جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در حالی که تعدادی کتاب تخصصی در زمینه فلسفه تطبیقی ​​و بسیاری در زمینه دین تطبیقی ​​وجود داشته است، محققان کمی هستند که بتوانند به هر دو رشته بپردازند. علاوه بر این، زمانی که این رشته‌ها عملاً متقابلاً انحصاری هستند، مانند دانشگاه‌های غربی، درک کامل رویکردهای غیرغربی چه به دین و چه در فلسفه به راحتی امکان‌پذیر نیست و تحریف‌هایی مانند تخصیص اغلب رخ می‌دهد. در ده سال گذشته، تلاش‌های هماهنگی از سوی تعدادی از محققان غربی برای رفع این کمبودها صورت گرفته است. کارگاه آموزشی منحصربه‌فردی که در دانشگاه کلگری در سال 2007 برگزار شد، آغاز یک پروژه بین‌رشته‌ای برای گرد هم آوردن دانشمندان بود. از هر دو زمینه برای بحث به طور منظم. پس از تخصیص مشتمل بر سیزده مقاله منتج از کارگاه است که هر کدام به موضوعی می پردازد یا مشکلی را در حوزه بین رشته ای دین و فلسفه تطبیقی ​​آنگونه که در حال حاضر تصور می شود، نشان می دهد. بسیاری از سوء استفاده ها و محرومیت ها از تمایل غربی ها به کاهش و دستکاری اندیشه ها و ارزش های ادیان و فلسفه های غیرغربی برای جا افتادن در مفاهیم و مقولات غربی ناشی شده است. اگر مفاهیم و مقولات فلسفه ها و مذاهب غیرغربی در درجه اول قرار گیرند، چگونه ممکن است فلسفه تطبیقی ​​و دین تغییر کند؟ این کتاب این پرسش را از طریق رویکردهای تحلیلی و پدیدارشناختی غربی، آمیخته با راهبردها و روش‌های تازه برگرفته از سنت‌های غیرغربی یا الهام گرفته از آن، بررسی می‌کند. در دنیای کثرت گرایی فزاینده و جهانی شدن مداوم، نیاز فزاینده ای برای ارتقاء بحث درباره این موضوعات به سطح پیچیده تر وجود دارد. مجموعه ای واقعاً پیشگامانه، After Appropriation یک رشته کاملاً یکپارچه جدید از دین و فلسفه تطبیقی ​​را افتتاح می کند، و کالیبر استثنایی و طیف گسترده ای از بورس تحصیلی کتاب باعث برانگیختن و ترغیب بیشتر علاقه به این جهت محوری و پربار خواهد شد. مشارکت کنندگان: تامارا آلبرتینی، آریندام چاکرابارتی، فرانسیس ایکس. کلونی، کریستوفر جی فرامارین، کاترین فروز، مورنی جوی، چن کو لین، دن لوستاس، مایکل مک گی، مایکل اوپنهایم، تینو روپارل، وینسنت شن و احمد اف. یوسف.

ترجمه ماشینی: در این مقاله به ارتباط بررسی عرفان برای متکلمان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین می پردازم. من با بررسی اجمالی برخی از دلایلی که ممکن است دانشگاهیان مسیحی تمایلی به ورود به این حوزه نداشته باشند، شروع می‌کنم و نشان می‌دهم که تا حدودی شگفت‌انگیز است که مطالعه عرفان چیزی است اما به ندرت در محافل تحلیلی مسیحی به آن پرداخته می‌شود. با این پیشینه، به دو بخش اولیه مقاله می روم. بخش اول به مرزبندی عرفان می پردازد: برای اهداف این مقاله به تنهایی، تجربه ای عرفانی محسوب می شود اگر و تنها در صورتی که به شدت متحد باشد، از آگاهی روزمره فراتر رود، و (به ظاهر) یقین معرفتی را در مورد صحت بینش های به دست آمده منتقل کند. این سه معیار به طور عمیق مورد بحث قرار می گیرند. بخش دوم به چالشی می پردازد که عرفان به این معنا ممکن است برای فیلسوف یا متکلم مسیحی ایجاد کند. من استدلال می‌کنم که پدیده عرفان را می‌توان به طور قابل قبولی در نظر گرفت که متضمن یکی از این دو نتیجه است، که هر دو برای مسیحیان ناخوشایند به نظر می‌رسند. نخست، ممکن است دیدگاه‌های متافیزیکی خاصی را مطرح کند که در ابتدا اصول کلیدی مسیحیت ارتدوکس را زیر سؤال می‌برند. ثانیاً، تجربه عرفانی ممکن است به عنوان «معنای درونی» مسیحیت درک شود که بخش بهتری از اعتقاد مسیحی ارتدکس را به همان اندازه مشکل‌ساز می‌کند (همانطور که در سه عرفان مسیحی مورد بحث من مشهود است). سپس با تأملی در مورد چگونگی ادامه بحث پایان می‌دهم، و یک بار دیگر نشان می‌دهم که الهی‌دانان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین به ندرت شروع به طرح سؤالات مربوطه کرده‌اند، چه رسد به اینکه به هر روشی متقاعدکننده به آنها پاسخ دهند.