جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عقل یکی از منابع چهارگانۀ تفکر، استنباط و معرفت شیعی است. تاریخ اندیشگیِ‌ شیعه گواه است که این منبع از ابعاد گوناگون و از جمله به لحاظ کاربست در کلام و معارف، تطورات مختلفی را گذرانده است. مروری بر تاریخ تفکر شیعه نشان می‌دهد در کاربرد عقل، طیف گسترده‌ای از نظرگاه‌ها، از عقل‌گرایی حداقلی تا عقل‌گرایی حداکثری وجود دارد که به نظر می‌رسد نماد و نمایندۀ آن، جناب سیدمرتضی است. سیدمرتضی از مفاخر و چهره‌های برجسته عقل‌گرایی شیعه و بلکه اسلام در قرن پنجم هجری بود که بیشترین تأثیر را در تاریخ‌ تفکر شیعی گذاشت. کلام شیعه دست‌کم تا قرن ‌نهم تحت‌ تأثیر مکتب بغداد به روایت سیدمرتضی بوده ‌است. به‌یقین در این امتداد، خواجه ‌نصیرالدین ‌طوسی نقطه عطف دیگری است. تأثیر او در کلام‌ شیعی را هم در فلسفی‌کردن کلام می‌توان جست هم در مدرسی‌کردن کلام ‌شیعه بارز است. نشان‌دادن تحولات کلامی شیعه در روش‌شناسی و در شیوۀ تعامل با عقل با محوریت و بررسی مقایسه‌ای سید‌مرتضی و خواجه‌نصیرالدین‌طوسی، رسالتی است که این مقاله می‌جوید. این تحقیق در نظر دارد که با لحاظ شاخصه‌‌های عقل‌گرایی، این دو دانشمند برجسته شیعه را مورد بررسی و سنجش قرار دهد. از مهم‌ترین کاربست‌های عقل در حل برخی از بحران‌های معرفتی عصر حاضر می‌توان به منبع معتبر در معرفت‌شناسی، نسبت عقل با اصل‌ تکلیف و نسبت و رابطه عقل با دین اشاره‌کرد. آنچه از منابع موجود در این رسالۀ تحقیقی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است، رسائل و تنزیه الانبیاء سید‌مرتضی و در آثار خواجه قواعد العقائد و تجرید الاعتقاد است.

تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع) یکی از کتب بسیار مورد اختلاف عالمان شیعی است؛ از یک‌سو از حیث اقوال عالمان گران‌قدری در طیف مخالف یا موافق این کتاب قرار گرفته‌اند و از سوی دیگر هر کدام از این طایفه دلایل متقنی ارائه کرده‌‌اند. ازآنجاکه برخی از روایات این کتاب تفسیری در مباحث فقهی و اصولی مورد توجه واقع شده است، لازم است میزان اعتبار این تفسیر با مطالعۀ اقوال و دلایل هر کدام از طرفین بررسی شود. مسئلۀ مقاله حاضر این است که تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع) تا چه میزانی معتبر و متقن است؟ یافته‌های پژوهش نشان از آن است که دلایل قایلان به اعتبار از اتقان بیشتری برخوردار است و این تفسیر با وجود داشتن ایراداتی، از حیث سند و حجیت معتبر است. وجه تمایز این نوشتار، تحقیق جامع در اقوال علما و معظم دلایل آنان در اعتبار و اعتبار‌نداشتن این کتاب است که سعی شده است به گونۀ فراگیر به آن پرداخته شود.

طولانی شدن غیبت حضرت حجت(ع) و در دسترس نبودن ایشان موجب شده است که مدعیان دروغین مهدویت ازاین مساله سوء استفاده و چالش‌هایی را به وجود آورند. از این رو یکی از مهمترین اقدامات در این برهه، شناسایی و مبارزه با مدعیان دروغین مهدویت در ابعاد مختلف می‌باشد. یکی از این مدعیان فردی است به نام علیرضا بابایی آریا، که باعنوان «علامه منصور هاشمی خراسانی» دعاویی مطرح نموده و خود را زمینه‌ساز ظهور مهدی(ع) می‌داند. وی با شعار «بازگشت به اسلام» و با باطل و طاغوت شمردن حکومت‌های فعلی و مانع ظهور دانستن آنها، مردم را به رویگردانی از این حکومت‌ها ترغیب می‌کند هرکس که با وی مخالفت نماید را ، مانع ظهور دانسته و هشدار می‌دهد که در صورت تمکن یافتن، آنها را از سر راه خویش برخواهد داشت اوبا استناد به احادیث ضعیف و توسل به علائم ظهور و تاویل آنها بر خویشتن، بدون ارائه سند و دلیلی متقنی، مدعیات خویش را مطرح می‌نماید. این پژوهش به روش توصیفی ـ تحلیلی سعی دارد تا اهمّ این مدعیات را گزارش نموده و با ارائه استنادات حدیثی و تاریخی، بطلان آنها رااثبات کند

توجه به رهیافت‌های گوناگون قیام عاشورا در واکاوی چگونگی گزینش اخبار عاشورایی در انواع مقاتل ، تحلیل و علت‌ یابی نگرش‎های گوناگون تودۀ مردم نسبت به قیام امام‌ حسین (ع) و درنهایت راهی برای برون‌ رفت از ابهامات گزارش‌ها و تفاسیر متعارض و بعضاً واژگون از این قیام تأثیر بسزایی دارد. این پژوهش با روش کتابخانه ای و رویکردی تحلیلی ـ انتقادی ‌می کوشد تا رهیافت‌های نوشتاری مؤلفان و برداشت‌های عموم را از قیام عاشورا مورد مداقه قرار دهد. ریشه‌ یابی رویکردهای تاریخی، سیاسی، مادی، اعتقادی، عرفانی، عاطفی، حماسی به عاشورا، تأثیر پیش‌فرض‌های زمینه‌ای همچون جبرگرایی، مادی‌گرایی، احساس‌گرایی‌های افراطی، تسامح در نقل گزارش‌های تاریخی، گرایش به پاره‌ای از باورهای پیروان سایر ادیان نظیر مسیحیت را پررنگ می‌سازد. از سوی دیگر، نقش سیاست‌ها، حکومت-ها، اقتضائات زمانی و منفعل ساختن تودة مردم در میان آسیب‌های پیرامون رهیافت‌های گوناگون مشاهده‌ شدنی است. دستاوردهای این تحقیق می‌تواند در مطالعات عاشوراپژوهی مورد بهره‌برداری قرار گیرد.

دیدگاه نفی صفات، یکی از نظریات در بحث وجودشناسی صفات الهی است. این نوشتار با روش توصیفی و تحلیلی، این نظریّه را در مدرسه کلامی اصفهان بررسی می‌کند. متکلمان مد نظر در این مدرسه عبارتند از: فیاض لاهیجی، ملا رجبعلی تبریزی، قاضی سعید قمّی، محمد باقر مجلسی و ملا صالح مازندرانی. نظریه نفی صفات در مدارس کلامی قبل نیز مطرح شده بود اما در این مدرسه، به خصوص توسط ملا رجبعلی تبریزی و قاضی سعید قمّی با صراحت بیشتری مطرح، و با استدلال های متعدد از آن دفاع شد. برخی متفکران این مدرسه در قالب نظریه نیابت، و نظریه اعتباریت، که بیان های دیگری از نظریه نفی صفات است، این نظریه را مطرح کردند. مهم ترین استدلال های نظریه نفی صفات در مدرسه کلامی اصفهان عبارت است از: تنافی اثبات صفت با آموزه توحید ذاتی به معنای نفی تعدّد و نفی ترکیب و نفی تشبیه؛ تلازم اثبات صفت با اثبات نقص و محدودیت و مخلوقیّت؛ عدم امکان توصیف ذات؛ روایات نفی صفت.

مساله امامت یکی از مسائل اساسی در حوزه تفکر شیعی است و قرآن کریم در برخی آیات به آن پرداخته است. آیه ابتلا یکی از مستندات اصلی در بیان معنای امام و مسأله امامت است؛ که در این زمینه میان مفسران اختلاف نظرهای جدی وجود دارد. مفسران شیعی غالبا امامت را مقامی مافوق نبوت دانسته و مفسران اهل سنت آنها یکی می‌دانند. در این مقاله ضمن تبیین اجمالی نظرات مفسران شیعی در معنای امام، دیدگاه سید محمدحسین فضل‌الله، تبیین و بررسی شده و نظرات او که شامل یکی بودن معنای امامت و نبوت و ناظر بودن نبوت به جنبه درونی و امامت به جنبه بیرونی، امامت جهانی ابراهیم (ع)، ترجمه عهد‌الله به نبوت و درخواست بالقوه آن برای فرزندانش بود، بررسی شد و در چند جنبه ادبی و قرآنی و روایی نقد گردید و در پی آن به تبیین معنای صحیح امام پرداخته شد و با توجه به روایات، معنای مفترض الطاعه برای امام اخذ گردید.

با انتقال خلافت از امویان به عباسیان، دیری نپایید علویان که در آرزوهای خود ناکام مانده بودند و فشارهای سیاسی و ظلم و ستم حاکمان جدید آنان را از دستیابی به عدالت نا امید ساخته بود، برای احیای حقوق از دست رفته خویش دست به قیام زدند. اگرچه آنان در همه قیامها اهداف و انگیزه های واحدی را دنبال می کردند؛ اما در شیوه های مدیریت و رهبری قیام با یکدیگر متفاوت بودند. هدف از این پژوهش آن است تا با استفاده از منابع کتابخانه ای و به صورت توصیفی و تحلیلی به مقایسه تطبیقی مدیریت و رهبری دو جنبش شیعی یعنی شریک بن شیخ المهری و یحیی بن عبدالله حسنی پرداخته و به این سوال اساسی پاسخ دهد که این جنبشها از لحاظ نوع مدیریت و رهبری در قیام چه تفاوتهایی با یکدیگر داشته و کدام یک از مولفه ها در شدت و یا ضعف مدیریتی رهبران قیام اثر گذار بوده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که خصوصیات شخصیتی و راهبردها و رویکردهای منحصر به فرد شریک بن شیخ از عوامل تقویت قیام او بودند، در حالی که ویژگی ها و رویکردهای نسبتا ضعیف و نامناسب یحیی قدرت رهبری او را در قیام تضعیف ساخته بود.

در دوره معاصر، شاهد روند افزایشی گسترش اسلام و حضور و پراکندگی مسلمانان در سرتاسر جهان و تعامل آنها با غیرمسلمانان هستیم. مسلمانان حدود یک‌چهارم جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند که حدود 20 درصد از آنها شیعه هستند و نیمی از جمیعت شیعیان نیز در منطقه مرکزی خاورمیانه مستقر هستند. شیعیان در این کشورها، به عنوان یک گروه هویتی که «مای جمعی» را تشکیل می‌دهند، به تعامل با «دیگران» که پیروان سایر ادیان و مذاهب و آئین‌ها هستند، می‌پردازند و میزان پایبندی آنها به مذهب، بر الگوی ارتباطی آنها با دیگران اثرگذار است. بر این اساس، این مقاله، بر الگوی ارتباطی شیعیان امارات متحده عربی در این کشور متمرکز است و به دنبال پاسخگویی به این سؤال است که الگوی ارتباطی شیعیان امارات به عنوان یک گروه اقلیت مذهبی، با جامعه غالب چیست و شیعیان در ارتباط با ساختار غالب، چه استراتژی ارتباطی را به کار می‌گیرند؟ در این مقاله، از چارچوب نظری هم‌فرهنگی استفاده شده و روش تحقیق نیز، پژوهش کیفی و روش مطالعه اسنادی بوده و برای استخراج الگوی ارتباطی از مصاحبه نیمه استاندارد استفاده شده است. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که بین میزان پایبندی به مذهب و الگوی ارتباطی ارتباط وجود دارد.

عمر‌بن‌عبدالعزیز را می‌توان از معدود خلفای اموی دانست که بر خلاف اسلاف خود تلاش نمود تا با اعمال مجموعه‌ای از اصلاحات، شرایط متفاوتی را در جامعه اسلامی و مخصوصا برای شیعیان رقم بزند. از این رو سئوال پژوهش حاضر که با استفاده از روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته آن است که اصلاحات عمر‌بن‌عبد‌العزیز چه تاثیری بر وضعیت شیعیان بجای گذاشت؟ یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که خلیفه اصلاح‌گراموی، با درک اهمیت مساله شیعیان برای دولت اموی و در راستای جلب رضایت آنان، دست به اصلاحاتی زد؛ فدک را به اهل بیت برگرداند، خمس را دوباره برقرارکرد، مستمری علویان و بنی عبد المطلب را تضمین ساخت و بجای سب و لعن، تکریم و احترام را نسبت به امام علی (ع) و اهل بیت برقرار نمود. در نتیجه این اصلاحات، ضمن آن که شرایط اقتصادی و فضای سیاسی و فکری مناسب تری برای شیعیان ایجاد شد، آنان تحت رهبری امام باقر(ع) توانستند امور مذهبی و سیاسی خود را راحت‌تر پیش ببرند.

وجود یک سازمان تبلیغی- تبشیری با نام «سازمان دعوت»، یکی از عوامل پیش‌رفت و توسعه فرقه اسماعیلیه بود که سرانجام منجر به تأسیس یکی از امپراتوری‌های بزرگ اسلامی به نام فاطمیان در قرن چهارم در مغرب و مصر انجامید. المویدالدین شیرازی، ناصرخسرو و..از جمله داعیان تاثیر گذار نهاد دعوت بودند.داعیان ایرانی نهاد دعوت، با تبیین و تحلیل تفکر اسماعیلی تلاش نمودند دعوت فاطمی را از طریق مسالمت‌آمیز در داخل و خارج قلمرو فاطمیان نشر دهند. در این راستا یکی از مهم‌ترین راهبردهای فرهنگی داعیان، استفاده از ادبیات تعلیمی باهدف تحکیم مبانی مذهبی فاطمی بود که سرآمد این اسلوب، داعی الدعات فاطمی «الموید فی الدین شیرازی» و حجت خراسان «ناصرخسرو قبادیانی» است. پژوهش حاضر به دنبال یافتن پاسخ این پرسش است که داعیان شیعی در جهت تحیکم مبانی قدرت امامت فاطمیان از ادبیات تعلیمی چه استفاده ای کردند؟ مطابق یافته‌های این پژوهش، داعیان از ادبیات تعلیمی در جهت تبیین ایدئولوژی و قدرت مذهبی –سیاسی خلفا بهره برداری کردند. این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای و با روش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر داده‌ها و آثار مکتوب تاریخی و ادبی اسماعیلیه و به‌ویژه آثار الموید فی الدین شیرازی و ناصرخسرو قبادیانی سامان‌یافته است.