جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دراثبات امامت امامان و وصيت پيامبر اکرم به امامت آنان وچگونگي اتصال حجج الهي از انبيا واوصياي ايشان از عصر آدم تا خاتم وعصر حضرت مهدي عليه السلام، بنابر آنچه در روايات اهل بيت وتواريخ صحيح آمده وبه سال (332) چنانچه درحالات حضرت حجت (عج) ديده مي شود بدان اشتغال داشته است. گروهي در نسبت اين کتاب به مسعودي تشکيک مي کنند. كتاب به سه بخش مهم تقسيم مي شود: 1-جريان مخلوقات قبل از آدم (ع) تا هنگام آفرينش آن حضرت. 2-كيفيت خلقت آدم و حالات و معجزات پيامبران و تاريخ پادشاهان تا دوران نبي اكرم (ص). 3-زندگاني رسول اكرم و ائمه اطهار (ع) و تاريخ خلفاي همدوره ايشان. (براتعلي غلامي مقدم) از مسعودي، ابوالحسن علي بن حسين م 346ق. از فرزندان ابن مسعود صحابي است. كه بكوشش محمد رضا مستوفي اول ديوان اعلي، و مباشرت علينقي جيلاني در تهران 1318-1320ق بچاپ سنگي در 210ص پخش شده است. مولف در اين كتاب كره زمين را هيچگاه از وجود حجت خالي ندانسته است، همچنين كيفيت سلسله اتصال انبياء از حضرت آدم تا حضرت نبي اكرم (ص) و نيز اوصياء (ع) را تا قائم آل محمد (ص) مورد بحث و بررسي قرار داده، در اواخر كتاب نيز اورده است كه حضرت ولي عصر (عج) تا زمان مولف (ربيع الاول سال 332 هجري)، سن مباركشان دقيقا هفتاد و پنج سال و هشت ماه بوده است. كتاب حاضر نخست به سال 1318هـ ضمن غيبت نعماني، به صورت سنگي، سپس در سال 1320هـ به اهتمام شاعر عصر قاجار، ميرزا محمد صادق بن محمد حسين، معروف به مير بزرگ حسيني فراهاني تهراني از وزيران فتحعليشاه قاجار، بر اساس نسخه خطي موجود در كتابخانه مرحوم شيخ عبدالحسين تهراني معروف به شيخ العراقين ساكن كربلا نيز به صورت سنگي در تهران، و نيز در سال 1367هـ به صورت سربي در نجف اشرف و نيز به سال 1409هـ از سوي دار الاضواء در بيروت به چاپ رسيده است. در انتساب اين كتاب به مسعودي برخي دچار ترديد شده اند كه مي بايست به بررسي آن پرداخت و در اين مختصر ميسر نمي باشد. (محمود مرعشي) آغاز كتاب: «الحمدلله رب العالمين. . روي عن عالم اهل البيت عليهم السلام انه قال لشيعته اعلموا العقل وجنوده واعرفوا الجهل وجنوده ». انجام كتاب: « ومنها منفرداً بالامامة احدي وسبعون سنة وقد ترکنا بياضاً لمن يأتي بعد والسلام». [فهرست مرعشي 26/169 و 37/608؛ الذريعة 1/110؛ فهرست سپهسالار 3/41؛ فهرست آستان قدس 14/5؛ كتابخانه ملي 14/236؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامي 1/6؛ مشار عربي 16؛ نشاني 3 چ؛ كتابخانه ملي تبريز 1/17؛ مجلس شورا 22/355 و 5/9؛ اهدائي رهبر 2اخبار/1 20]

«اثبات الوصیة للإمام علی بن ابی طالب»، نوشته علی بن حسین مسعودی به زبان عربی است. این کتاب، با هدف اثبات جانشینی امامان شیعه (ع) نگاشته شده است. نویسنده بعد از اشاره به برخی روایات که بر لزوم امامت تأکید دارند به شرح مختصری از زندگی پیامبران که جانشین یکدیگر می‌ شدند پرداخته و بعد از زندگی پیامبر اسلام (ص) نیز زندگی جانشینان وی یعنی امامان دوازده‌ گانه را شرح داده است و روایاتی درباره نصوص امامت و مناقب و فضایل آنان نقل کرده است. این کتاب به طور خلاصه یک دوره تاریخ پیامبران، امامان، پادشاهان و خلفای معاصر آنان را در بر دارد. این کتاب به سبک و سیاق سایر کتب حدیثی شیعه نگاشته شده و محتوای آن از تشیع نویسنده‌ اش حکایت دارد.

«إثبات الوصية للإمام علي بن ابي طالب‏ عليه السلام»، تاليف ابوالحسن مسعودى، در موضوع اثبات امامت و دربردارنده اطلاعاتى پيرامون زندگى پيامبر اعظم (ص) و دوازده امام است كه در قرن چهارم تدوين شده است. همان گونه كه از نام كتاب پيداست، موضوع بحث در اين اثر، اثبات وصايت و جانشينى امام على (ع) از پيامبر (ص) اختصاص دارد؛ اما به مناسبت، از ساير ائمه هم سخن گفته و نيمى از كتاب را به آنان اختصاص داده است. هدف مؤلف آن بوده كه تسلسل وصايت و جانشينى را در ميان انبياء اثبات و به اميرالمؤمنين (ع) و امامان (ع) پس از او متصل نمايد. بدين جهت شرحى از زندگى پيامبران از آدم تا خاتم همراه جانشينان آنان ارائه مى ‏دهد. اثبات الوصية در دو قسم تنظيم شده است: قسمت نخست درباره حجت‏ هاى الهى از آدم تا محمد (ص) و قسمت دوم، درباره حجج الهى از پيامبر (ص) تا حضرت مهدى (عج) است. مؤلف كتاب براى مطالب خود منبعى ذكر نكرده و غالبا سلسله اسناد خود را نياورده است. البته در قسمت دوم تا حدودى به برخى راويان اشاره كرده، ليكن آن هم سند كاملى براى روايات به شمار نمى ‏رود، بلكه فقط به چند نفر از راويان ميانى اشاره مى‏ كند. او داستان زندگى و معجزات انبيا و ائمه را به صورت پيوسته نقل مى‏ كند و تنها گاهى با عبارت «روى» مطالب را از همديگر تفكيك كرده است. مطالب اثبات الوصية در منابعى همچون كافى و بصائر الدرجات و كتب مشابه حديثى يا تاريخ ائمه وجود دارد. نويسندگان بعدى نيز به طور گسترده ‏اى از او نقل كرده‏ اند و اين كتاب در ميان كسانى چون صاحب الخرائج و الجرائح و مناقب نويسان بعدى رواج داشته و مجلسى نيز از آن در بحار فراوان بهره برده است.