جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه جذابیت زبان معمولی را به عنوان یک ویژگی متمایز روش شناختی در فلسفه متاخر لودویگ ویتگنشتاین و کار جی.ال. آستین بررسی می کند. این جذابیت، زبان و مفاهیم ما را در قالب‌های وسیع‌تری از زندگی که در آن استفاده می‌کنیم، قرار می‌دهد، و به دنبال «محروم کردن» ایده‌آل‌سازی‌هایی است که زبان و مفاهیم ما را از این بافت وسیع‌تر استخراج می‌کنند. یک فلسفه افسون‌زده اشکال زندگی ما را به‌عنوان مظاهر همسویی می‌شناسد: یک زمینه مشترک درک و رفتار که خود نمی‌تواند بیشتر توضیح داده یا توجیه شود. این تز با بررسی پیامدهای این که اشکال زندگی خود را در نهایت بی‌اساس بدانیم، اهمیت اساسی بازی را برای تمرین‌های مشترک مانند زبان روشن می‌کند. دو فصل اول جذابیت زبان معمولی را در آثار آستین و ویتگنشتاین در نظر می‌گیرند. با قرار دادن هر نویسنده به نوبه خود در گفتگو با ژاک دریدا، این پایان نامه اهمیت بی اساس بودن هماهنگی ما و دشواری انجام این کار را آشکار می کند. توسل آستین به یک «زمینه کلی» به نوعی آرمان‌سازی خیانت می‌کند که خود آستین با آن مخالفت می‌کند، در حالی که ویتگنشتاین و دریدا برای اجتناب از همان دام باید مراقب خود-انعکاسی باشند. فصل سوم به بررسی ارتباط بین توسل به زبان معمولی و تحلیل مارتین هایدگر از «روزمرگی متوسط» در هستی و زمان می‌پردازد. هایدگر روزمرگی متوسط ​​را نشانه عدم اصالت می داند. با این حال، با اعتراف به بی‌اساس بودن هماهنگی، توسل به زبان عادی چرخشی شبیه به توسل هایدگر به اصالت را نشان می‌دهد. علاوه بر این، استفاده ویتگنشتاین از «تصاویر» مفهومی به او اجازه می‌دهد تا از برخی سردرگمی‌ها در آثار هایدگر اجتناب کند. فصل چهارم ماهیت همسویی بی‌پایه ما را در نظر می‌گیرد و استدلال می‌کند که ما این هماهنگی را هم از طریق بازی کشف می‌کنیم و هم ایجاد می‌کنیم، که فعالیتی غیرقانونی است که خود نظم را به وجود می‌آورد.

ترجمه ماشینی : هدف این پژوهش پیوند دادن شکل مقاله به شیوه‌ای بدیع با مسئله فلسفی شک‌گرایی و پیشنهاد راه‌هایی است که فلسفه تحلیلی می‌تواند از به‌کارگیری راهبردهای خواندن ادبی، از جمله رویکردهای کلی یا سبک‌شناختی به متون فلسفی بهره‌مند شود. در حالی که تعدادی از مطالعات ادبی این مقاله را به یک جهان بینی کاملاً شک گرا مرتبط می کنند، واژه شکاکیت با هیچ دقت فلسفی به کار نرفته است، و بنابراین پیوندهای دقیقی بین این شکل از نگارش و یک موضع معرفتی هنوز ایجاد نشده است. نویسندگان در این مطالعه، نمونه‌ای نمونه‌ای و نه جامع از مقاله‌نویسان از مونتن تا کاول، رویکردی درمانی به این مشکل شک‌آمیز را اتخاذ می‌کنند که با پیرونیسم باستانی طنین‌انداز می‌شود، در رد تلاش‌های بنیادگرایانه برای توجیه ادعاهای دانش و در عوض قرار دادن اراده برای دانستن در محدوده وسیع‌تری. چارچوب فعالیت معنادار انسانی این پاسخ اجرایی در متونی شکل می‌گیرد که پایان باز، گفت‌وگویانه و ناهمگن هستند و در برابر نظام‌سازی یا تقلیل‌گرایی مقاومت می‌کنند. این مقاله با تجسم "لیگ بین جهان های آموخته و قابل گفتگو" هیوم، به طور قاطع تخصص یا هر تلاشی برای جدا کردن فلسفه از زمینه اجتماعی و اخلاقی گسترده تر آن را رد می کند. راهبردهای بلاغی ناپیوستگی برای جلب توجه به شرایط زمان، سوبژکتیویته و زبانی که عقل تحت آن عمل می کند و فعالیت فلسفی توسط آن محدود می شود، استفاده می شود. به این ترتیب، مقاله نویسان به بازتعریف مخاطرات مسئله معرفت می پردازند و راه هایی برای کنار آمدن با محدودیت های اراده به دانستن ارائه می دهند. از نظر استانلی کاول، خطای شکاک انکار «شرایط انسانی دانش و عمل» است. اگر انکار یا ناامیدی که زیربنای پروژه شک‌گرایانه است، وظیفه بازیابی جهان را ایجاد می‌کند، آن‌گاه سنت مقاله‌گرایی را می‌توان به عنوان پروژه درمانی بازگرداندن فلسفه به زندگی مشترک در نظر گرفت.

ترجمه ماشینی : این تز به دیدگاه مشترک فرگه، راسل و ویتگنشتاین اولیه مربوط می شود، مبنی بر اینکه موجوداتی وجود دارند که نمی توان نام آنها را نام برد. فصل 1 شکل خاص این تعهد را در کار این سه نویسنده روشن می کند. این فصل همچنین مجموعه مشخصی از مشکلات فلسفی را در مورد این دیدگاه که موجودیت‌های خاصی نام‌ناپذیر هستند، توضیح می‌دهد و رابطه بین نام‌ناپذیری و غیرقابل بیان را بررسی می‌کند. فصل‌های باقی‌مانده به بررسی این موضوع اختصاص دارد که چه دلایلی برای مقابله با نام‌ناپذیر وجود دارد. تمرکز ویژه در سرتاسر تز فرگه است که مفاهیم را نمی توان نام برد. فصل‌های 2 و 3 به بررسی دقیق دو استدلال برای تز فرگه که در locus classicus قابل تمایز است، «درباره مفهوم و شی» اختصاص دارد. اولین استدلال مربوط به رابطه بین ارجاع مشترک و جایگزینی است. دومی مربوط به وحدت اندیشه است. ادعا می شود که این استدلال ها نمی توانند تز فرگه را ثابت کنند. فصل های 4 و 5 دو استدلال دیگر را برای رد ارجاع مفرد به مفاهیم توسط فرگه بررسی می کنند. اولی مبتنی بر عدم امکان بیان هویت بین اشیاء و مفاهیم است. دومی بر ملاحظات مربوط به مورب و پارادوکس راسل تکیه دارد. ادعا می شود که هر یک از این استدلال ها را می توان در دفاع از ارجاع منحصر به فرد به مفاهیم مقاومت کرد.

ترجمه ماشینی: این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه زندگی شخصی ویتگنشتاین بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد نقطه مرجعی برای کار فلسفی او ارائه می‌کرد. نویسنده با تمرکز بر دو مرحله کلیدی در زندگی ویتگنشتاین که طی آن جهت گیری فلسفی خود را به طرز چشمگیری تغییر داد و روش های فکری و خود را دوباره ابداع کرد، نویسنده و درک جایگزینی از ویتگنشتاین و آثارش ارائه می دهد. این کتاب ابتدا به دوره «چرخش انسان‌شناختی» او (1929-1932) می‌پردازد، که در آن ویتگنشتاین یکی از بحث‌های اصلی خود را در رابطه با نقش بدن در فراگیری زبان و قواعد عمل اجتماعی مطرح کرد. دومین مرحله کلیدی که پس از پایان جنگ جهانی دوم آغاز شد، مرحله درون نگری بود که طی آن ویتگنشتاین به شدت درگیر رویدادهای درونی، احساسات و شخصیت خود شد. همانطور که کار او تکامل یافت، جنبه های انسان شناسی در پایان عمر به کانون اصلی کار او تبدیل شد. این ترجمه با ارائه بینشی در دسترس و بدیع به آثار ویتگنشتاین و علاقه او به فلسفه قاره ای، برای مخاطبان گسترده ای جذاب خواهد بود. ادامه مطلب... چکیده: این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه زندگی شخصی ویتگنشتاین بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد، نقطه مرجعی برای کار فلسفی او ایجاد کرد. ادامه مطلب...

ترجمه ماشینی: این کتاب از روش‌شناسی فلسفی لودویگ ویتگنشتاین برای حل مسئله‌ای استفاده می‌کند که هزاران سال متفکران را گیج کرده است: «چگونه ریاضیات (انتزاعی) به خوبی در جهان (بدون، فیزیکی) کاربرد دارد؟» کتاب از چند جهت متمایز است. ابتدا، با استفاده از روش شناسی وی برای مقابله با این مشکل فلسفی دیرپای و ظاهراً لاینحل، راهی به خواننده می دهد تا ویژگی های مهم نوشته ها و سخنرانی های ویتگنشتاین را درک کند. با این حال، بیش از این، طرحی از جنبه‌های مهم (گاهی کمتر شناخته شده) از توسعه تفکر ریاضی در طول اعصار، و درگیری فلسفه ویتگنشتاین با این و با فلسفه ریاضیات معاصر را با شرایط خاص خود ارائه می‌دهد. مروری روشن از همه اینها در زمینه فلسفه ریاضیات ویتگنشتاین در نوع خود جالب است. همچنین تنها چیزی است که برای حل مسئله ریاضیات و جهان مورد نیاز است.

ترجمه ماشینی: آیا فلسفه ویتگنشتاین به بی خدایی منتهی می شود؟ آیا به وضوح مذهبی است؟ جای تعجب است که به هر دوی این پرسش ها پاسخ مثبت داده شده است. علیرغم افزایش آگاهی و استفاده از فلسفه ویتگنشتاین در محافل الهیات، این معما همچنان ادامه دارد: "آیا فلسفه او واقعاً با الهیات همخوانی دارد؟" این مفید است که نشان دهیم ویتگنشتاین هیچ برنامه‌ای در قبال بی‌خدایی یا اعتقاد دینی ندارد تا بتواند به پیش برود و به درستی درباره فلسفه‌اش آنطور که هست بحث کند. مطالعه مفاهیم کلیدی منطق و زبان ویتگنشتاین در آثار اصلی او از Tractatus Logico-Philosophicus تا تحقیقات فلسفی و در باب یقین نشان می دهد که چگونه او در آثار بعدی خود دریافت که معنا صرفاً شهودی یا نتیجه تحقیقات تجربی انفرادی نیست. ; در عوض، معنا در چگونگی بافته شدن کلمات در اجتماع شیوه های زندگی عینی نشان داده می شود. بحث در مورد مسیح شناسی و تمایز لوتر بین الاهیدان جلال و متکلم صلیب تشبیهات الهیاتی روشنی را برای فلسفه بعدی ویتگنشتاین ارائه می دهد. همچنین شواهد مهمی را ارائه می‌کند - از طریق نمونه‌هایی از کتاب مقدس، دعای مذهبی، و تمرین- نشان می‌دهد که فلسفه ویتگنشتاین ابزار مفیدی است که می‌تواند با الهیات همخوانی داشته باشد.

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه استدلال می‌کند که پرورش تخیل الهیات غیردوگانه مسیحی می‌تواند با توجه به همگرایی بین غیردوگانه‌گرایی زبانی فلسفه ویتگنشتاینی و غیردوگانه انگاری الهیاتی-تخیلی عرفان یهودی و مسیحی باستان (که متعاقباً منعکس شد) منبع سودآوری باشد. در الهیات ارتدکس شرقی، آیین عبادت و شمایل نگاری). من این همگرایی را با استفاده از نوشته‌های روآن ویلیامز، که تعاملش با هر دو سنت گواه بر ثمربخشی برخورد متقابل بعدی آنهاست، تنظیم می‌کنم. اول، به عنوان یک توضیح، فصل اول ادعا می کند که اندیشه ویلیامز عمیقاً تحت تأثیر الهیات ارتدوکس قرار گرفته است، به ویژه در «شخصیت گرایی کنوتیک» که الهیات تثلیثی، پنوماتولوژی و انسان شناسی الهیات او را تحت تأثیر قرار می دهد. دوم، به عنوان یک موضوع تفسیر، فصل های دوم تا چهارم مسیر اندیشه ویلیامز را از یک مفهوم بیش از حد رسمی از اتحاد "عمدی" به سمت یک مفهوم بسیار "ضخیم تر" از مشارکت که توسط بازتاب زیبایی شناختی او و از طریق تعامل ثمربخش بین واژگان» انرژی های الهی و مشارکت تومیستی. در نهایت، در یک حالت سازنده تر، فصل های پنجم تا هشتم برنامه ای از گفت و گوی متقابل روشن بین دو غیردوآلیسم را دنبال می کند، و پیوندهای بیشتری بین سنت ها با توجه به الهیات خاص، فلسفه زبان و پرورش تخیل مذهبی-الهیاتی ایجاد می کند. . پایان نامه با بررسی تأملات ویلیامز در مورد آیین ارتدکس به اوج خود می رسد، و هم پیوند بین عبادت و شعر و هم اهمیت برای الهیات توجه به شکل گیری یک "انسانیت مذهبی" را برجسته می کند که قادر به سکونت در وضعیت "توجه بی خود" باشد. صبورانه به آنچه داده می شود توجه می کند - به روی یک شگفتی شگفت انگیز از جهان روشن شده توسط عشق الهی باز است. در این قرائت، «شگفتی آشکار» عشای ربانی، تعلیم و تربیت معنوی را که در آن علت و معلول هر دو عبادی هستند، تقطیر می کند.