جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فیلیپس فیلسوف دین ناواقع‌گراست که منکر واقعیت امور دینی ازجمله «خدا» و «نفس» و «رستاخیز» و... است؛ اما به‌عنوان یک مسیحی سعی دارد برخلاف نکتۀ ذکرشده، با ارائۀ معنایی جدید از نفس، معنای جاودانگی و خلود آن را به حیات اخلاقی داشتن تحویل ببرد. برهمین‌اساس، جاودانگی نفس را معادل گذشتن از امیال نفسانی برای وصول به حیات اخلاقی تعریف می‌کند و خلود آن را به مشارکت انسان در زندگی با خدا معنا می‌کند و رویکردی عمل‌گرایانه در مقام تبیین گرامر جاودانگی در پیش می‌گیرد. این پژوهش نشان داده است در دیدگاه وی به‌لحاظ معناشناختی، مرز مشخصی میان الحاد و ایمان باقی نمانده است. ازسوی دیگر، مبنای این رویکرد آن است که اخلاق صرفاً مبتنی‌بر دین است؛ درحالی‌که عمدۀ نظریات امروزین در حوزۀ فرااَخلاق این نگاه به رابطۀ دین و اخلاق را نفی می‌کنند. همچنین، مشخص می‌شود این رویکرد به‌معنای جاودانگی با نحوۀ زندگی دینی مسیحیان در تعارض است.

دیوید گریفین مسئلۀ شر را با تجدیدنظر دربارۀ قدرت مطلق خداوند حل می‌کند. او مدعی است باید تصور خود را از قدرت خداوند معیّن کرد تا بتوان وجود شرور را در عالم، تبیین و توجیه کرد. گریفین بر این باور است که جهان از آشوب و مادۀ اولیه‌ای آفریده شده که دارای قدرت ذاتی است. چون خداوند نمی‌تواند موجودات جهان را به‌علت قدرت منحصر‌به‌فرد مهار کند، صرفاً آنها را ترغیب و تهییج می‌کند. این قدرت ذاتی آنها، ملازم با ارزش و (ضدارزش) است؛ یعنی هرموجودی که قدرت زیادی داشته باشد، استعداد و قابلیت رنج و لذت زیادی خواهد داشت و برعکس. خدای پویشی گریفین، با استفاده از قدرت خلاقانۀ خود، که همان خیرخواهی اوست، جهان را درجهت تجربۀ ارزش‌های برتر و بدیع برمی‌انگیزد؛ اما چون موجودات نیز دارای این قدرت خلاقه‌اند، ممکن است با این هدف خداوند مخالفت ورزند که این امر به پیدایش شر در جهان منجر می‌شود. استدلال قابل‌ نقد و ارزیابی است؛ به این صورت که خدای ترغیب‌کنندۀ گریفین نه‌تنها تلاشی درراستای ازبین‌بردن شرور نداشته است، با اِعمال قدرت خلاقانۀ خود باعث پیدایش شرور زیادی در جهان شده است.