جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این یک دکترا است. پایان نامه. در کار مارتین هایدگر، جست‌وجو برای آغاز درست فلسفی با آگاهی از ماهیت «تاریخی» اندیشه است: وابستگی آن به آغاز فلسفه به معنای تاریخی. این مطالعه تلاش اولیه هایدگر برای ارائه فلسفه را با آغازی جدید با پرداختن صریح به میراث ارسطو، که به عنوان خاستگاه فلسفی تلقی می‌شود، بررسی می‌کند، که فلسفه نمی‌تواند بدون بی‌تفاوتی نسبت به شالوده خود از رویارویی با آن اجتناب کند. پروژه هایدگر در اینجا با توجه به چگونگی درک آن از مسئله عقل انسانی در نظر گرفته می‌شود، و در نظر گرفته می‌شود که با جاه‌طلبی هدایت می‌شود تا با یک ایده‌آل منطقی و نظری سنتی شناخت مواجه شود. هایدگر با عطف به ارسطو به‌عنوان مبتکر ادعایی این آرمان، بر مفهوم لوگوس تمرکز می‌کند و نقطه عزیمت خود را از تعریف کلاسیک ارسطو از انسان به عنوان zoion logon echon می‌گیرد که معمولاً به عنوان «حیوان عاقل» ترجمه می‌شود. این مطالعه به بررسی بازیابی هایدگر از مفهوم لوگوس ارسطو می پردازد. در این تعقیب، هایدگر با این فرض هدایت می‌شود که این مفهوم را باید در درک ارسطو از زندگی و پراکسیس ردیابی کرد، زیرا مبتنی بر تجربه‌ای از گفتار به‌عنوان ویژگی اساسی شناخت انسان است. نشان داده می شود که چگونه هایدگر بر اساس تفسیر خود از ارسطو سعی در ایجاد مفهومی از دلیل گفتاری یا گفتمانی دارد. بدین ترتیب، او امیدوار است بر ایده ای که در ارسطو نیز وجود دارد غلبه کند: این که شکل عالی دانش در درک ساده ی نووس موجود است. استدلال می‌شود که نکته این است که نشان می‌دهد بنیاد «عملی» مفهوم ارسطو از لوگوس در چارچوب تفسیر هایدگر از غایت‌شناسی ارسطو قرار دارد. یک فرض راهنما این است که هایدگر فکر می‌کند که مفهوم حرکت، تغییر، زمینه هستی‌شناختی تحقیق ارسطو در لوگوس را در اختیار ما قرار می‌دهد. نشان داده می‌شود که چگونه هایدگر استدلال می‌کند که ارسطو نمی‌توانست این را کاملاً تأیید کند، زیرا این فرض را داشت که وجود به معنای واقعی، حرکت نیست، بلکه انتلکسیاست، فعالیت تغییرناپذیر و کامل، که نه به لوگوس، بلکه متعلق به nous است.

ترجمه ماشینی : تز بسیار جسورانه، گسترده و نامعلومی را در تاریخ فلسفه ارائه می‌کند: ارسطویی‌گرایی جنبشی مسلط بر چشم‌انداز فلسفی بریتانیا، به‌ویژه در زمینه منطق بود، و بقای طولانی داشت. آموزه های ارسطویی بریتانیا از نظر ماهیت به شدت تجربه گرایانه بودند، هم در نظریه دانش و هم در روش علمی. این شخصیت بر تحولات بیشتر در فلسفه بریتانیا در پایان قرن تأثیر گذاشت و در نهایت منجر به پیدایش چیزی شد که ما اکنون تجربه گرایی بریتانیایی می نامیم، که توسط فیلسوفانی مانند جان لاک، جورج برکلی و دیوید هیوم نشان داده می شود. فراتر از نقد آشکار و صریح فلسفه قدیم اسکولاستیک و ارسطویی که در قرن بیستم به خوبی توسط پژوهشگران شناخته شده است و به این تصور نادرست کمک کرده است که فلسفه مدرن اولیه به عنوان واکنشی به ارسطویی ظهور کرده است، تحقیق حاضر به بررسی آن می پردازد. تداوم، تحولات اولیه و تأثیر آموزه‌ها و اصطلاحات ارسطویی در منطق و معرفت‌شناسی به‌عنوان زمینه‌ای برای ظهور تجربه‌گرایی. این کتاب تأکید می‌کند که فلسفه تنها با «نام‌های بزرگ» تعریف نمی‌شود، بلکه نویسندگان فرعی نیز تعیین می‌کنند که محیط فکری را که نام‌های متعارف از آن سربرآورده‌اند، تعیین می‌کنند. این کتاب تک تک آثار منطقی منتشر شده را بین اواسط قرن شانزدهم تا پایان قرن هفدهم در نظر می‌گیرد و با تعدادی از نسخه‌های خطی باقی‌مانده آشنا بوده و از بهترین تحقیقات موجود در این زمینه به خوبی آگاه است. را

ترجمه ماشینی : این جلد به‌عنوان مطالعه‌ای همراه با ترجمه من از MS 27 گالیله، رساله‌های منطقی گالیله ارائه شده است، که حاوی سؤالات اختصاصی گالیله در تحلیل پسین ارسطو است - اثری که اخیراً از خودکار لاتین رونویسی شده است. هدف آن این است که مخاطبان انگلیسی خوان را با آموزش آن رساله ها آشنا کند. این اساساً یک منطق قرن شانزدهمی از کشف و اثبات است که در حال حاضر اطلاعات کمی درباره آن وجود دارد، با این حال منطقی است که به طور مسلم هدایت کننده مهم ترین برنامه تحقیقاتی قرن هفدهم است. علیرغم اهمیت تاریخی و سیستماتیک آن، توضیح این آموزش برای خواننده مدرن دشوار است. بخشی از مشکل ناشی از ماهیت تکه تکه‌ای نسخه خطی است که در آن نگهداری می‌شود، بخشی از محتوای خود آموزش، که برای درک آن نیاز به تبلیغات قابل توجهی دارد. بنابراین، برای تعیین ساختار جلد و بیان جزئیات تصمیمات سرمقاله ای که اساس سازمان آن را تشکیل می دهد، یک کلمه توضیح لازم است. در دو دهه گذشته، دو مطالعه مهم در زمینه نسخ خطی، باعث پیشرفت در زمینه مطالعات گالیله شده است. اولین مورد مربوط به فعالیت آزمایشی گالیله در پادوآ قبل از اکتشافات او با تلسکوپ است که منجر به انتشار راهبه سیدریوس او در سال 1610 شد. بیشتر این فعالیت توسط استیلمن دریک در تجزیه و تحلیل قطعات دستنوشته مرتبط با ترکیب دو گالیله کشف شده است. New Sciences، قطعاتی که اکنون در کدکس شناسایی شده به عنوان MS 72 در مجموعه Galileiana در Biblioteca Nazionale Centrale در فلورانس صحافی شده است.

ترجمه ماشینی : غالباً تصور می شود که فلسفه در غرب لاتین قرون وسطی قبل از سال 1200 تحت سلطه افلاطونیسم بوده است. مقالات این جلد با فهرست‌نویسی، توصیف و بررسی سنت منطق ارسطویی در این دوره، بررسی تأثیر آن بر نویسندگانی که معمولاً در سنت ارسطویی قرار می‌گیرند (اریوگنا، آنسلم، گیلبرت پوآتیه)، و نیز نگاهی به برخی از این دیدگاه، این دیدگاه را زیر سؤال می‌برند. از ویژگی های افلاطون گرایی اولیه قرون وسطی. آبلارد، درخشان ترین منطق دان عصر، موضوع اصلی سه مقاله است و کتاب با دو بحث کلی دیگر درباره چگونگی و چرایی مطالعه فلسفه قرون وسطی به پایان می رسد.

ترجمه ماشینی: نسبیت گرایی، این موضع که اشیا برای هرکدام آن گونه که به نظر می رسند، برای اولین بار در فلسفه غرب توسط پروتاگوراس، خطیب و معلم یونانی قرن پنجم قبل از میلاد، صورت بندی شد. می-کیونگ لی بر چالش امکان دانش تخصصی مطرح شده توسط پروتاگوراس، همراه با پاسخ های سه فیلسوف مهم نسل بعدی، افلاطون، ارسطو و دموکریتوس تمرکز می کند. پروتاگوراس در کتاب حقیقت خود از دو ایده تحریک‌آمیز اما ناقص استفاده کرد: اول اینکه ما همه «معیارهای» حقیقت هستیم و اینکه هر یک از قبل می‌توانیم شرایط را برای خودمان تعیین کنیم، زیرا حواس ما هستند. بهترین و معتبرترین راهنمایان به سوی حقیقت؛ دوم، با توجه به اینکه چیزها برای افراد مختلف متفاوت به نظر می رسند، هیچ مبنایی وجود ندارد که بر اساس آن تصمیم بگیریم که یک ظاهر به جای دیگری صادق است. افلاطون این عقاید را به یک نظریه کاملاً کارآمدتر تبدیل کرد که سپس در Theaetetus آن را رد کرد. ارسطو استدلال کرد که ایده‌های پروتاگوراس در کتاب متافیزیک G، فصلی که آگاهی از واکنش افلاطون در Theaetetus را منعکس می‌کند، منجر به شک و تردید می‌شود. و سرانجام دموکریتوس ایده ها و استدلال های پروتاگورسی اصلاح شده را در نظریه دانش و ادراک خود گنجاند. اخیراً مطالعات مهم بسیاری در مورد این متفکران به تنهایی انجام شده است. با این حال، هیچ تلاشی برای بیان یک داستان واحد و منسجم در مورد چگونگی پاسخ دموکریتوس، افلاطون و ارسطو به ادعای چشمگیر پروتاگوراس، و پیامدهای درک شده آن در مورد دانش، ادراک و حقیقت صورت نگرفته است. با مطالعه این چهار رقم در ارتباط با یکدیگر، به درک بهتری از فصل مهمی در توسعه معرفت شناسی یونانی می رسیم.

در اخلاق نیکوماخوسی ارسطو نفس را به دو بخشِ بنیادین تقسیم می­کند، بخش شناسنده و بخش حساب­گر، فضیلتِ جزء اول حکمت نظری (سوفیا) است و فضیلتِ جزء دوم حکمت عملی (فرونسیس). این تمایز مبتنی تمایزِ هستی­شناختی میانِ صیرورت - ثبات است زیرا موضوعِ حکمت عملی قلمرو امور متغیر است و موضوع حکمت نظری امور سرمدی. در این پژوهش اولا نشان خواهیم داد عقل شهودی یا نوس عاملِ اتصال و اشتراک این دو قلمرو است: نوس مبادیِ نهایی را از دو طرف دریافت می­کند، در چهارچوبِ معرفت نظری، نوس کلی­ترین مفاهیمِ سرمدی را می­شناسد و در چهارچوبِ حکمت عملی، فردِ جزئی را دریافت می­کند؛ این هویتِ دولایۀ نوس و این تفسیر از نسبتِ حکمت عملی و حکمتِ نظری خود مبتنی بر اندیشۀ ارسطو دربارۀ نسبت صیرورت و ثبات است. همچنین استدلال خواهیم کرد حکمت عملی عاملِ تحقق­بخشی به حکمت نظری است: فرونسیس ملکۀ دریافتِ برترین خیر است و از نظر ارسطو برترین خیر زندگی نظری یعنی زندگی مطابق فضیلت سوفیا است. پس حکمت نظری غایت است حکمتِ عملی ضروری. تفسیر نسبتِ فرونسیس و سوفیا به مثابۀ "غایت – ضروری" راهکاری برای برون رفت از دو تفسیر متقابل از اخلاق ارسطو - تفسیر عقل­گرایانه و شمول­گرایانه از سعادت – را پیشنهاد می­دهد که به آن خواهیم پرداخت.

سخن گفتن از مسأله‌ی فیض در متافیزیک فارابی، با دشواری‌هایی همراه است؛ آیا مسأله‌ی فیض از آموزه‌های اصلی متافیزیک فارابی است یا باید آن را جنبه‌ای فرعی و ثانوی از متافیزیک او تلقی کرد؟ در این بحث با دو مشکل اساسی مواجه هستیم: در انتساب دو رساله‌ به فارابی، که دیدگاه‌های او درباره‌ی مسأله‌ی فیض را می‌توان پی گرفت، یعنی فصوص الحکم و عیون المسائل، تردید شده و به طور دقیق مشخص نیست که آیا خود او این دو رساله را نگاشته یا خیر. اما مشکل جدی‌تر این است که آموزه‌های متافیزیکی فارابی درخصوص مسأله‌ی فیض، از رساله‌ای تا رساله‌ی دیگر متفاوت هستند. چنین به نظر می‌رسد که برخی رساله‌های فارابی آموزه‌های خود او در این بحث را نشان می‌دهند در حالی که برخی دیگر همان دیدگاه‌های ارسطو را مطرح می‌کنند. به این دو مشکل، مشکل سومی را باید افزود، چرا که فارابی بحث از مسأله‌ی فیض را تنها در رساله‌های کاملاً متافیزیکی خود مطرح نمی‌کند بلکه در واقع، در نفس‌شناسی فلسفی‌اش بویژه در دیدگاه‌هایش درباره‌ی عقل نیز او به مسأله‌ی فیض اشاره می‌کند. برای یافتن برون‌رفتی از این مشکلات، در این جستار با بررسی آثاری از فارابی که در آنها از متافیزیک و مسأله‌ی فیض، سخن به میان آورده، سعی خواهیم نمود تا به دیدگاه‌های خود فارابی بیشتر نزدیک شویم.

اُرکسیس یا میل در دیدگاه ارسطو، به میل عقلانی و میل غیرعقلانی تقسیم می­شود. میل عقلانی شامل بولئسیس و میل غیرعقلانی شامل اپیسومیا (میل شهوانی) و تومُس (میل احساسی) است. بررسی آراء ارسطو نشان می­دهد که میل عقلانی از جهات مختلفی با سایر امیال متفاوت است. اول اینکه میل عقلانی در مقایسه با میل شهوانی و میل احساسی، به بخش عقلانی نفس تعلق دارد و از این رو تنها اختصاص به انسان دارد و حال آنکه میل شهوانی و میل احساسی در حیوانات نیز وجود دارند. دوم اینکه میل عقلانی به اهدافی مربوط می­شود که از طریق سنجش عقلانی محقق می­شوند و چنین اهدافی از نظر فاعل، به جای اینکه صرفا خوشایند و لذت­بخش باشند، خوب هستند. سوم اینکه میل عقلانی با شناسایی حقیقت سروکار دارد و هم چنین برخلاف میل شهوانی و میل احساسی، میلی آینده­محور است. در نهایت ویژگی برجسته­ی میل عقلانی، مبدأ بودن آن برای افعال اخلاقی است؛ چراکه موضوع میل عقلانی، هدفی عقلانی است؛ چیزی که حیوانات از آن بی­بهره هستند.