جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: من تازه شروع به خواندن این کتاب کرده ام و از عمق و وضوح آن شگفت زده شدم. پدیدارشناسی بیش از آنچه نویسندگان کلاسیک نشان داده اند وجود دارد. پیترسما برای گنجاندن واقع گرایی و ابزاری برای دانستن کار می کند که افزوده ای خوشایند به کار پدیدارشناسی است. هرکسی که به هوسرل، هایدگر و/یا مرلوپونتی اهمیت می دهد، این کتاب مورد علاقه را پیدا خواهد کرد. پس از اتمام مطالعه، این بررسی را به روز خواهم کرد.

ترجمه ماشینی : فلسفه ورزی چگونه آغاز می شود؟ آگاهی طبیعی و ماقبل فلسفی چگونه مشخص می شود و چه رابطه ای با آگاهی فلسفی دارد؟ این پرسش‌ها در این اثر با توجه به دو فیلسوفی که به طور فشرده به مسئله مقدمه‌ای بر فلسفه و پارادوکس‌های آغازین پرداخته‌اند، بررسی می‌شود: گئورگ ویلهلم فردریش هگل و ادموند هوسرل. در حالی که هوسرل تأکید می کند که گذار به فلسفه مستمر نیست، بلکه به اصطلاح مستلزم یک جهش است، هگل در پدیدارشناسی روح تأکید می کند که گذار باید ویژگی یک مسیر یا یک توسعه را داشته باشد. علیرغم این تفاوت در تأکید، ویژگی ناپیوسته و همچنین رشدی انتقال را می توان در هر دو فلسفه یافت. هوسرل در فلسفه متاخر خود با طرح مقدمه ای تاریخی بر پدیدارشناسی به موضع هگل نزدیک می شود. اگرچه هر دو فیلسوف تاریخ را یک فرآیند غایت‌شناختی می‌دانند، تفاوت‌های اساسی وجود دارد: برای هگل، تاریخ می‌تواند کامل شود، برای هوسرل بی‌نهایت باز است. این تفاوت ها با برداشت های متفاوت از روش پدیدارشناسی و نقش فیلسوفان همراه است.

ترجمه ماشینی : هگل فلسفه را به‌عنوان «زمان خود که در افکار درک می‌شود» توصیف می‌کند، که منعکس‌کننده تمایلی است که ما به طور فزاینده‌ای تجربه می‌کنیم، یعنی میل به درک دنیای پیچیده و سریع در حال تغییر ما. اما چگونه می توانیم دنیایی را که در آن زندگی می کنیم به لحاظ فلسفی توصیف کنیم؟ هنگامی که هگل تلاش می‌کرد تا تبیین نظام‌مند خود از جهان تاریخی را انجام دهد، باید تاریخ را به‌عنوان پیشرفت عقلانی تصور کند تا امکان چنین توصیفی فراهم شود. پس از وقایع قرن بیستم، ما به حق در مورد چنین پیشرفتی تردید داریم. با این حال، در قرن بیستم، فیلسوف آلمانی دیگر، ادموند هوسرل، زمانی که متوجه شد که شرح فلسفی تجربه انسانی ما مستلزم توجه به دنیای تاریخی است که در آن زندگی می کنیم، یک فیلسوف آلمانی دیگر به نام ادموند هوسرل تلاش کرد. بحران در این کتاب، تانیا استهلر به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه هوسرل فلسفه هگل را با ارائه گزارشی از جنبش تاریخی به‌عنوان آشکار، رادیکال می‌کند. پدیدارشناسی هوسرل امکان اندیشیدن به جهان های تاریخی را به صورت جمع، بدون سلسله مراتب، که توسط اخلاق و زیبایی شناسی تعیین می شود، می دهد. استالر استدلال می کند که هوسرل از طریق رادیکالیزه کردن فلسفه هگل، پدیدارشناسی تاریخی و مفهومی منسجم از فرهنگی را در اختیار ما قرار می دهد که به آینده پدیدارشناسی اشاره می کند، به عنوان فلسفه ای که زمینه روش شناختی را برای انواع رویکردهای کیفی در علوم انسانی و علوم انسانی فراهم می کند. علوم اجتماعی.

برخی از اشکال‌هایی که اندیشمندان غربی به وجود ذهنی وارد کرده‌اند، ازجمله تسلسل در بازنمایی، نزد فیلسوفان مسلمان هنوز ناشناخته ‌است: اگر دیدگاه وجود ذهنی پذیرفته شود، آنگاه صورت ذهنی دارای «بازنمایی» خواهد بود. ولی خودِ این «بازنمایی» نیز باید دارای «بازنماییِ» دیگری باشد و این «بازنماییِ» دوم نیز باید دارای «بازنماییِ» سوم دیگری باشد و به‌همین‌سان به تسلسل می‌انجامد. افزون بر این تسلسل، هوسرل تسلسل در صورت‌های ذهنی را نیز پیش کشیده است که همان اشکال تسلسل در وجود ذهنی و علم‌ حصولی است. اینجا فیلسوفان مسلمان این پاسخ درست را پیش نهاده‌اند که ما به صورت‌های ذهنیِ خود بی‌واسطه و به علم حضوری علم داریم نه با علم حصولی و ازراهِ صورت‌های ذهنی دیگر. پس، تسلسلی در پی نخواهد داشت. برخی گمان کرده‌اند تسلسل در بازنمایی را نیز با همین راه‌حل می‌توان پاسخ داد و حال‌آنکه چنین نیست. ما می‌کوشیم برپایۀ برخی از مبادی فلسفۀ اسلامی، به‌ویژه فلسفۀ سینوی، راه‌حلی برای این اشکال بیابیم. بااین‌همه، خواهیم دید که نوعی اشکال تسلسل در صورت‌های ذهنی و بازنمایی به اندکی از اندیشمندان مسلمان وارد است.

ترجمه ماشینی : فلسفه ورزی چگونه آغاز می شود؟ آگاهی طبیعی و ماقبل فلسفی چگونه مشخص می شود و چه رابطه ای با آگاهی فلسفی دارد؟ این پرسش‌ها در این اثر با توجه به دو فیلسوفی که به طور فشرده به مسئله مقدمه‌ای بر فلسفه و پارادوکس‌های آغازین پرداخته‌اند، بررسی می‌شود: گئورگ ویلهلم فردریش هگل و ادموند هوسرل. در حالی که هوسرل تأکید می کند که گذار به فلسفه مستمر نیست، بلکه به اصطلاح مستلزم یک جهش است، هگل در پدیدارشناسی روح تأکید می کند که گذار باید ویژگی یک مسیر یا یک توسعه را داشته باشد. علیرغم این تفاوت در تأکید، ویژگی ناپیوسته و همچنین رشدی انتقال را می توان در هر دو فلسفه یافت. هوسرل در فلسفه متاخر خود با طرح مقدمه ای تاریخی بر پدیدارشناسی به موضع هگل نزدیک می شود. اگرچه هر دو فیلسوف تاریخ را یک فرآیند غایت‌شناختی می‌دانند، تفاوت‌های اساسی وجود دارد: برای هگل، تاریخ می‌تواند کامل شود، برای هوسرل بی‌نهایت باز است. این تفاوت ها با برداشت های متفاوت از روش پدیدارشناسی و نقش فیلسوفان همراه است.

«پديدارشناسي» به‌مثابه يکي از رويکردهاي فلسفي مغرب‌زمين، با وجود گستره حاميان خود و تشتت آراء در ميان آنها، اين پرسش را به اذهان متبادر مي‌سازد که آيا اين رويکرد فلسفي، به‌منزله يک مکتب فلسفي مستقل و معين با يک سلسله مباني و مؤلفه‌هاي مشخص خودنمايي مي‌کند؟ يا اختلاف رأي ميان پديدارشناسان به قدري زياد است که نمي‌توان آنها را ذيل يک مکتب فلسفي معين با مباني و مؤلفه‌هاي مشخص جاي داد؟ در صورت اخير، پرسش ديگري مطرح مي‌شود که اگر نمي‌توان آنها را با يک سلسله آراء مشخص تحت يک مکتب معين جمع‌آوري کرد، پس وجه تسميه آنها به «پديدارشناسي» چيست؟ اين پژوهش با روشي «توصيفي و تحليلي» به اين نتايج دست يافته که گرچه پديدارشناسي به‌عنوان يک رويکرد فلسفي توسط ادموند هوسرل با يک سلسله مباني و مؤلفه‌هاي معين براي تحقق يک علم متقن بنيان نهاده شد، ولي شاگردان و پيروان وي بر آراء او وفادار نماندند و به شعب مختلف تقسيم شدند. به‌رغم اختلافات زياد ميان پديدارشناسان، برخي از محققان بر اين باورند که گرچه نمي‌توان رويکرد پديدارشناسي را به‌ سبب فقدان اشتراک حاميان آن بر يک سلسله مباني مشخص، يک مکتب فلسفي معرفي کرد، ولي مي‌توان نام «جنبش» بر آن نهاد؛ زيرا رويکردي پوياست که با سرچشمه‌اي واحد به سوي اهدافي در جريان است. جنبش مزبور گرچه شايسته عنوان يک مکتب مستقل فلسفي نيست، ولي تمام طرفداران خود را با روشي خاص به مطالعه پديدارهاي گوناگون دعوت مي‌کند. روش مذکور هفت مرحله‌اي است که تمام پديدارشناسان در سه مرحله نخست آن اتفاق نظر و در مراحل بعدي اختلاف‌نظر دارند.