جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ویتگنشتاین متاخر هر نوع شناختی را در قالب بازی‌های زبانی معرفی می‌کند که بر شکل‌های زندگی مبتنی‌اند. از جمله لوازم دیدگاه او در دوره متاخر تاملات فلسفی‌اش، یکی نیز این است که بازی‌های زبانی خاص به اعتبار ارتباط وثیق با اشکال زندگی خاصی که در درون آن‌ها ظهور یافته‌اند، نوعی رابطه قیاس‌ناپذیری با هم دارند. هر فردی صرفا از طریق اشکال زندگی و بازی‌های زبانی خاص خود می‌تواند نسبت به جهان شناخت پیدا کند و از آن‌جا که اشکال زندگی قیاس‌ناپذیرند درک درستی از شکل زندگی دیگران نخواهد داشت و قادر به نقد و ارزیابی شناخت‌های آنان نخواهد بود؛ مگر آن که شکل زندگی مألوف خود را ترک کند و شکل زندگی دیگری را که خواهان شناخت آن است درونی کند، یعنی به یکی از اعضای جامعه‌ای که بر اساس شکل زندگی مورد نظر پدید آمده است، بدل شود. در مقابل، پوپر با در نظر گرفتن واقعیت بیرونی به عنوان معیار عینیت، بر شناخت عینی تاکید دارد و معتقد است که رشد معرفت انسان از طریق نقد و ارزیابی نقادانه شناخت‌های پیشین و عرضه مستمر گمانه‌های جدید برای فراچنگ آوردن واقعیت و نقد مستمر آن‌ها صورت می‌گیرد. در این مقاله، به دنبال شرح کوتاهی از رویکردهای فلسفی ویتگنشتاین و پوپر (بخش‌های 1 و 2) و توضیح مختصری در خصوص سویه ضد نسبی‌گرایانه عقلانیت نقاد (بخش 3)، رویکرد نسبی‌گرایانه ویتگنشتاین را از منظر عقلانیت نقاد مورد نقد و ارزیابی قرار می‌دهیم (بخش 4). آخرین بخش نوشتار (بخش 5) به نتیجه‌گیری کوتاهی از مباحث ارائه شده اختصاص دارد.

ترجمه ماشینی: راش ریز، دوست نزدیک ویتگنشتاین و مترجم اصلی آثار او، نشان می‌دهد که چگونه کتاب درباره یقین ویتگنشتاین به منطق، زبان و واقعیت مربوط می‌شود - موضوعاتی که ویتگنشتاین را از اوایل کارش به خود مشغول کرده بود. توسط یکی از نزدیکترین دوستانش تصورات نادرست در مورد یقین ویتگنشتاین را رد می کند و نشان می دهد که مقاله ای درباره منطق است. تداوم اندیشه ویتگنشتاین و ویژگی رادیکال نتیجه گیری های او را آشکار می کند. حاوی پس‌گفتار مهم و روشن‌کننده‌ای است که درباره‌ی پژوهش‌های جاری پیرامون «یقین» و ارتباط آن با کار ریز در این موضوع بحث می‌کند.

ترجمه ماشینی : مدت‌ها تصور می‌شد که انتقاداتی که لودویگ ویتگنشتاین علیه دست‌نویس نظریه برتراند راسل مطرح کرد، آسیب‌های جبران‌ناپذیری به استدلال‌های موجود در نسخه خطی وارد کرد و راسل را مجبور کرد که پروژه را رها کند. گمانه‌زنی‌های اخیر در مورد ماهیت دقیق این انتقادات و اینکه دقیقاً چگونه دست‌نوشته را تضعیف می‌کنند، به عنوان مدرکی برای حمایت از این ادعا استفاده شده است که ویتگنشتاین راسل را مجبور کرده است که از مواضع دفاع شده در نسخه خطی نظریه دانش دست بردارد. صرف نظر از صحت گمانه زنی در مورد ماهیت انتقادات ویتگنشتاین، استدلال مطرح شده در این پایان نامه این است که تأثیر انتقادات ویتگنشتاین محدودتر است که تصور می شد و منجر به کنار گذاشتن نظریه معرفت یا رابطه چندگانه توسط راسل نشد. نظریه قضاوت در عوض، انتقادات ویتگنشتاین احتمالاً در ایجاد انگیزه برای تبدیل بعدی راسل به مونیسم خنثی مؤثر بوده است.

ترجمه ماشینی: اگر در حال مطالعه/خواندن پژوهش های فلسفی ویتگنشتاین هستید، این مکمل عالی است که می توانید همراه خود داشته باشید. درک بیشتر تحقیقات به اندازه کافی آسان است، اما این متن مک‌گین برخی از ایده‌های سخت‌تر موجود در کار ویتگنشتاین را روشن می‌کند. برای کتابی که در حال حاضر آنقدر سخت است که بتوان آن را به تنهایی خواند و از آن حداکثر بهره را برد، کتاب مک گین راهنمای خوبی است برای سفر دیوانه‌واری که در حال انجام فلسفه با ویتگنشتاین است.

ملاصدرا و ویتگنشتاین، هر دو به "یقین" به عنوان زیربنای معرفت معتقدند. ملاصدرا با رویکرد متافیزیکی خود معرفت را از سنخ وجود می‌داند. او با تقسیم علم به حضوری و حصولی، علم حضوری را که علمی شخصی و خصوصی است به دلیل بی‌واسطه بودنش اساساً خطاناپذیر و یقینی می‌داند و برای علم حصولی هم با تکیه بر علم حضوری، امکان معرفت یقینی قائل است. از طرف دیگر ویتگنشتاین با رویکرد زبانی خود، معرفت را از جنس زبان می‌داند. از نظر او زبان خصوصی امکان‌پذیر نیست و معرفت در بازی‌های زبانی عمومی خلاصه می‌شود، و بازی‌های زبانی بر "گزاره‌های لولایی" که یقینی و تردیدناپذیرند بنا می‌شوند. از دید او اگر یقینی وجود نداشته باشد حتی شک کردن هم معنایی ندارد. بنابراین هر دو فیلسوف معرفت‌شان را بر یقین بنا می‌کنند، ولی نکته مهم در اینجاست که آن‌ها با دو مبنای متضاد به چنین نتیجه‌ای می‌رسند. ملاصدرا با تایید و تکیه بر علم حضوری و ویتگنشتاین با انکار زبان خصوصی که مابه‌ازای علم حضوری در زبان است با شک مقابله می‌کنند و یقین را می‌پذیرند. این رساله در صدد آن است که اولاً نشان دهد هر کدام از دو فیلسوف با چه فرایندی از مبانی معرفتی خود به پذیرش یقین دست می‌یابند، و ثانیاً چگونه آن‌ها با دو مبنای متضاد به چنین نتیجه مشترکی می‌رسند؛ اگرچه در نگاه اول به نظر می‌رسد تضاد بین مبانی دو فیلسوف چنان است که نمی‌تواند به نتیجه مشترک منجر شود. از جمله نتایج این تحقیق پس از تحلیل فرایند معرفت‌شناسی دو فیلسوف، آن است که هرچند اثبات علم حضوری و انکار زبان خصوصی به عنوان دو مبنای متضاد در دو فیلسوف نقش ایفا می‌کنند، در عین حال علم حضوری صدرا و "گزاره‌های لولایی" ویتگنشتاین از جهات مختلفی با هم مشابه‌اند و نقش‌های یکسانی در دو فلسفه دارند و هر دو هرچند از جنس معرفت گزاره‌ای نیستند، به عنوان بستر و زیربنای کل معارف انسان عمل می‌کنند.

ترجمه ماشینی: معمولاً فرض بر این است که تحول فلسفی ویتگنشتاین یا با یک تغییر چشمگیر یا یک تغییر ذهنی ظریف تعیین می شود. این کتاب دیدگاه یک تغییر را به چالش می کشد. ویتگنشتاین تغییرات ذهنی زیادی داشت و آنها به قدری اساسی هستند که می توان او را دارای چندین فلسفه مختلف در اواخر دهه بیست و اوایل دهه سی دانست. در اوایل سال 1929، ویتگنشتاین نمادگرایی مکمل (پدیدارشناختی) را به منظور انجام وظیفه تراکتوری در تعیین محدودیت های زبان و اندیشه در نظر می گیرد. نمادگرایی شکست خورد و او سپس یک مفهوم جامع از "گرامر" را توسعه داد که، او امیدوار بود، این وظیفه را انجام دهد. این مفهوم از "گرامر" در سالهای 1930-1930 منجر به مفهوم حساب دیفرانسیل و انتگرال زبان می شود که هنوز در تایپ اسکریپت بزرگ (3-1932) از آن دفاع می شود. ویتگنشتاین به عنوان ابزار تکمیلی مفهوم حساب دیفرانسیل و انتگرال، روش ژنتیکی را ابداع می کند که هدف آن حل کردن پازل های فلسفی با درک چگونگی پیدایش آنهاست. پس از نگارش بزرگ، ویتگنشتاین دیدگاه انسان شناختی را جذب می کند و روش ژنتیکی را در مرکز صحنه فلسفه خود قرار می دهد. استفاده از روش ژنتیکی (مرتبط با دیدگاه انسان‌شناختی) به تدریج توسعه می‌یابد و اشکال مختلف کاربرد دارد: در کتاب آبی، در نسخه‌های کتاب براون (1934-1934)، و در تحقیقات فلسفی.