جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مباحث مهم مطرح شده در نظام فکری افلاطون و بویژه در مباحث نفس‌شناسانه، چرایی و چگونگی بهره‌مندی زنان از آموزش برابر با مردان، ضرورت ورود آنان در عرصه‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، نظریۀ مجازات، و ایدۀ برابری جنسی است. در پژوهش حاضر که موضوع محوری آن ایدۀ برابری جنسی در نظریۀ مجازات افلاطون است، چند نکته اساسی و بنیادین به عنوان نتایج حاصل از این پژوهش مورد تأکید قرار خواهد گرفت: الف) از میان سه دورۀ حیات کلی نفس (حیات پیشین نفس، حیات همراه با بدن، و حیات پس از مفارقت از بدن)، افلاطون «مجازات» را مربوط به دورۀ میانی حیات نفس میداند. ب) مؤلفه‌های تعیّن بخش نظریۀ مجازات در نگاه افلاطونی، بیش از آنکه وابسته به عنصر جنسیّت بوده و معطوف به جسم و تن آدمی باشد، ناظر بر عنصر «نفس» است. ج) از نظر افلاطون، غایتِ مجازات حتی در مواقعی که ممکن است به تنبیه بدنی فرد بیانجامد؛ اولاً و بالذات، تربیت نفس است نه تنبیه بدنی. د) و نکته پایانی و مهم اینکه نیل به ثبات، امنیت و عدالت در جامعه که اساساً ایده‌آل افلاطونی است، تنها در سایۀ نظریۀ مجازاتِ فارغ از جنسیت امکان‌پذیر خواهد بود. از این رو، وی در نظام فکری خویش و بویژه در رسالۀ جمهوری، به دفاع از ایدۀ برابری جنسی در باب مجازات میپردازد.

اعتقاد به جاودانگی و ثبات منشاء ارزش های اخلاقی تاثیرات مهمی بر نحوه تفکر و زندگی انسانها دارد. این پژوهش به شیوه تبیینی و تحلیلی آراء دو متفکر بزرگ عالم اسلامی و غرب را در این باره مقایسه کرده که بر اساس آن افلاطون طبق نظریه «مثل» تمامی پدیده ها و از جمله ارزش های اخلاقی مانند شجاعت و عدالت را دارای الگو، مثال و منشاء عینی در جهانی برین می داند و همچنین بنا بر نظر ابن عربی بر اساس نظریه اسماء و اعیان ثابته ، از آنجا که خلقت ظهوری از اسماء و صفات خداوند است، اخلاقیات نیز مظاهر اسماء و صفات خدا هستند که در مرتبه علم الهی به شکل اعیان ثابته اخلاقی وجود داشته و در انسان که محل ظهور جامع اسمای الهی است، به شکل اخلاق ظهور و تجلی می یابند.

نظريه مُثُل يکي از نظريه‌هاي مهمي است که فلسفه افلاطون و پيروان او بر آن استوار است. افلاطون با ارائه اين نظريه درپي توجيه پيدايش عالم محسوس و شناخت آن در عين تغيّر و عدم ثبات بوده و تعقلات و تصورات کلّي انساني را نيز محصول مشاهده مُثُل مي‌داند. پس از افلاطون اين نظريه مبناي فکري و فلسفي برخي حکماي مسلمان همچون شيخ اشراق و ملاصدرا قرار گرفته و برخي ديگر نيز مانند ابن‌سينا به مخالفت يا توجيهات مغاير با اصل نظريه پرداخته‌اند. براي اثبات نظريه مُثُل افلاطوني مي‌توان به طرق مختلف عقلي، نقلي و شهودي استدلال كرد. اعتقاد به مُثُل، ثمراتي دارد که برخي در حل مسائل علمي از قبيل وجود ذهني و برخي در تعالي معرفتي و استکمال وجودي حکيم مؤثر است. در اين مقاله، پس از بررسي مهم‌ترين تفاسير ارائه شده از مُثُل افلاطوني در ميان حکماي الهي، ثمرات معرفت‌شناسي اين نظريه در حکمت اسلامي ارائه خواهد شد.

ترجمه ماشینی : از نظر مارتین هایدگر «سقوط» فلسفه به متافیزیک با افلاطون آغاز می شود. بنابراین، رابطه بین این دو فیلسوف برای درک هایدگر - و، شاید، حتی برای کل معقول بودن نقدهای پست مدرن از متافیزیک، حیاتی است. همچنین، همانطور که مقالات این جلد گواهی می‌دهند، بسیار پیچیده است و احتمالاً مبتنی بر درک مشکوکی از افلاطون است. همانطور که ویراستاران کاتالین پارتنی و تام راکمور بیان می کنند، یک راه ساده برای توصیف خوانش هایدگر از افلاطون ممکن است این باشد که بگوییم آنچه که به عنوان تلاش برای تصاحب افلاطون (و از طریق او بخش بزرگی از فلسفه غرب) آغاز شد، در نهایت به بیگانگی از افلاطون ختم شد. و فلسفه غرب نویسندگان این جلد اندیشه هایدگر را در رابطه با افلاطون قبل و بعد از «کهره» یا چرخش می دانند. با انجام این کار، آنها مسائل محوری مختلفی را در کتاب هستی و زمان هایدگر (1927) و پس از آن، و مسائل هرمنوتیک، حقیقت و زبان مطرح می کنند. نتیجه، تفسیری ظریف و چندوجهی از موضع هایدگر در سنت فلسفه، و نقش افلاطون در تعیین آن موضع است.

چکیده ماشینی: مقدمه ای بر متافیزیک - مارتین هایدگر چیزی که بی فایده یا بی فایده است هنوز هم قدرت دارد، شاید تنها قدرت واقعی. آنچه در مسیر زندگی روزمره طنین مستقیم ندارد، می تواند با روند توسعه عمیق تاریخی ملت ارتباط تنگاتنگی داشته باشد و حتی مراحل این تحول را پیش بینی کند. آنچه خارج از زمان یا جلوتر از آن است، زمان خاص خود را خواهد داشت. این دقیقاً حقیقت فلسفه است. بنابراین، هیچ راهی برای تعریف دقیق رسالت فلسفه وجود ندارد؟ بنابراین، نمی‌توانیم تعیین کنیم که از آنها چه انتظاری باید داشته باشیم. در هر مرحله از رشد خود، در هر مرحله از توسعه خود، قانون خاص خود را به همراه دارد. تمام آنچه در مورد فلسفه می توان گفت این است: چیزی است که نمی توانید باشید یا چیزی که نمی توانید به آن برسید. همه سؤالات اساسی و اصیل فلسفی در واقع سؤالاتی نابهنگام هستند، یا به این دلیل که فلسفه به دلیل ماهیت خود همیشه بر زمان خود مقدم است یا به این دلیل که اکنون را با گذشته خود پیوند می دهد، همانطور که همیشه بوده است. فلسفه همیشه نوعی دانش باقی می ماند، نه تنها به این دلیل که با عصر حاضر سازگار نیست، بلکه برعکس، به این دلیل که معیارهای خود را بر عصر خود تحمیل می کند.