جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: جان وانسبرو به جنبه‌های مختلف تاریخ و فرهنگ خاورمیانه و مدیترانه کمک کرد، اما بیشترین اهمیت را در برانگیختن رویکردهای جدید برای مطالعه اسلام اولیه داشت. وانسبرو با شروع از این دیدگاه که گزارش‌های خود اسلام از منشأ آن، تفسیرهای الهام‌گرفته‌شده از تاریخ از تاریخ است تا سوابق واقعی رویدادها، وانسبرو نظریه‌های جدید و تأثیرگذاری را در مورد راه‌هایی که ظهور اسلام را باید درک و مطالعه کرد، ایجاد کرد. او بیشتر به خاطر آثارش در زمینه قرآن شناخته شد. وی در مطالعات قرآنی خود با استفاده از دانش عمیق خود از نظریه های ادبی و تاریخی کلاسیک و مدرن، ایده ها و رویکردهایی را که محققان در مطالعه کتاب مقدس و مسیحیت اولیه توسعه داده بودند، در کتاب مقدس اسلام به کار برد. تحلیل ادبی او از قرآن و تفاسیر آن، او را به دیدگاه‌هایی بسیار متفاوت از دیدگاه‌های مسلمانان سنتی و اکثریت دانشگاهیان غیرمسلمان سوق داد. «...[وانزبرو] این دیدگاه پذیرفته شده را زیر سؤال برد که قرآن متشکل از آیاتی است مرتبط با (یا در فهم سنتی، آیات الهی که به حضرت محمد در مکه و مدینه در دهه‌های ابتدایی قرن هفتم داده شده است) که آن را داشته است. در حدود سال 650 به نوشتن متعهد بوده است و این مهم ترین عنصر اسلام از زمان محمد (ص) به بعد بوده است. او استدلال می‌کند که این و سایر روش‌های استاندارد نزدیک شدن به قرآن، ناشی از پذیرش بیش از حد مشتاقانه سنت خود اسلام - عمدتاً بدنه تفسیر سنتی مسلمانان بر قرآن است. وانسبرو با توجه به این که ادبیات اسلامی بسیار کمی به طور ایمن تا قبل از سال 800 ارائه شده است، اسلام را به تدریج از اشکال فرقه‌ای یهودیت طی یک دوره 150 ساله یا بیشتر پس از فتوحات اعراب در اواسط قرن بیستم تکامل می‌یابد. قرن هفتم او تاریخ آن دوره شکل‌گیری، از جمله تصویر محمد (ص) و روایت‌های شکل‌گیری قرآن را به‌عنوان بازتابی از دیدگاه‌هایی که با ظهور فرهنگ و دین اسلام در فضایی از مجادله‌های شدید بین افراد مختلف شکل گرفته بود، درک کرد. گروه های موحد .... دیدگاه‌ها و رویکردهای او، هم در محافل دانشگاهی و هم، به دلایل واضح‌تر، در میان مسلمانانی که از آنها اطلاع دارند، بحث‌برانگیز است. اما آنها به دلیل دشمنی با اسلام بیان نشدند. برعکس، وانسبرو اصرار داشت که اسلام، همراه با یهودیت و مسیحیت، بیان معتبر سنت توحیدی دین است و باید با آن با جدیت علمی مشابه خواهرانش برخورد کرد. -- THE TIMES (لندن)

ترجمه ماشینی: این اثر یک محقق شیعه قرن سوم/ نهم به قرائت‌های مختلف از قرآن می‌پردازد. مهم‌ترین قسمت آن فهرست قسمت‌هایی است که گفته می‌شود توسط دشمنان علی و بیت او حذف یا خراب شده است.

تاریخ قرآن، نوشته محمود رامیار (۱۳۶۳-۱۳۰۱ ش)، مجموعه‌ای از علوم قرآنی است که به شناخت، سرگذشت، کتابت، جمع و تدوین قرآن می‌پردازد. این کتاب به زبان فارسی نگاشته شده و برای نخستین بار در ۱۳۴۶ش در تهران منتشر شده است. استواری و شیوایی متن و استفاده از منابع متعدد از ویژگی‌های آن است. این اثر نخستین بار در ۱۳۴۶ در تهران انتشار یافت. پس از ۱۵ سال چاپ دوم کتاب را با تجدید نظر و افزایش حجمی بیش از دو برابر حجم چاپ اوّل در دسترس قرآن پژوهان قرار داد. این کتاب در دومین دوره کتاب سال جمهوری اسلامی ایران بهترین کتاب سال شناخته شده است. انتشارات امیر کبیر این کتاب را ۱۳۶۹ش (چاپ سوم) در یک جلد و در ۸۰۸ صفحه چاپ کرده است. این چاپ فهرست‌های موضوعات، آیات، سوره‌ها، اشخاص و قبایل، امکنه و مؤسسات، کتابها (منابع و ماخذ)، غزوات (جنگ‌ها)، تصاویر و کتابنامه را نیز در بردارد.

از دیدگاه ویلیام تسدال گفت‌وگوی میان هابیل و قابیل در آیات 27-32 سورۀ مائده، به اشکال مختلف در ترگوم جاناتان و اورشلیم بیان شده است. همچنین وی بر این باور است صحنۀ تدفین هابیل در قرآن، در کتاب پیرقه ربی الیعزر نیز آمده و آیۀ 32 سورۀ مائده، تقریباً ترجمۀ تحت‌اللفظی فرازی از متن میشناه سَنهِدرین از کتاب تلمود است. مقالۀ پیش رو که به شیوۀ توصیفی- تحلیلی سامان یافته، در پی آن است تا پس از بررسیِ دقیق زمان تاریخ‌گذاری آثار فوق، به نقد و ارزیابی دیدگاه تسدال در مورد اقتباس آیات یادشده از محتوای کتب مذکور بپردازد. بررسی‌ها نشان می‌دهد نظریۀ تأثیرپذیری پیامبر (ص) از آموزگاران یهودی، احتمال نسنجیده و شاذی است که از عدم تسلط کافی تسدال بر متون روایی و تاریخی مسلمانان حکایت دارد. همچنین منابعی را که او ادعا می‌کند اساس آیات فوق قرار گرفته، در زمان پیامبر (ص) مطرح نبوده و تاریخ‌گذاری برخی از آنها پایه و اساس روشنی ندارد. در آیۀ 32 سورۀ مائده نیز قرآن مفهومی فراتر، عام‌تر و عمیق‌تر از آنچه که میشناه سنهدرین بدان اشاره نموده، بیان فرموده است و با دیدگاه مد نظر تسدال همخوانی ندارد.

القرآن الكريم و روايات المدرستين نوشته علامه سيد‌‎مرتضى عسكرى و به زبان عربى است كه در سه جلد نگارش يافته است. نویسنده در اين كتاب به نقد و بررسى رواياتى كه اهل سنت و شيعه دربارۀ قرآن كريم روايت كرده‌اند مى‌پردازد.محور بحث در اين كتاب دو اثر؛ یكى از عالمى شيعى؛ یعنى محدث نورى به نام «فصل الخطاب في تحريف كتاب ربّ الارباب» و ديگرى از عالمى سنى به نام احسان الهى ظهير با نام «الشيعة و القرآن» مى‌باشد.هريك از اين دو نویسنده درصدد نقد و ارزيابى يكديگر برآمده‌اند.نویسنده كتاب قسمتهایى از اين دو اثر را كه مربوط به ابحاث قرآنى است نقل و به نقد و بررسى آنها مى‌پردازد. نویسنده قبل از ورود در بحث در جلد اول كتاب، كه در واقع مدخل ورود به بحث اصلى است-به بررسى ويژگى‌هاى جامعه عصر نزول پرداخته و در پایان روايات ذيل را با واقعيت‌هاى تاريخى ناهمخوان مى‌يابد.روايات جمع‌آورى قرآن، روايات زياده و كاستى در قرآن، روايات اختلاف مصاحف، روايات نسخ و إنساء، روايات اختلاف قرائات يا قرائتهاى مختلف و... در جلد اول نویسنده جامعه عرب جاهلى عصر نزول را از چهار زاويه مورد بررسى قرار مى‌دهد: نظام قبيله‌اى؛ وضع اقتصادى جزيرة العرب نظام اجتماعى آن أديان در عصر جاهليت. در بخشى ديگر «تاريخ قرآن» مورد بررسى قرار گرفته و قرآن و آنچه در آنست يعنى معارف دينى و احكام و آداب اسلامى و اقسام معرفت، ويژگى‌هاى سوره‌هاى مكى قرآن؛ یعنى ويژگى‌هاى ادبى و فكرى اين سوره‌ها، داستان شروع دعوت به اسلام كه با دعوت خويشاوندان نزدیک آغاز و با دعوت تمام قبايل عرب پایان يافت، مقابله قريش با قرآن، سياست پيامبر در مورد قرائت و إقراء، تدوين قرآن در مكه و ويژگى‌هاى جامعۀ اسلامى در زمان پيامبر اكرم در اين بخش مورد بحث واقع شده و در پایان اين جلد به توضيح اصطلاحات اسلامى و قرآنى نظير:وحى، قرآن و كتاب و مصحف، سورة و آيه، جزء و حزب و غيره پرداخته شده است.

چکیده عنوان این پایان‌نامه تاریخ قرآن از نگاه امامان شیعه(ع) است. کتاب‌هایی در میان شیعیان از همان سال-های ابتدایی اسلام نگاشته شده است که هرچند عنوان تاریخ قرآن ندارند ولی بعضی از روایات ائمه معصومین(ع) در آن‌ها، بر موضوعات مختلف تاریخ قرآن دلالت دارند. کتاب‌هایی نظیر کتاب سلیم بن قیس هلالی؛ بصائر الدرجات از محدث محمد بن حسن صفار؛ الکافی از شیخ کلینی؛ من لا یحضره الفقیه، الأمالی، التوحید و... از شیخ صدوق؛ تهذیب الأحکام و ... از شیخ طوسی؛ الإختصاص، الأمالی و ... از شیخ مفید و ... و تفسیرهای روایی مانند تفسیر القمی، تفسیرالعیاشی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن از شیخ طبرسی و ... . در دوره‌های معاصر نیز، کتاب‌هایی با عنوان و موضوع تاریخ قرآن از علمای شیعه نگارش یافته است مانند تاریخ قرآن دکتر رامیار، پژوهشی در تاریخ قرآن کریم از دکتر حجتی، کتاب‌های تاریخ قرآن، علوم قرآنی و التمهید فی علوم القرآن از آیت الله معرفت و ... . می‌دانیم که قرآن سخن خداوند است که بر پیامبر(ص) نازل شده است و مسلمانان از همان ابتدای نزول، نسبت به این کتاب آسمانی اهتمام ویژه‌ای داشتند. هم‌چنین می‌دانیم که پیوسته شبهاتی پیرامون قرآن، وجود داشته است. محققان و علمای اسلامی در طول تاریخ به بررسی این مباحث و پاسخ به شبهات پرداخته‌اند. حال این سوال پیش می‌آید که تاریخ قرآن از نگاه امامان شیعه(ع) چگونه بوده است؟ از دیدگاه ائمه(ع)، نزول قرآن از شب قدر از طریق وحی بر پیامبر(ص) آغاز شد و تا زمان رحلت پیامبر(ص)، ادامه داشت. در این نزول، ظاهر و باطن آیات با هم بر پیامبر(ص) نازل می‌گشت. بعد از رحلت حضرت(ص)، امام علی(ع)، قرآن (ظاهر و باطن آن) را جمع نمودند ولی مورد پذیرش مسلمین قرار نگرفت. به دنبال این جریان، مسلمانان از باطن قرآن محروم شدند و تنها ظاهر آن را حفظ نمودند. این ظاهر قرآن، همواره بدون تغییر و تحریف از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شود تا زمانی‌که امام عصر(عج) ظهور نمایند و ظاهر و باطن آیات را بار دیگر با هم ارائه نمایند. هدف در این پایان‌نامه نقل روایات، توضیح آن‌ها و نتیجه-گیری از آن‌ها است و می‌تواند با ارائه روایات ائمه اطهار(ع) در مسائل مختلف تاریخ قرآن، اختلاف نظرها و ابهامات موجود در تاریخ قرآن را کم کند و تاریخ قرآنی مطمئن‌تر را به ما عرضه نماید. روش تحقیق در این پایان‌نامه توصیفی، تبیینی و تاریخی است. روش جمع‌آوری اطلاعات نیز، کتابخانه‌ای و از طریق فیش‌برداری است. در پژوهش‌های گذشته، علما به طرح مسائل از طریق تاریخ و نظرات بزرگان این علم می‌پرداختند و در بعضی از موضوعات برای تأیید این نظرات، به روایات معصومین(ع) استناد می‌نمودند ولی این پایان نامه تنها به روایات معصومین(ع) تکیه کرده و از روایات، مسائل تاریخ قرآنی را استخراج نموده است و گاهی مسائل تاریخ قرآن را که از روایات استنتاج نموده است با نظرات دیگران مقایسه کرده و آن نظرات پذیرفته و یا رد شده است و از این حیث کار جدیدی است. واژگان کلیدی: تاریخ قرآن، روایات ائمه اطهار(ع)، نزول قرآن، ظاهر و باطن آیات، جمع و تدوین قرآن، عدم وقوع تحریف، قرائات تفسیری معصومین(ع)

کتاب «تاریخ قرآن» مهم‌ترین نگاشته خاورشناسان درباره قرآن و تاریخ پیامبر اسلام| است. نولدکه، مؤلف این کتاب، از خاورشناسان برجسته‌ای است که در حوزه‌های مختلف خاورشناسی دارای تألیفات است. کتاب پیش‌گفته که مهم‌ترین اثر او در این زمینه است، مشتمل بر مباحث وحی‌شناسی، جمع و تدوین قرآن و تاریخ نزول آیات و سور قرآن است که تحقیق پیش‌رو به مباحث نوع اول می‌پردازد. از دیدگاه نولدکه، ماهیت نبوت متکی بر چهار اصل: ارتباط با اندیشه پیامبران قبلی، تبعیت از غریزه احساسی، به‌کارگیری قوه خیال در دریافت وحی و ایجاد تحول اجتماعی است. این نوع نگاه به ماهیت نبوت، که با نظریه تجربه دینی درباب وحی در ارتباط است، علاوه بر خروج از روح تعالیم ادیان الهی، با اندیشه دینی اسلامی در تضاد می‌باشد که در هر یک از این اصول، با اشکالاتی مواجه است.

امین‌الخولی (1895- 1966م) با تأکید بر اولویت داشتن پژوهش ادبی در مطالعه قرآن، مکتب ادبی معاصری در تفسیر قرآن پایه‌ریزی کرد که از سوی محققانی نظیر محمد احمد خلف الله، عایشه بنت‌الشاطی و نصر حامد ابوزید مورد استقبال قرار گرفت و امتداد یافت؛ اما بهره‌گیری این جریان از بعضی آراء مفسران معتزلی مانند زمخشری و نیز تأکید بر اندیشه خلق قرآن سبب شد که برخی، آنها را متأثر از اندیشه‌های معتزله بدانند. در این مقاله، پس از معرفی مکتب ادبی در تفسیر، به معرفی الگوهای اثرگذار بر این جریان پرداخته و معلوم می‌گردد که نظریات مطرح شده از سوی این جریان، ارتباط روشن و مشخصی با اندیشه‌های معتزله ندارد. تنها مطلب قابل ذکر، تأکید ابوزید بر نظریه خلق قرآن است که آن نیز کاملاً به‌صورت گزینشی و در راستای اثبات تاریخ‌مندی قرآن مورد استفاده قرار گرفته است؛ بنابراین حتی نتیجه‌ای که ابوزید از این نظریه گرفته به لحاظ مبنایی با معتزله متفاوت است.

آگاهی از «زمان و مکان نزول» آیات قرآن یکی از قراینی است که مفسر می تواند در درک مقصود آیات از آن یاری بگیرد و به کمک آن، تفسیر صحیح را از غیرصحیح بازشناسد. از این رو، بی توجهی به آن، مراد برخی آیات را مبهم یا متشابه می نمایاند. نقش زمان و مکان نزول بر تفسیر قرآن و تعیین حوزه کاربرد آن در فهم مقصود آیات قرآن کریم نیازمند تبیین است. زمان و مکان نزول در فهم معنا و مفهوم لغات قرآنی، فهم معنای کلی محتوای سوره ها و فهم مقصود آیات ابزاری کارآمد به شمار می آید. این قرینه با تصدیق یا ابطال روایات اسباب نزول، شناخت مصادیق آیات را روشن و راه را برای آگاهی از حکمت نزول هموار می سازد.

سیاق آیات در صورتی که پیوستگی در نزول و وحدت موضوعی آنها ثابت باشد، از قراین معتبر آیات است که باید در فهم ظهور آیات به آن توجه شود. اسباب نزول آیات نیز در صورتی که دارای شرایط صحت سندی و محتوایی باشند، از قراین آیات است که توجه به آن نیز در تفسیر آیات لازم است. در تفسیر برخی آیات این دو تعامل دارند و در تفسیر برخی آیات تعارض. این مقاله در صدد است که پس از بیان شرایط اعتبار سیاق و اسباب نزول و ذکر نمونه هایی از موارد تعامل آن دو، موارد استقرار تعارض میان آنها را بررسی، و وجه تقدیم یکی از آن دو بر دیگری را با توجه به ملاک اعتبار آن دو بیان کند.