جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در اين مقاله سعي شده است تا مبناي اصولي و نظري علامه طباطبايي در مورد حجيت و اعتبار اخبار - اعم از روايات پيامبر (ص)، اهل بيت (ع) و صحابيان و تابعيان - و نيز سلوک عملي ايشان در بحث هاي روايي تفسير الميزان مورد بررسي قرارگيرد، تقريبا همه مواردي را که علامه، بحثي هر چند مختصر درباره اعتبار و يا عدم اعتبار اخبار آحاد، سند روايات و يا راويان واقع در اثناي سند انجام داده، بررسي و کاربردهاي آن ها در ابعاد گوناگون فقهي و غير فقهي مشخص گرديده است. گرچه شيوه علامه و بناي اصلي و فراگير وي، عدم ذکر اسانيد روايات و نقد محتوايي آن هاست، در برخورد با اسناد، گاه سند روايات را به طور کامل و گاهي فقط نام آخرين راوي را يادآور شده، روايت را به مصدر اصلي آن ارجاع داده و احيانا به جرح و تضعيف راويان نيز پرداخته است، اخبار آحاد را در غير مسائل فقهي حجت ندانسته، با روايات اسباب نزول، به سبب فراواني جعل و تحريف با احتياط برخورد نموده و راويان اهل کتاب را عامل اصلي نفوذ اسرائيليات به ساحت تفسير تلقي کرده است.

در اين تحقيق پس از کاوشي درباره شخصيت احمد بن محمد بن خالد برقي و پدر وي محمد بن خالد در کتب رجال و فهرست و همچنين بررسي اسناد بخش بر جاي مانده از کتاب المحاسن در مقايسه با اسناد الکافي نتيجه گرفته مي شود که برقي پسر از جمله ثقات و معتمدين در امر حديث بوده است و نقل زياد او از ضعفاء حداقل در بخش بر جاي مانده از المحاسن بازتاب چنداني ندارد. همچنين مجموعه کتب المحاسن در زمره منابع معتبر حديثي بوده و کاهش يا نقصان منقول در آن به کمي يا زيادي تعداد کتابهاي آن ارتباط دارد و نه تغيير در متن آنها. از ديگر سو مقايسه ميزان نقل برقي از مشايخ در دو کتاب المحاسن و الکافي مي تواند نشانه اي بر اصالت بخش بر جاي مانده از المحاسن تلقي گردد.

قرآن کريم مکرر از زبان وعد و وعيد بهره مي برد. گروه هايي را تهديد به عذاب بي پايان کرده و گروه هايي را به بهشت جاودان وعده داده است. متکلمين وعيدهاي قرآن را مورد تامل جدي قرارداده و در باب مفهوم و مقصود آن ها آراء متفاوتي مطرح کرده اند. وعيديه همه آنها را لازم الاجرا دانسته اند. متکلمان اماميه و اشاعره، خلف وعيد را جايز بلکه واجب شمرده اند. مهم ترين چالش در مقابل اين گروه آن بوده است که تجويز خلف وعيد مستلزم کذب سخن خداوند است. اين اشکال را به صورت هاي مختلف پاسخ داده اند. در اين مقاله پاسخ هاي مختلف اين مشکل نخست مطرح شده و سپس مورد بررسي و نقد قرارگرفته شده است. حاصل بررسي آن بوده که هيچ يک از پاسخ هاي مطرح شده رضايت بخش نيست. آنگاه به طرح اين مساله پرداخته شده که برخلاف تصور متکلمان زبان وعد و وعيد در قرآن زباني است ويژه با قواعد و مختصات ويژه، و از آنجا که زباني توصيفي نيست به قواعد زبان توصيفي تن در نمي دهد. در فرازي ديگر سعي شده مختصات زبان وعد و وعيد در سه بخش بررسي شود:1- زبان وعد و عيد زبان خوف و رجاء است، لذا هر گونه تفسيري از آن که با آموزه خوف و رجاء سازگار نباشد، مقبول نيست.2- به همين دليل اين زبان، عام است و از تخصيص ابا دارد، لذا تفسيرهايي که براي حل مشکل کذب سخن الهي، وعيدها و حتي وعده ها را مشروط مي شمارند، کارکرد اين زبان را نفي مي کنند.3- و نيز، به همين دليل اين زبان از حيث واقع نمايي، بر ابهام استوار بوده و از وضوح و روشني ابا دارد. بنابراين، اصرار بر واقع نمايي يا نمادين بودنش با کار کرد آن ناسازگار است.

وضو عبادتي است که پيامبر (ص) در برابر ديدگان مسلمانان انجام داده و اين جرياني موقت و ويژه دوراني معين و محدود نبوده تا نشانه هاي آن از ديده ها پنهان و چگونگي اش پوشيده بماند پس اگر چنين بوده، اين اختلاف هاي موجود درباره کيفيت آن چيست؟ و حقيقت آنچه پيامبر (ص) در اين باره انجام داده اند کدام است؟ در اين پژوهش سعي شده، معناي لغوي و اصطلاحي وضو و کيفيت آن در مذاهب پنج گانه اسلامي و اختلافات آن ها بررسي گردد، عمده اختلاف فقه اماميه با چهار مذهب فقهي ديگر، يکي از جهت شستن دست ها و ديگر از جهت شستن يا مسح پاهاست، که نگارنده گان با تبيين ديدگاه هاي تفسيري فريقين در ذيل ششمين آيه سوره مائده به بحث و بررسي پيرامون آن پرداخته و در پايان به تاريخچه اي از آغازين دوران اختلاف در کيفيت وضو اشاره کرده اند.

يکي از اسلوب هاي بياني که در قرآن کريم، فراوان به کار گرفته شده کنايه است. اين روش در عين زيبايي خاص خود يکي از مولفه هاي اعجاز بياني قرآن را تشکيل مي دهد. از آنجا که کنايه در اصل به معناي غيرمستقيم و غيرصريح، سخن گفتن است، بي ترديد براي دستيابي به لايه هاي زيرين و بواطن عميق کنايه هاي قرآني و درک معاني و مفاهيم ژرف آنها بايد به روايات اهل بيت (ع) که مبين و مفسر قرآن کريمند، رجوع کرد. به همين منظور در اين مقاله تلاش شده ضمن بيان اهميت، اقسام و فوايد کنايه، معنا شناسي اين قسم از عبارات قرآني با استمداد از روايات ائمه هدي (ع) صورت پذيرد.

در اين نوشتار به قلمرو قرآن و علم پرداخته شده و سه ديدگاه مورد بررسي قرار گرفته است. ديدگاه اول که قائل به رابطه حداکثري بين قرآن و علم است بر وجود همه علوم در قرآن اصرار دارد، مظاهر اين ديدگاه در آثار غزالي و ابوالفضل مرسي به چشم مي خورد. که در اين نوشتار مورد نقد و بررسي قرار گرفته است. مهم ترين دليل اين ديدگاه آيه تبيانا لکل شيء است که ناظر به مسائل هدايتي است و دلالتي بر وجود همه جزئيات علوم در قرآن ندارد.ديدگاه دوم به رابطه حداقلي بين قرآن و علم قائل است که از شاطبي نقل شده و در اين نوشتار مورد نقد قرار گرفته است.ديدگاه سوم راهي ميانه پيشنهاد مي کند که در قرآن مسائل کلي علوم (مثل مباني، اهداف و اصول) به ويژه در حوزه علوم انساني مطرح شده است. اما جزئيات علوم در ظواهر قرآن موجود نيست.

پس از راهيابي انديشه هاي ديني و فلسفي به حوزه تفکرات اسلامي که ارمغان نهضت ترجمه در جهان اسلام بود، نزاع انديشمندان مسلمان و رخداد تفريق آنان به فرقه هاي کلامي گوناگون پديد آمد. اولين مساله کلامي، متاثر از بحث امتناع نسخ در کلام الهي که در نزد يهوديان مطرح بود به صورت بحث «قدم و حدوث قرآن» نمود پيدا کرد. و به دنبال دخالت سياستمداران (عباسي)، اين مساله (که ماهيتي مدرسه اي داشت و بايد در همين سطح باقي مي ماند) به فتنه فراگيري تبديل شد ، که بعدها تحت عنوان «محنت قرآن» در تاريخ ثبت گرديد. متفکران اسلامي و عمدتا اشاعره بحث قدم قرآن را تحت عنوان «کلام نفسي» تئوريزه کردند. در اين مقاله ضمن تبيين زواياي اين مساله، ادعا شده است: که «تاويل قرآن» از نگاه علامه طباطبائي (ره) در الميزان، شکل تکامل يافته «کلام نفسي» اشاعره است. و برخي از خدشه هايي که دانشمندان شيعي و معتزلي بر کلام نفسي وارد ساخته اند دامن گير اين نظريه نيز مي باشد.