جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نظام آموزش اسلامي در مغرب عمدتا بر پايه حفظ و آموزش رسم الخط قرآن مبتني بود و به علوم عقلي و استدلالي کمتر توجه مي شد. از جمله علومي که در اين ساختار آموزشي توانست تکاملي بايسته يابد، علم قرائت بود؛ اين علم اگرچه به دليل فعاليت علماي افريقيه و اندلس، نتوانست در سده هاي اوليه اسلامي در مغرب مجالي شايسته يابد، اما در سده هشتم به دليل مهاجرت علماي اندلس به مغرب از يک سو و اهتمام سلاطين مريني از سوي ديگر چنان با اقبالي روزافزون مواجه شد، که مي توان بر آن نام مکتب قرائت مغرب دور اطلاق کرد. اين مکتب در مراحل مختلف شکل گيري، شکوفايي، بلوغ و انحطاط آن دانشوران نامبرداري چون ابن القصاب، خراز، قرطبي، ابن بري، ابوعبدالله قيسي و ابووکيل مصمودي را که هر يک موجد آثار ارزشمندي در علم قرائت بودند، در دامن خود پرورد. آن ها روي هم رفته دو شيوه مهم در قرائت داشتند؛ در هر دو شيوه تمرکز صرف بر قرائت نافع بود؛ اما در شيوه اول همچون ابوعمر داني تنها به روايت ورش و قالون بسنده مي کردند و در شيوه دوم که اغلب مربوط به دوران شکوفايي و بلوغ قرائت در مغرب است، روايات نافع را به ده روايت گسترش دادند.