جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هایدگر، افلاطون، فلسفه، مرگ: جوی از مرگ و میر ریچارد روچویچ، دیدگاهی بدیع درباره پیوند بین فلسفه و مرگ در اندیشه مارتین هایدگر و افلاطون ارائه می دهد. از نظر هایدگر، وجود اصیل به سوی مرگ، اشتغال به مرگ به خودی خود، و نه مصمم بودن در مواجهه با مرگ نیست، بلکه دل مشغولی به معنای موجوداتی است - خود ما - که خود را با فهم و درک نسبت به مرگ تطبیق می‌دهند و فضایی از فناپذیری را تنفس می‌کنند. . مردن اصیل چیزی جز تمرین فلسفه نیست. از نظر افلاطون، فلسفه تمرین مردن، جدا کردن روح به وجود مستقل خود است. اما این جدایی روح از بدن نیست. در عوض، این جدایی از درک مشترک، شنیده ها، روزمره بودن، و متوسط ​​است. بر این اساس، هایدگر و افلاطون هر دو پیوندی نزدیک میان فلسفه و مرگ می بینند. با این حال، این ارتباط به جای تمرکز بیمارگونه بر منفی‌گرایی و انحلال، به فراخوانی برای اصیل بودن، اندیشیدن برای خود و نفی سطحی‌نگری جمعیت منجر می‌شود. هم برای هایدگر و هم برای افلاطون، فلسفیدن و مردن، به طور ملموس، توجه به پیشگویی دلفی است: خودت را بشناس. روچویچ این موضوع فلسفه و مرگ را از طریق موضوعات نشانه‌ها، اضطراب، وجدان، موسیقی و همه‌گیری COVID-19 دنبال می‌کند.

آرون آکیلینا از طریق بررسی مجازات اعدام در ادبیات، مفهوم هایدگر از «بودن به سوی مرگ» را به چالش می کشد و درک جدیدی از موضوع سیاسی و فلسفی را پیشنهاد می کند. دیکنز، ناباکوف، هوگو، سوفوکل و بسیاری دیگر در آثار خود به بررسی مجازات اعدام می پردازند، از داستان دو شهر گرفته تا دعوت به سر بریدن. با استفاده از این مطالعات موردی متنوع، آکیلینا نشان می دهد که چگونه همه آنها دو جنبه از تجربه را برجسته می کنند. اول، آنها وضعیت خاصی از هستی، یا دقیق‌تر نیستی را که با حکم اعدام همراه است، آشکار می‌کنند، و ثانیاً نشان می‌دهند که چگونه این حالت فراتر از حکم اعدام وجود دارد، زیرا حاکمیت و دیگریت به هیچ وجه در سلول زندان محدود نمی‌شود. این کتاب برخلاف کتاب «بودن به سوی مرگ» که سوژه را فردی می‌کند، استدلال می‌کند که وقتی به مرگ محکوم می‌شود، خود و مرگ با هم برخورد می‌کنند. چه محکوم به مرگ باشد و چه نباشد، وقتی آینده فرضی مرگ در اینجا و اکنون مطرح می شود، با چیزی مواجه می شویم که آکیلینا آن را «مرگ رابطه ای» می نامد. ادامه زندگی با مرگ، رابطه سوژه را با خود، دیگری و جامعه سیاسی به عنوان یک کل قطع می‌کند و انسان را کمتر «موجودی» نام‌گذاری‌شده و قابل تشخیص می‌کند تا یک «جسد زنده» ناشناس، یک موجود انسانی. هستی شناسی مرگ در تعاملی مستمر با سمینارهای مجازات اعدام بلانشو، لویناس و دریدا، نظریه جدیدی را در مورد موضوع، فراتر از سوبژکتیویته سیاسی تعریف شده توسط حاکمیت و فراتر از مفهوم هایدگری از خود هستی شناختی، بیان می کند.

این گلچین جاه طلبانه شامل نوشته های اصلی نیچه، کی یرکگور، هایدگر و سارتر، و همچنین گزینش های سخاوتمندانه ای از آثار دیگر متفکران مهم اگزیستانسیالیست قرن بیستم است. این مجموعه که در گستردگی خود بی‌سابقه است، کمک‌های انجام شده به تفکر اگزیستانسیالیستی از طریق ادبیات را نیز تصدیق می‌کند.

کتاب «درباره منشأ گونه‌ها» اثر چارلز داروین، منتشر شده در 24 نوامبر 1859، یک اثر مهم از ادبیات علمی است که به عنوان پایه زیست‌شناسی تکاملی شناخته می‌شود. عنوان کامل آن در مورد منشاء گونه ها با استفاده از انتخاب طبیعی یا حفظ نژادهای مورد علاقه در مبارزه برای زندگی بود. برای ویرایش ششم سال 1872، عنوان کوتاه به منشاء گونه ها تغییر یافت. کتاب داروین این نظریه را معرفی کرد که جمعیت ها در طول نسل ها از طریق فرآیند انتخاب طبیعی تکامل می یابند، و مجموعه ای از شواهد را ارائه کرد که نشان می دهد تنوع زندگی از طریق الگوی انشعاب تکامل و نسب مشترک به وجود آمده است. این شامل شواهدی بود که او در سفر با بیگل در دهه 1830 جمع آوری کرده بود، و یافته های بعدی او از تحقیقات، مکاتبات و آزمایشات. ایده های تکاملی مختلفی قبلا برای توضیح یافته های جدید در زیست شناسی ارائه شده بود. حمایت فزاینده‌ای از چنین ایده‌هایی در میان آناتومیست‌های مخالف و عموم مردم وجود داشت، اما در نیمه اول قرن نوزدهم تأسیسات علمی انگلیسی به کلیسای انگلستان پیوند نزدیکی داشت و علم بخشی از الهیات طبیعی بود. ایده‌های مربوط به دگرگونی گونه‌ها بحث‌برانگیز بود زیرا با این باور که گونه‌ها بخش‌های تغییرناپذیر یک سلسله مراتب طراحی‌شده هستند و اینکه انسان‌ها منحصربه‌فرد و بی‌ربط با حیوانات هستند، در تضاد بود. مفاهیم سیاسی و کلامی به شدت مورد بحث قرار گرفت، اما تغییر شکل توسط جریان اصلی علمی پذیرفته نشد. این کتاب برای خواندن توسط افراد غیرمتخصص نوشته شده بود، و علاقه گسترده ای را به انتشار آن جلب کرد. برجسته بودن داروین به عنوان یک دانشمند به این معنا بود که یافته های او باید جدی گرفته می شد و شواهدی که ارائه می کرد بحث های علمی، فلسفی و مذهبی را به وجود آورد. در عرض دو دهه این منجر به توافق علمی گسترده ای شد که تکامل با الگوی شاخه ای از نسب مشترک رخ داده است. بحث بر سر این کتاب توسط T.H. هاکسلی و اعضای دیگر باشگاه ایکس با ترویج طبیعت گرایی علمی، علم را عرفی می کنند. دانشمندان در قائل شدن به انتخاب طبیعی اهمیتی را که داروین مناسب می‌دانست، کند بودند، و در خلال کسوف داروینیسم، مکانیسم‌های مختلف دیگر تکامل اعتبار بیشتری دریافت کردند. با سنتز تکاملی مدرن دهه‌های 1930 و 1940، مفهوم داروین از انطباق تکاملی از طریق انتخاب طبیعی در نظریه تکاملی مدرن، که مفهوم وحدت‌بخش علوم زیستی است، محوریت پیدا کرد.