جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه معرفی چارلز هارتشورن فیلسوف فرآیند آمریکایی و خداباوری فلسفی او و ارتباط دادن رویکرد و اندیشه های او با بحث در مورد رابطه الهیات و فلسفه است. پس از معرفی مبانی حرفه و کار آلفرد نورث وایتهد، نماینده شناخته شده اندیشه فرآیندی، و سپس حرفه و دستاوردهای خود هارتشورن، به بررسی جنبه های اصلی مفهوم فلسفی نئوکلاسیک او از خدا می پردازم. -رابطه جهانی توجه ویژه ای به یکی از ویژگی های هارتشورن - دفاع و تفسیر او از برهان هستی شناختی وجود خدا - معطوف شده است. سپس به تلاش‌های هارتشورن برای درگیر کردن برخی مفاهیم خداباورانه کلاسیک، یعنی مفاهیم توماس آکویناس، و مشاهیر الهیات پروتستان، پل تیلیش و کارل بارت، در نوعی گفت‌وگو می‌پردازم. سپس به اختصار «الهیات فرآیندی» و چند نمونه قابل توجه از کاربرد اندیشه های هارتشورن در الهیات، مسیح شناسی و نظریه اخلاقی را معرفی می کنم. من برخی از واکنش‌های جدلی به تفکر فرآیندی و هارتشورن را توسط الاهیدان پروتستان آلمانی بررسی می‌کنم و احتمال خویشاوندی خاصی را بین دیدگاه هارتشورن از رابطه جهان خدا و الهیات عدم خشونت در نظر می‌گیرم.

ترجمه ماشینی : موضوع تیلیش و یهودیت به نسبت کمی مورد بررسی علمی قرار گرفته است. این علیرغم اهمیت یهودیان و یهودیت برای تیلیش است که با جزئیات بیوگرافی متعدد از جمله دلیل مخالفت وی با دولت نازی و مهاجرت متعاقب آن به ایالات متحده در سال 1933 (مقدمه و فصل 1) مشخص شده است. فعالیت‌های جهانی تیلیش تأیید می‌شود، اما روش الهیات دیالکتیکی تیلیش برای تعیین اینکه چگونه می‌توانست موضع طرفدار یهود او را توجیه کند، تحلیل می‌شود. این به حملات مداوم او به یهودی ستیزی، و پس از جنگ جهانی دوم، سخنرانی های متعدد در مورد شباهت های ساختاری یهودیت و مسیحیت اشاره دارد، بدون در نظر گرفتن روابط مادام العمر با یهودیان سکولار و مذهبی (فصل 1 و 2). تیلیش درک دیالکتیکی از واقعیت دارد که تحت تأثیر F. W. J. Schelling قرار گرفته است و این بر همه جنبه های اصلی الهیات او تأثیر می گذارد. منتخب منابع اولیه برای ارزیابی تکامل ایده یهودیت تیلیچ از طریق تاریخ دینی دیالکتیکی، الهیاتی و فراگیر او تحلیل می شود (فصل های 3 تا 6). «پیش‌گویی یهودی» که ابعاد انتقادی و وجودی یهودیت را برجسته می‌کند، به‌طور قابل‌توجهی پس از جنگ جهانی اول، به‌عنوان مشخص‌ترین بیان ظاهر شد، زیرا تیلیش ناسیونالیسم مذهبی در اوایل بزرگسالی خود را رد کرد.

ترجمه ماشینی : در گفتگوهای علم و دین، زمان اغلب نادیده گرفته می شود. از آنجایی که این پایان نامه زمان و الهیات را در چارچوب الهیات ارائه شده توسط الهیات سیستماتیک پل تیلیش درگیر می کند، گامی در جهت پرداختن به این نظارت است. در این اثر من از روش همبستگی تیلیش به عنوان ساختار فراگیر خود استفاده می‌کنم، روش‌شناسی الهیاتی که به صراحت طراحی شده است تا تکامل مستمر الهیات را در گفتگو با پرسش‌های فوری از فرهنگی که آن الهیات باید در آن دریافت شود، تشویق کند. رویکرد من اساساً رویکردی سازنده است، به این معنی که من نگران اثبات یا رد هیچ ادعای کلامی، فلسفی یا علمی نیستم. بلکه این پایان نامه زمان و الهیات را با هدف پرورش گفت و گوی سازنده درگیر می کند. روش همبستگی شامل مکان یابی دغدغه های فرهنگی خاص، به اصطلاح پرسش فلسفی، و ارائه پاسخ الهیاتی است که به آن پاسخ الهیاتی می گویند. برای این منظور، این تز با فیزیک و متافیزیک زمان، به‌ویژه نظریه‌های نسبیت انیشتین آغاز می‌شود و استدلال می‌کند که این نظریه‌ها دلیل خوبی برای پذیرش نظریه B از زمان است که در آن زمان نمی‌گذرد و واقعیت از یک جهان بلوکی تشکیل شده است. سؤال فلسفی که مطرح می شود این است: چگونه می توان تغییر را در این متافیزیک زمانی ایستا درک کرد؟ این سؤال برای هر دکترین نجاتی که مستلزم تغییر در زمان است بسیار مهم است. سپس به بررسی الهیات سیستماتیک می پردازم، با تمرکز ویژه بر برخورد تیلیش از رستگاری، زمان و تاریخ، زیرا اینها پایه های پاسخ الهیات من هستند. در نهایت، این تز استدلال می‌کند که با توجه به نظریه B از زمان، تبدیل-رستگاری به بهترین شکل به‌عنوان شکلی از تغییر کیفی و پدیدارشناختی شناخته می‌شود تا یک تغییر هستی‌شناختی قوی. من از مفاهیمی از فلسفه تجربه زمانی برای ارائه این استدلال استفاده می‌کنم و در نهایت به این نتیجه می‌رسم که تبدیل فرد از سقوط به نجات تبدیل به تبدیل شدن به ذهن وابسته است.

ترجمه ماشینی: در فلسفه جدید، مفهوم ایدئولوژی مشکلی برای رابطه الهیات با سیاست بوده است. بویژه در کاربرد مارکسیستی، «ایدئولوژی» به تأثیر خاصی اشاره دارد که الهیات در جامعه مدرن می گذارد تا واقعیت مادی را که زندگی و فعالیت عملی انسان را شکل می دهد، پنهان یا پنهان کند. این یکی از دلایل متعددی است که الهیات، حتی در شکل سیاسی خود، «ایدئولوژی» را به عنوان موضوعی ذاتی در شکل انتقادی آن در نظر نگرفته است. عدم توجه نظری به ایدئولوژی در خود الهیات به کمبود نقد درونی به ویژه در الهیات سیاسی منجر شده است. با این حال، الاهیات و ایدئولوژی با هم در حوزه ای ظاهر می شوند که کمترین انتظار آن را داریم: نظریه انتقادی رادیکال. نظریه انتقادی مکرراً به نقد الهیات و ایدئولوژی پرداخته است تا از پتانسیل رهایی بخش الهیات برای پرداختن به مسائل سیاسی عمده در میان آگاهی حاد ما از بحران اجتماعی و بن بست سیاسی استفاده کند. پایان نامه من گفتگوکنندگان کلیدی الهیاتی و فلسفی (مانند اسلاوی ژیژک، یوهان باپتیست متز، پل تیلیش، مارسلا آلتهاوس-رید، تئودور آدورنو، و غیره) را تجزیه و تحلیل می کند که نشان دهنده مسیرهای اصلی در این دو گفتمان - الهیات سیاسی مدرن و فلسفه سیاسی معاصر - هستند. ترویج نقش نقد درونی در الهیات سیاسی. این مهم است زیرا کارکرد نقد ایدئولوژی (و نقد به طور کلی) در الهیات سیاسی مسیحی را روشن می کند. همچنین نشان می‌دهد که چگونه نظریه‌های ایدئولوژی معاصر رابطه الهیات با سیاست را واسطه می‌کنند، موضوعی که با توجه به «روی‌کردن به دین» اخیر در سیاست و فرهنگ معاصر اهمیت فزاینده‌ای دارد؟ آیا الهیات سیاسی پس از نظریه انتقادی همچنان می تواند هنجارهایی را برای برقراری نظم اجتماعی عادلانه، برابری طلبانه و همبسته ارائه کند؟ این پایان نامه یک الهیات انتقادی را ترسیم می کند که نقد را به عنوان یک مفهوم الهیات درونی در الهیات سیاسی بازیابی می کند. این امر الهیات را به دور از ارائه هنجارها و به سمت اجرای نقد بازتعریف می کند، اما این کار را بدون کاهش ماهیت کاملاً سیاسی آن انجام می دهد.

ترجمه ماشینی: غلبه بر بر الهیات مجموعه ای خیره کننده از مقالات مرولد وستفال، یکی از فیلسوفان دین قاره ای برجسته آمریکا است که در آن وستفال ماهیت و ساختار یک فلسفه مسیحی پست مدرن را به دقت بررسی می کند. وستفال که با وضوح و جذابیت مشخصی نوشته شده است، مطالعات استادانه ای را در مورد سخنرانی های اولیه هایدگر در مورد پل و آگوستین، ایده هرمنوتیک، شلایرماخر، هگل، دریدا و نیچه ارائه می دهد، همه در خدمت ایجاد استدلال او مبنی بر اینکه تفکر پست مدرن ابزاری ضروری برای ارائه می دهد. بازنگری در ایمان مسیحی کتاب «غلبه بر الهیات» که باید برای هر دانشجو و استاد فلسفه قاره‌ای و فلسفه دین خوانده شود، مجموعه‌ای ارزشمند است که چهارده مقاله تحریک‌آمیز و روشن یکی از مهم‌ترین متفکران امروزی فلسفه آمریکا را در یک مکان گرد هم آورده است.

ترجمه ماشینی: سورن کی یرکگارد به دنبال این بود که معنای مسیحی بودن را روشن کند. او به این نتیجه رسید که برای مواجهه با «پارادوکس مطلق» که به عنوان موجودی تغییرناپذیر وارد شده و در تاریخ بشریت دگرگون می‌شود، تعریف می‌شود، رابطه‌ای یک به یک با خدا لازم است. دیدگاه مبهم کی یرکگور از الهیات نظام مند مسیحی شامل مشغله ای با بیان الهیاتی است که توجه را از وظیفه اساسی دستیابی به رابطه شخصی با عیسی مسیح منحرف می کند. از سوی دیگر، الهیات پل تیلیش مبتنی بر رابطه سه گانه هستی، نیستی و خود هستی (خدا)، آموزه نمادها، و تفسیر مجدد از تجسم است. این پرسش‌ها و نگرانی‌های یک فرهنگ را با پیام مسیحی به معیارهای معینی از مقبولیت مرتبط می‌سازد که از نظر تیلیش، باید «اصل پروتستانی» را برآورده کند، و تصریح می‌کند که یک نظام الهیاتی هم پیام مسیحی کنونی را بازگو می‌کند و هم تصدیق می‌کند که این بیان مجدد نمی‌تواند بیان قطعی و نهایی آن پیام الهیات در محاکمه نشان می‌دهد و ارزیابی می‌کند که آیا و تا چه حد، الهیات تیلیش معیارهای مقبولیت خود را برآورده می‌کند. یک الهیات قابل قبول باید از نظر منطقی سازگار و عاری از ابهام باشد. بخش پایانی کتاب به بررسی دیدگاه های هر نویسنده از دیدگاه دیگری می پردازد.

پل تیلیخ خداوند را نه یک وجود، بلکه خود وجود و اساس وجود می‌داند و بر اساس این فرض که خداوند کاملا متعالی و فراتر از بشر است، امکان هرگونه سخن گفتن حقیقی از خداوند را منتفی می‌داند؛ وی صفات و اسمائی را که به خداوند نسبت داده می‌شود، صرفاً نمادهایی می‌داند که اشاره‌ی حقیقی به خداوند نداشته و تنها راه‌هایی برای مواجهه با امر قدسی هستند. در سنت عرفان اسلامی نیز عارفانی چون امام خمینی دیدگاهی خاص پیرامون کیفیت سخن گفتن از خداوند دارند که باید به صورت مستقل در ضمن زبان دین بررسی شود؛ این دیدگاه از جهاتی به دیدگاه پل تیلیخ شباهت داشته و از جهاتی هم با آن متمایز است؛ امام خمینی معتقد است مرحله‌ی غیب الغیوب ذات الهی، کاملا متعالی و فراتر از بشر است و بشر در این مرحله، هیچ صفتی را نمی‌تواند به خداوند نسبت دهد؛ در عین حال، تنزّه الهی مانع این نمی‌شود که انسان بتواند در مقام واحدی، راجع به خداوند سخن گفته و تمام صفات و اسماء کمالی را به خداوند نسبت دهد. این مقاله با هدف مقایسه‌ی بین دیدگاه پل تیلیخ و نظریه‌ی عرفانی امام خمینی پیرامون زبان دین، ضمن استفاده از روش تحلیلی و تطبیقی، وجوه اشتراک و تفاوت این دو نظریه را بررسی کرده و نهایتاً برتری‌ها و مزایای دیدگاه عرفانی امام خمینی نسبت به دیدگاه پل تیلیخ را نشان می‌دهد.

معجزه (Miracle) در عرف عام بر حوادثی شگفت‌آور، فوق قدرت بشری، خارج از جریان عادی طبیعت و حوادث فراطبیعی اطلاق می‌شود. در مسیحیت معجزات عیسی را بینه‌هایی برای تأیید ماهیت الهی او می‌دانند و بنا به قول پولوس قدیس یکی از معجزه‌های مسیحی (رستاخیز) آن اندازه ضروری است که دین مسیحیت بدون آن ناممکن می‌شود؛ از این رو بررسی برهان معجزه برای دین پژوهان حائز اهمیت است. نوشتار پیش رو با روش کتابخانه‌ای و به شیوه‌ی توصیفی - تحلیلی به بررسی روایت‌های جدید برهان مسیحی اثبات وجود خدا از راه معجزه می‌پردازد؛ روایت قدیم از راه معجزه‌ها با اشکالات هیوم، مک کینون و فلو به چالش کشیده شده است. در برابر این اشکالات إلاهیدانان دو موضع را برگزیدند: گروهی مانند تیلیش و هالند، تلاش کردند که معجزه را از مفهوم اصلی آن خارج ساخته و با ارائه‌ی تعریفی جدید از معجزه، آن را قابل دفاع نمایند. 2. گروهی نیز مانند سویین برن با پذیرفتن تعریف سنتی معجزه با چینش استدلالاتی، در مقام پاسخگویی به اشکالات وارده بر این برهان قرار گرفته و تلاش کردند تا حمل حکم قدیمی - عدم امکان معجزه- را بر این موضوع - معجزه- ممتنع سازند. در مقام ارزیابی بین این دو موضع باید گفت که إلاهیدانانی که به بازسازی استدلال‌های برهان معجزه پرداخته‌اند، رویکردی معقولانه‌تر دارند؛ چرا که گروه اول، معجزه را به مثابه یک برهان، از برهانی بودن خود خارج می‌سازند و اگر نگوییم مرتکب مغالطه‌ی عدول از تعریف شده‌اند در نهایت، کارشان به نفی معجزه و یا به تقلیل گرایی می‌انجامد. اما موضع گروه دوم افزون برآنکه تقریر معجزه را از صورت برهانی خارج نمی‌کند، همچنان کارکرد آن را برای جامعه خداناباوران حفظ می‌کند.