جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پایان‌نامه‌ای که پیش‌روی دارید به ارائه، تحلیل و ارزیابی دیدگاههای علامه طباطبائی در مقایسه با صدرالمتألهین می‌پردازد. اهمیت این‌گونه پژوهش‌ها در این است که همان‌طور که پویائی تفکر فلسفی را در جهان اسلام نشان می‌دهد از سوی دیگر تطبیق آراء فیلسوفان اسلامی با یک‌دیگر به‌ویژه حکماء معاصر مانند علامه طباطبائی نشان‌دهنده نقش ویژه هر یک خواهد بود. نگارنده در این پایان‌نامه اثبات کرده است که بعضی از دیدگاههای علامه طباطبائی کاملاً ابتکاری است مانند بحث اعتباریات، برخی دیگر تحلیل بیش‌تر مبانی صدرالمتألهین است مانند دیدگاه ایشان در بحث حرکت در حرکت، برخی دیگر به صورت مناقشه و ایراد به دیدگاههای صدرالمتألهین است مانند بحث اقسام علت فاعلی.

تجربه دینی، بر اساس تعریفی که بیشتر فیلسوفان تحلیلی در حوزه فلسفه دین و برخی روشنفکران دینی مسلمان ارائه داده‌اند، دارای مبانی تصوری و تصدیقی متفاوتی نسبت به دید حکمت متعالیه در مورد وحی است. مهم‌ترین تفاوت در هستی‌شناسی این دو گروه است. گروه اول نحوه‌ی تعامل عالم حس و خیال با عالم عقل و مافوق آن‌را بر اساس اصالت ماهیت یا تباین موجودات و تشکیک در مفهوم تبیین می‌کنند. از دیدگاه آن‌ها تکلم خداوند با پیامبر (ص) که دو ماهیت یا موجود متباین‌اند، یک تجربه دینی و شخصی است که تنها خود او ممکن است فهمی از آن‌ داشته باشد؛ آن‌هم نه فهمی از سنخ فهم کلام انسان. ازاین‌رو، بر اساس مبانی آن‌ها زمانی که وحی بر پیامبر نازل می‌شود رنگ بشری و تاریخی خواهد گرفت، زیرا آن‌ها پیامبر را همانند افراد عادی محدود به زمان و مکان دانسته‌اند و قبض و بسطی را که در معرفت دینی افراد عادی براثر تحول علم و فرهنگ زمانه رخ می‌دهد به نبی نیز سرایت می‌دهند. در مقابل ملاصدرا به‌واسطه نظریه‌ی تشکیکی وجود، دیدگاه متفاوتی به خدا، انسان و نحوه تکلم خدا با انسان دارد. او معتقد است نسبت خداوند با جهان و انسان از نوع تعامل نیست بلکه همانند نسبت وجود مستقل با وجود رابط است؛ و تمام مراتب مادون او، متعلق به واجب و اثر او خواهند بود. بنابراین وقتی کسی پیامبر می‌شود باخدا تعامل نمی‌کند تا معنا از خدا و لفظ از او باشد بلکه از خداوند تبعیت محض دارد و همچون وجود رابط، مرتبه‌ای از اوست. نبی، انسانی است که حداقل به درجه توحید افعالی رسیده و ظرف وجودی‌اش تحت تصرف خداوند است. او یک انسان عادی نیست که با دیدی زمانمند و مکانمند وحی را بفهمد و تعبیر یا تفسیر کند. او تجلی خدا در قالب بشری است و مانند درخت کوه طور فقط یک حجاب است برای سخن گفتن خدا با خلقش.واژگان کلیدی: ثبات وحی، فرهنگ زمانه، ملاصدرا

ایده مثل افلاطونی که راهی برای رهایی از برخی اشکالات پیرامون شناخت اشیاء، توجیه کثرات و یافتن مبدا نهایی ثابت برای موجودات متغیر بود، چندان طول نکشید که در عرصه معرفت شناسی و شناخت اشیاء دشواری های بسیاری را پدید آورد. در دنیای اسلام نظریه مثل افلاطونی مخالفان و موافقان نامداری دارد.سه فیلسوف بزرگ عالم اسلام ابن سینا،سهروردی و ملاصدرا هر یک به طور مفصل به این مسئله پرداخته اند.ابن سینا به طور جد آنرا نادرست دانسته و دو فیلسوف دیگر تلاش بسیاری در اثبات آن نموده اند. از آنجا که نظریه مثل افلاطونی پیوندی وثیق با نظریه صدور کثرات از واحد حقیقی دارد، پژوهش حاضر کوشیده است ضمن ارائه دلایل مخالفان و موافقان ؛چالشهای پیش روی نظریه صدور کثرات از واحد حقیقی، با توجه به ایده مثل افلاطونی؛ تبیین نماید.