جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی:"در سال چهارصد و هفتاد و سه‌ی هجری ابونصر محمد بن عبد الرحیم نسوی، قاضی القضات نواحی فارس به سید اجل، حجت حق، فیلسوف عالم، یاور دین، بزرگ فلاسفه‌ی شرق و غرب، ابوفتح عمر بن ابراهیم خیامی -قدس الله نفسه-نامه‌یی نگاشت حاوی مباحثی از حکمت خداوند تبارک و تعالی در خلق عالم و خصوصا انسان و مکلف ساختن مردم به عبادات، و ضمن آن ابیات فراوانی را گنجاند که از آن جز این چند بیت باقی نمانده است: ای باد صبا اگر خواهی که حق مرا بر خود به جای آری سلام مرا بر دانشی‌مرد بزرگ، خیام، برسان خاک درش را بوسه‌یی خاضعانه ده خضوع نیازمند حکمتی که چشمداشت دهشی دارد پس او است همان فرزانه‌ی حکیمی که ابرهای‌[حکمت و فضلش‌] چون آب حیات خرده استخوان‌های پوسیده را سیراب و زنده می‌کند از حکمت کون و تکلیف می‌آورد آنچه را که براهین آن مستغنی از هر چون و چرایی است پس خیام بدین رساله وی را چنین پاسخ گفت: ای برادر و ای سرور پر شوکت فاضل و ای یگانه‌ی کامل، خداوند زندگانی تو را دراز و بلند گرداناد و عزت و بلندمرتبگی تو را پایدار کناد و درگاهت از مصیبت‌ها و پیشامدهای روزگار در امان داراد."