آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

نیکلاس ولترستورف در کتاب "تأملاتی فلسفی بر ادعای تکلم خدا" مدعی دیدگاهی در باب ماهیت وحی به مثابه "فعل گفتاری" خدا شده است. او با توسل به نظریه فعل گفتاری آستین مدعی است خدا فراتر از وحی، تکلم کرده است.مراد او از تکلم نیز معنای تحت اللفظی وحقیقی است و نه مجازی.لب ادعای او این است که خدا فعل گفتاری انجام داده است اما با واژه سخن نگفته و تکلم خدا با اصوات مادی صورت نپذیرفته است.به نظر می رسد ولترستورف در توسل به آراء آستین در باب افعال گفتاری، گزینشی عمل کرده و به مختصات و لوازم ایده ی افعال گفتاری آنگونه که مد نظر آستین است پایبند نبوده است.اما قول به تکلم خدا با انسان آن هم به شیوه ای انسانی و با توسل به مکانیزم تکلم دو عاملی ،اگر چه در یک مرحله خدا را از جهازات صوتی و معذوریت های جسمانی بودن معاف می کند اما لوازمی دارد از جمله اینکه لازم می آید خدا به عنوان عضوی از جماعت سخنگویان بشری به قواعد هنجارین حاکم بر تکلم تن دهد که به گمان برخی این پیامد نقطه مقابل تئوری امر و تصور سنتی از خدا به عنوان قادر مطلق و انعطاف ناپذیر است.لازمه ی دوم این قول ،مداخله مستقیم خدا در طبیعت است( دست کم در برخی موارد) که به نظر می رسد قابل دفاع نباشد.علاوه بر اینها لازمه ی لاینفک قول ولترستورف انسان انگاری و تشخص خداست که به گمان ولترستورف مطابق با تصویر سنتی ادیان از خداست.این تصویر اگر قابل دفاع هم باشد یک باور دینی است و با رویکرد فلسفی ولترستورف که مدعی است کتاب بر آن اساس شکل گرفته، ناسازگار است.نهایت اینکه ولترستورف نتوانسته نمونه های عینی از تکلم خدا را به همان روش فلسفی اثبات کند.نمونه های ارایه شده توسط ولترستورف از ضعف توجیه رنج می برند.

نیکلاس ولترستورف در کتاب "تأملاتی فلسفی بر ادعای تکلم خدا" مدعی دیدگاهی در باب ماهیت وحی به مثابه"فعل گفتاری" خدا شده است. او با توسل به نظریه فعل گفتاری آستین مدعی است خدا فراتر از وحی، تکلم کرده است.مراد او از تکلم نیز معنای تحت اللفظی وحقیقی است و نه مجازی.لب ادعای او این است که خدا فعل گفتاری انجام داده است اما با واژه سخن نگفته و تکلم خدا با اصوات مادی صورت نپذیرفته است.پس وقتی می گوییم"خدا سخن می گوید" به معنای دقیقتر خدا فعل ضمن گفتاری انجام می دهد . وحی به مثابه فعل ضمن گفتاری خدا، نیازمند پذیرش پیشفرض ها، مبانی و پیامدهای هستی شناسانه و معرفت شناسانه خاصی است . در این مقاله تلاش شده است ابتدا مبانی زبان شناسانه این نظریه و مؤلفه های آن مورد کنکاش قرار گرفته و سپس به چند و چون کاربست این نظریه در وحی شناسی ولترستورف پرداخته شود.

نیكلاس ولترستورف یكی از مشهورترین فیلسوفان دین در دوره معاصر است. او نیز همچون دو فیلسوف دین پرآوازه امریكایی، آلوین پلنتینگا (۱۹۳۲) و ویلیام آلستون به شرح و بسط رهیافتی پرداخت كه به معرفت‌شناسی اصلاح‌گرایانه معروف است؛ موقفی معرفت‌شناسانه كه بر سنت كالونی در مسیحیت تكیه دارد و استدلال می‌كند كه معرفت به خدا امری طبیعی است و تار و پود وجود آدمی به آن سرشته شده است. در این رهیافت اعتقاد به وجود خدا یك اعتقاد و باور پایه و بنیادی است و چنین نیست كه به صورت تبعی و فرعی از قراین و شواهد و دلایل دیگر برآمده باشد.

چکیده توجیه معقولیت باورهای دینی یکی از مباحث مهم معرفت‌شناسی دینی به شمار می‌رود. برخی معرفت‌شناسان کلاسیک و دلیل‌گرایان، عقلانی بودن باورها را تنها در سایه‌ دلیل گزاره‌ای موجه می‌دانند که به ارزیابی سخت و افراطی برای دفاع از معقولیت باورهای دینی منجر می‌شود. در مقابل، فیلسوفان معرفت‌شناسی اصلاح‌شده، اغلب، برای معقول نمودن باورهای دینی، به جای تکیه بر دلیل گزاره‌ای، از شایستگی‌های باوری نظیر قابلیت اعتماد و تضمین بهره می‌برند که عملکرد آنان در دفاع از معقولیت این باورها را با انتقادات کمتر و موفقیت بیشتر مواجه کرده است. در میان فیلسوفان معرفت‌شناسی اصلاح‌شده، دیدگاه "نیکلاس ولترستورف" (1932م) خوانش معتدل‌تری دارد. هدف این پژوهش بررسی معقولیت باورهای دینی از دیدگاه اوست که با استفاده از توصیف و تحلیل مفاهیم، استدلال‌ها و عبارت‌هایش که در این زمینه به صورت مکتوب ارائه کرده صورت پذیرفته است. با بررسی آراء وی، مناقشات معقولیت و آراء دلیل‌گرایان بهتر مورد بررسی قرار می‌گیرد. او با استفاده از مفهوم "حق" به عنوان نوعی شایستگی باوری، به تشریح شرایط عقلانی بودن باورها پرداخته و به قاعده‌مند کردن معیاری برای دفاع از معقولیت باورهای دینی اقدام کرده است. ولترستورف معقول بودن این باورها را صرفا به قرار گرفتن آنها در میان باورهای مبنایی منوط نکرده است. اگرچه او به این واسطه و با ارائه‌ نظر‌ خود فراتر از "پلنتینگا" عمل کرده و معیارش فراتر از معیار صرفا عینی دلیل‌گرایان و اعتمادگرایان محسوب می‌شود اما این نظر ناتمام بوده و انتقاداتی به آن وارد است. مطابق با این معیار می‌توان موارد ناروای باوری را شناسایی کرد و از ساختار معرفتی خارج ساخت اما با توجه به آن نمی‌توان به انتخاب باور عقلانی دست زد. همچنین معیار وی از آنچنان عینیتی که مد نظر فلاسفه است برخوردار نیست. این معیار فاصله زیادی با نسبی‏گرایی نداشته و نمی‌تواند برای سنجش و مقایسه باورهای اشخاص یا ادیان با یکدیگر به کار رود. واژگان کلیدی: معقولیت باورهای دینی، مبناگرایی، دلیل‌گرایی، معرفت‌شناسی اصلاح‌شده، ولترستورف،حق.

در این نوشتار می‌کوشیم تا ضمن استخراج دیدگاه وبر درباره ارتباط دانش و دین به عنوان یکی از مهمترین نظریات او، توضیح دهیم که چگونه این دیدگاه که خود مبتنی بر جامعه‌شناسی دین وبر است، به تعارض میان دانش به معنای اعم آن (شامل علوم طبیعی و انسانی) و دین خواهد انجامید. این مقاله شامل پنج بخش اصلی است: در بخش اول (مقدمه) نقشه روابط ممکن بین دانش (علم) و دین را طرح می‌‌کنیم و سپس در بخش دوم جایگاه وبر به عنوان یکی از قائلین به تعارض بین دانش و دین در آن نقشه را مشخص خواهیم کرد. در بخش سوم مقاله، انتقادات وارد بر دیدگاه وبر با نگاهی به نظریات ولترستورف طرح خواهند شد و نهایتاً در بخش چهارم با نگاه انتقادی به موضع وبر، راه‌حلی برای آنچه او تعارض بین دانش و دین می‌خواند ارائه خواهیم کرد. این راه‌حل، مسیری است که به علمای دین و دانشمندان امکان می‌دهد از هر دو ساحت اندیشه بشر یعنی دانش و دین، به نحوی روش‌مند و فلسفی در ساختار شناخته‌شده جامعه‌شناختی بهره برند و در عین حال با یکدیگر گفت‌وگو کنند. بخش آخر این نوشتار نیز به نتیجه‌گیری بحث و بیان رابطه دانش جامعه‌شناسی و دین با توجه به مقدمات ذکرشده در مقاله اختصاص خواهد داشت.

ترجمه ماشینی: این مناظره شدید بین دو فیلسوف برجسته دو دیدگاه را در مورد موضوعی با اهمیت جهانی ارائه می دهد: نقش دین در سیاست. آئودی استدلال می‌کند که شهروندان در یک دموکراسی آزاد باید ملاحظات مذهبی و سکولار را از هم تشخیص دهند و به آنها نقش‌های جداگانه و هر چند مرتبط بدهند. ولترستورف استدلال می‌کند که عناصر مذهبی هم در سیاست مناسب هستند و هم برای حیات یک دموکراسی کثرت‌گرا ضروری هستند. هر فیلسوف ابتدا موضع خود را به تفصیل بیان می کند، سپس به دیدگاه مخالف پاسخ می دهد و به نقد آن می پردازد. «مذهب در میدان عمومی» که با وضوحی جذاب نوشته شده است، بحث را در میان دانشمندان، دانشجویان و شهروندان تحریک خواهد کرد.

ترجمه ماشینی: این کتاب با موفقیت اهمیت کار توماس رید را به کسانی که با سنت فلسفی غرب، یا به قول رید دوست دارد، راه ایده ها آشنا هستند، نشان می دهد. به ویژه، تبیین استدلال‌های رید علیه تزهای فلسفی تجربه‌گرایان بریتانیایی (لاک، هیوم و برکلی) به‌خوبی انجام شده است و در آشکار کردن مفروضات دیدگاه‌های آنها مفید است. به خصوص بخش‌های ادراک غیرمستقیم در مقابل مستقیم و فصل «راه رید با شکاک» را ببینید. تنها هشداری که در رابطه با این کتاب می‌دهم این است که بخش دکترین عقل سلیم ممکن است برای کسانی که پیشینه کمی در فلسفه لودویگ ویتگنشتاین، به‌ویژه «درباره یقین» او دارند، دشوار باشد، زیرا ولترستورف دکترین رید را از طریق توضیح می‌دهد. ویتگنشتاین با این حال، او کار نسبتاً خوبی در توضیح هر دو انجام می دهد، به طوری که این ویژگی نباید مانعی برای خوانندگان به اندازه کافی صبور باشد.

در قرن هفدهم، یکی از راهبردهای اساسی به معرفت دینی «الهیات طبیعی» بود که تأثیر آن به واسطه برخی انتقادها از جمله نقدهای هیوم و کانت رو به کاهش نهاد. در آستانه قرن بیست ویکم ، ریچارد سوئین برن، فیلسوف تحلیلی دین با نگاه به پیشینه الهیات طبیعی و با طرح نظریه احتمالات ریاضی به موضوع «خداباوری فلسفی» می پردازد. وی با استفاده از نظریه بایس و فرمول احتمالات، که نسبت احتمال بین قضایا را بررسی و تعیین می کند، این گونه درصدد نتیجه گیری است که احتمال قضیه خدا وجود دارد بیش از نقیض آن است. از نظر وی هر پدیده ای که در عالم شاهد آن هستیم می تواند نظریه «خدا وجود دارد» را ثابت کند و اگر همه این گزاره های مشاهدتی را در نظر بگیریم احتمال وجود خدا بیش از عدم وجود خواهد بود. تأکید سویین برن در حوزه عوامل پیشینی این نظریه بر دو رکن استوار است: «بساطت نظریه» و «محتوای آن»، زیرا محتوای مشابه در چند نظریه، احتمال صدق را بالا می برد. «معرفت شناسی اصلاح شده»، موضوع فصل دیگری از نوشتار حاضر است که نیکلاس ولترستورف وپلنتینگا به تبیین و شرح و بسط آن پرداخته‌اند. رهیافتی که با موقفی معرفت شناسانه، تکیه بر سنت کالونی در مسیحیت دارد و استدلال می کند که اعتقاد به خدا امری طبیعی است و تار و پود وجود آدمی به آن سرشته شده است. از این منظر، اعتقاد به وجود خدا، یک اعتقاد و باور پایه و بنیادی است و چنین نیست که به صورت تبعی و فرعی از قراین و شواهد و دلایل دیگر برآمده باشد. وی معتقد است که فیلسوف مسیحی سنت معرفت شناسی اصلاح شده، از فلسفه دین، فلسفه ای را عرضه می کند که هدف آن دیدن تمام جوانب حیات انسانی و عقلانی در پرتو ایمان است. لذا دین را تابع آزمون موسوم به قرینه و بینه بی طرف قرار نمی دهد. بنابراین تمام توجه وی معطوف مباحثی پیرامون نقش واقعی عقل در ایمان یا نقش واقعی ایمان در عقل است. براساس این رویکرد، اصول ایمان نوعاً نیازمند تأیید تعقل و احتجاج نیست. البته این بدان معنا نیست که اصحاب معرفت شناسی اصلاح شده منکر مقتضیات عقلانیت هستند بلکه آنچه آنان انکار می کنند این ادعاست که معقول بودن باورهای دینی به ویژه باور به خدا در گروی ابتنای عقلانی آن ها باشد.