جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آیه شریفۀ 55 از سوره نور آیه وعد یا استخلاف نامیده شده است ، نوشتار حاضر در محتوای آیه را به روش توصیفی تحلیل از دیدگاه مفسران فریقین مورد بحث قرار داده است. این آیه خداوند به گروهی از مسلمانان که ایمان و عمل صالح داشته باشند ، سه نوید داده است:استخلاف روی زمین ، استواری و تمکین دین در همه جا تبدیل خوف و ترس به امینت و آرامش. در این آیه درباره مهدویت بحث شده است ، و نیزدرباره تفسیر و مفهوم آیه مصادیق فراوانی در تفاسیر فریقین بیان شده است.از دستآورد های این تحقیق آن است که مفسران شیعی سه مصداق برای آن ذکر نمودند و مصداق اتم و اکمل آن را عصر ظهور امام زمان(ع) را دانسته اند ، زیرا که در آن عصر احکام دین اسلام رادقیق اجرا می کند ، و امنیت بطور کامل بر قرار خواهد شد. برای اثبات این دیدگاه مشهور مفسران شیعی به دلایل درون متنی مانند(فراز های آیه) و برون متنی مانند (روایات) استناد کرده اند ، زیرا که در روایات همان مطالب را بیان شده که در آیه کریمه آمده اند ، و از طرف دیگر این روایات با روایات دیگر تعارض هم ندارند. و مفسران اهل تسنن هم برای مصداق آیه سه دیدگاه را بیان نموده اند ، و بیشتر مفسران سنی قائل هستند که مراد از وعده الهی ، خلافت خلفای اربعه خصوصاً خلفای سه گانه است. برای اثبات ادعای خود سه تا دلیل آورده اند : 1. به روایت شأن نزول استناد کرده اند – 2. روایت سفینه مولی رسول ا...(ص) را به طور دلیل آورده اند – 3. فتوحات در زمان خلفا و نفوذ در جهان را هم به عنوان دلیل آورده اند. ولی روایت شأن نزول درباره تعیین مصداق وعده الهی ساکت است ، و روایت سفینه تنها مدت خلافت را بیان کرده و از طرف دیگر با روایاتی که دربارۀ خلفای دوازده گانه با طرق مختلف از پیامبر گرامی(ص) صادر شده اند ، تعارض دارد. خلاصه مطلب این است که چه در دیدگاه شیعی و چه در دیدگاه سنی ، تطبیق آیه درباره عصر ظهور امام زمان(ع) را تصریح کرده اند و کسی آن را منکر نشده است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به دنبال ارائه قرائتی احتمالی از مسئله زمانمندی در فرمول بندی پرسشی فوکو در بخشی از اثر او «هرمنوتیک سوژه» است. من رابطه‌ای بین تجربه‌ی زمانی سکولار مدرن و مسئله‌ی فلسفی مرگ را پیشنهاد می‌کنم که اهمیت موقتی بودن را در نظریه اسکزیس فوکو روشن می‌کند. طلال اسد در نشان دادن اینکه زمان سکولار مدرن رابطه ای ناآرام با تجربه معینی از مرگ دارد نقش بسزایی دارد. طلال اسد همچنین رابطه بین نظریه قدرت مدرن فوکو و نظریه زمان سکولار والتر بنیامین را معرفی خواهد کرد. این رابطه، یعنی اینکه قدرت مدرن تا حدی از طریق سازماندهی تجربه زمان بر روی موضوعات عمل می کند، به من این امکان را می دهد که مفاهیم موقتی را در فرمول بندی اسکیس فوکو از طریق توضیح مرگ و زمان سکولار در کار اولیه بنیامین در مورد سوگواری آلمانی بررسی کنم. نمایشنامه. من بر پرسش زمانی در پرسش فوکو تأکید می‌کنم، زیرا درک کار متأخر فوکو در مورد اسکسیس را از طریق خواندن آن در رابطه با اثر پی‌یر هادو در مورد پرسش‌نویسی، که مسئله موقتی بودن را به یاد می‌آورد، گسترش می‌دهد. من استدلال می کنم که تصور بنیامین از زمان سکولار به گونه ای است که زمان می تواند به صورت هژمونیک عمل کند، اما تجربه معینی از مرگ در این عملیات کارکردی مخرب دارد. من بررسی می‌کنم که چگونه تجربه مرگ در مفهوم بنیامین از تاریخ طبیعی، سیاست‌هایی را که به این زمان سکولار متکی است (همانطور که اسد اشاره کرد) را قطع می‌کند، و این ممکن است نشان‌دهنده نیروی اسکیزیس در عاملیت اعمال (تجربه موقتی توسط) باشد. موضوع مدرن بنابراین، بحث بنیامین از زمان سکولار و مرگ، بینشی از نحوه عمل میانجیگری در مرگ به عنوان نیرویی برهم زننده در سازمان هژمونیک سوبژکتیویته مدرن برای فوکو ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: از نظر الیزابت رودینسکو، مورخ روانکاوی و یکی از روشنفکران برجسته فرانسوی، کانگویلهم، سارتر، فوکو، آلتوسر، دلوز و دریدا نماینده «نسل بزرگ» فیلسوفان فرانسوی هستند که کارهای قابل توجهی انجام دادند و زندگی باورنکردنی داشتند. این متفکران آشفته و مبتکر جنگ جهانی دوم و انقلاب فرهنگی و سیاسی دهه 1960 را تحمل کردند و افق فرهنگی آنها تحت سلطه مارکسیسم و ​​روانکاوی بود، اگرچه آنها به هیچ وجه پیرو آموزه های مارکس و فروید نبودند. رودینسکو بسیاری از این روشنفکران را شخصاً می‌شناخت و از طریق تجربه‌های زیسته و یادآوری خاطرات، شرحی از اندیشه‌های آنها را می‌بافد. به عنوان مثال، کانگویلهم، فیلسوف برجسته علم بود که تأثیر زیادی بر کاوش فوکو در زمینه سلامت عقل و جنون داشت. آلتوسر در یک درام شخصی بدنام زندگی کرد. و در نمایش زندگی فروید برای پرده، سارتر اساساً رویکرد فلسفی خود را به روانکاوی تغییر داد. رودینسکو دفاعی پرشور از کانگویلهم، سارتر، فوکو، آلتوسر، دلوز و دریدا در برابر «فیلسوفان جدید» اواخر دهه 1970 به راه می اندازد. دهه 1980، که کار - و گاهی اوقات زندگی خصوصی - این نسل بزرگ را محکوم کردند. رودینسکو تلاش‌ها برای از بین بردن آنها و همچنین سنت مارکسیستی و چپ به طور کلی با قلم مو کمونیسم به سبک شوروی را رد می‌کند. در نظریه فرویدی و فلسفه تعهد رادیکال، او سنگری در برابر نوعی روانشناسی دستکاری، تجویز قرص و عادی سازی می بیند که هدف آن تبدیل افراد به مصرف کنندگان بی فکر است. «فلسفه در زمان آشفته»، شدید، هوشمندانه و متقاعدکننده، با پویایی تفکر فرانسوی در قرن بیستم تسخیر شده است. (جلد 46، شماره 9)

موضوع این پژوهش، بررسی شبهات کتاب نقد قرآن پیرامون ازدواج‌های پیامبر(ص) و یک موضوع میان رشته‌ای و بدون پیشینه‌ی اختصاصی می‌باشد که با روش توصیفی-تحلیلی، ابتدا اطلاعات مورد نیاز را از منابع تفسیری، روایی، فقهی، کلامی و تاریخی گزارش کرده و سپس به جمع‌بندی و نقد شبهات سها پرداخته است؛ شبهات سها عبارت است از: اتّهام شهوت‌رانی به پیامبر(ص) از طریق تجویز بی حدّ و حصر زنان؛ تصاحب زنان از طریق هبه و برده گیری؛ تصاحب نمودن زن شوهردار؛ بی‌عدالتی نمودن در بین همسران؛ ارتکاب نقض حقوق در ازدواج با عایشه؛ ارتکاب بی‌عدالتی در تحریم ماریه؛ بشری بودن قرآن به دلیل وقوع نسخ در آن؛ ورود جواز چندهمسری در قرآن از فرهنگ زمانه؛ سود نداشتن امور خصوصی پیامبر(ص) در هدایت انسان؛ عدم لزوم بودن آیات افک جزء قرآن؛ پاسخ‌های ارائه شده به ترتیب عبارت می‌باشد از: بودن آیه‌ی پنجاه سوره احزاب در مقام بیان جواز ازدواج پیامبر(ص) با هفت صنفی از زنان؛ ثابت نبودن پذیرش هبه از جانب پیامبر(ص) از نظر تاریخی؛ جایز بودن برده گیری در جنگ شرعی و تصرّفات مترتّب بر آن؛ صورت گرفتن ازدواج با زینب به‌منظور باطل نمودن سنّت جاهلی؛ بودن سنّ عایشه بین ۱۳–۱۷ سال در هنگام ازدواج با پیامبر(ص) و صورت گرفتن این ازدواج به‌منظور جلب حمایت قبیله‌ی تیم؛ خلط نمودن سها بین «حقّ قَسم» و «حقّ مجامعت» و واجب نبودن رعایت اوّلی بر پیامبر(ص)؛ نبودن محروم نمودن پیامبر(ص) خودش را از امر مباح از مسقطات عدالت؛ نفی شدن عدالت حقیقی در آیه ۱۲۹ نساء و شرط قرار گرفتن عدالت تقریبی عملی در آیه ۳ نساء و بودن حقیقت نسخ تقیید زمانی در اطلاق حکم؛ تجویز شدن تعدّد زوجات برای حلّ معضلات اجتماعی و پذیرفته شدن آن در اسلام به‌صورت محدود و مشروط؛ بودن تخییر زنان پیامبر(ص) دلیلی بر نفی تعدّد زوجات او به‌منظور شهوت‌رانی؛ بودن نزول آیات ۱۱–۲۶ سوره نور در دفاع از پیامبر(ص) در قضیّه‌ی افک به ماریه؛ در نهایت به این نتیجه رسیده است که این شبهات مخلّ به عصمت و نبوّت پیامبر(ص) و وحیانیّت قرآن نیست.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه ادعا می کنم که میشل فوکو یک فیلسوف طرفدار روشنگری است. من استدلال می‌کنم که تاریخ انتقادی اندیشه او حالتی از خودمختاری در اندیشه و عمل را پرورش می‌دهد که نشان‌دهنده یک مفهوم کانتی از بلوغ است. بعلاوه، من ادعا می‌کنم که چون او مسیر نیچه‌ای را به سوی روشنگری دنبال می‌کند، شرح آزادی فوکو از نقد او از اینکه ما هستیم ناشی می‌شود، که شامل رد محدودیت‌های تجربی اومانیسم است. در عین حال، و شاید مهم‌تر از همه، من همچنین پیشنهاد می‌کنم که فوکو یک مفهوم پساانسان‌گرایانه از تناهی و هستی را بیان می‌کند. برای شروع، من نشان می‌دهم که در مسیر انسان‌گرایی به سوی رشد، که توسط روسو، کانت و هگل پایه‌گذاری شده و در حال حاضر توسط رالز و تیلور حمایت می‌شود، فلسفه‌ای از سوژه خودمختار که خواهان خودشکوفایی از طریق بازشناسی است، مقدم بر نقد معرفت‌شناختی و سیاسی است. محورهای تجربی عینی، هنجاری و ذهنی اومانیسم را ایجاد می کند. بر اساس نقدهای باستان‌شناختی، تبارشناسی فوکو، و وقتی با هم کار می‌کنند، نقدهای تاریخی انتقادی از این شرایط امکان استقلال و بازشناسی، معتقدم که اومانیسم نمی‌تواند به ما بیاموزد چگونه آزادانه بیندیشیم یا عمل کنیم. -و اینکه شناخت اومانیسم از جهان و عدالت آن در سیاست مستلزم طرد محدود افراد متفاوت و تسلیم ذهنیت افراد عادی است. در پاسخ به ناپختگی که در قلب اومانیسم قرار دارد، نشان می‌دهم که فوکو باستان‌شناسی، تبارشناسی و تاریخ انتقادی را به کار می‌گیرد تا بدیل‌های پساانسان‌گرایانه و روشن‌گرانه خود را از جمله ساوویر، پووآر و اخلاق اخلاقی کشف کند. پس از اینکه او توضیحی از علت و معلول در علوم انسانی را از ساویار به روابط بین ساوآر و پووآر منتقل کرد، توضیح می‌دهم که چگونه فوکو اولاً نحوه اعمال پووآر توسط مکانیسم‌های تولیدی را بازبینی می‌کند که بدن را نظم می‌دهد و شهروند را تنظیم می‌کند، و ثانیاً ماهیت pouvoir که او آن را حکومتی بودن یا عمل شخص نسبت به اعمال دیگران توصیف می کند. او سپس آزادی را به عنوان نقطه مقابل pouvoir/savoir پس می‌زند، و من نشان می‌دهم که چگونه تاریخ انتقادی نشان می‌دهد که قبل از اینکه رابطه هرمنوتیکی با خود ولوچ در مرکز درک اومانیسم از هویت اخلاقی باشد، ذهنیت اخلاقی در دوران باستان شکل گرفته است. از طریق آزادی زاهدانه و آگونیستی که مبتنی بر رابطه عملی با خود است. فوکو از این به‌عنوان طرحی برای زمان حال استفاده می‌کند، که در آن یک وضعیت اخلاقی-سیاسی خودمختاری در اندیشه و عمل در برابر محدودیت‌های ما از pouvoir/savoir شکل می‌گیرد. بنابراین من ادعا می کنم که تصویر فوکو به عنوان یک فیلسوف ضد روشنگری، که چیزی جز نقد متعارف و آزادی غیراخلاقی ارائه نمی دهد، نمایانگر دیدگاه کسانی است که ضد اومانیسم برایشان شبیه ضدروشنگری است. این انتقادات با تزی که من در این پایان نامه تأیید می کنم، نادرست نشان داده می شوند، و آن این است که تاریخ انتقادی به منزله نقد، پس از آن یک هستی شناسی، یعنی هستی شناسی انتقادی فوکو، بلوغ ایجاد می کند و تقویتی را تأیید می کند که هم ضد و هم پسا اومانیسم است. .

ترجمه ماشینی : سؤال مطرح شده این است: در پی «تشکیل» ازفلسفه قاره ای (از نیچه و هایدگر تا دریداو فوکو) و "عمل گرایی" انگلیسی-آمریکایی فلسفه (از جیمز و دیویی تا رورتی)، چه نوع ژانری از نوشتن فلسفه است؟ تاریخ گزینشی به روایت می شود اتحاد بین سفسطه و بلاغت سنتی را نشان می دهد (از گورجیاس و پروتاگوراس تا سیسرو و کوئینتیلیان)؛ بین بلاغت و پراگماتیسم کلاسیک آمریکایی (پیرس، جیمز و دیویی)؛ بین پراگماتیسم معاصر (رورتی) و فلسفه قاره ای معاصر (دریدا); و بین نقد ادبی معاصر (ماهی) و «پست مدرن» زیبایی شناسی پیشنهاد شده است که این اتحادها یک منسجم را تشکیل دهند روایتی که نمونه ای از نزدیک شدن به یکدیگر است زیبایی شناسی گفتارها و متون خود فلسفه. این است استدلال کرد که پیامد این تغییر، از خواندن فلسفه است به عنوان پایه ای برای تحقیقات دیگر موسسات فرهنگ به خواندن آن را به عنوان بلاغت، این است که ژانر فلسفه را به عنوان یک هنر، به عنوان مجموعه ای از متن هایی که به کثرت گفتمان های نسبیتی کمک می کند که ما برای اهداف حیاتی خاص می سازیم: ساخته شده نه به عنوان آینه حقیقت، بلکه به عنوان اجتماعی مفید و متقاعد کننده درام ها

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه سیر تحول دیدگاه‌های فرانسوی درباره ذهنیت را از طریق سه جفت متفکر متضاد دنبال می‌کند: مونتنی و دکارت، روسو و هلوتیوس، و سارتر و فوکو. اهداف آن دوگانه است، یکی تاریخی و دیگری نظری. هدف اول ارائه گزارشی ظریف‌تر از دیدگاه‌های «مدرن» از ذهنیت نسبت به آنچه توسط حساب‌های استاندارد ارائه شده است. من استدلال می کنم که در حالی که دکارت نقش مهمی در این تاریخ ایفا می کند، نقش دکارت تا حدی اشتباه درک شده است. صحبت درباره «موضوع مدرن» به صورت مفرد منطقی نیست، و شکاف بین «فلسفه مدرن» و آنچه پس از آن می آید اغلب اغراق شده است. ارزیابی کافی از تاریخ سوبژکتیویته نه تنها نیازمند بررسی تأثیراتی است که دیدگاه دکارت را شکل می‌دهد، بلکه به بررسی تحولات بعدی نیز می‌پردازد. برای این منظور، من استدلال می‌کنم که شک‌گرایی باستانی نقش دوگانه مهمی در تاریخ سوبژکتیویته ایفا می‌کند: این شک نه تنها معرفت‌شناسی مدرن و سوژه‌محور و دوشاخه شدن آن را در دو مکتب مسلط تشکیل‌دهنده آن - تجربه‌گرایی و عقل‌گرایی، آغاز می‌کند، بلکه منجر می‌شود. به نازک شدن ماهیت انسان که در نقدهای ضدانسان گرای معاصر از این موضوع به اوج خود می رسد که طبق گزارش ها باعث نابودی آن می شود. با فرسایش جنبه‌های ثابت واقعیت انسانی، سوژه‌ها به تدریج انعطاف‌پذیرتر می‌شوند و از این رو، به‌طور فزاینده‌ای در برابر قدرت‌هایی آسیب‌پذیر می‌شوند که بر آن‌ها تأثیر می‌گذارند یا به‌طور دیگری تأثیر می‌گذارند. وقتی از منظر فرسایش شکاکانه موضوع بررسی شود، رد واجد شرایط سارتر از ماهیت انسانی، روندی را که در دوران «روشنگری» به خوبی در جریان بود را رادیکال کرد و آخرین گام منطقی را در مسیر تز «مرگ انسان» فوکو ارائه کرد. بنابراین، به جای اینکه تاریخ سوبژکتیویته را به عنوان مجموعه ای از گسست های معرفت شناختی در نظر بگیرم که، برای مثال، سارتر را آخرین چهره ای می داند که در آن سوی شکاف رادیکال از «پسامدرنیته» ایستاده است، استدلال می کنم که انکار ماهیت انسانی توسط سارتر باید به عنوان آخرین گام منطقی در یک روند تدریجی که در اعلامیه فوکو در مورد مرگ «انسان» به اوج خود می رسد. دوم، اگرچه سوبژکتیویته حوزه کلی تحقیق را تامین می‌کند، اما علاقه من بر این است که چگونه دیدگاه‌های سوبژکتیویته در چارچوب تحلیل آزادی و قدرت، و چگونه این شکل‌گیری سه‌گانه به یک مشکل معاصر تبدیل می‌شود. همانطور که موضوع فلسفی به طور فزاینده ای انعطاف پذیر می شود، رویکردهای فلسفی رابطه بین قدرت و آزادی تغییر می کند. با این حال، تا زمانی که تغییر ناپذیری به طور کامل در شن و ماسه زمان فرسایش پیدا نکند، مشکل «پسامدرن» عاملیت به وجود نمی آید. با فوکو نه تنها شاهد فرسایش کامل جنبه‌های تغییر ناپذیر واقعیت انسانی هستیم، بلکه با توجه به ذهنیت، قدرت صرفاً سرکوب‌کننده نیست، بلکه مولد نیز هست. در حالی که این بینش ها برای درک شکل گیری موضوع و اشکال مختلف ظلم بسیار مهم هستند، به مشکل نیز منجر می شود. «اگر قدرت باعث ایجاد ذهنیت می‌شود، به عبارت دیگر، اگر قدرت هویت شخصی، میل، الگوهای رفتاری عادت‌یافته و شرایط نحوه صحبت و تفسیر افراد از جهان را ایجاد می‌کند، و نه تنها به گونه‌ای که هر فضای خارج از قدرت را نفی کند، بلکه به گونه‌ای که سوژه‌ها تا حد زیادی نسبت به تأثیرات آن نابینا باشند، سپس قدرت راه‌هایی را تعیین می‌کند که در آن افراد جهان را در امکانات عملی تراشیده‌اند. اما اگر انتخاب‌ها همیشه تابعی از قدرت پیشین هستند، و اگر نمی‌توان تأثیرات قدرت را با مشاهده مستقیم خود مشخص کرد، پس آزادی چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ من استدلال می‌کنم که حتی اولین بیان‌های سارتر از سوبژکتیویته تشخیص می‌دهند که سوژه کاملاً خودساخته نیست، بلکه همیشه توسط نیروهای اجتماعی از قبل عبور کرده و مشروط شده است. با خواندن سارتر و فوکو در کنار و علیه یکدیگر، و با استناد به پیشینه تاریخی آنها، به دیدگاهی قابل قبول از سوبژکتیویته و امکان مقاومت هدایت‌شده توسط عامل، بدون قربانی کردن نقدهای اومانیسم ارائه شده توسط فیلسوفان معاصر فرانسوی، می‌رسم.