جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب حاضر شرح و ترجمه‌ای است از "نمط چهارم از کتاب "الاشارات و التنبیهات" نوشته ابن سینا". مباحث کتاب عبارت‌اند از: گزارشی در پاره‌ی تقسیمات علوم و عنوان نمط"، "اعم از بودن موجود از محسوس"، "اقسام علل و احکام آن‌ها"، "اثبات توحید"، "خواص واجب الوجود"، "نفی ضد و مثل و حد از واجب الوجود"، "اثبات علم واجب" و "برهان صدیقین و اوثقیت آن".

ترجمه ماشینی: این کتاب سیزده مقاله پیتر ون اینواگن در مورد متافیزیک را گرد هم می‌آورد که تعدادی از آنها جایگاه کلاسیک مدرن را در حوزه خود به دست آورده‌اند. آنها به طور گسترده ای در موضوعاتی مانند فلسفه کمی سازی کواین، هستی شناسی داستان، رابطه جزء-کل، نظریه «قطعات زمانی» و دانش بشری از حقایق وجهی را شامل می شوند. یک مقدمه نوشته شده ویژه این مجموعه را تکمیل می کند، که منبع ارزشمندی برای هر علاقه مند به متافیزیک خواهد بود.

ترجمه ماشینی: جان کلر مجموعه ای از مقالات جدید در مورد هستی شناسی، زمان، آزادی، خدا و روش فلسفی ارائه می دهد. درک ما از این موضوعات، از دهه 1970، با کار پیتر ون اینواگن، بسیار پیشرفت کرده است. در این جلد، فیلسوفان برجسته با کار او درگیر هستند و خود ون اینواگن پاسخ‌های گزینشی ارائه می‌دهد. چکیده: جان کلر مجموعه ای از مقالات جدید درباره هستی شناسی، زمان، آزادی، خدا و روش فلسفی ارائه می کند. درک ما از این موضوعات، از دهه 1970، با کار پیتر ون اینواگن، بسیار پیشرفت کرده است. در این جلد، فیلسوفان برجسته با کار او درگیر هستند و خود ون اینواگن پاسخ‌های گزینشی ارائه می‌دهد

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی رابطه بین روانشناسی عامیانه و روانشناسی علمی می پردازد و استدلال می کند که طبقه بندی مفهومی ارائه شده توسط اولی برای تحقیقات علمی شناختی ریزدانه مناسب نیست. من با محفوظ ماندن نقشی برای روانشناسی عامیانه به عنوان یک گفتمان اجتماعی-هنجاری، که در آن مفاهیم روانشناختی عامیانه عمدتاً به رفتار اشاره دارند تا به حالات ذهنی، و همچنین تأثیر تنظیمی بر رفتار دارند، از حذف گرایی سنتی اجتناب می کنم. در نیمه اول این پایان نامه، گزارش مثبتی از روانشناسی عامیانه به عنوان یک گفتمان گسترده ایجاد می کنم که شامل اسناد وضعیت ذهنی، پیش بینی های رفتاری، شایستگی روایت، و مکانیسم های تنظیمی است. در نیمه دوم، من استدلال می‌کنم که طبقه‌بندی مفهومی ارائه‌شده توسط این گفتمان منجر به سردرگمی‌های نظری در فلسفه و علوم شناختی شده است، و من روشی نظام‌مند برای توسعه یک «هستی‌شناسی شناختی» جدید پیشنهاد می‌کنم که برای تحقیقات علمی معاصر مناسب‌تر است. روانشناسی عامیانه چیست؟ در فصل 1، تاریخچه اصطلاح روان‌شناسی عامیانه را بررسی می‌کنم و نشان می‌دهم که این اصطلاح واقعاً پس از کار فودور و چرچلند در دهه‌های 1970 و 80 به طور کلی مورد استفاده قرار گرفت. من همچنین استدلال می‌کنم که شناسایی روان‌شناسی عامیانه منحصراً با روان‌شناسی نگرش گزاره‌ای، که تنها یک روش خاص است که از طریق آن افراد ممکن است یکدیگر را درک کنند، اشتباهی است که از این دوران ناشی می‌شود. اگر روانشناسی عامیانه فقط روانشناسی نگرش گزاره ای نیست، چه چیز دیگری ممکن است باشد؟ در فصل 2، آنچه را که «فرض جهانی» می نامم، بررسی می کنم، یعنی این فرض که شهودهای روانشناختی عامیانه در همه فرهنگ ها و زبان ها مشترک است. اگر این فرض موجه بود، ممکن است حمایت نسبی برای این ادعا باشد که روانشناسی عامیانه گزارش دقیقی از شناخت انسان ارائه می دهد. با این حال، شواهد قابل توجهی از تنوع در شهودهای روانشناختی عامیانه وجود دارد، که نشان می دهد که روانشناسی عامیانه ممکن است حداقل تا حدی توسط تأثیرات فرهنگی و زبانی مغرضانه باشد. اگر روانشناسی عامیانه در هر فرهنگی یکسان نیست، چگونه در پیش بینی رفتار تا این حد موفق است؟ در فصل 3 به راه‌های مختلفی نگاه می‌کنم که در آن گفتمان روان‌شناختی عامیانه می‌تواند با اعمال تأثیر بر رفتار ما، نقش تنظیم‌کننده یا هنجاری ایفا کند. این نقش به توضیح اینکه چگونه روان‌شناسی عامیانه می‌تواند به صورت پیش‌بینی موفق باشد، حتی اگر نتواند جزئیات دقیق شناخت انسان را توصیف کند، کمک می‌کند، زیرا از طریق مکانیسم‌های تنظیمی می‌تواند به نوعی پیش‌گویی خودشکوفایی تبدیل شود. روانشناسی عامیانه چقدر با درک علمی ما از شناخت مطابقت دارد؟ در فصل 4 من شواهدی از مواردی ارائه می‌دهم که مفاهیم روان‌شناختی عامیانه به گمراه کردن یا گیج کردن بحث‌های نظری در فلسفه ذهن و علوم شناختی کمک کرده‌اند. من چندین مطالعه موردی، از جمله وظیفه باور نادرست در شناخت اجتماعی، طبقه بندی روش های حسی، بحث شناخت گسترده، و فرضیه اخیراً در حال ظهور «مغز بیزی» را در نظر می گیرم. اگر مفاهیم روان‌شناختی عامیانه به موجودات در نظریه‌های علمی ما اشاره نمی‌کنند، پس به چه چیزی اشاره می‌کنند؟ در فصل 5 وضعیت انواع روان‌شناختی عامیانه را به عنوان گونه‌های طبیعی بررسی می‌کنم و استدلال می‌کنم که حتی تحت یک حساب بسیار لیبرال، گونه‌های روان‌شناختی عامیانه احتمالاً انواع علمی قابل دوام را تشکیل نمی‌دهند. با این حال، با توجه به مکانیسم‌های نظارتی شرح‌داده‌شده در فصل 3، آن‌ها همان چیزی را تشکیل می‌دهند که هک به‌عنوان انواع «انسانی» یا «تعاملی» توصیف کرده است که اثرات حلقه‌ای پیچیده را نشان می‌دهند. اگر از مفاهیم روانشناختی عامیانه استفاده نشود، علوم شناختی باید از چه مفاهیمی استفاده کند؟ در نهایت، در فصل 6 به تحولات اخیر در بازنگری «هستی‌شناسی شناختی» نگاه می‌کنم و استدلال می‌کنم که باید یک روش سیستماتیک برای ساختن مفاهیم جدید اتخاذ کنیم که بهترین درک فعلی ما از سیستم‌های شناختی را بهتر منعکس کند. در پایان به رابطه بین این مفاهیم بدیع و هستی شناسی ارائه شده توسط گفتمان روانشناختی عامیانه توجه می کنم.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه ارائه مقدماتی برای درک بهتر بخش های مرکزی فلسفه افلاطون است. روش آن تلفیقی از معناشناسی دیاکرونیک سنتی و بررسی زمینه های ادبی و اجتماعی کلمات است که می توان آن را عمل شناسی نامید. امید است که توجیه آن با به کارگیری نتایج آن مطالعات بر بخشی از متن افلاطونی ارائه شود که در بخشهایی در پرتو برخی یافته های جدید بازتفسیر شده است. نقطه عزیمت تحقیق انجام شده، گذری از یکی از گفت و گوهای دوره میانی افلاطون است که عموماً فرض می شود حاوی جوهر اندیشه های او در مورد موضوعات هستی شناختی در زمان تألیف است: Phaedo lOOd - 105e. از این متن، تعدادی اصطلاح مهم که بیشتر آنها در دیالوگ های دیگر با تاریخ مشابه تکرار می شوند، انتخاب شده اند: fiSXSXSlV، 7tapstvai، 7tpOG£lV(Xl، fevetvai، sI8ck;، 'l5sa و برخی از همزادهای آنها، تاریخچه ها. این اصطلاحات، از اولین وقوع آنها در ادبیات یونانی موجود، معمولاً هومر، از طریق نویسندگان و گونه های مختلف شعر حماسی، غنایی و تراژیک، نوشته های تاریخی، فلسفی، پزشکی و بلاغی تا گفتگوهای اولیه خود افلاطون ردیابی شده اند. در جریان بررسی، به نظر می‌رسید که اسم‌های 8t§OQ و 'l5ea به دو دلیل با جزئیات بیشتر و تا حدودی جامع‌تر مورد مطالعه قرار گیرند: از یک سو، توسعه معنایی آنها مشخص‌تر و متنوع‌تر است و بنابراین سزاوارتر است. بررسی دقیق؛ از سوی دیگر، نظر دانشمندان، که در همه جا مورد توجه قرار گرفته است، در معنا و مفهوم این دو اسم بیشتر از هر یک از اصطلاحات انتخاب شده دیگر تقسیم شده است. بنابراین، لازم به نظر می‌رسید که اکثر موارد پیش از افلاطونی این دو اسم در زمینه‌های آن‌ها ترجمه شوند - که اغلب نیاز به تفسیر و بحث داشت که ممکن است در ابتدا صرفاً انحراف به نظر برسد - اقدامی که در مورد این اسم ضروری نیست. افعال مورد بررسی این به خودی خود یک نتیجه اولیه است: اسامی راحت تر از افعال با پسوندهای معنی به کار می روند. آنها به احتمال زیاد در کاربرد ثابت هستند که ممکن است یک اصطلاح فنی باشد. تفاوت در وضعیت و اهمیت اسامی در مقابل افعال در ترتیب جداگانه مواد در قسمت های اول و دوم منعکس شده است. بخش سوم شامل کاربرد برخی از نتایج به دست آمده از مطالعات معنایی تک تک کلمات در بخش های I و II است. در ماهیت این تمرین است که بسیاری از پیشرفت‌های J که در قسمت‌های I و II ردیابی شده‌اند، در قسمت سوم استفاده نمی‌شوند. با این حال، احساس می‌شد که تا زمانی که مطالعه کاملی از تمام زمینه‌های واقعی مختلف پیش از این انجام نشود، نمی‌توان با قطعیت معنا و معانی هر اصطلاح معین را در هر متنی مشخص کرد. این تلاش بیهوده نبود، زیرا می توان با دقت عادلانه نشان داد نه تنها معنای عبارات انتخاب شده در واقع در مورد افلاطون، بلکه مهمتر از آن، اینکه افلاطون اصطلاحات فلسفی خود را از کدام زمینه های ادبی و فکری گرفته است: توانایی تعیین اینکه افلاطون به چه کسی واکنش نشان می دهد. افکار او، و با چه کسی در نوشته هایش گفتگو می کرد، مهمتر از بازسازی زبانی ساده «معنا» است. افلاطون را در بخش فلسفی مرکزی گفت و گوی مرکزی فایدون در تعامل با سه حزب حداقل تا حدی متمایز از فیلسوفان پیش سقراطی می بینیم: آناکساگوراس و پیروانش، فیثاغورثی ها و دموکریتوس. در حالی که بیشتر آن با عقاید دریافت شده مطابقت دارد، واکنش به دموکریتوس در همان مرحله اولیه کار نویسندگی افلاطون معمولاً فرض نمی شود. این به خودی خود و استفاده افلاطون از افکار پیشینیان خود در آمیختن و تصحیح مفروضات آنها در حالی که زبان آنها را با مقاصد خود تطبیق می دهد، ممکن است ما را وادار کند تا در برخی از دیدگاه های رایج در مورد هستی شناسی افلاطون تجدید نظر کنیم. با این حال، مطالعه ای که در اینجا تلاش می شود در نظر گرفته شده است که ماهیت اولیه داشته باشد. کاربرد متن افلاطونی در بخش سوم را باید تنها به عنوان نمونه ای از چگونگی اعمال بررسی های معنایی بخش های اول و دوم در مورد گفتگوهای افلاطون و دیگر متون فلسفی نزدیک به معاصر درک کرد.