جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مقاله حاضر درصدد است مقایسه ای کوتاه بین ترجمه های انگلیسی قرآن شاکر، آربری و صفارزاده صورت داده و لغزشگاه های احتمالی آن ها را با هدف دستیابی به ترجمه صحیح تر و دقیق تر فرادید قرار دهد. تاثیر مستقیم ترجمه در فهم صحیح قرآن کریم، خصوصا برای آنها که با زبان عربی آشنایی کافی ندارند، از یک سو و ارائه ترجمه ای وفادار و وافی به مقصود از قرآن کریم به زبان های خارجی، ضرورت نقد ترجمه های موجود و برنمودن نقاط قوت و ضعف آن ها را بیش از پیش روشن می سازد. این تحقیق نشان می دهد که هر چند در سه ترجمه مورد پژوهش، اختلاف چشمگیری دیده نمی شود، اما در عین حال ترجمه خانم صفارزاده با انتخاب شیوه تفسیری در ترجمه، نسبت به دو ترجمه دیگر از امتیازات بیشتری برخوردار است؛ چرا که در عین سادگی و روانی، از معادل های مصطلح در انگلیسی امروزی، به خوبی استفاده کرده و ضمن رعایت ظرائف ادبی و بلاغی و پرهیز از واژه گزینی های عامیانه، با متن قرآن کریم مطابقت بیشتری دارد.

تفسیری که در این مقاله از آیه محکم و متشابه قرآن به دست داده می شود، به روش معناشناسی است و در آن سعی بر این است که معنای واژگان و عبارات از رهگذر نحوه کاربرد آن ها در جملات مشابه کشف گردد. واژگان و تعابیر کلیدی که در اینجا معناشناسی شده اند، عبارت اند از: فتنه، تاویل، متشابه، راسخون، علم، ایمان و زیغ. حاصل بررسی این است که مراد از فتنه عذاب اخروی و آیات متشابه، آیات قیامت و تاویل این آیات تحقق خارجی آنهاست و راسخان در علم عبارت از مومنان به کتاب آسمانی و زائغان عبارت از مشرکان مکه است.

در نظر اکثر قریب به اتفاق مسلمانان پس از قرآن، «سنّت » مهم‌ترین منبع شناخت اسلام است. برداشت غلط از مفهوم جامعیت اسلام، انتظار حداکثری از فقه و محدود کرن دایرۀ هدایت دینی به پیروی از احکام فقهی موجب اهمیّت یافتن نقش این منبع گردید. معتبر دانستن قرآن و سنّت، آنهم در حد کلیات دینی مستلزم این نیست که مجموع این دو مرجع جامع و کافی برای پاسخ گویی به همۀ نیازها و استغنای از عقل و تجربیات بشری باشد. در مورد اعتبار و منبع سنّت، دایرۀ شمول و دوام، نسبت آن با قرآن و نقش آن در تحقق اهداف دین و هدایت مردم، پرسش‌ها و شبهاتی مطرح شده که در این مقاله به نحو مستند، مستدل و فشرده، بررسی و نقادی شده است. در این راستا در نگاه اکثر پژوهش‌گران، حجیّت بیان پیامبر(ص)، اهل‌بیت(ع) یا صحابه را، باید از قرآن استخراج کرد و سنّت منبعی مستقل از قرآن برای تشریع نیست. گفتار آن حضرت، تجلی شخصیت پاک، قرآنی و اجتهادات ایشان است که در صورتی می‌تواند اعتبار دینی پیدا کند که حداقل، وحی در مورد ان ساکت باشد. سیرۀ عملی آن حضرت، به هدایت وحی، تجدید و احیای همان سنن ابراهیمی است که در میان قریش شناخته شده و گروهی که به حنفا یا صائبی مشهور بودند به آن عمل می‌کردند و برخلاف احادیث آن حضرت، نگرانی از فراموشی، تحریف یا آمیختگی آن با قرآن کمتر بود و لزومی به نهی از نگارش آن در عصر تشریع وجود نداشت. اما صرف نظر از ضعف سندی روایات نهی از کتابت حدیث، نمی‌توان این نهی را عمومی و همیشگی دانست. با این همه، باید اذعان داشت احادیث مرویه ظنّی‌الصدور است لکن، علم و یقین در فروع و احکام، بر خلاف اصول عقاید، ضروری و لازم شناخته نشده است.