جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این‌که چه چیز شخص را آن می‌کند که هست، سؤالی است که ریشه در گذشتۀ دور دارد و اندیشمندان بزرگی برای یافتن هویت و واقعیت اشیاء آن را کاویده‌اند. ملاصدرای شیرازی یکی از اینان است. وی مبتکر یا مدافع سرسخت نظریۀ اصالت وجود در مقابل اصالت ماهیت است و معتقد است تشخص شی به نحوۀ وجود آن است. وی به دو گونه، نظریۀ تشخص خود را به فارابی نسبت داده است: اول به صورت نقل رأی از فارابی و دوم به صورت گزارش تصریحی. ملاصدرا در هشت کتابِ اسفار، شرح هدایۀ اثیریه، رسائل تسعه و حاشیه بر الهیات شفاء، مبدأ و معاد، رسالۀ تشخص، رسالۀ اللمیه، رسالۀ اتصاف الماهیة بالوجود این انتساب را تأکید کرده است، اما با وجود این، سندی برای این انتساب نقل نمی‌کند. این نوشتار با بررسی اَسناد، اِستناد تصریحی ملاصدرا را بر دایرۀ محک قرار داده است و با به میان آوردن سه شاهد شامل بررسی بعض دیگر از استنادات صدرا، بررسی این حکم در آرای صریح فارابی و نیز بررسی این نظریه بر پایۀ قاعدۀ شناخت سلف در پرتو خلف، انتساب این دیدگاه را به معلم ثانی مورد تردید قرار می‌دهد و نشان می‌دهد که ملاصدرا تا پیش از خود در این قول منفرد است. این نوشتار به توصیف اکتفا نمی‌کند و در پرتو یک قانون کلی، تبیین ارائه می‌دهد که چرا چنین استناد نامعتبری واقع شده است.

نظریه وحی یکی از نظریه های اساسی تلقی می شود که همه ادیان توحیدی به آن پرداخته اند. چرا؟ از آنجا که این مسئله یا تئوری سنگ بنای اصلی و زاویه نزدیک ساختن ادیان توحیدی است ، از ایده وحی از جانب خداوند متعال برای پیامبران دور شوید یا انکار کنید که هیچ دین الهی را اثبات نمی کند و بنابراین هیچ کس نمی تواند . ما نمی گوییم که این تعالیم یا تعالیم دینی الهی متعلق به حق تعالی است ، و این مسئله حیاتی علاقه فیلسوفان مسلمان را به طور عام و فلاسفه و فارابی های فارابی به طور خاص ، به نحوه ترسیم و سازماندهی آن جلب کرده است. پدیده ای که بیانگر ارتباط آسمان و زمین است و این پدیده بیانگر ارتباط با جهان نامرئی و در نتیجه ارتباط بین خداوند متعال و بندگانش است و آنچه مربوط به این پدیده است مفاهیم ، محدودیت ها و شهادت های پیرامونی است. وحی است در همین راستا ، لازم به ذکر است که این مطالعه با عنوان (وحی پیامبر بین فارابی و صدرالله - یک مطالعه مقایسه ای انتقادی) ، این پروژه را روشن می کند و این پایان نامه بر اساس تخمین ها ، تجزیه و تحلیل ها و انتقادات بسیاری از اطلاعات این دو محقق این دو فیلسوف و نظریه های آنها در مورد ایده وحی ، و ما همچنین آنچه را که مبتنی بر این مسئله و تحقیقات مرتبط است ارائه کردیم ، مانند: دانش بشری ، دانش وحی ، دانش وحی در میان کسانی که دارای تجربه دینی و سایر مطالبات هستند. می گوید سپس تئوری فیلسوفان را در درک مکاشفه زبانی توضیح دادیم و به وابستگی حکما به تحقیقات هستی شناختی در درک مسئله وحی اشاره کردیم و سپس با انتقاد جامع از گفته های فلاسفه در مورد موضوع وحی ، و در بررسی چگونگی ارتباط روح نبوی با ذهن ، و توضیح تأثیر تولید دانش زنده. این تحقیق به پایان رسیده است. مهم ، از جمله: 1- منبع مکاشفه در مکاشفه خود از قدرت شهود بسیار استفاده کرد ، موضوعی که هیچ اثری از آن در کتابهای فارابی نمی یابیم. 2. بیان واقعیت تماس با ارواح نجومی در وحی ابن سینا دل خدایان را تحت تأثیر قرار داد ، اما فارابی علی رغم اعتقادش به جهان نجوم و ارواح نجومی مانند سایر مسیرها ، اما او فقط معتقد است در پیوند دادن روح پیامبر با ذهن های فعال 3. تصور از نظر منحصر به فرد نیست ، بلکه همه قدرتهای انسانی به جز قدرت ذهن جسمی است ، اما انسانهای الهی معتقدند که قدرت تخیل و تمام قدرت ادراکی روح فاقد ماده است. 4. فارابی معتقد است که روح از تصاویر کلی و جزئی در ذهن فعال سود می برد ، اما در مورد خدایان ، او معتقد است که همه تصاویر ذهن نظری را از عقل فعال واسطه می کنند و تصاویر جزئی می گیرند. آنها با ذهن عملی و تخیل روح نجومی واسطه می شوند. 5. رئیس خدایان نظام وحی را بر اساس نظام آرایی که فارابی فکرش را نکرده بود ، ایجاد کرد.

ترجمه ماشینی : پایان نامه من به بررسی اندیشه استاد فلسفه مسلمان فارابی در مقایسه با دو فیلسوف یونانی افلاطون و ارسطو اختصاص دارد. در مطالعه خود سعی می کنم اندیشه کلامی فارابی را که بسیار متأثر از افلاطون و ارسطو بوده است، تحلیل کنم. در تحليل خود توانستم تاثير تلاش او را براي آشتي بين دو فيلسوف يوناني بررسي كنم و در عين حال سعي كردم جنبه مذهبي انديشه او را كه بسيار متأثر از شيعه بود حفظ كنم. از این رو، در فصل آخر سعی کردم تأثیر الهیات او را بر بینش سیاسی او در آرمان گرایی شهر با فضیلت بررسی کنم.

با مطالعه تاریخ پی می‌بریم که مسئله جاودانگی بسیار مورد توجه انسان‌ها بوده و اهمیت آن همچنان ادامه دارد. بخش عمده‌ای از ترس انسان نسبت به مرگ به خاطر این است که فرد گمان می‌کند بعد از مرگ نابود می‌شود. اندیشه نابودی ممکن است زندگی انسان را تحت تأثیر قرار داده و حتی او را به ناامیدی بکشاند. اما اگر انسان بداند مرگ به معنای نابودی نیست بلکه بعد از مرگ به سرای دیگری منتقل می‌شود قطعاً روش زندگی خود را تغییر داده و خود را برای جهان دیگر آماده می‌کند. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی سعی شده به این سؤال مهم یعنی این‌که آیا انسان جاودانه است یا خیر، بر اساس نظرات فارابی و ابن عربی پاسخ داده شود و بین نظراتشان مقایسه‌ای انجام شود. به نظر فارابی در ابتدا نفس انسان مجرد و به همراه ماده است. به مرور زمان و با کسب ملکات نفسانی نیکو و با بالفعل کردن استعدادها به مرحله تجرد می‌رسد و از ماده و قوه جدا می‌شود. در این مرحله است که با فساد بدن، نفس از بین نرفته و باقی و جاودان می‌ماند و به سعادت می‌رسد. روشن است که همه انسان‌ها به این مرحله نمی‌رسند در نتیجه طبق نظر فارابی به تجرد نمی‌رسند و با مرگ بدن، نفوسشان نیز نابود می‌شوند. افرادی نیز وجود دارند که به خاطر جهلشان هم ملکات نیکو دارند و هم هیئات ناپسند کسب کرده‌اند. به اعتقاد فارابی این افراد جاودان‌اند اما به خاطر جمع ملکات نیکو و ملکات ناپسند نفوسشان در عذاب‌اند. اما ابن عربی معتقد است که همه انسان‌ها جاودان‌اند. او نفس انسان را مجرد می‌داند و اعتقاد دارد انسان به هر صورتی که هست و با هر ملکاتی که کسب کرده، بعد از مرگ نابود نمی‌شود زیرا وی معتقد است که با مرگ، حیات بدن از بین می‌رود و در نتیجه آن جسم فاسد و نابود می‌شود اما حیات ذاتی نفس است در نتیجه هیچ‌گاه از نفس جدا نمی‌شود.

مسئله سعادت از مسائل بنیادی در زندگی انسان است که از دیر زمان تاکنون مورد توجه اندیشمندان ، مکاتب و ادیان مختلف بوده است؛ زیرا جزء اهداف اصلی انسان در زندگی اش محسوب می شود. در این پایان نامه تلاش کردیم تا در حد توان ، به تحلیل سعادت و مولفه های رسیدن به سعادت از دیدگاه دو اندیشمند جهان اسلام، محمدبن زکریای رازی و ابونصر فارابی بپردازیم و بر اساس چارچوب فکری آنان، راه های رسیدن به سعادت که خواسته و هدف نهایی هر انسانی در زندگی اش است را بیان کنیم. محمدبن زکریای رازی وجود عقل را مهمترین امر برای انسان می داند و عقیده دارد که تنها به کمک عقل می توان به معرفت خداوند و شناخت حقایق دست پیدا کرد به شرطی که به مقتضای آن عمل کند. در واقع زکریای رازی رسیدن به سعادت را در گرو فعالیت عقلانی و به فعلیت رسیدن قوه عاقله می دانست. او به صورت افراطی، قائل به اصالت عقل بود و به نیروی عقل و خرد بی اندازه تکیه می کرد او زمانی زندگی می کرد که استفاده از نقل و شرع، اصل شمرده می شد ولی او به استقلال فکری نظر داشت و از تقلید کورکورانه مذاهب دوری می کرد. فارابی اما عقیده دارد راه رسیدن به سعادت از مجرای شریعت پیامبر امکان پذیر است. او تمام تلاشش را می کرد که از وحی و شریعت بتواند تبیین عقلانی صحیحی داشته باشد. وی عقل و وحی را برای رسیدن به سعادت لازم و ملزوم یکدیگر و مکمل هم می دانست. نقشه هستی شناسی او از بالاترین مقام یعنی وجود اول تا مادون قمر، همه و همه و ظایفی برای رساندن انسان به سعادت دارند. انسان نیز در همین مسیر قدرت اختیار دارد که می تواند انتخاب هایی برای رسیدن به اهدافش داشته باشد که البته باید رفتارهایی که از او سر می زند از روی آگاهی باشد، همچنین فرد کاری را به صورت مداوم و در تمام بخش هایی زندگی اش انجام دهد. تشابه دیدگاه زکریای رازی و فارابی در این است که هر دو انسان را صاحب اختیار و خود شخص را مسئول انتخاب ها و افعالشان می دانند و از طرف دیگر با اینکه هر دو برای علم اهمیت فراوان قائل اند ولی عقیده دارند که رسیدن به سعادت بدون عمل حاصل نمی شود. اما اختلاف این دو متفکر در این است که فارابی سعادت را اتحاد و ارتباط انسان از طریق واسطه ها با عقل فعال معرفی می کند در حالیکه زکریای رازی عقل انسان را راهنمای او در زندگی اش برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی دانسته و اعتقاد به خرد غیر متکی به وحی داشته است.