت طبیعت انسان از یک سو از فهم او از خدا/تین گرفته شده و از سوی دیگر از ایدۀ انسان کامل وی. او طبیعت آدمی را نیکو دانسته و ابعاد تشکیل دهنده وجود انسان را در سه عنصر ذکر می کند: 1-جسم انسان، که فی نفسه بد نیست، اما باید تحت کنترل ذهن آگاه قرار گیرد؛ 2- ذهن (قلب)، که انسان به واسطه آن می تواند انسانی رفتار کند. راه رسیدن به ذهن کامل توسعه دادن و پرورش آن از راه تفکر است. 3- طبیعت انسان، جنبه ای از وجود انسان، که پدیدآورنده انسانیت است. توسط ذهن کامل ظاهر می شود و تجلی می یابد و جسم حامل آن است؛ ولی هرگز با ذهن و جسم یکی نیست. طبیعت انسان حقیقتی محض است، که هر انسانی حتی شرور هم آن را دارد؛ خوبی صرف است به خاطر این که عناصر بد در آن وجود ندارد. این جنبه است که باید کشف و پرورش یابد.