جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

---

‫مسأله پژوهش حاضر، جستاري در باب وحي از ديدگاه علامه طباطبائي است که با روش توصيفي ـ تحليلي مورد بررسي قرار گرفته است. مراد از وحي در اين تحقيق، وحي تشريعي است، که اصطلاحاً نوعي تکلم از ناحيه خدا با برخي انسان‌هاست که با عنايت الهي داراي درک ويژه هستند. امکان ارتباط برخي انسان‌ها با جهان غيب، همواره با ترديدهايي همراه بوده که در قرآن به برخي از آن‌ها اشاره شده است. براساس يکي از اين شبهات، پيامبر مانند ساير انسان‌ها، بشر است و چون ارتباط وحياني براي ديگران امکان ندارد پس براي پيامبر هم ممکن نيست. جناب علامه، با تکيه بر آيات قرآن، مي‌گويد که همانندي در بعد بشري، موجب همساني در جميع کمالات روحاني نيست؛ وحي تصرفي از ناحيه خدا و موهبتي الهي نسبت به برخي افراد بشر است. شبهه ديگر آن است که بشر به دليل وجود مادي، نمي‌تواند با مبدأ أعلي ارتباط يابد، پس پيامبر نمي‌تواند بشر باشد. علامه مي‌گويد که انسان موجودي دو ساحتي بوده و از بعد روحاني خود با مبدأ هستي سنخيت داشته و از اين حيث مي‌تواند قابليت دريافت وحي را به دست آورد. علامه در بحث ضرورت وحي، با تکيه بر طبيعت استخدام‌گري انسان، به ضرورت عدالت در جامعه و آنگاه ضرورت قانون اشاره نموده و نتيجه مي‌گيرد که وحي کامل‌ترين قانون است زيرا کمال و سعادت انسان در دنيا و آخرت را مورد توجه قرار مي‌دهد. بر اين اساس، ارسال رسل از جانب خدا واجب است. از آيات قرآن مي‌توان دريافت که وحي رسالي سه شيوه دارد: وحي مستقيم، از وراي حجاب، به وسيله فرشته. همچنين اثبات سلامت و خطاناپذيري وحي، در گرو اثبات عصمت پيامبران در مقام تلقي وحي و تبليغ آن است. علامه طباطبائي جريان وحي را بخشي از هدايت تکويني الهي مي‌داند که در صورت خطاي پيامبر، اين هدايت عمومي از کليت خود خواهد افتاد و نقض غرض مي‌باشد؛ پس از نظر عقلي عصمت پيامبران ضروري است.