جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بشر اولیه با خدای خود ارتباطی نزدیک داشت و وی را از طبیعت می شمرد؛ بنابراین در محاکمی که عقل را در آن راهی نبود، با بینشی اساطیری، عوامل طبیعی را داوران آزمونی قرار می داد و این داوری را شمولی از داوری خدایان می دانست. در ایران باستان، به مثابه یکی از کهن ترین تمدن های جهان، این داوری ها همچون دیگر تمدن ها متداول بود. آن چنان که در محاکم پیچیده این سرزمین، این گونه داوری ها معمولا به مدد قدرت تمییزبخشی آتش، فلز گداخته و آب آمیخته به گوگرد و زرنیخ صورت می پذیرفت. آگاهی از پیشینه این باورها در ایران باستان و بررسی دلایل به کارگیری عناصری چون آب، آتش و گوگرد، می تواند در شناخت اندیشه اقوام این سرزمین موثر باشد؛ لذا مقاله پیش رو مضامین فوق را هدف تحقیق قرار می دهد و می کوشد تا حقیقت اساطیری این آزمون ها را تبیین کند؛ حقیقتی که در ستایش برقراری راستی و عدالت به گونه ای سازمان یافته و اندیشمندانه، بروز می یافت تا ضمن دستیابی به آنچه می بایست، ارزشمندی عناصر طبیعی را نزد آنان خدشه دار نسازد.

این مقاله به بررسی جایگاه اشی (Aši) در اندیشه ها و باورهای ایران باستان می پردازد. اشی را باید ایزدی پیش زردشتی دانست. او مینوی پاداش در دین کهن آریایی است. نام او هم در گاهان ـ کهن ترین بخش اوستا ـ و هم در اوستای متاخر آمده است، با این تفاوت که در گاهان، اشی بیشتر به عنوان مفهوم انتزاعی به کار رفته است و بر مفاهیمی چون سهم و قسمت دلالت می کند، حال آنکه در اوستای متاخر او ایزدبانوی فراوانی و برکت است و به یارانش، جلال، شکوه و نیک بختی می بخشد. نام اشی در نوشته های پارسی میانه به صورت «ارد» و «ارت» و با صفت ونگوهی (vaŋuhī) به معنای نیک، به صورت های «اهرشونگ»، «ارششونگ» و «اششونگ» آمده است. به نظر می رسد آیین ستایش اشی زمانی در شرق و غرب ایران رواج داشته است.

در این نوشتار سیر تحول مفهوم دروغ در ایران عصر هخامنشی و چگونگی چفت و بست شدن آن با ساختارهای سیاسی بررسی می شود. تمدن ایرانی نخستین و تنها تمدن عصر پیشامسیحی است که مفهوم دروغ در آن هم طنینی سیاسی دارد و هم به مثابه کلیدواژه ای مرکزی در دستگاهی اخلاقی کاربرد یافته است. چرایی این اهمیت یافتن دروغ در دستگاه نظری ایرانیان باستان پرسش مرکزی این نوشتار است. بحث با واکاوی مفهوم دروغ در گاهان و اوستا آغاز و در ادامه، سیر تکامل مفهوم دروغ در متون اوستایی کهن و متاخر وارسی می شود. آنگاه این مفهوم به طور مقایسه ای با متون پارسی باستان به جا مانده از شاهنشاهان هخامنشی مقایسه و به ویژه کاربست مفهوم دروغ در کتیبه بیستون تحلیل می شود.

این پژوهش پاره‌ای از آگاهی‌های نوشته‌های اسلامی دربار? کیش زرتشت، از آغاز تا سده پنجم ه.ق را در برمی‌گیرد، که در اینجا به نقد و بررسی آن‌ها پرداخته‌شده است. به دلیل اینکه تاکنون کسی در این‌باره پژوهش مستقلی انجام نداده است، می‌توان بر ارزشمندی و بایستگی انجام این کار پافشاری کرد. آگاهی‌های نوشته‌های اسلامی دربار? دین زرتشت، از خود وی، زمان زادنش و جایگاه زندگی او آغازشده است. نویسندگان اسلامی کوشش کرده‌اند، آگاهی‌های فراگیری از زندگی زرتشت و دین وی ارائه دهند. افزون بر این، آگاهی‌های آن‌ها دربرگیرند?: نام زرتشت، تبارنام? وی، آگاهی از کتابش،سرگذشت این کتاب، روزگارِ پادشاهی(گشتاسپ) که زرتشت در دور? آن زندگی می‌کرد و آگاهی‌های پراکند? دیگر است. نویسندگان اسلامی بیشترِ این آگاهی‌ها را از متن‌های دینی زرتشتی گرفته‌اند. افزون بر جستار‌های یادشده، نویسندگان اسلامی از مطالبی مانند: بزرگداشت آتش در میان زرتشتیان، آتش‌های سپند(=مقدس) زرتشتیان، و آتشکده‌های آن‌ها، گفتگو کرده‌اند. به نظر می‌رسد دراین‌باره، آگاهی‌های مورخان اسلامی، افزون بر این‌که از متن‌های پهلوی گرفته‌شده‌اند، سرچشمه دیگری داشته‌اند، چون‌که این آگاهی‌ها، به‌ویژه دربار? آتشکده‌ها، گسترده‌تر هستند.

مذهب و دین در ایران از قدیمی ترین اعصار تاریخی مورد استقبال قرار گرفت چه در قبل از اسلام و چه پس از ورود اسلام به ایران. بنا بر شواهد تاریخی، ایرانیان انسان های دینداری بودند که در تمامی جوانب زندگی خویش به دین توجه داشته و دارند. با مطالعه تاریخ این سرزمین کهن به خوبی در می یابیم که اکثر دولت هایی که در ایران حکومت کرده اند، تحت تأثیر دین بوده و مذهب نقش تعیین کننده ای در بسیاری از جنبه های زندگی مردم ایران داشته است. از این رو محتمل است که بسیاری از جرایم و مجازات ها در ایران تحت تأثیر عوامل مذهبی باشد. اوج نفوذ مذهب در حکومت هایی ایران باستان را می توان در دوره ساسانیان دید. با به قدرت رسیدن اردشیر اول که خود از روحانیون زرتشتی بوده است، اولین حکومت ایرانی که بر پایه های مذهب زرتشت بنا نهاده شده بود در ایران به قدرت رسید که تا حدود 470 سال نیز دوام داشت. در این دوران احکام مذهبی در بسیاری از اعمال و رفتار ایرانیان تأثیر داشته است و جرایم و مجازات ها بر پایه و اساس حدود شرعی بنا نهاده شده بود. بعد از دین زرتشت، دین اسلام در ایران جایگزین آن شد. قوانین شرعی حاکم بر تمام زندگی مردم بوده است و بسیاری ازمجازات های اسلامیهمانند قصاص که پیش از این در ایران هیچ پیشینه ای نداشت، وارد مقررات جزایی سرزمین ایران شد. پس بنابر آنچه بیان شد، نقش دین در سامان بخشیدن به جرایم و مجازات ها در ملت هایی که حکومت هایی دینی داشته اند، اساسی است.بنابراین با توجه به مطالب بالا در این تحقیق تلاش می شود به دلیل اهمیتی که این دو دین در طول تاریخ در زندگی ایرانیان داشته، ریشه های مجازات ها در آئین زرتشت و شریعت اسلام را تعیین کرده و مشخص کنیم چه عواملی تأثیر بیشتری در شکل گیری مجازات ها در این دو دین داشته است.

مقدمه در دوره باستان ادیان زیادی وجود داشت وحکومت ها دین های متفاوتی داشتند، اما آنچه در این تحقیق بیشترموردتوجه نگارنده قرار گرفته استدین زرتشت ودین مسیح (ع)دردوره باستان است.در باره زندگانی و خاستگاه زرتشت بین مورخین اختلاف نظر وجود دارد.عده ای اورا ازشرق ,عده ای از غرب گویند زمان تولد زرتشت نیز مبهم است عده ای گویند او600سال پیش از میلاد میزیسته است ,بعضی دیگرزندگی اورا از 600تا 2000سال پیش از مسیح میدانند پژوهشگر در این تحقیق سعی نموده نظرات مختلف را درباب زرتشت به روی کاغذ بیاورد وهمچنین دین زرتشت را دردوران های باستان که شامل (ماد , هخامنشیان,اشکانیان,ساسانیان)میباشد مورد بررسی قراردهد وهمچنین در باب مسیحیت در دوران های اشکانی و ساسانی به بحث بپردازد.در دوران اشکانی که آزادی مذهب وجود داشت و مسیحیت توانست به راحتی دین خود را اشاعه دهد چرا که شاهان اشکانی تعصب دینی نداشتند و همچنین در دوره ساسانیان که دین زرتشت رسمی اعلام شد مسیحیت در تنگنا قرار گرفت و باعث شد که مسیحیان در این دوران علی الخصوص دوره شاپور دوم سختی های زیادی را تحمل کنند پژوهشگر در این تحقیق خود هر کدام از ادیان (مسیحیت،زرتشت)را در دوران های مختلف مورد بررسی قرار داده است و در آخر آموزه های هر یک را با یکدیگر مقایسه نموده است.

اعتقاد به معاد و رستاخیز از بن‌مایه‌‌های جهان‌بینی ایرانیان باستان است. زیرا بدون باور به غایتی برای جهان، آفرینش نخستین نیز کامل نگردیده وبه امری بی‌‌هدف تبدیل می‌شود. در هر دو دین اسلام و زرتشت، هر انسانی باز‌تاب اعمال خود در این جهان را به صورت پاداش و جزا در جهان دیگر خواهد دید.گناه‌کاران به دوزخ می‌‌روند و پرهیزکاران در بهشت جای می‌‌گیرند. بنابر اعتقادات زرتشتیان، دوزخ ابدی نیست و گناه‌کاران نیز پس از آن‌که جزای اعمال بد خود را دیدند، به بهشت رفته و در آن‌جا به ادامه‌ی زندگی مینوی خود می‌‌پردازند. در این پژوهش، مسئله‌ی بهشت و جهنم را از دیدگاه دو دین اسلام و زرتشت مورد بررسی قرار داده‌ایم و از متون مقدس این دو دین یعنی قرآن کریم و اوستا مدد گرفته‌ایم تا به اهمیت مسأله‌‌ی معاد و مفهوم بهشت و جهنم از دیدگاه این دو دین پی ببریم.

مفهوم «آخرالزمان» و ظهور موعود، از مهم‌ترین مباحثی است که در ادیان بزرگ دنیا، به معنای آخرین دوران حیات بشر و قبل از برپایی قیامت به‌کارمی‌رود. در فرهنگ اسلامی، آخرالزمان، دوران ظهور مهدی موعود (ع) و تغییرات بنیادین آفرینش را شامل می‌شود و دین زرتشت به چهار دوره‌ی سه هزار ساله تقسیم می‌شود که در هزاره‌ی آخر دوره‌ی چهارم، فرشگرد (نوسازی) صورت می‌گیرد. در این میان در آیین زرتشت و دین اسلام، نجات‌بخشی مهمترین مقوله‌ای است که در پایان زمان صورت می‌گیرد. در هر دو دین مورد بررسی، نشانه‌های ظهورمنجی، شامل تغییر در نظام طبیعت، انحرافات اخلاقی در زمینه‌های فردی و اجتماعی، فساد اقتصادی و سیاسی و از همه مهمتر بدعت در دین، می‌باشد. با ظهور منجی تغییرات اساسی در کل نظام آفرینش صورت گرفته، همه‌ی آشفتگی‌ها از میان رفته، جهان سامان می‌یابد و جامعه‌ی آرمانی ایجاد می‌گردد. شباهت‌های اعتقاد به منجی‌گرایی در دو دین توحیدی اسلام و زرتشت به حدی است که کمتر اختلافی می‌توان در آن یافت. پژوهش حاضر، در صدد است به صورتی علمی و روشمند مفهوم آخرالزمان و نجات بخشی را در متون مقدس آیین زرتشت و دین اسلام به طور مفصل، مورد بحث و بررسی قرار داده و وجوه تشابه و موارد اختلاف آنان را بیان نموده و به یک نتیجه گیری معقول و منطقی دست یازد.

اعتقاد به وحدانیت خداوند محور و مولفه ی اساسی ادیان توحیدی به شمار می آید. بر این اساس در این پژوهش مفهوم توحید در قرآن و دین زرتشت با روش تحلیل محتوایی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. توحید یعنی خداوند را به «یکتایی» پذیرفتن و برای او شریک قرار ندادن است. قرآن مجید عنایت ویژه ای به توحید دارد و آیات فراوانی در این رابطه موجود است به طوری که می توان قرآن را به عنوان یک کتاب توحید و مبارزه با شرک معرفی کرد. در دین زرتشت هم، زرتشت، پیامبر این دین از میان خدایان متعدد آریایی قدیم، یکی را برگزید و بر روی همه ی خدایان دیگر خط بطلان می کشد؛ و خدای یگانه را اهورامزدا نام می برد. از نظر زرتشت زندگی صحنه ی ستیز خرد نیک (سپندمینو) و خرد خبیث (انگره مینو) می باشد؛ توحیدی که زرتشت تعلیم می داد، پس از وی به ثنویت آلوده شد، به این ترتیب که پس از وی انگره مینو، ابلیسی نیرومند گردید که در برابر اهورامزدا قرار گرفت. در نتیجه توحیدی که در قرآن مطرح است، توحیدی محض است که هیچ شائبه ای از شرک در آن راه ندارد؛ ولی در دین زرتشت وقتی اوستای قدیم مورد بررسی قرار می گیرد، دین زرتشت را دینی توحیدی می یابیم ولی در اوستای متأخر به شرکی می رسیم که بر اساس دوگانه پرستی بسیار مشخص و غیر قابل توجیه استوار است.