جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سید کاظم رشتی؛ نقطه‌ عطفی در تحولات فکری و مذهبی شیعه تحولات فکری و مذهبی در تاریخ تشیع، همواره با ظهور شخصیت‌هایی همراه بوده است که با اندیشه‌های نوآورانه خود، مسیر این مذهب را تحت تأثیر قرار داده‌اند. یکی از این شخصیت‌های تأثیرگذار، سیدکاظم رشتی است. او به عنوان شاگرد برجسته شیخ احمد احسایی(م 1241 ق) و جانشین او نقش بسزایی در گسترش و ترویج آموزه‌های این مکتب ایفا کرد. شیخیه، را می‌توان یکی از جریان‌های مهم عرفانی-کلامی در تشیع معاصر دانست. جایگاه اهل بیت در سلوک معنوی این مکتب کاملاً مشهود است. احسایی علوم و حقایق را به تمامی نزد پیامبر و امامان می‌داند و از دیدگاه او حکمت ــ که به علم حقایق اشیاء است ــ با باطن شریعت و نیز با ظاهر آن از هر جهت سازگاری دارد. او معتقد است که عقل آنگاه می‌تواند به ادراک امور نایل شود که از انوار اهل بیت روشنی گیرد و این شرط در شناختهای نظری و عملی یکسان وجود دارد. درست است که تعقل در اصول و معارف دین واجب است، اما از آنجا که حقیقت با اهل بیت همراهی دارد، صدق احکام عقل در گرو نوری است که از او می‌گیرد. احسایی ضمن آنکه موضع اهل ظاهر را در اکتفا به ظاهر شریعت نمی‌پذیرد، مسلک متصوفه‌ای را که در پرداختن به باطن شریعت از پای‌بندی به ظاهر آن باز مانده‌اند، مردود می‌شمارد. سید کاظم رشتی، با برخورداری از دانش گسترده و شخصیتی فرهمند، توانست پیروان بسیاری را به سوی خود جذب کند. او با تفسیر و توسعه آموزه‌های شیخ احسایی، مکتب شیخیه را به اوج شکوفایی رساند و تأثیر شگرفی بر تحولات مذهبی در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری قمری گذاشت. علی رغم جایگاه والای سید کاظم رشتی در میان پیروان شیخیه، اندیشه‌های او با مخالفت برخی از علما و مراجع شیعه نیز روبرو شد. این مخالفت‌ها و همچنین نقش پررنگ سید کاظم رشتی در شکل‌گیری و گسترش مذهب بابیه، از جمله مواردی هستند که مطالعه جامع و عمیق درباره زندگی و اندیشه‌های وی را ضروری می‌سازد. آثار و نوشته‌های سید کاظم، نشان از عمق معرفت و بصیرت او دارد. او به مباحثی چون وحدت وجود، معرفت نفس، و ارتباط انسان با خداوند به شیوه‌ای عمیق و دقیق پرداخته است. سید کاظم، همچون استادش، بر اهمیت کشف و شهود در شناخت حق تأکید می‌کرد و معتقد بود که معرفت حقیقی تنها از طریق تجربه مستقیم و شهودی به دست می‌آید. او عشق و ارادت خاصی به اهل بیت داشت و در آثار خود به مدح و ثنای آن‌ها پرداخته است. سیدکاظم ارزشمندی از خود به یادگار گذاشته است. این آثار که عمدتاً به صورت رساله نگارش شده‌اند، حاوی دیدگاه‌های عمیق و گسترده‌ای در زمینه‌های مختلف عرفان، کلام، فقه و اخلاق هستند. او در رسائل خود، به تفسیر و تبیین آموزه‌های اسلامی، به ویژه مباحث عرفانی، با رویکردی نو و مبتنی بر کشف و شهود پرداخته‌اند. اندیشه‌های مطرح شده در رسائل او، بر جریان‌های فکری و مذهبی پس از خود، به ویژه بابیه و بهائیت، تأثیر گذاشته است. این رسائل، منبعی غنی برای پژوهشگران و محققان حوزه تاریخ تشیع، عرفان اسلامی و مطالعات شیخیه محسوب می‌شود. مطالعه درباره او، به درک بهتر تحولات مذهبی، فکری و اجتماعی آن دوره کمک می‌کند. شخصیت سید کاظم رشتی دارای ابعاد مختلفی از جمله عرفانی، علمی، رهبری و اجتماعی است. این تنوع، امکان پژوهش‌های گسترده و متنوع را فراهم می‌کند. به علاوه علی‌رغم اهمیت سید کاظم رشتی، هنوز پژوهش‌های جامعی درباره او انجام نشده است و اندیشه‌های عرفانی او می‌تواند برای مخاطب امروزی جذاب و قابل تأمل باشد. یکی از رسائل ارزشمند عرفانی او "السیر و السلوک الی ملک الملوک" است که یکی از آثار برجسته عرفان شیخیه است. در این رساله بررسی سلوک الی الله و دستیابی به کمال و قرب الهی پرداخته شده است. این اثر توسط شاگرد برجسته سیدکاظم، حسین بن علی تبریزی خسرو شاهی بسیار روان و قابل فهم ترجمه شده و به صورت نسخه خطی موجود است. گرچه اطلاعات دقیقی از زندگی و آثار حسین بن علی خسروشاهی تبریزی، فیلسوف و عارف شیعی در دست نیست، اما شواهد موجود حاکی از آن است که وی عالمی فاضل و صاحب تألیفات بوده است. بررسی منابع موجود نشان می‌دهد که تاکنون آثار مستقلی از خسروشاهی به چاپ نرسیده است و تنها به برخی رسائل کوتاه از وی در کتابخانه‌های نسخ خطی اشاره شده است. این امر می‌تواند دلایل مختلفی از جمله فقدان توجه کافی به آثار وی پس از وفات یا پراکندگی این آثار در کتابخانه‌های مختلف داشته باشد. تاکنون چهار رساله از خسروشاهی شناسایی شده است که مهم‌ترین آن‌ها ترجمه فارسی رساله «سیر و سلوک الی ملک الملوک یا دلیل المتحیرین» اثر سید کاظم رشتی است. این ترجمه که با بهره‌گیری از شیوه‌ای روان و شیوا به فارسی نگاشته شده، نشان از تسلط خسروشاهی بر زبان فارسی و عربی و همچنین آشنایی عمیق وی با مباحث عرفانی دارد. بطور کلی این رساله بسیار حائز اهمیت است زیرا به صورت مرحله به مرحله، مسیر طی شدن سلوک را از ابتدای راه تا رسیدن به مقصد نهایی شرح می‌دهد و با زبانی شیوا و روان، مفاهیم پیچیده عرفانی را برای عامه مردم قابل فهم می‌سازد. همچنین نویسنده علاوه بر نظریه‌پردازی، بر اهمیت عمل و تجربه در سلوک تأکید فراوان دارد و این امر باعث شده است که این اثر صرفاً یک اثر نظری نباشد، بلکه راهنمایی عملی برای سالکان باشد. همچنین یکی از مهم‌ترین مفاهیم مطرح شده در این رساله، وحدت وجود است که از اصول بنیادین عرفان اسلامی به شمار می‌رود و سید کاظم رشتی با زبانی شیوا و دقیق به تبیین این مفهوم پرداخته است. در نهایت این رساله به دلیل عمق و جامعیت، بر بسیاری از عرفای پس از خود تأثیر گذاشته و به عنوان یکی از منابع اصلی در مطالعات عرفانی به شمار می‌رود.

رکن رابع یکی از مفاهیم مهمِ عقاید شیخیه است. شیخ احمد احسایی بنیان‌گذار فرقۀ شیخیه با ارائه تفسیر جدید از معاد، معراج، مفهوم امامت و ... با دیدگاه‌های علمای شیعی در موارد فوق، مخالفت و پیروانی پیدا کرد. شیخی‌ها در اصول، خود را جزو مذهب اثناعشری می‌دانند؛ اما برخی از آموزه‌های آن‌ها، ازجمله «رکن رابع» معارض با اصول اثناعشری است. لذا در پژوهش حاضر سعی شده که اختلاف و اشتراک دو مذهب فوق، درباره نواب امام عصر (ع) با روش توصیفی_تحلیلی موردبررسی قرار گیرد. رکن رابع مورد تأکید بزرگان شیخی، تفسیری جدید از نواب امام عصر (ع) است؛ با این تفاوت که در مذهب امامیه با آغاز غیبت کبرا، فقها، نواب عام امام عصر (ع) هستند؛ اما در مذهب شیخی، افرادی خاص؛ مانند شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی و... نائبان خاص امام عصر به شمار می‌روند. تفاوت دیگر دراین‌باره این است که نواب امام عصر در مذهب امامیه، فقها؛ یعنی انسان‌های غیر معصومند؛ ولی بر اساس مذهب شیخیه، مقام رکن رابع، با جایگاه امامان معصوم برابری می‌کند. علاوه بر تناقض‌گویی‌هایی که در سخنان شیخی‌ها وجود دارد، بعضی از شخصیت‌های آن، با رویکرد غالیانه، مقام رکن رابع را فراتر از منزلت پیامبران و امامان معصوم (ع) می‌دانند، ولی این باور بر اساس مذهب امامیه پذیرفتنی نیست و بدعتی آشکار به‌شمار می‌آید.

ترجمه ماشینی: این کتاب مقدمه ای است بر ادبیات و اندیشه بنیانگذاران شیخیه و بابیه، دو جریان مهم مذهبی در ایران قرن نوزدهم. بخش اول، مروری بر اندیشه احمد الاحساء و کاظم رشتی، زاده شیخیه، با محوریت آموزه های دینی و فلسفی آنان است. بخش دوم، تحلیلی است بر نوشته‌های اولیه «علی محمد شیرازی» آغازگر بابیه. این کتاب شامل بررسی مفاهیم عمده ای است که در آثار او یافت می شود و به موضوعاتی می پردازد که در گذشته بحث هایی را ایجاد کرده است، به ویژه ماهیت دقیق ادعای مذهبی او و استقبال معاصرانش از آن. در نهایت، این کتاب حاوی نسخه ای از رساله خاص نبوت حضرت باب است. این اولین چاپ علمی اثری از باب است که به زبان اصلی منتشر شده است.

«سید کاظم رشتی»، به عنوان مهم‌ترین شخصیت در میان رهبران شیخیه (پس از شیخ احمد احسائی) و ترویج دهنده فرقه شیخیه، بر این باور بود که امامان؟عهم؟ علت فاعلی در نظام آفرینش و انجام دهنده همه امور، از جمله آفریدن و روزی دادن در هستی‏اند. رشتی این دیدگاه خود را بر پایه آموزه‏ها و باورهای استادش احسائی بیان و برای مستندسازی آن تلاش کرده و برخی از دلایل نقلی را مؤیَد این نظریه دانسته است؛ ولی ارزیابی و بررسی این ادله نشان می‌دهد که مستندات او دارای اعتبار نیست و از منابع معتبر گرفته نشده‏اند و یا محتوای آن‏ها دیدگاه او را تأیید نمی‏کنند. محمدکریم خان کرمانی، دیگر رهبر شیخیه و شاگرد سیدکاظم رشتی نیز برای ترویج افکار شیخیه و استادان خود در تبیین دیدگاه علت فاعلی دانستن امام، مطالبی را در آثارش نگاشته است. کرمانی در اثبات این نظریه از دلایل روایی و عقلی بهره برده که با بررسی آن‏ها مشخص شده مستندات کرمانی نیز غیر قابل استناد است. بنابراین، ادله رشتی و کرمانی در علت فاعلی دانستن ائمه؟عهم؟ غیرمعتبر و لذا غیر قابل پذیرش است و در مواردی، زمینه‌ساز‏ ادعای غلو نسبت به رهبران شیخیه است.

الذريعة إلی تصانيف الشيعة اثر عالم انديشمند شيخ آقا بزرگ طهرانى است كه با هدف ثبت نام آثار مؤلفان شيعه تأليف شده است. وى بر آن بوده تا فهرستى از آثار تأليفى شيعه را در هر زمينه و از هر زبان و منطقه، اعم از خطى و چاپى ارائه دهد. او افزون بر نام كتاب و نام مؤلف، اطلاعاتى از كتاب و در مواردى از موضوع آن جمع‌آورى نموده است.شيخ آقا بزرگ در طول قريب شصت سال (از سال 1330 قمرى تا 1389) نام هر كتابى را كه در فهارس كتابخانه‌هاى شخصى و عمومى و غير آن مى‌ديده يادداشت مى‌كرده و به مرور زمان، اين اطلاعات را تكميل كرده و در الذريعة ارائه نموده است. وى ضمن معرفى كتاب، در صورتى كه اثر مزبور مخطوط بوده و خود آن را ملاحظه كرده، افزون بر ارائه نخستين عبارت كتاب، محلى كه آن نسخه را در آنجا ديده ياد كرده است، به ويژه اگر نسخه مورد نظر، در دست شخص خاصى بوده نام او را آورده است.

با نگاه به آثار شیخیه، خصوصا آثار موسسان اصلی شیخیه (شیخ احمد احسائی و سید کاظم رشتی) رگه­هایی از غلو، از سوی آنان در اصول پنج­گانه دین به چشم می­خورد که بستر مساعدی برای دیگر اعتقادات آنان شده است. این فرقه، به عنوان یکی از فرقه­های غالی منتسب به امامیه، به تبع رهبران اصلی خود، با ادعای محبت امامان نورb، در حق ایشان دچار گزافه­گویی شده­، معتقدند ائمه اطهارb، علل اربعه آفرینش، مبدأ پیدایش هستی، عین اسما و صفات خداوند و محال مشیت پروردگار بوده و بر این باورند که خداوند پس از خلقت عالم، تدبیر امور آفرینش را به حضرت امیرA تفویض کرده است. بر همین اساس، بعضی از اعتقادات این فرقه، از سوی عالمان امامیه، «غلو» عنوان شده است. این مقاله با روش کتابخانه­ای، پس از بررسی مقامات ائمه اطهارb در آثار شیخ احمد احسائی و سید کاظم رشتی، با استفاده از قرآن کریم و آثار معتبر روایی امامیه و اثبات صحت انتساب غلو به این دو رهبر شیخی، در صدد نقد این ادعا برآمده و اثبات کرده است که نه تنها خلقت و آفرینش، از صفات انحصاری پروردگار است، بلکه هیچ­گاه اهل­بیتb خود را خالق ندانسته­اند و حتی ایشان همواره با تبری از معتقدان به ربوبیت و خالقیت غیر خدا، خود را بندگانی خاضع و فروتن در مقابل خداوند، به مردم معرفی کرده­اند.

مباحثی در مورد حقیقت صلوات بر پیامبر اکرم (ص) و آل او و نکات عرفانی مندرج در معنای آن است. در این اثر ضمن بیان معنای لغوی و اصطلاحی صلوات و درود بر پیامبر اسلام، روایاتی از معصومین مبنی بر ابعاد مختلف صلوات و آثار مهم آن ارایه شده و دیدگاه‎های برخی از دانشمندان بزرگ امامیه در اهمیت و فضیلت صلوات بیان گردیده است. تفسیر آیاتی از قرآن کریم در مورد صلوات، ارتباط صلوات با مقوله ولایت پیامبر اکرم و ائمه (ع)، شرح روایاتی در زمینه معانی عمیق صلوات، ابعاد لغوی، ادبی و بلاغی صلوات، علت ثواب زیاد صلوات، وجوب صلوات در نماز و فلسفه آن، ابعاد عرفانی و فلسفه صلوات، تفسیر مفردات ذکر صلوات و اختلاف شیعه و اهل‎سنت در صلوات بر پیامبر اکرم و آل او از مندرجات مهم این کتاب است.

شیخیه نام جماعتی از مسلمانان شیعه مذهب است که بجهت پیروی از عالم بزرگ شیعی مرحوم شیخ احمد بن زین الدین احسائی باین اسم نامیده شده اند . عقاید شیخیه همان عقاید شیعه جعفری دوازده امامی است و شیخیه نه چیزی از مذهب ائمه اطهار (ع) کم کرده و نه چیزی بر آن افزوده اند، بلکه هیچ نوع کاستن و افزودنی رادر دین خدا جایز نمیدانند . بلی گاه شده است که در توضیح بعض معارف ، با استنباط از کتاب و سنت و اخبار مطالبی نظری را بیان نموده اند که با برداشتهای جمع دیگری از علمای شیعه متفاوت شده ، که در مطالبی جدا به آن موارد میپردازیم. در کل شیخیه معتقدند که اصول و فروع دین باید برگرفته از کتاب خدا و احادیث ائمه اطهار علیهم السلام است باشد ، و بطور خلاصه در جزئی و کلی به چیزی از یافته های عقول ناقصه و قیاسها و سلیقه های اشخاص عادی در دین خدا اعتماد نمی نمایند، و در این مورد تفاوت هایی با هر دو مکتب اخباری و اصولی دارند داشته و از آنها شمرده نمیشوند. سومین مقتدای سلسله شیخیه مرحوم آقای حاج محمد کریم خان کرمانی است (اع) که از علمای بزرگ و از نوادر علماست ایشان فرزند مرحوم ابراهیم خان ظهیرالدوله پسر عم و داماد فتح علیشاه است که حاکم کرمان بود و بمرحوم شیخ احمد احسائی (اع) نیز ارادت داشت ، مرحوم حاج محمد کریمخان بعد از فوت پدر بکربلا مشرف شده با مرحوم سید کاظم رشتی ملاقات و در سلک شاگردان آن مرحوم در آمد و بزودی گوی سبقت از سایر شاگردان ربوده و مورد مرحمت خاص استاد واقع شد که این موضوع از نامه های مرحوم سید کاظم (اع) بایشان کاملا آشکار است و از استاد خود و بسیاری از علما نیز اجازه های متعدد داشت و در زمان استاد و پس از او کتب فراوان که بالغ بر دویست و شصت جلد کتاب است تصنیف نمود و در سال ١٢٨٨ قمری هنگام سفر به عتبات عالیات در سه منزلی کرمان در قریه ته رود وفات نمود جنازه آن مرحوم نخست به قریه لنگر منتقل شد و پس از چندی به کربلا حمل و در جوار استاد خود در پائین پای شهدا دفن گردید.

کتاب نور المضی فی معرفه الکنز الخفی به بررسی حدیث قدسی کنت کنزا مخفیا می پردازد. بخش اول کتاب درباره خود مصنف ، احوالات ایشان، اساتید و شاگردان و تالیفات ایشان می باشد. در بخش دو به بررسی حدیث شریف می پردازد و موضوعاتی از قبیل معرفه الله ، معرفه الله از طریق آیات قرآن و در بخش سوم به بررسی واژگاه حدیث می پردازد. و در بخش های بعدی مسائل دیگری که مرتبط به حدیث باشد مطرح می شود و درباره اهل بیت و اطاعت از ایشان هم مطالبی ذکر می شود.