جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تفسیر انسان شناختی کوژو دیالکتیک هگل را به انسان پیوند می دهد. این همان نقطه ای است که لکان را درگیر هگل می کند. زیرا کوژو دیالکتیک هگل را به انسان و تناهی او پیوند زده بود، و لکان آنجا که می خواهد از هگل فاصله گیرد، خود را ملزم می داند از کوژو و یگانه تناهی تفسیر او، یعنی انسان، فاصله گیرد. بنا بر تفسیر انسان شناختی کوژو از هگل، آینده امکانی سراسر گشوده و رو به «شدن» است. از همین رو این حکم که انسان «نیستی ای است که در هستی می هیچد»، برای کوژو خبر از گشودگی آینده داشت، اما لکان این «هیچیدن» را نشانه ای از بیهودگی و افق ناگشوده و مسدود پیش روی انسان می دانست.

ترجمه ماشینی : کاوشی جسورانه و زیبا از «زندگی پس از مرگ» خدا، که نشان می‌دهد چگونه عادات ذهنی ظاهراً سکولار در واقع ساختار تفکر دینی را حفظ می‌کنند. زمانی در غرب زندگی ما محدود به مذهب بود. سپس ما را از ظلمت ایمان به بیرون هدایت کرد، اغلب می گویند، نور سرد علم و عقل. مدرن بودن به معنای رد امر دینی برای سکولار و عقلانی بود. مایکل روزن در بازگویی جسورانه تاریخ فلسفی، محدودیت‌های این داستان را توضیح می‌دهد و نشان می‌دهد که بسیاری از شیوه‌های مدرن و ظاهراً سکولار دیدن جهان در واقع عمیقاً توسط مذهب شکل گرفته است. روزن استدلال می‌کند که متفکران کلیدی، ایده‌آلیست‌های آلمانی بودند، زیرا آنها به دنبال آشتی دادن عقل و دین بودند. در فلسفه کانت اصلی بود که اگر خدا هم عادل است و هم ما را برای ابد به بهشت ​​یا جهنم می‌سپارد، باید بدانیم چه چیزی از ما خواسته می‌شود و بتوانیم آزادانه انتخاب کنیم. کانت استدلال می‌کرد که در تلاش برای زندگی اخلاقی، ما به عنوان اعضای یک «کلیسای نامرئی» درگیر یک کار جمعی هستیم که با هم برای رسیدن به عدالت در تاریخ همکاری می‌کنند. همانطور که ایده آلیست های بعدی از ایده های کانت در مورد جاودانگی شخصی دور شدند، این ایده "جاودانگی تاریخی" در کانون توجه قرار گرفت. از طریق پروژه های اجتماعی که بیشتر از ما زندگی می کنند، ما نوعی حضور پس از مرگ را حفظ می کنیم. مفاهیم جاودانگی تاریخی نه فقط به ایدئولوژی‌های جهانی لیبرالیسم و ​​سوسیالیسم انقلابی، بلکه به آموزه‌های ناسیونالیستی و نژادپرستانه‌ای که مخالف آن‌ها بودند، منتقل شد. اما چگونه، پس از جنگ‌های جهانی و نسل‌کشی، می‌توانیم به هر مفهومی از پیشرفت اخلاقی مشترک ایمان داشته باشیم و اگر نه، ایده جاودانگی تاریخی چه می‌شود؟ این وضعیت مخمصه فعلی ماست. تلفیقی بی‌نظیر از فلسفه و تاریخ فکری، سایه خدا کاوشی عمیق از میراث خداباورانه مدرنیته سکولار است.

مقاله حاضر به تحلیل انتقادی موضع «یقین حسی» در فصل نخست پدیدارشناسی روح هگل می‌پردازد؛ موضعی که در ظاهر ساده‌ترین و بی‌واسطه‌ترین شکل آگاهی به نظر می‌رسد، اما هگل از درون آن، بنیادهای آگاهی مدرن را به چالش می‌کشد. مسأله اصلی پژوهش این است که هگل چگونه با تکیه بر ساختار درونی زبان و منطق یقین حسی، بی‌پایگی آن را آشکار می‌سازد، بی‌آنکه نیاز به نقدی بیرونی داشته باشد؟ در این راستا، این مقاله، ضمن واکاوی این پرسش، همچنین به تحلیل و مقایسه‌ دو خوانش متافیزیکی و غیرمتافیزیکی از این فصل می‌پردازد. از یک‌سو، تفسیرهایی مانند تفسیر پینکارد و براندوم بر جنبه زبان‌مند و پراگماتیستی متن تأکید می‌کنند (خوانش غیرمتافیزیکی) و از سوی دیگر، مفسرانی چون استرن، بیزر و هولگیت با برجسته‌کردن ساختار هستی‌شناختی دیالکتیک، بر قرائتی متافیزیکی پای می‌فشارند. مقاله با روش تحلیلی– مفهومی، ضمن صورت‌بندی چیستی یقین حسی، مسیر دیالکتیکی آن را دنبال می‌کند و نشان می‌دهد چگونه این موضع، در تلاش برای حفظ فردیت و بی‌واسطگی، نهایتاً در کلیت زبان، مفهوم و زمان منحل می‌شود. این نوشتار با تأکید بر بُعد واسطه‌مندی شناخت، یقین حسی را به‌مثابه نقطه عزیمت تاریخ­مند و دیالکتیکی آگاهی در نظام هگل بازخوانی می‌کند.

در این کتاب ذیل سه بخش مقوله منطق از دیدگاه ((هگل)) بررسی و تبیین شده است .در بخش اول که ((منطق وجود)) (هستی) عنوان گرفته از منطق به مثابه ((مدخل)) یاد شده و مولف معتقد است آموزش منطق در آماده‌سازی ذهن برای دریافت مفاهیم ضرورتی اجتناب ناپذیر است. ((منطق ماهیت (ذات))) عنوان بخش دوم است .در این بخش مولف نشان می‌دهد که منطق نوعی علم مرجع است که افراد عالم و متفکر نیز درپاره‌ای موارد ناگزیر به آن مراجعه می‌کنند .در بخش سوم، ذیل عنوان ((منطق صورت معقول)) (مفهوم)، هگل معتقد است منطق صوری فقط از نظر ظاهری آموزنده است و فاقد محتوای اصلی است.

این کتاب، حاصل گفت و گوی "بیژن عبدالکریمی" با "محمد رضایی" است که در آغاز عبدالکریمی خاطرنشان می‌کند: "به گمان من، حق مطلب در دعوت رضایی این است که حکومت‌گران و روشنفکران ما بیش از اندازه درگیر نزاع‌های ایدئولوژیک هستند، در حالی که باید با نگرشی مارکسی به مسائل نظر کنند و در صدد فهم ساختارهای بنیادین جامعه‌ی معاصر ایران برآیند. انتقادات این کتاب به جریان روشنفکری بی شباهت به نقدی نیست که "مارکس" به "هگل" می‌کند. از نظر "مارکس"، "هگل" به جای پا با سرش راه می‌رود. به تعبیر ساده‌تر اندیشه‌ی اکثریت فیلسوفان، اهل نظر و روشنفکران ایرانی، اندیشه‌هایی پا در هوا، سردرگم و بی ارتباط با سرنوشت عمومی جامعه‌ی ایرانی و حرکت این جامعه است. انتقاداتی که در این کتاب بر روشنفکران وارد شده عبارت است از: عدم تمایز میان حقیقت و اعتبار یا قانون و قانون‌مندی، عدم توجه به ساختارها و ساختار جهانی، فقدان نگاه تاریخی، فقدان اکترناتیو، عدم توجه به مسائل اساسی و نگاه "وبری" در برابر نگاه "مارکسی". رضایی یادآور می‌شود: "مهم‌ترین انتقاد بنده به جریان روشنفکری ایران، اعم از جریانات فکری دینی یا لائیکن ملی یا مذهبی، باهرایسم و گرایشی، این است که آن‌ها میان قانون و قانون‌مندی تمایز قائل نشده و نمی‌شوند. از زمان ظهور جریان روشنفکری (منورالفکری) در ایران حتی تا به امروز، روشنفکران ما در نظر و عمل خود همواره در حوزه و فضای مفهومی قانون حرکت کرده‌اند و قلمرو قانون‌مندی را به کلی فراموش کرده یا کم‌تر بدان توجه داشته‌اند".