جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در نظم معمولی چیزها، زندگی ها مسیر خود را طی می کنند و در نهایت فرد همان چیزی می شود که هست. دگرگونی های جسمانی و روانی چیزی جز تقویت ماندگاری هویت نیست. اما در نتیجه یک آسیب جدی، یا گاهی اوقات بدون هیچ دلیلی، تاریخ سوژه از هم جدا می‌شود و یک شخصیت جدید و بی‌سابقه با فرد سابق زندگی می‌کند - شخصیتی غیرقابل تشخیص که اکنون از گذشته‌ای سرچشمه نمی‌گیرد و آینده‌اش چیزی برای آینده ندارد. ; یک بداهه وجودی، شکلی برآمده از تصادف و تصادفی. از بریدگی عمیقی که در زندگینامه باز شده، موجودی جدید برای بار دوم به دنیا می آید. این فرم چیست؟ یک صورت؟ مشخصات روانشناختی؟ در صورتی که هستی شناسی همیشه به امر اساسی و همیشه نابینا نسبت به الیه دگرگونی ها پیوسته است، چه هستی شناسی را می تواند توضیح دهد؟ قدرت پلاستیکی تخریب چه تاریخچه ای از هستی را می تواند توضیح دهد؟ در مورد گرایش انفجاری هستی که مخفیانه هر یک از ما را تهدید می کند، چه می تواند به ما بگوید؟ کاترین مالابو در ادامه تأملات خود در مورد شکل پذیری مخرب، هویت های دوپاره و پیامدهای روانی تجربه شده توسط کسانی که دچار آسیب مغزی شده اند یا در اثر جنگ و سایر فجایع آسیب دیده اند، ما را دعوت می کند تا به او در ماجراجویی فلسفی و ادبی بپیوندیم که در آن اسپینوزا، دلوز و فروید با پروست و دوراس تلاقی می کند.

ترجمه ماشینی: نگاهی به فوکو در پرتو آثار فیلسوفان قاره ای و آمریکایی، به ویژه نیچه، هابرماس، دلوز، ریچارد رورتی، برنارد ویلیامز، و ایان هکینگ، تبارشناسی به مثابه نقد نشان می دهد که تبارشناسی فلسفی نه تنها شامل نقد مدرنیته، بلکه دگرگونی آن نیز می شود. کالین کوپمن تبارشناسی را به عنوان یک سنت فلسفی و روشی برای درک تاریخ پیچیده شرایط اجتماعی و فرهنگی کنونی ما درگیر می کند. او توضیح می‌دهد که چگونه درک ما از فوکو می‌تواند از گفت‌وگوی سازنده با متحدان فلسفی برای پیشبرد تبارشناسی فوکو یک گام به جلوتر و ارائه ابزاری برای پرداختن به حل‌ناپذیرترین مشکلات معاصر ما سود ببرد.

ترجمه ماشینی: این کتاب که غرق در سنت‌های نظریه پسااستعماری و فلسفه قاره‌ای است، به پرسش‌های اساسی درباره خدا و الهیات در جهان پسااستعماری می‌پردازد. یعنی Y.T.وینایاراج می‌پرسد آیا فلسفه‌های قاره‌ای خدا و «دیگری» می‌توانند به مبارزاتی که مستلزم درد و رنج بشر در زمینه پسااستعماری است، توجه کنند؟ این جلد پیشنهادی سازنده برای الهیات دالیت از خدای درونی یا خدای غیرقابل قبولی ارائه می دهد که از لوکایاتا، معرفت شناسی ماتریالیستی هندی بیرون می آید. وینایاراج با درگیر شدن با فیلسوفان ماندگار پسا قاره ای مانند ژیل دلوز، جورجیو آگامبن، کاترین مالابو و ژان لوک نانسی، ایده الهیات دالیت از خدا و بدن را در زمینه پسا قاره ای بررسی می کند. این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه می‌توان الهیات دالیت خدا را بدون توشه فلسفی مسیحی استعلایی وجود داشت. این مطالعه با یک فراخوان روشن از الهیات مسیحی هندی به پایان می رسد تا به سمت درونیتی که از نظر محتوا سیاسی و چنددوکسیک است، چرخش کند.

در این مقاله سعی داریم مفهوم زمان یا دیرند یا استمرار دلوزی را عکاسی به سبک فتومونتاژ با استناد به نقاشی های فرانسیس بیکن تحلیل و بررسی نماییم. دلوز بحث زمان را با استفاده از فلسفه برگسون در رابطه با حرکت و دیرند یا استمرار مطرح می‌سازد. فلسفه یک اثر هنری در دیدگاه پست مدرنیستم ضدساختارگرایانه است و بر طبق همین مسئله نمی توان هنر را روایتگر محسوب کرد چرا که هنری که روایتگر بوده و مبتنی بر ساختار باشد، هنری مرده است. فلسفه دلوز نه ذهنی و نه عینی است؛ او از نفس حضور و زندگی در جهان حکایت و آغاز می کند. از این جهت و بر اساس آموزه های آغازین و اندیشه های کل باورانه هگلی خود جهان و اندیشه در جهان را به یک کلیت یک پارچه به نام طبیعت زندگی فرومی کاست و سعی کرده است این تفکر کل باورانه خود را با اندیشه تجربه طبیعت باورانه تدریجی – تکاملی به هم آمیزد. ژیل دلوز با دیدگاهی ضدساختارگراینه به مساله هنر می پردازد. او رابطه زمان در عکاسی به سبک فتومونتاژ را بررسی می کند فرض ما بر این است که مفاهیم در عکاسی، نقشی حرکت محور و خلاق با اصل صیرورت در فتومونتاژ دارند. مدعا و یافتة اصلی این نوشتار این است که می توان گفت دلوز با نقض روایتگری و بودن در هنر عکاسی، فتومونتاژ را یک حرکت خلاق در سیالیت می داند که زمان و فضا را در اختیار می گیرد. شاخص ترین نقاش فرمالیست انگلیسی، فرانسیس بیکن است. بیکن توانسته ادراک و ذهنیت نوگرای اروپایی را با زبان تصویری یا هنر فیگوراتیو در آثارش بیان کنند. روش ما در این تحقیق توصیفی و تحلیلی است. این پژوهش در پی یافتن پاسخ این سوال است که چگونه می توان صیرورت را در هنر عکاسی وارد کرده و از روایتمندی و ساختارمندی آن جلوگیری کرد.

ترجمه ماشینی: اخیراً «سازمان عربی ترجمه» کتابی به نام «فرهنگ معاصر مارکس: مطالعاتی در اندیشه مارکسیستی»، تالیف: ژاک بیده و اوستاش کوویلاکیس، مترجم: پروفسور سمیه الجراح منتشر کرده است. فرهنگ لغت معاصر مارکس دیدگاهی معاصر از مارکسیسم در جهان ارائه می دهد و جریان ها و مکاتب فکری مارکسیستی را ارائه می دهد که در دو دهه آخر قرن بیستم ظهور کردند. آن جریان ها و مکاتبی که کتاب حول آن می چرخد، از اندیشه مارکس شکل گرفته یا آن را بازتفسیر کرده است. این مکاتب و جریان ها شامل فمینیسم، مطالعات پسااستعماری و مکاتب فرانکفورت، بوداپست، بیرمنگام، دلوز، فوکو و دریدا است. علاوه بر بحث در مورد نظریه سازمان، رادیکالیسم آمریکایی، نوسانات مارکسیسم و ​​ظهور مجدد آن در فرانسه و ایتالیا، تا تغییراتی که در آمریکای جنوبی و کوبا ظاهر شد. او این کتاب را با تحلیل مارکسیسم آنگلوساکسون و دیدگاه‌های آلتوسر، بوردیو و هابرماس بررسی کرد. این کتاب همچنین حاوی کتاب‌شناسی، فهرستی از نویسندگان، و چشم‌اندازی از مجلات مارکسیستی جهان بود که آن را به ابزاری ضروری برای هر علاقه‌مند به این بخش مهم از فرهنگ عصر ما تبدیل کرد.

ترجمه ماشینی: ما هستی‌شناسی رویدادی جدیدی از جهان را پیشنهاد می‌کنیم که بخشی از یک رویکرد کلی به فلسفه است که مبتنی بر ترکیب ایده‌هایی از علم، هستی‌شناسی و فلسفه طبیعت است. در حالی که موضع مورد حمایت در اینجا مبتنی بر علم و فلسفه است، اما تلاش می‌کند با ابداع و کاوش یک سری مفاهیم هستی‌شناختی فنی (طبیعی‌شده یا طبیعت‌گرایانه) مانند پیوستگی، کل، جهانی، آشوب، مجموعه رویداد، فراتر از هر یک از آنها حرکت کند. و Nonspace. یک موضوع اصلی در هستی شناسی رویداد ما، ترسیم یک نقد اساسی از نظریه ارگانیسم و ​​سازمان است، به ویژه زمانی که دو مورد اخیر به عنوان فرآیندهایی در فضا-زمان در نظر گرفته شوند. به طور خاص، و به دنبال سرنخ‌های قبلی، ما دکترین فضازمان را با این استدلال که از نظر هستی‌شناختی بنیادی نیست، مورد انتقاد قرار می‌دهیم، جایی که پیشنهاد می‌کنیم که جایگزین آن با مفاهیم هستی‌شناختی طبیعی‌تر اولیه‌تر از فضا مانند فضا و غیرفضا شود. هستی‌شناسی رویداد طبیعت را می‌توان یک نگرش جایگزین رادیکال نسبت به رابطه انسان و طبیعت در نظر گرفت، نگرشی که در واقع بارها، هر چند تحت عناوین بسیار متفاوت، توسط متفکران پراکنده متعدد در طول تاریخ ایده‌ها مورد بررسی قرار گرفته است. ما برخی از متفکران گذشته را بررسی می کنیم که به این مجموعه فکری کلی اما هنوز هم نامنسجم کمک کرده اند، از جمله لایب نیتس، هایدگر، سیموندون، رویر، دلوز، وایتهد و گاتاری. هدف این مقاله ارائه دیدگاهی فشرده در سطح بالا در مورد این موضوع بسیار پیچیده و هنوز در حال تحول است که برای مخاطبان زیادی، نه لزوماً فقط فیلسوفان، بلکه دانشمندان، ریاضیدانان، فن‌آوران، الهی‌دانان، جامعه‌شناسان، هنرمندان و روانشناسان در نظر گرفته شده است.