جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شوپنهاور این عالم را پدیداری می‌داند که تجلی شئ فی‌نفسه است و شئ فی‌نفسه یا به عبارتی «بود» عالم، چیزی نیست جز اراده که باطن جهان و نه چیزی برتر از جهان است. جهان فلسفی او از سه مرتبه‌ی اراده، ایده و پدیدارها تشکیل شده است. اراده بنیاد و اساس فلسفه شوپنهاور را شکل می‌دهد که هستی ظهور آن است. شوپنهاور ایده را ناب‌ترین تصویرِ شیء فی‌نفسه یا اراده می‌داند؛ به‌عبارت‌دیگر مستقیم‌ترین تعین اراده جهان نمونه‌های عالم معقولات است که در فلسفه افلاطون مثل خوانده می‌شود و مخلوقات سایه و نسخه‌ای از آن اصل هستند. از نگاه شوپنهاور مثال افلاطونی واسطه میان اراده به‌عنوان شئ فی‌نفسه و پدیدار است. البته مثال افلاطونی معقول است؛ حال‌آنکه عقل به اراده شوپنهاور راهی ندارد، بلکه هنر می‌تواند شئ فی‌نفسه و اراده را به‌خوبی درک کند. در این مقاله به روش توصیفی – تحلیلی سعی شده است بعد از تبیین عالم پدیدار و شئ فی‌نفسه از دیدگاه شوپنهاور، به اهمیت و جایگاه هنر، مراتب هنر و کارکرد معرفتی آن در اندیشه شوپنهاور با تأملی در فلسفه افلاطون و دیدگاه او پیرامون رابطه هنر با درک حقیقت عالم پرداخته شود.

ترجمه ماشینی : در سرتاسر جهان، دولت‌های عقل‌گرای سکولار و مقامات قضایی با ادعاهای فزاینده‌ای که از جانب شریعت الهی مطرح می‌شوند، به چالش کشیده شده‌اند. برای کسانی که معتقدند عقل - نه ایمان - باید مبنای سیاست و قانون باشد، طرفداران شریعت الهی دغدغه های نظری و عملی را مطرح می کنند که باید به طور جدی و محترمانه به آن پرداخت. همانطور که مارک جی لوتز در این کتاب روشنگر توضیح می دهد، آنها متحد مهمی در افلاطون دارند، که قوانین طولانی مدت نادیده گرفته شده او تحلیلی چشمگیر از رابطه بین فلسفه سیاسی و دین و دفاع قدرتمندی از عقل گرایی سیاسی ارائه می دهد. لوتز فاش می‌کند که افلاطون از طریق گفت‌وگوی سازنده بین غریبه آتنی‌اش و شهروندان مؤمن مختلف که با کاوش در زمینه مشترک بین آنها آغاز می‌شود، پرونده خود را مطرح می‌کند، اما در نهایت اقتدار فلسفه سیاسی عقلانی را برای هدایت قانون ایجاد می‌کند. نتیجه نه تنها نظریه پردازان سیاسی، بلکه دانشمندان را در تمام سطوح با علاقه مندی به تلاقی دین و سیاست یا مسائلی که اخلاق و آموزش مدنی را احاطه می کنند، مجذوب خواهد کرد.

ترجمه ماشینی : این کتاب اولین مطالعه جامع در مورد برداشت افلاطون از عدالت است. جهان شمول بودن حقوق بشر و جهان شمول بودن کرامت انسانی که به عنوان منبع آن شناخته می شود، از جمله مشکلات فلسفی اساسی در نظم حقوقی امروزی و به طور کلی در فرهنگ معاصر است. اگر کرامت واقعاً جهانی است، پس انسان ها نیز در دوران باستان از آن برخوردار بوده اند. افلاطون نه تنها کرامت انسانی را درک می کرد، بلکه شناخت کرامت نیز در برداشت او از عدالت، که هسته اصلی فلسفه او را تشکیل می دهد، قابل مشاهده است. «جمهوری» افلاطون در اینجا پیوسته به عنوان رساله ای در باب عدالت تعبیر می شود که مربوط به یک فرد است و نه دولت. اسطوره معروف غار داستانی است درباره آموزش و پرورش در جهان در اینجا و اکنون. بهترین فعالیت تفکر نیست، عمل کردن به نفع دیگران است. نه ایده ها، بلکه افراد ابژه مناسب عشق هستند. فلسفه افلاطون ممکن است پایه هایی برای حمایت از حقوق بشر امروزی به جای نظم های تمامیت خواهانه فراهم کند.