جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ندارد.

این رساله با عنوان « هنر شاد زیستن از نظر قرآن و سنت» دارای چهار بخش است ه در ابتدا در قسمتی تحت عنوان کلیات تحقیق به تعریف و تبیین موضوع، ضرورت و فواید و اهداف، پیشینه ی تحقیق، سؤالات اصلی و فرعی، روش، ساختار، کلیدواژه ها و محدودیت و مشکلات و موانع تحقیق پرداخته است. بخش اول با عنوان « شادی» مشتمل بر دو فصل است که به طور کلی در بردارنده ی مطالب زیر است: تعریف و ماهیت شادی، پیامد شادی، علائم نشانگر شادی، اثبات نیازمندی های روانی انسان به بحث درباره ی ضرورت تفریحات و شادی ها پرداخته و شرایط شادی و نشاط و عوامل مؤثر بر شادی و احکام شادی عنوان می کند که درون مایه ی اصلی شاید غم است. بخش دوم با عنوان « خنده و تأثیر آن بر جسم و روح» مشتمل بر دو فصل است که در فصل اول آن با عنوان کردن خنده به عنوان بارزترین مصداق شادی عنوان می شود و گونه های مختلف لبخند و خنده ی عارف برررسی می شود. در فصل دوم فواید خندیدن و تأثیر آن بر جسم و روح بررسی می شود. بخش سوم: مربوط به تعامل دین و شادی است که شامل دو فصل است. فصل اول با عنوان دین خواستگاه شادی های پایدار مشتمل بر مطالب زیر است: نقش دین در تلطیف و پالایش هیجانات، نظر ادیان مختلف در مورد شادی، ایمان مایه ی نشاط واقعی. فصل دوم با عنوان شادی های حقیقی و ماندگار، تفاوت لذت های مادی و معنوی، بعضی از لذت های معنوی دنیا مثل اقامه ی نماز، تلاوت قرآن، نوکری اهل بیت و... است و در نهایت راه مبارزه با غم و غصه عنوان می شود. بخش چهارم: با عنوان مهارت شاد زیستن شامل چهار فصل می باشد. فصل اول با عنوان بهشت زندگی شامل: خصوصیات لحظات ناب سرشار از شادمانی، تفاوت شادمانی و رضایت شادمانی مهارت است. مفهوم زندگی و ویژگی های بهشت زندگی می باشد. فصل دوم با عنوان پنج اصل شاد زیستن اصول شاد زیستن را که عبارتند از: اصل تفکر، اصل غلبه، اصل زمان، اصل روحیه و اصل نگاه. فصل سوم با عنوان دوازده گام اساسی به سوی شاد زیستن دوازده تکنیک اساسی را برای شاد بودن معرفی می کند و فصل چهارم با عنوان تکنیک های اهدای شادی به خانواده، راهکارها و تکنیک هایی برای داشتن زندگی زناشویی شاد به خانواده ها معرفی می کند.

تحقیق حاضردر جستجوی فریضه‌ای به این قرار: دیدگاه هنری میکلانژ متکی به فلسفه بوده به نگارش در آمده است. از این حیث دیدگاه میکلانژ که دستکارهایش باعث رخداد عظیم هنری که قسمتی از تاریخ هنر را در بر گرفته مورد بررسی قرار می‌گیرد. در این پژوهش چرایی؟، چگونگی؟، علت ظهور آثار و دست ساخته‌های فاخر میکلانژ در حیطه نقد گذارده خواهد شد. در فصلی که با عنوان «رنسانس از منظر تاریخ فرهنگی» آمده است به واکاوی فرهنگ آن دوره(رنسانس) که از حیث تاریخی مقارن با دوران حیات میکلانژ است، پرداخته می‌شود و مقصود این فصل تشریح چگونه شرایط وچگونه بستری در آن دوره برای میکلانژ و هنرمندان فراهم بود. در فصل «زندگی‌نامه و آثار میکلانژ» نخست به معرفی جزء به جزء آثار و تعریف جامعی از دستکارهای او در زمینه‌هاینقاشی، مجسمه سازی و معماریمورد بررسی قرار می‌گیرد.دوم به زندگی شخصی میکلانژ می‌پردازیم. اتکای این فصل بر تاریخ‌نگاری وازاری و ویل دورانت بنا شده است. «ویژگیهای فلسفه رنسانس در ساحت تأملات هنری» دیگر فصلی است که در این رساله آمده است این فصل می‌کوشد بستر فلسفی زمان حیات میکلانژ و ارتباط آن با فلاسفه زمان او را پیدا کند. نو افلاطونیان و فلاسفه تا چه اندازه بر شخصیت وی اثر گذار بوده‌اند. همچنین تاثیر علم و هنر آن دوره(رنسانس) در حیطه نقد قرار می‌گیرد.به طور مثال در عرصه ای اومانیسم شناخت خود را انسان قرار داد، و این «خود شناسی» منجر به علم کالبد شناسی بر روی بدن انسان گردید، رخدادی بس عظیم در هنر آن دوره تاریخی را باعث شد.در فصل تفسیر که با همین عنوان «تفسیر نقاشی‌های سقف و دیوار نمازخانه سیستین» به تحلیل یکی از شاهکارهای میکلانژ که همانا پرده‌ی «قضاوت آخر» و سقف آن نمازخانه به خصوص پرده‌ی «آفرینش» است، را در حیطه‌ی نقد قرار می‌دهیم. در این پرده(آفرینش) خداوند (خالق) جسمیت زمینی به دست آورده، و در هیأت پیرمردی ظهور می‌یابد. این اثر روایتی نشان می‌دهد که انگشت اشاره خداوند نفس (روح) را به وسیله انگشتان آدم (ابوالبشر) به کالبد او انتقال می دهد؛ البته این انتقال هنوز به فعلیت درنیامده است، و فقط یک بند انگشت فاصله میان اتصال وجود دارد. این اثر خود را زمانی به ما نشان می‌دهد که بستر اومانیستی دوران رنسانس ایتالیا را در زمان خلق این اثر بازشناسی کنیم، موضوع اولین حیات (آفرینش) دستکار میکلانژ در بستری که باورهای دینی یهودی- مسیحی در کنار فلسفه افلاطونی- مسیحی آمیخته شده، اثری شگرف را به عرصه ظهور می‌رساند. تفسیر این شاهکار مفهومی واضح از ضرورت هنر به ما نشان می‌دهد؛ در دوران رنسانس شکوه جلالی که می‌بایست میراث دوران باستان با شیوه‌ی مسیحی بازنمایی کند به همه آشکار می‌سازد که برآیند انگارشی باعث برداشت تازه‌ای از اندیشه می‌شود، که منجر به شناخت انسان می‌گردد. اصالتی که «ابژه» و «سوژه» در هم ممزوج شده و در کل هستی واحدی باعث می‌شود. در خصوص سیرت مفهومی پرده‌ی «آفرینش» از حیث فلسفی، به آراء و عقاید فیچینو بر می‌خوریم، و از این نظر در این باب از آن اندیشه‌ها بهره می‌جوییم.در تفسیر نقاشی دیواری قضاوت آخر با نقش مایه‌های پیچیده فاعل شناسنده‌ی روایتی بس سترگ از واقعه‌ی آخرزمانی است. با این توصیف مرکز و نقطه ثقل این پرده انسان (مسیح)، یا همان فرزند خدا می باشد. مسیح در این داوری با هیبتی متفاوت از هر آنچه تاکنون از مسیح دیده، شنیده وخوانده بودیم مواجه می‌شویم؛ چرا که او با هیبتی غضب آلود و پیکری قوی ترسیم می‌شود. این اثر از حیث اندیشه‌ی نوافلاطونی پر و پیمان است، و رونوشتی کامل از کمدی الهی دانته را برای ما نمودار می سازد.

در این پژوهش کوشش شده است تا از طریق شناخت نسبت جنگ با هنر در آراء نیچه، جایگاه جنگ در فلسفه نیچه، در فلسفه هنر او تحلیل و تبیین شود.از آنجا که پیش شرط تحقق چنین مقصودی، روشن نمودن معنای جنگ و هنر در گستره تفکر نیچه است، مرحله اوّل و دوم این پژوهش به بررسی ماهیت هنر و ماهیت جنگ در نظر نیچه اختصاص یافته است. در مرحله اوّل و در جهت غرض اصلی این پژوهش، دو مولفه اصلی فلسفه هنر نیچه، شامل والائی و زیبائی، در پرتو نسبت آنها با معنای کمال در این فلسفه، مورد بررسی قرار گرفته‌اند. در مرحله دوم، معرفت نسبت به ماهیت جنگ در فلسفه نیچه و ارتباط آن با معنای چیرگی، انواع جنگ، نسبت جنگ با فرهنگ تراژیک، ماهیت ستیزه و نیز معنا و مقام سلحشوری در تفکر نیچه، در کانون توجه بوده است. در مرحله آخر،‌ بواسطه امتزاج نتایج منبعث از دو مرحله‌ پیشین، اضلاع و ابعاد مختلف نسبت جنگ با هنر در تفکر نیچه، در قالب چهار محور، شاملِ جایگاه اثر هنری به مثابه نوعی جنگ، جایگاه تراژدی به عنوان ستیزه، نسبت هنرمند با سلحشوری و جایگاه سلحشور به مثابه اثر هنری، مطرح و تبیین شده است.

چکیده ندارد.

انسان و مسائل مربوط به وی، همواره در طول تاریخ، در میان جوامع مختلف، به نحوی مورد توجه مکاتب فلسفی و هنرمندان بوده است. مکتب اگزیستانسیالیسم، هستی انسان را به عنوان مرکز ثقل تفکراتش، قرار داده است و دغدغه‌ی اثبات مسئولیت، امکان تعالی و بهبودی وضع زندگی او را دارد. وامّا قرن‌ها پیش از ظهور این مکتب در غرب، زرتشت، با اعتقاد به وجود اهورامزدا (خدا) و ارج نهادن به انسان، پرورش ویژگی‌های اخلاقی را به عنوان هدف خود، دنبال می‌کرد و از همین روی دین زرتشت شامل مفاهیمی شبیه به مفاهیم موجود در مکتب اگزیستانسیالیسم می‌باشد. از طرفی از آنجایی که هنر بر اساس باورها و تاثیرات فلسفه‌ی حاکم بر هر دوره خلق می‌گردد، متن نمایشی گوشورون، منسوب به زرتشت، از این زاویه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت.

داستان آدم و حوا در تورات، انجیل و قرآن آمده و در بسیاری از کتب دینی و تاریخی و به زندگی آنها در بهشت، هبوط و مصائبشان بر زمین اشاره شده است. پژوهشگران و مفسران بسیاری در زمینه این داستان صاحب‌نظر بوده و آرایی داشته اند. محتوای این داستان در منابع مسیحیت و اسلام تا حد زیادی به هم شباهت دارد و از عناصر نمادینی تشکیل شده که به داستان، معنای ویژه ای بخشیده است. برخی هنرمندان نیز به تصویر کردن داستان پرداخته اند.در این پایان نامه، کیفیت محتوایی برخی از نگاره های موجود، شیوه روایت عناصر داستان به مدد تصویر و نحوه استفاده از عناصر نمادین در تصویرسازی داستان آدم وحوا مورد بررسی قرار می گیرد. پرسش اصلی این پژوهش شباهتها و تفاوتهایی است که از منظر نمادین در نگاره های مذکور دیده می شود.انتخاب تصاویر مناسب و مرتبط با موضوع این پایان نامه، با توجه به محدودیت نگارنده برای دسترسی به نگاره های موجود در قرنهای 11-8 هجری قمری در جهان اسلام و صدر مسیحی (زمان پیدایش اولین نمونه های تصویری داستان هبوط آدمو حوا) تا دوران رنسانس متاخر(اوایل قرن 16میلادی) می باشد. روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی و شیوه دستیابی به اطلاعات و گردآوری داده ها و تصاویر بر اساس مطالعه منابع کتابخانه ای و اینترنتی بوده و شیوه نمونه گیری به صورت نمونه گیری غیر احتمالی در دسترس می باشد. با مطالعه در این مورد مشخص می شود که عناصر تصویری داستان با گذشت زمان، دچار تغییر و تمایز می گردند.این تغییر و تفاوت با رجوع به تحولات مفهومی و سنتهای قراردادی تصویرگری در جامعه هنرمندان مسیحی قرون وسطیو هنرمندان مسلمان جهان اسلام، مورد بررسی و مقایسه قرار می گیرند.واژگان کلیدی:هبوط، آدم وحوا، بهشت، درخت و میوه ممنوعه، ابلیس، مار، طاووس

هنر به نحو سنتی یکی از «مسائل اساسی پدیدارشناسی» بوده است؛ ازاین‌رو می‌توان از آن به‌عنوان معیاری برای مقایسه دو نوع پدیدارشناسی استفاده کرد؛ بدین ترتیب کار ما، مقایسه دو رویکرد پدیدارشناسانه با معیار زیبایی‌شناسی است. ما با بررسی نگاه مارتین هیدگر به یک اثر هنری (معبد یونانی) و مقایسه آن با تحلیلی که هانری کربن از یک بنای اسلامی (کعبه) ارائه می‌کند، برخی از قرابت‌ها و تفاوت‌های این دو نوع پدیدارشناسی را نشان داده‌ایم؛ پس ‌از آن دریافتیم که پدیدارشناسی کربنی به نحوی از سنت پدیدارشناسی فاصله دارد، که تنها آن را به معنای دیگر می‌توان پدیدارشناسی نامید؛ و رویکرد کربنی بیش از آنکه حاکی از پدیدارشناسی سنتی باشد، رویکرد حکمی اسلامی را بازتولید می‌کند.

داستانهای مذهبی مختلف،اگرچه در حقیقت وماهیت وجودی خود دارای ریشه های مشترک هستند،اما در طول دوران حیات بشر ودر جوامع گوناگون به فراخور زمان،شرایط محیطی واجتماعی،همواره از دیدگاه های خاص ومتفاوتی به انسان ومسائل هستی نگریسته وآدمیان را به آن ارجاع داده اند.ازسوی دیگر درام ونمایش نیز از آنجا که بیانگر دیدگاه هنرمند خالق اثر می باشد،خواه ناخواه از جهان بینی واعتقادات دینی ومذهبی جامعه خویش متأثر است.بنابراین تفاوت دیدگاه دینی در هر جامعه ای،به طور طبیعی باعث تفاوت دیدگاه هنرمند،مخصوصا در زمینه خلق آثار نمایشی میگردد.به طور مثال تفاوت دیدگاه دینی ومذهبی در مسیحیت وجامعه غربی،نسبت به اسلام در جوامع شرقی،باعث ایجاد تأثیری متفاوت در شکل گیری وساختار نمایش مذهبی در غرب وتعزیه در ایران گردیده است.اما از آنجا که دین واعتقادات مذهبی-چنان که ذکر شد-درحقیقت وماهیت وجودی خود دارای ریشه هایی مشترک هستند،پس آثار خلق شده علاوه بر تفاوتهای مضمونی وساختاری دارای مشابهت ها واشتراکاتی نیز خواهند بود. بررسی تطبیقی داستان (یحیی بن زکریا)در نمایش تعزیه ایران ودر نمایش(سالومه)اسکار وایلد،در حقیقت به منظور یافتن تفاوتها واشتراکات،این دو ساختار نمایشی متفاوت اما برگرفته از کتب مذهبی اسلام(قرآن) ومسیحیت(انجیل) صورت می گیرد، امید که این بررسی،جهت شناسایی،ارتباط وتعامل میان دو تمدن کهن مذهبی در شرق وغرب ومیراث گرانقدرشان،(هنر نمایش) دردنیای امروز که عصر ارتباطات است را فراهم آورد.

تئودور آدورنو از جمله فیلسوفانی است که هنر جایگاه بسیار والایی در اندیشه­ ی او دارد و به جرأت می ­توان گفت بدون درک درست آراء او در باب هنر نمی­ توان چندان چیزی درباره ­ی اندیشه­ های او به چنگ آورد. این ارتباط میان آراء زیبایی­ شناختی و کلیّت اندیشه در مورد فیلسوفانی چون کانت و هگل نیز صادق است. م ی­توان گفت مهم­ترین دغدغه ­ی آدورنو درباره ­ی هنر، رابطه ­ی دیالکتیکیِ اثر هنری با جهان تجربی، جهان روزمره و وضعیت موجود است. چرا که به زعم آدورنو هنر تنها ساحتی است که تا حدّی توانسته است از مناسبات متحجّر جهان سرمایه­ داری بگریزد و پناهی برای آزادی (هرچند مشروط) باشد. تنها در هنر است که هنوز می ­توان صدای درد و رنج واقعی را شنید. درد و رنج زیستن در جامعه ­ای شی‌ء شده که جایی برای زندگیِ واقعی باقی نگذاشته است. بحث جامع و کامل درباره ­ی آراء آدورنو در این باب در مقاله­ ی کوتاه موجود نمی­ گنجد. سعی بر آن است تا به مهم­ترین مباحثی که در این باب در نوشته­ های آدورنو مطرح شده است پرداخته شود و مسأله­ ی هدایت کننده، راه­ هایی است که هنر از طریق آن وضعیت موجود را به نقد می­ کشد. در بخش اول به مفهوم صنعت فرهنگ پرداخته­ شده است تا آن چیزی که آدورنو در تقابل با هنر خودآیین قرار می­دهد روشن شود. در بخش دوم رابطه ­ی دیالکتیکیِ اثر هنری و جهان تجربی به بحث گذاشته شده و در بخش پایانی به مباحث مربوط به فرم و محتوای اثر هنری و رابطه ­ی این دو با نقد جامعه پرداخته شده است.