مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: برای بیش از هزار سال، بودیسم بر آیین های مرگ ژاپنی ها و مفاهیم زندگی پس از مرگ مسلط بوده است. نه مقاله این مجلد، که از قرن دهم تا امروز را در بر می گیرد، هم تداوم و هم تغییر در شیوه های مرگ را در طول زمان آشکار می کند. آنها همچنین به بررسی مسائل مرتبط با هم می پردازند که چگونه آیین های مرگ بودایی به نگرانی های فردی در مورد زندگی پس از مرگ پرداخته است و در عین حال نیازهای اجتماعی و نهادی را برآورده می کند و چگونه شیوه های مربوط به مرگ بودایی عناصری از سنت های دیگر را جذب و بازسازی کرده است و ایده های متفاوت و حتی متضاد در مورد آنها را گرد هم می آورد. مردگان، سرنوشت پس از مرگ آنها، و آنچه که عمل هنجاری بودایی را تشکیل می دهد. این ایده که مرگ، با مدیریت آیینی، می‌تواند واسطه گریز از تولد دوباره توهم‌آمیز باشد، در دو مقاله اول بررسی می‌شود. سارا هورتون پیشرفت در هیان ژاپن (794-1185) تصاویری را نشان می دهد که بودا آمیدا را در حال نزول برای استقبال از جانبازان در لحظه مرگ نشان می دهد، در حالی که ژاکلین استون نقش حیاتی راهبان را که به عنوان راهنمای مذهبی در مراسم مرگ شرکت می کردند، تحلیل می کند. حتی در حالی که بر مضامین ناپایداری و عدم دلبستگی تأکید می‌کرد، آیین‌های مرگ بودایی برای تشویق حفظ پیوندهای عاطفی با متوفی کار می‌کرد و با انجام این کار، به ساختار دنیای اجتماعی افراد زنده کمک می‌کرد. این موضوع در چهار مقاله بعدی بررسی می شود. برایان راپرت نقش پرستش یادگار در تقویت نسب خانوادگی و قدرت سیاسی را بررسی می کند. مارک بلوم موضوع بحث برانگیز خودکشی مذهبی برای پیوستن مجدد به معلم خود در سرزمین پاک را بررسی می کند. و هنک گلاسمن تجزیه و تحلیل می کند که چگونه آیین های قرون وسطایی اواخر برای زنانی که در بارداری و زایمان جان خود را از دست داده اند، هم منعکس شده و هم به شکل گیری هنجارهای تغییر جنسیت کمک می کند. ظهور مراسم تشییع جنازه استاندارد در اوایل دوره مدرن ژاپن، موضوع فصل دانکن ویلیامز را تشکیل می دهد، که نشان می دهد چگونه فرقه سوتو ذن با گنجاندن فرهنگ مذهبی محلی در مراسم مرگ خود، رهبری خود را در جوامع روستایی به دست آورد. سه فصل آخر به شیوه‌های تدفین و تدفین معاصر و بحث‌های پیرامون آن‌ها می‌پردازد. ماریکو والتر یک "ساختار عمیق" را کشف می کند که به مراسم تشییع جنازه بوداییان ژاپنی از طریق خطوط فرقه ای اطلاع می دهد - ساختاری که، او استدلال می کند که معنای آن علیرغم رقابت از سوی صنعت سکولار پررونق تشییع جنازه پابرجاست. استفان کاول بحث‌هایی را در مورد اعمال اعطای نام‌های بودایی پس از مرگ به متوفیان و تهدیدی که برای معابد سنتی بودایی با تغییر ایده‌ها درباره مراسم تشییع جنازه و زندگی پس از مرگ ایجاد می‌کند، بررسی می‌کند. سرانجام، جورج تانابه نشان می‌دهد که چگونه روشنفکران فرقه‌ای بودایی معاصر تلاش می‌کنند تا تعارض‌های بین دکترین هنجاری و مراسم تشییع جنازه را حل کنند، و نتیجه می‌گیرد که محبت انسان نسبت به متوفی همیشه بر خواسته‌های ارتدکسی پیروز می‌شود. مرگ و زندگی پس از مرگ در بودیسم ژاپنی گامی بزرگ به سوی درک چگونگی شکل‌گیری و حفظ قدرت بودیسم در ژاپن بر افکار و اعمال مربوط به مرگ است، و یکی از مفصل‌ترین و جامع‌ترین گزارش‌ها را تا به امروز از این موضوع ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی: با درک اهمیت مکتب کیوتو و تأثیر آن بر فلسفه، سیاست، مذهب و مطالعات آسیایی، فلسفه ژاپنی و قاره‌ای آغازگر گفت‌وگویی بین فیلسوفان ژاپنی و غربی است. مقالات این مجلد میان فرهنگی، متفکران مکتب کیوتو را با ایده آلیسم آلمانی، نیچه، پدیدارشناسی و دیگر چهره ها و مکاتب سنت قاره ای مانند لویناس و ایریگاری در گفتگو قرار می دهد. این جلد که در زمینه فلسفه جهانی تنظیم شده است، گفتگوهای انتقادی، بدیع و سازنده را بین برخی از تأثیرگذارترین چهره های فلسفی شرق و غرب ارائه می دهد.

اقتدار پدیده ای فراگیر و دائمی در تاریخ ادیان است؛ و در این ارتباط معمولا از اقتدار "سنت"، اقتدار "نصوص دینی"؛ اقتدار "کلیسایی" و اقتدار "تمدن ها" و امپراطوری های مبتنی برا داعیۀ دینی یاد می شود. همان طوری که قدرت قانونی طالب اطاعت و پیروی است، در ادیان ابتدایی و باستانی و اصولا هر جا که تقاضایی برای نظم بوده، این طلب نیز وجود داشته.

مفهومِ شونیه یا شونیتا[1] به معنای خلأ و تُهیگی، یکی از مفاهیم بسیار مهم در دین بودایی است. این نظریه در اصل ابتکار ناگارجونه، موسس مکتب مادهیه میکه (راه میانه)[2] است. این مفهوم را می‌توان از دو نگاه مورد تحلیل و بررسی قرار داد؛ در وهلۀ نخست، در نگاه به پدیدارهای عالم حس که در این رویکرد، همه چیز خالی و تهی از حقیقتِ وجودی است، زیرا همۀ موجودات جهان و پدیده‌های آن به هم وابسته بوده و هیچ یک دارای وجودِثابت، مستقل و قائم به ذات نیستند. این رویکرد با خیالی بودن جهان در عرفان ابن عربی قابل مقایسه است. در وهلۀ دوم، در نگاه به امر مطلق، تُهیّ و خالی بودن، صفت حقیقت مطلقی است که قائم به ذات و ورای این جهان هستی است و به سبب اطلاق و بی حدی اش در هیچ تعریف و توصیفی نمی گنجد، این وجود مطلق و لایتناهی عاری از هر گونه تقیید، تغییر نسبیّت و حد است و از آنجایی که با هیچ زبان و با هیچ صفتی توصیف شدنی نیست، بهترین سخن دربارۀ آن سکوت است. شبیه این رویکرد در عرفان ابن عربی برای اشاره به مرتبۀ ذاتِ حق دیده می‌شود. ابن عربی معتقد است، حق در مرتبۀ ذات، هیچ گونه احکام، صفت، خصوصیت و امتیازی ندارد و از آنجا که هیچ همسانی و سنخیتی با خلق ندارد قابل شناسایی نیست. در واقع مقام «لااسم و لارسم له» است. نوشتار حاضر به مقایسۀ مفهوم «تُهی» و «عدم» در اندیشۀ دو متفکرِ بزرگ مسلمان و بودایی پرداخته است.

کتاب بنیانگذاران فرهنگ امروز درباره بودا و مخصوصا درباره برخی از عقائد و افکار آن می باشد از جمله ، زندگی ، مرگ و...