جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این مطالعه اصیل و ادراکی ارتباط اندیشه ژاک دریدا در مورد ساختارشکنی، تفاوت و هدیه برای جزم شناسی کلیسایی کارل بارت را نشان می دهد. اینها به ویژه برای درک دکترین نجات بارت، که تمرکز ویژه این کتاب است، مهم هستند. بینش دریدا همچنین نشان داده می‌شود که روشی را که بارت از رویدادهای پیچیده‌ای مانند وحی صحبت می‌کند که نمی‌توان با تفکر عقلانی موضوع‌بندی کرد، روشن می‌کند. این تعبیر قابل توجه از کارل بارت نشان دهنده قرابت او با اندیشه پست مدرن است. برای کسانی که در حال مطالعه رابطه بین الهیات و پست مدرنیسم هستند، به ویژه مرزهای پیچیده بین موضوع‌بندی شدنی و غیرقابل مضمون‌سازی، جالب خواهد بود.

چکیده ماشینی: سایتیا براتا داس به طور دقیق آثار الهیاتی-سیاسی اف. w j فون شلینگ و اندیشه خود را در برابر رویکرد مسلط تر هگل قرار می دهد. او استدلال می‌کند که شلینگ با شیوه‌ای متناقض، تفکر جدیدی را در خارج از متافیزیک غربی آغاز می‌کند، که برای فلسفه پسا متافیزیکی مارتین هایدگر، فرانتس روزنزوایگ و ژاک دریدا آماده می‌شود.

ترجمه ماشینی : سخنرانی ژاک دریدا با عنوان «چگونه از صحبت کردن اجتناب کنیم: انکارها» که در اورشلیم در سال 1986 ایراد شد، هم به کسانی که پروژه او را در الاهیات منفی قرار می دهند و هم به کسانی که رابطه متقابل آنها را نادیده می گیرند پاسخ می دهد. اولی نمی بیند که در حالی که الهیات منفی به سوی اتحاد غیرقابل وصف با الهی است، ساختارشکنی به طور اساسی امکان این اتحاد را انکار می کند. با این حال، این دومی الهیات منفی را صرفاً در چارچوب این اتحاد وصف ناپذیر می خواند و امکان زبان آپوفاتیک دومی را نادیده می گیرد که خود نقد زبان آنقدر رادیکال است که درگیر خود انتقادی متناقضی می شود که اگر نگوییم خود اتحاد را نفی می کند. حداقل امکان صحبت در مورد اتحادیه. این زبان دوم و همزمان، شباهت خانوادگی مشخصی به پروژه ساختارشکن خود دریدا دارد، زیرا انکارهای اساسی منفی تفاوت را در بر می گیرد. این مطالعه ابتدا به نقد کسانی می پردازد که پاسخ مثبت یا منفی به این سؤال ارائه می دهند که «آیا ساختارشکنی نوعی الهیات منفی است؟» و در عوض استدلال می کند که دریدا همه پاسخ ها را رد می کند. گام آخر آن، شباهت‌های بین فرار الهیات منفی از سکوت انکار محض - دعا - و ابزار خود دریدا برای فرار از سکوتی را که وقتی می‌پرسد: "چگونه از صحبت کردن اجتناب کنیم؟" تحلیل می‌کند.

ترجمه ماشینی: از نظر الیزابت رودینسکو، مورخ روانکاوی و یکی از روشنفکران برجسته فرانسوی، کانگویلهم، سارتر، فوکو، آلتوسر، دلوز و دریدا نماینده «نسل بزرگ» فیلسوفان فرانسوی هستند که کارهای قابل توجهی انجام دادند و زندگی باورنکردنی داشتند. این متفکران آشفته و مبتکر جنگ جهانی دوم و انقلاب فرهنگی و سیاسی دهه 1960 را تحمل کردند و افق فرهنگی آنها تحت سلطه مارکسیسم و ​​روانکاوی بود، اگرچه آنها به هیچ وجه پیرو آموزه های مارکس و فروید نبودند. رودینسکو بسیاری از این روشنفکران را شخصاً می‌شناخت و از طریق تجربه‌های زیسته و یادآوری خاطرات، شرحی از اندیشه‌های آنها را می‌بافد. به عنوان مثال، کانگویلهم، فیلسوف برجسته علم بود که تأثیر زیادی بر کاوش فوکو در زمینه سلامت عقل و جنون داشت. آلتوسر در یک درام شخصی بدنام زندگی کرد. و در نمایش زندگی فروید برای پرده، سارتر اساساً رویکرد فلسفی خود را به روانکاوی تغییر داد. رودینسکو دفاعی پرشور از کانگویلهم، سارتر، فوکو، آلتوسر، دلوز و دریدا در برابر «فیلسوفان جدید» اواخر دهه 1970 به راه می اندازد. دهه 1980، که کار - و گاهی اوقات زندگی خصوصی - این نسل بزرگ را محکوم کردند. رودینسکو تلاش‌ها برای از بین بردن آنها و همچنین سنت مارکسیستی و چپ به طور کلی با قلم مو کمونیسم به سبک شوروی را رد می‌کند. در نظریه فرویدی و فلسفه تعهد رادیکال، او سنگری در برابر نوعی روانشناسی دستکاری، تجویز قرص و عادی سازی می بیند که هدف آن تبدیل افراد به مصرف کنندگان بی فکر است. «فلسفه در زمان آشفته»، شدید، هوشمندانه و متقاعدکننده، با پویایی تفکر فرانسوی در قرن بیستم تسخیر شده است. (جلد 46، شماره 9)

ترجمه ماشینی: کاترین زوکرت کار پنج شخصیت کلیدی فلسفی قرن نوزدهم و بیستم را از دریچه خوانش‌های کاملاً پست مدرن آنها از افلاطون بررسی می‌کند. او استدلال می کند که نیچه، هایدگر، گادامر، اشتراوس و دریدا، که متقاعد شده بودند که عقل گرایی مدرن امکانات خود را به پایان رسانده است، همگی به افلاطون روی آوردند تا شخصیت اصلی فلسفه را دوباره کشف کند و سنت غربی را به عنوان یک کل دوباره درک کند. کنار هم قرار دادن هنرمندانه زوکرت از این بدنه های فکری به ظاهر متفاوت، دیدگاهی همدیگر را ارائه می دهد، نه فقط از این متفکران منفرد، بلکه از چشم انداز گسترده پست مدرن نیز. نتیجه یک اثر درخشان است که دیدگاهی بدیع در رابطه بین سنت فلسفی غرب و شرکت پست مدرن در حال تکامل ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : مفهوم آخرت شناسی در اصل از الهیات سرچشمه می گیرد: با این حال فیلسوفان معاصر ابتدا توسط هایدگر سپس توسط لویناس و دریدا فراخوانده شده اند. شرایط امکان این ژست فلسفی چیست؟ به طور خاص فلسفی چگونه است؟ و عملکرد و پیامدهای آن چیست؟ مطالعه تبارشناسی آخرت‌شناسی در فلسفه کانت، هگل، نیچه و هایدگر نشان می‌دهد که آخرت‌شناسی تنها زمانی در فلسفه قابل استفاده است که ابتدا از غایت‌شناسی، الهیات و هستی‌شناسی جدا شود. سپس به یک انگیزه اصلی (هم الگو و هم یک نیروی محرکه فلسفی) در فلسفه لویناس و دریدا در گفتگو با مسیحیان و پدیدارشناسی یهودی تبدیل می شود. به عنوان یک اصل اخلاقی و بی محتوا، به شدت ضد هستی شناسانه، عبارت است از قطع حضور (هم زمان و هم ذات): آخرت شناسی زمان حال. بنابراین، مسئله‌سازی سه‌گانه حد را تشکیل می‌دهد: محدودیت‌های بین رشته‌ها (الهیات و فلسفه) را می‌شکند. محدودیت آرم مجموعه های آن (شکست آن)؛ و محدودیت تاریخی (افق) ایجاد و برداشت اخلاقی از واقعه را در هم می شکند.