جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئلة پژوهش حاضر این است که راهکار حلّ مشکل سوگیری‌های شناختی در تجربة دینی مدرن چیست؟ با روش توصیفی‌ـ تحلیلی و با تحلیل اندیشه‌های نظریه‌پردازان حوزه‌های مرتبط با مسئله، به‌ویژه ویتگنشتاین، برای پاسخ به این سؤال از یک سو باید دانست که بین باور کلّی برآمده از متافیزیک دینی و باور شخصی ناشی از تجربة دینی رابطة تعاملی برقرار است و از سوی دیگر میان متافیزیک دینی و صورت حیات دینی رابطة تعاملی در کار است. در نتیجه، اگر تجربة دینی بر اساس صورت حیات خاص شخصِ تجربه‌گر و شخصِ مفسّر واکاوی نشود، می‌تواند موجب سوگیری‌های شناختی شود. بنابراین تفاسیر تجربة دینی مغایر صورت حیات می‌تواند برای خود تجربه‌گر از نظر اول شخص غیرشفاف و بی‌معنا باشد. همچنین، برای شخص مفسّر از نظر سوم شخص به نحوی بدعت‌آمیز شناخته شود.

از معنای هر چیزی پرسیده می‌شود، درحالی‌که ماهیت معنا و چگونگی حصول آن از پیچیده‌ترین مسائل فلسفه زبان است. معناشناسی رویکرد غالب فلسفه معاصر غرب و متأثر از تجربه‌گرایی است. ازاین‌رو، تصوراتی معنادار قلمداد می‌شوند که متناظر با انطباعات حسی بوده و قابل تجربه باشند. نظریه کاربردی معنای ویتگنشتاین نیز معنا را همان کاربرد عملی واژه می‌داند. این نظریه بر سایر حوزه‌های فکری، به‎خصوص فلسفه تعلیم و تربیت بسیار تأثیر گذاشت. لذا در این پژوهش فلسفی، با روش تحلیلی ـ توصیفی و رویکردی انتقادی ضمن تحلیل ماهیت معنا در نظریه کاربردی معنای ویتگنشتاین، از رهگذر بررسی نظریه شباهت خانوادگی، ماهیت زبان و بازی‌های زبانی نشان‌داده شده است، به دلیل غلبه رفتارگرایی و ویژگی تجربی زبان نزد ویتگنشتاین، «زبان» مقدم بر «ذهن» و معیار معناداری قلمداد می‌شود. بنابراین اشکالاتی نظیر انکار اصول زیربنایی، انکار امکان حصول نظریه، ترجیح عقل عرفی، انحصار معنا در زبان‌های عمومی، ایده‌آلیسم زبانی ناشی از قرارداد انگاری در بازی‌های زبانی، متوجه ماهیت معنا در نظریه اوست.

ترجمه ماشینی : در کتاب ویتگنشتاین در باب منطق به مثابه روش فلسفه، اسکاری کوسلا فلسفه های منطق اولیه و متأخر ویتگنشتاین را بررسی می کند و اهمیت فلسفی آنها را در فلسفه تحلیلی اولیه و میانی با ارجاع خاص به فرگه، راسل، کارنپ و استراوسون نشان می دهد. او استدلال می کند که نه تنها ویتگنشتاین اولیه، بلکه متأخر نیز به دنبال توسعه بیشتر رویکردهای منطقی-فلسفی معاصران خود بود. هدف ویتگنشتاین در طول زندگی حرفه‌ای‌اش حل مشکلات و پرداختن به محدودیت‌های گزارش‌های فرگه و راسل از منطق و روش‌شناسی منطقی آنها بود تا به پیشرفت فلسفی دست یابد که در اصل انگیزه رویکرد منطقی-فلسفی بود. کوزلا با بررسی مجدد ریشه ها و توسعه فلسفه تحلیلی به دنبال بازکردن مسیرهای سرپوشیده برای توسعه بیشتر فلسفه تحلیلی است. او با ارائه تفسیری بدیع از فیلسوف، توضیح می‌دهد که چگونه ویتگنشتاین روش‌شناسی منطقی را فراتر از روش‌های منطقی مبتنی بر حساب دیفرانسیل و انتگرال گسترش می‌دهد و چگونه روایت بدیع او از وضعیت منطق، فرد را قادر می‌سازد تا پیچیدگی و غنای استفاده از زبان و تفکر را رعایت کند و در عین حال سخت‌گیری را حفظ کند. ایده آل های منطق مانند سادگی و دقت. علاوه بر این، این جلد نوع جدیدی از طبیعت‌گرایی غیرتجربه‌گرایانه را که در آثار بعدی ویتگنشتاین توسعه یافته است، تشریح می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه روایت او از منطق می‌تواند برای حل اختلاف روش‌شناختی طولانی مدت بین مکتب‌های زبانی ایده‌آل و معمولی فلسفه تحلیلی استفاده شود. این مورد علاقه محققان، محققان و دانشجویان پیشرفته فلسفه است که علاقه مند به درگیر شدن با تعدادی از بحث های علمی هستند.

توصیف و روایت ویتگنشتاین از دین، ایمان و نحوه ارتباط آن با عمل یکی از رویکردهای مهم در فلسفه دین معاصر است که بسیاری از تحقیقات و پژوهش‌های علوم انسانی و علوم اجتماعی را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ بنابراین، دیدگاه ویتگنشتاین در این خصوص درخور بررسی دقیق‌تر، ارزیابی مجدد، زمینه‌سازی و کاربرد آن در اجتماع است. روش جستار حاضر به­صورت توصیفی و تحلیل محتوا است. در این مقاله حقیقت و ماهیت ایمان و تلازم آن با عمل بر اساس آثار متأخر ویتگنشتاین، ازجمله پژوهش‌های فلسفی، فرهنگ و ارزش و درس گفتارهایی درباره باور دینی توصیف و تحلیل‌شده است. از آثار و درس گفتارهای پراکنده دینی ویتگنشتاین استنباط می‌شود که او هم در نظر و هم در عمل دل‌مشغول رابطه ایمان و عمل بوده است، البته به روش خاص خود. نظریه کاربردی معنا که جان‌مایه و پایه اصلی تفکر متأخر او است به همین قصد و غایت بوده است. بدین ترتیب ویتگنشتاین با استفاده از اصطلاحات خاص خود، نظریه «کاربردی معنا» و استعاره «بازی‌های زبانی» و «صورت حیات» توضیح می‌دهد که دین نظام به هم پیوسته‌ای است از ایمان و عمل و نمی‌توان این دو را از هم تفکیک کرد و میانشان رابطه تلازم وجود دارد.

طباطبائی و مطهری فلسفة صدرا را یک فلسفة واقع‌گرایانه می‌دانند و در کتاب «اصول فلسفه و روش رئالیسم» مدعی نوعی واقع‌گرایی هستند. ایلهام دیلمان (Ilham Dilman) نیز معتقد است که رد واقع‌گرایی از سوی ویتگنشتاین سبب نمی‌شود که او یک تصوّرگرا باشد. بلکه ویتگنشتاین نیز به یک معنا واقع‌گرا محسوب می‌شود. این مقاله به بررسی و مقایسة واقع‌گراییِ مطرح در «اصول...» از سویی و واقع‌گرایی‌ای که دیلمان به ویتگنشتاین نسبت می‌دهد از سویی دیگر می‌پردازد.

ترجمه ماشینی: این جلد برخی از مقالات تأثیرگذار جان مک داول را که در دوره های مختلف در دو دهه گذشته نوشته شده است، گردآوری می کند. یک گروه از مقالات عمدتاً به موضوعاتی در تفسیر نوشته های اخلاقی ارسطو و افلاطون می پردازد. گروه دوم از مقالات شامل برخوردهای مستقیم تری با مسائل فلسفه اخلاق است که به طور طبیعی از تأمل در سنت یونانی ناشی می شود. برخی از مقالات گروه دوم از ایده‌های ویتگنشتاینی درباره عقل در عمل بهره‌برداری می‌کنند و به دسته سوم مقالات باز می‌شوند که شامل خوانش عناصر اصلی در کار دشوار بعدی ویتگنشتاین است. گروه چهارم به مسائلی در فلسفه ذهن و پرسش هایی درباره هویت شخصی و ویژگی خاص اندیشه و گفتار شخص اول می پردازد.