جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : یک مشکل کلی در مورد رابطه وجود دارد بین اندیشه (زبان) و واقعیت: آیا زبان است (فکر) که (به طور مقوله ای) واقعیت را ساختار می دهد یا هست واقعیت منبع ساختارهای (مقوله ای) از زبان (فکر)؟ آیا زبان به سادگی منعکس کننده است ساختارهای طبقه ای جهان یا زبان است منبع آن ساختارهای طبقه بندی شده؟ در زمان های اخیر این مشکل به نفع رد شده است شرکت های تحلیلی بکرتر علت از این الگوی فرار احتمالاً از یک معین ناشی می شود، کاملاً دقیق نیست، خواندن مطالب بعدی ویتگنشتاین نوشته ها دلایل هر چه که باشد، علمای کانت دارند از این روش پیروی کردند، و این باعث شده است که آنها از بازی فرار کنند پایین آمدن، و حتی با بازیگوشی آموزه های کانت را تنظیم کرد در مورد چیزها به خودی خود، و نظریه او از ایده آلیسم ماورایی

ترجمه ماشینی : ارزش تعهد عمومی کانت در نوشته هایش در مورد دین تردید ناپذیر است. در اینجا او را می‌بینیم که تلاش شایسته‌ای برای جدا کردن صورت دین از جوهر آن، عنصر گذرا در آن از موجود انجام می‌دهد. اگرچه امروز راه حل او برای این مشکل را باید بسیار رضایت بخش ارزیابی کرد، و اگرچه او اغلب آنچه را که به نظر می رسد در اصل دین است غیرضروری یا مضر می داند، کانت در همراهی با دئیست های انگلیسی، حداقل بر این نکته تاکید می کند که مهم است. ایده ای که می توان در یک دین بین عناصر ضروری و غیر ضروری تمایز قائل شد. تحلیل او از شکل کلیسایی مسیحیت، آن گونه که او می بیند، علاوه بر این، با تأکیدی که به طور قابل توجهی با مواضع دین پرستانه هماهنگ است، بر دیدگاه های مذهبی خاصی که ارزش بی شک دارند، نتیجه می دهد. کانت در اعتراض به تمام اقتدارات بیرونی در قلمرو اعتقادات دینی، تقبیح هر گونه لب گویی به عنوان جایگزینی برای اطاعت درونی، و تأکید بر جنبه عملی دین، «دین زندگی خوب» را نه تنها ثابت می کند. اخلاص کامل خود را - او همچنین از این طریق خود را با صف طولانی اصلاح طلبان که برای سلامت معنوی هر جامعه دینی ضروری است، شناسایی می کند.

ترجمه ماشینی : من استدلال می کنم که نقد یک استعاره کانتی معرفت شناختی مهم برای خودآگاهی متعالی است. این ادعا پیچیده است و شامل دو گزاره پیشین است: (1) نظریه کانتی در مورد استعاره وجود دارد. (2) نقد چنین استعاره ای است. در فصل 1، من استدلال می‌کنم که نظریه‌پردازی در مورد استعاره بسیار متنوع است و نمی‌تواند چیزی جز پذیرش دلبخواه یک نظریه واحد را که می‌تواند در نقد به کار برد، اجازه دهد. اگر من چنین حرکتی انجام می‌دادم، می‌توانستم کانت را نادرست معرفی کنم. بنابراین، در فصل 2، من مستقیماً به نقد سوم کانت، به ویژه §49، روی می‌آورم و استدلال می‌کنم که نظریه ایده‌های زیبایی‌شناختی کانت، نظریه‌ای قابل قبول از استعاره است - معقول‌تر از نظریه او درباره ایده‌های نمادین به نمایش گذاشته شده، که به نظر من قیاس هستند. . دو ویژگی اصلی استعاره کانتی این است که به فرد اجازه می‌دهد تا دیدگاه‌های گوناگونی را اتخاذ کند که از آن‌ها می‌توان به ایده‌های عقلانی تأمل کرد یا فکر کرد، و آن چیزی که در ظرفیت پذیرش دیدگاه‌هایی برای این منظور گنجانده شده است، توانایی تفکر از هر دو جنبه خاص و جهانی است. دیدگاه ها – به عنوان مثال، ادعاهای ذهنی که اعتبار جهانی دارند. فصل سوم شامل این استدلال است که نقد یک استعاره کانتی است. این استدلال متکی بر موفقیت استدلال اصلی در فصل 2، همراه با تحلیل‌های ریشه‌شناختی و تاریخی-اجتماعی نقد به عنوان اتخاذ موضع است. این استدلال منجر به این ادعا می شود که نقد استعاره ای از خودآگاهی متعالی است. از آنجایی که نقد به مثابه استعاره کانتی نشان دهنده ظرفیت پذیرش دیدگاه های گوناگون برای تعمق در ماهیت و دامنه معرفت است، بلکه برای تلاش برای فشردن مرزهای معرفتی گذشته، باید ویژگی ذهنی را پیدا کنیم که منشأ آن است. آن ظرفیت در مورد تفسیر خودآگاهی متعالی به عنوان تنها ویژگی ذهن، نتیجه می‌گیرم که منبع نقد به عنوان یک استعاره کانتی است. از اینجا نتیجه می گیرد که نقد به عنوان یک استعاره کانتی دارای اهمیت معرفت شناختی است. به این دلیل که خودآگاهی متعالی باید در همه قضاوت ها پیش فرض باشد.

ترجمه ماشینی : نظریه کانت در مورد شر، که به طور کامل در دین او در مرزهای عقل صرف ارائه شده است، از زمانی که او برای اولین بار آن را ارائه کرد، پیوسته به اشتباه تفسیر شده است. در نتیجه، خوانندگان آن را آشفته‌ای از ناسازگاری‌ها و نابسامانی‌ها دانسته‌اند و از این رو سعی کرده‌اند آن را برای یک یا دو بینش استخراج کنند، آن را به‌کلی رد کرده‌اند، یا به دنبال توضیح این هستند که چگونه کانت می‌توانست اینقدر اشتباه کرده باشد. در این اثر، من تفسیری از نظریه شر کانت ارائه می‌دهم که آن را سازگار و قابل قبول می‌سازد. مشکل اصلی کانت با نظریه شر خود برای حل آن مشکل بداخلاقی عمدی است: چگونه کسی که تعهدات اخلاقی خود را بسیار مقتدرانه می‌بیند، می‌تواند به میل (و به همین دلیل مقصر) آنها را زیر پا بگذارد؟ پاسخ کانت این است که ما این کار را با افراط در «خیال‌پردازی‌های اخلاقی» مختلف انجام می‌دهیم - راه‌هایی برای درک مجدد قانون اخلاقی یا وضعیت فرد در رابطه با آن. با سرگرم کردن، به عنوان مثال، خیال پردازی مبنی بر اینکه فرد از دستورات قانون اخلاقی مستثنی است ("خیال استثنایی")، یا اینکه نمی تواند مطابق با آنها عمل کند ("ناامیدی")، یا اینکه فقط باید مطابق با استانداردهای جامعه عمل کرد. بیش از خواسته‌های اخلاقی ("خیال کفایت") - فرد خود را متقاعد می‌کند که وظیفه‌ای که قانون اخلاقی از او می‌خواهد فقط اختیاری است. خیال‌پردازی‌های اخلاقی تنها به دلیل وجود «میل به شر» در همه افراد جذاب است، که باعث می‌شود دستورات قانون اخلاقی کمتر معتبر به نظر برسند و در نتیجه امیال نفسانی فرد را تقویت می‌کنند. در نتیجه، خیال‌پردازی‌های اخلاقی از این طریق فوریت تعهدات اخلاقی را کاهش می‌دهند، و بنابراین ما را وسوسه می‌کنند که آنها را سرگرم کنیم. محققان کانت این توضیح از شرارت را نادیده گرفته‌اند، زیرا توجه خود را به دین محدود کرده‌اند، اثری که تفسیر عرفان آن در مورد شر وقتی از بافت بزرگتر تفکر کانت جدا شود، دشوار است. بررسی تفکر کانت در مورد غیراخلاقی از اواسط دهه 1780 تا اواخر دهه 1790 نشان می دهد که نگرانی اصلی کانت در مورد شر نه چندان ماهیت آن، بلکه همان امکان آن بود.

کانت به عنوان یکی از مهمترین فیلسوفانتاریخ اندیشه که در دوره مهم و حساس روشنگری می‌زیسته است، با طرح اندیشه نقدیمسیر فلسفه را دگرگون ساخت و در این میان بسیاری از مفاهیم همبسته با فلسفه والهیات دچار تغییر و تحول شدند. کانت معتقد بود که امکان اثبات وجود خدا در حوزهعقل نظری ممکن نیست و بر همین اساس مفاهیم پیوسته با خدا یعنی دین، ایمان و الهیاتهم دگرگون شدند. تفسیر خاص کانت از ایمان و الهیات و دین کاملاً متناسب با فضایعصر روشنگری است. روشنگری براساس تفسیر ما در روش نیوتن تجلی یافته و دقیقاً ازهمین مجرا بر کانت هم اثرگذار بوده است. در واقع کانت به عنوان یک فیلسوف سعی داردتا آنچه را که در آن دوره در قالب و رنگ و رویی جدید محقق شده است را صورت بندیفلسفی کند. کانت در این راستا نسبت دین و الهیات نظری را قطع کرد، به دین تاریخی ودستگاه کلیسایی تاخت، اخلاق را بر محوریت انسان بازطراحی کرد و دین عقلانی ناب رابراساس همان اخلاق بنیان نهاد. در این میان دیگر جایی برای شریعت، وحی و معجزهباقی نماند. کانت با تفسیری جدید مسیحیت را نیز الگویی از دین طبیعی اخلاقی می‌دانستو هر آنچه که خارج از حیطه عقل یا همین دین عقلانی ناب بود، به کناری گذاشت.

هدف از این تحقیق، بررسی تطبیقی اثبات وجود خدا از دیدگاه ملاصدرا و عقل‌گرایان (دکارت، هگل، کانت)، می‌باشد. مسئله وجود خدا از بنیادی‌ترین مسائلی است که در زندگی هر انسانی وجود دارد و در سایه اعتقاد به وجود خدا است که اعمال و رفتار انسان صبغه خاصی پیدا می‌کند؛ اگر هم به خدا اعتقاد نداشت باز اعمال و رفتارش رنگ ‌و ‌بویی دیگر می‌گیرد. روش تحقیق، تحلیلی – توصیفی و نحوه تجزیه‌وتحلیل اطلاعات به‌صورت کیفی است. یافته‌ها نشان می‌دهد که دکارت، اثبات خدا را طبق برهان‌های خود، بدیهی می‌داند که در برخی از مباحث مثل واجب‌الوجود و برهان امکان وجود بی‌شباهت با ملاصدرا نیست. فلسفۀ هگل، عمدتاً فلسفه‌ای است؛ مبتنی بر تجربه و وظیفۀ فلسفه شناخت خداست. هگل، برخلاف ملاصدرا که در اثبات خداوند دیدگاه متکلمان اسلامی را دارد؛ تنها از خداوند به خودآگاهی کلی (و معقول)، نام می‌برد و در نهایت با بیان روح‌القدوس، خدای فلسفی را اثبات می‌کند. ملاصدرا برخلاف کانت که سیر برهان‌های اثبات خدا را بر مسیر «براهین وجودی»، «براهین جهان‌شناختی» و در نهایت «براهین کلامی طبیعی»، می‌داند؛ با تمسک به ادله‌ای مثل برهان صدیقین، خود را «معتقدی جزمی» می‌داند که از منظر عقل نظری خداوند را اثبات می‌کند. فرض ضرورت وجود خداوند از منظر کانت، متناسب با عقل عملی و اخلاق است و خدای نظری را غیرقابل اثبات می‌داند. نتیجه تحقیق، نشان می‌دهد که برخی نظریات ملاصدرا با دکارت، قابل تطبیق است؛ ولی کلیات نظرات وی با هگل و کانت، تعارض‌های فراوانی که ناشی از توجه ملاصدرا به عقل نظری و متکلمی است؛ دارد.

ایمانوئل کانت فیلسوف شهیر آلمانی، در مبانی اندیشه خود، به بحث اخلاق توجه کرده است. وی با ترسیم منظومه فکری خود، بر این باور است که اخلاق مداری فراتر از هر گونه امر طبیعی یا مافوق طبیعی است. وی با تلاشی که در راستای خلوص اخلاق به انجام رسانده، بر این رای حکم کرده که تنها و تنها اراده خیر است که می‌تواند به دور از هر شائبه غیر اخلاقی باشد. علامه طباطبایی نیز از جمله فیلسوفان مسلمانی است که در آموزه های خود، بر موضوع اخلاق مداری تاکید فراوان کرده است. علامه در مقایسه با کانت، از مرحله ای متعالی تر در اخلاق، سخن به میان می‌آورد. بررسی مبادی اخلاق در دیدگاه های علامه و کانت، ما را به فهم صحیح تری از جایگاه اخلاق در نزد ایشان نیز رهنمون می‌کند. هدف تحقیق در این پژوهش مقایسه مبادی اخلاقی از دیدگاه ایمانوئل کانت و محمد حسین طباطبایی می‌باشد. روش تحقیق بکار رفته در این پژوهش روش توصیفی-تحلیلی می‌باشد. جامعه آماری این پژوهش عبارت است از: منابع مختلف دست اول و دست دوم در دسترس شامل کتب، مقالات، مجلات و سایت های معتبر علمی. روش جمع آوری اطلاعات سندکاوی و فیش برداری منظم و تدوین آنها بوده است. نتیجه یافته های این پژوهش در پی سوالات تحقیق به شرح زیر است: کانت و علامه طباطبایی در رابطه با مبادی اخلاق دارای اختلاف هستند، کانت مبادی اخلاق را از قضایای ترکیبی پیشین می‌داند که زائیده عقل انسانی می‌باشد و طباطبایی مبادی اخلاق را به مسائل دنیوی و اخروی نسبت میدهد.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی مسئله هنجارگرایی در بازتاب اخلاقی کاتولیک قرن 21 می پردازد. در حالی که امروزه سنت حقوق طبیعی، پرسش هنجاری را در اخلاق کاتولیک بر حسب ایماگو دی (Imago Dei) طرح می‌کند و پایه‌گذاری می‌کند، این پروژه فلسفه اخلاقی امانوئل کانت و چالشی را که در برابر ادعای قانون طبیعی برای هنجاری بودن مطرح می‌کند، بررسی می‌کند. به طور خاص، این پایان نامه استدلال می کند که در اخلاق کانت، به پرسش هنجاری به جای ایماگو دی، به شأن انسانیت پاسخ داده می شود و کرامت انسانیت زمینه ای مرتبط تر، قابل اشتراک و هنجاری برای تأمل اخلاقی است. برای این منظور، پروژه با یک خلاصه سیستماتیک از جایی که ما امروز خود را با توجه به سنت قانون طبیعی در اخلاق کاتولیک می‌یابیم، آغاز می‌شود. با شروع با سنت توماس آکویناس، این خلاصه چند نفر از صداهای برجسته در گفتمان اخلاقی کاتولیک معاصر، و همچنین برداشت آنها از سنت قانون طبیعی را برجسته خواهد کرد. سپس اخلاق فلسفی امانوئل کانت و تفسیر پروژه کانت ارائه شده توسط کریستین کورسگارد را مورد بازجویی قرار خواهد داد و توجه ویژه ای به بیان کانت و قرائت کورسگارد از "فرمول انسانیت" داده می شود. - اخلاق کانتی یا قانون طبیعی - به عنوان مناسب‌ترین چارچوب برای مفهوم‌سازی قوی کرامت، انسانیت و مسئله هنجاری عمل خواهد کرد. حرکت نهایی در این پروژه به گفتمان حقوق بشر می پردازد تا نیاز در اخلاق کاتولیک برای تغییر از قانون طبیعی به اخلاق کانتی را نشان دهد. اگر این تغییر در بازتاب اخلاقی از قانون طبیعی به کانت انجام شود، به اخلاق کاتولیک اجازه خواهد داد که در قرن بیست و یکم مرتبط، قابل اشتراک‌گذاری و هنجاری باقی بماند.

در اینجا ما به دنبال تبیین اصول اخلاقی و آموزه‌های اخلاقی و رابطه آن با بحث اطلاق و نسبیت اخلاق هستیم و با بررسی اصول اخلاقی کانت و مرحوم علامه طباطبایی دیدگاه های این دو اندیشمند را در ذیل این مساله توضیح می‌دهیم. همانطور که می دانید مبحث اخلاق دارای اهمیت فراوانی است و دیدگاه مختلفی در این باره بیان شده و اکنون ما به دنبال این هستیم که بیان کنیم مباحث اخلاقی چه رابطه ای با بحث مطلق گرایی و نسبی گرایی اخلاق و مبحث ارزش شناسی گزاره‌‌‌های اخلاقی و کارکرد عقل عملی دارد. در ادامه به صورت مختصر دیدگاه کانت و علامه طباطبایی را بیان می کنیم و با بیان محورهای اشتراک و افتراق این دو اندیشمند، نشان داده می شود که بسته به مفهوم احکام اخلاقی، آیا می‌توان هر یک از این دو اندیشمند را قائل به مطلق گرایی اخلاق یا نسبیت گرایی اخلاق دانست، زیرا هر دو اندیشمند برآن هستند که عقل عملی با معیارهای عقلانی خود می‌تواند خوبی و بدی اعمال را تشخیص دهد. در عین حال چنین به نظر می‌رسد که این دو اندیشمند عقل را به منزله منبع اصلی شناخت احکام ارزشی می دانند که باعث شناخت امور اخلاقی می‌شود. در اینجا باید گفت دیدگاه کانت بر اساس مطلق گرایی پایه گزاری شده و همچنین وی امر مطلق را به عنوان یگانه اصل اخلاقی می داند. در صورتی که در دیدگاه مرحوم علامه طباطبایی چنین به نظر می رسد که وی اخلاق را به صورت نسبی می داند که از مقوله اعتبار است و تاکید می کند افراد بر اساس مقصد و هدف خود ، یک امر را خوب و یک امر را بد می دانند. در پایان به کاستی‌ها و انتقاداتی که به این دو دیدگاه وارد شده است می پردازیم و نتایج حاصل شده از بررسی این دو دیدگاه، کانت و مرحوم علامه طباطبایی در بحث اخلاق را نشان می دهیم.