جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مکتب‌ انسان‌ ساز اسلام‌ ،براساس‌ تعالیم‌ والای‌ قرآن‌ کریم‌ و سیرة‌ رسول‌ وحی‌ (ص‌) و در مقام‌ دینی‌سمحه‌ و سهله‌، اختلاف‌ بین‌ امّتها و مذاهب‌ را امری‌ طبیعی‌ و جایز و آن‌ را از مقتضیّات‌ حکمت‌ بالغة‌الهی‌ دانسته‌ و پیروان‌ خویش‌ را از مجادله‌های‌ خصومت‌ بار با دیگر طریقتها بر حذر داشته‌ است‌. باوجود این‌، گاه‌ اختلاف‌ قولی‌ و فعلی‌ امّتها، بدلیل‌ انحراف‌ از معیار حقیقت‌، دستمایة‌ نوعی‌ عصبیّت ‌خشونت‌ بار و احیاناً جنگ‌ و خونریزی‌ شده‌ است‌ و هر گروهی‌ با توسّل‌ به‌ استدلال‌ و برهان‌، خود رامحک‌ و معیار تمام‌ حقیقت‌ دانسته‌ و دیگران‌ را به‌ بدعت‌ و الحاد و کفر متّهم‌ کرده‌ است‌. در این‌ میان،‌عارفان‌ روشن‌ بین‌ و صاحب‌ بصیرت‌، با تکیه‌ بر آموزه‌های‌ دین‌، با تکیه‌ بر شعار >الطّرق‌ الی‌ الله‌ بعددنفوس‌ الخلایق‌< مقصود و مقصد هم‌ طریقتها را یکی‌ دانسته‌ و آنان‌ را به‌ مدارا و تسامح‌ و تساهل‌ فراخوانده‌ و کوشیده‌اند آرمانشهری‌ جهانی‌ بنیان‌ نهند که‌ همة‌ مردم‌ با هر باور و اعتقادی‌ بتوانند با یکدیگردر کمال‌ صلح‌ و آرامش‌ زندگی‌ کنند. این‌ مقاله،‌ در پی‌ آن‌ است‌ به‌ پاره‌ای‌ از اصول‌ و مفاهیم‌ آموزه‌های‌عرفان‌ اسلامی‌ در اتّحاد و اتّفاق‌ طریقتها اشاره‌ کند.

ترجمه ماشینی: اغلب ادعا شده است، به عنوان مثال.توسط ویلیام جیمز یا آلدوس هاکسلی، که تجربیات عرفانی در زمان ها و فرهنگ ها شباهت قابل توجهی را نشان می دهد. حتی اگر کلمات و تصاویری که ما برای توصیف آنها استفاده می کنیم متفاوت باشند، در زیر سطح ما یک هسته تجربی مشترک پیدا می کنیم. برخی دیگر این ادعا را رد کرده و معتقدند که همه تجربیات ذاتاً بر اساس مفاهیم دینی از پیش موجود عرفا شکل گرفته است. در برابر این مخالفت‌های ساخت‌گرا، من از ایده هسته مشترک با این استدلال دفاع می‌کنم که حتی اگر همه تجربه‌ها از طریق مفاهیم تفسیر شوند، باز هم می‌توانند هسته مشترکی وجود داشته باشد. کسانی که تز اصلی مشترک را رد می‌کنند معمولاً استدلال می‌کنند که هیچ تمایزی بین تجربه و تفسیر نمی‌توان قائل شد، زیرا همه تجربه‌ها به خودی خود قبلاً تفسیر شده‌اند. مفهوم یک تجربه تفسیر نشده، خود ویرانگر است. با تکیه بر تحقیقات فعلی در مورد محتوای ذهنی غیر مفهومی، من استدلال می کنم (الف) که تجربیات می توانند محتوای غیر مفهومی داشته باشند. (ب) این تفسیر باید به عنوان مفهوم سازی درک شود و (ج) اینکه مفهوم سازی مستلزم یک محتوای ذهنی خام است که مفهوم سازی نشده است. این محتوای خام به عنوان غیر مفهومی تجربه نمی شود. در عوض، هسته مشترک غیر مفهومی و تفسیر نشده، انتزاعی است که خود را تنها از طریق تأمل نشان می دهد. بنابراین، وجود یک هسته مشترک با این واقعیت سازگار است که همه تجربیات تفسیر می شوند.

ترجمه ماشینی: در این مقاله به ارتباط بررسی عرفان برای متکلمان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین می پردازم. من با بررسی اجمالی برخی از دلایلی که ممکن است دانشگاهیان مسیحی تمایلی به ورود به این حوزه نداشته باشند، شروع می‌کنم و نشان می‌دهم که تا حدودی شگفت‌انگیز است که مطالعه عرفان چیزی است اما به ندرت در محافل تحلیلی مسیحی به آن پرداخته می‌شود. با این پیشینه، به دو بخش اولیه مقاله می روم. بخش اول به مرزبندی عرفان می پردازد: برای اهداف این مقاله به تنهایی، تجربه ای عرفانی محسوب می شود اگر و تنها در صورتی که به شدت متحد باشد، از آگاهی روزمره فراتر رود، و (به ظاهر) یقین معرفتی را در مورد صحت بینش های به دست آمده منتقل کند. این سه معیار به طور عمیق مورد بحث قرار می گیرند. بخش دوم به چالشی می پردازد که عرفان به این معنا ممکن است برای فیلسوف یا متکلم مسیحی ایجاد کند. من استدلال می‌کنم که پدیده عرفان را می‌توان به طور قابل قبولی در نظر گرفت که متضمن یکی از این دو نتیجه است، که هر دو برای مسیحیان ناخوشایند به نظر می‌رسند. نخست، ممکن است دیدگاه‌های متافیزیکی خاصی را مطرح کند که در ابتدا اصول کلیدی مسیحیت ارتدوکس را زیر سؤال می‌برند. ثانیاً، تجربه عرفانی ممکن است به عنوان «معنای درونی» مسیحیت درک شود که بخش بهتری از اعتقاد مسیحی ارتدکس را به همان اندازه مشکل‌ساز می‌کند (همانطور که در سه عرفان مسیحی مورد بحث من مشهود است). سپس با تأملی در مورد چگونگی ادامه بحث پایان می‌دهم، و یک بار دیگر نشان می‌دهم که الهی‌دانان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین به ندرت شروع به طرح سؤالات مربوطه کرده‌اند، چه رسد به اینکه به هر روشی متقاعدکننده به آنها پاسخ دهند.

پایان نامه ی پیش رو، حول مقایسه ی امر رازآمیز در تفکر کرکگور و ویتگنشتاین می باشد. این مسئله در تفکر هر دو اندیشمند، جایگاه مهمی را دارد که در این پژوهش، ما سعی کردیم بعد از شرح زندگی و اندیشه ی هر دو متفکر مدنظر، با مقایسه ی جز به جز تفکرات این دو در زمینه های اخلاق، دین، سکوت و نقادی فلسفه راه را برای مقایسه ای عمده تر هموار کنیم. و در انتها با مقایسه و جمعبندی وجوه تشابه، نتیجه گیری ای از این مقایسه ارائه دادیم.

ترجمه ماشینی: کارل تیها، متکلم و فیلسوف چک (1923-2016) از تفکر موریس بلوندل پیروی کرد. او می خواست پایه های فلسفه استعلایی را بسط و تعمیق بخشد. او امکانات یک متافیزیک جدید را درک کرد، که تنها در یک روش تفکر سه گانه - دانش، خواستن، وجود - ایجاد می شود. او در اصل معتقد بود که نظریه اساسی فلسفی، نظریه تبدیل اخلاقی است. تیها رویداد تبدیل اخلاقی را به عنوان یک چرخش عرفانی درک کرد، دگرگونی که در آن ما خود را با درک خود در ارادت به دیگران می یابیم. در این تحول، تلاش برای متافیزیک که مبتنی بر روابط بین فردی است، به هدف خود می رسد. متافیزیک خود را حذف می کند و در الهیات ادغام می شود. الهیات سرانجام به این نتیجه می رسد که حقیقت در اختیار ما نیست بلکه ما را تعقیب می کند. الهیدان و فیلسوف کارل تیها، همانطور که می نویسد، خود را با اراده ای متحد کرده است که نمی دانیم ما را به کجا می رساند و از ما چه خواهد خواست. چیزی از خود باقی نمانده بود. مابعدالطبیعه و عرفان در اندیشه و کار او یکی است.

در این مقاله با محوریت صحیفه سجادیه دعا از سه منظر فیلسوفانه، تجربه‌گرایانه و عارفانه مورد توجه قرار گرفته و فلسفه و ویژگی‌های خاص آن به قرار زیر ارایه شده است: الف- دعا در منظر عارفانه زیبا است. زیرا نفس دعا کردن مطلوب است و دعا تابع نتیجه نیست. ب- دعا در نگاه عارفانه تابع اذن خداوند است و به همین دلیل دعا کردن لذت بخش است. ج- دعا دارای مراتبی است که عبارتند از: دعای تاجرانه – دعا در مرتبه درک تجلی افعالی خداوند - دعا در مرتبه تجلی صفاتی خداوند و دعا در مرتبه تجلی ذاتی خداوند.