جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مروری اجمالی بر تاریخچه علاقه غرب به قرآن از ترجمه کیتون در سال 1143 تا به امروز و مقایسه بین دیدگاه غربی و سنتی در مورد تاریخ متنی قرآن، نظریه های غربی را در جمع آوری و انتقال قرار می دهد. قرآن در بستر تاریخی و فکری خود. نظریات ریچارد بل، جان برتون، لئون کائتانی، پل کازانووا، آرتور جفری آلفونس مینگانا، تئودور نتیلدکه، جان وانسبرو و دبلیو مونتگومری وات مورد توجه اولیه قرار گرفته‌اند. نبیا ابوت، هارتویگ هیرشفلد، دی اس مارگولیکوث، ویلیام مویر و اجمل خان در درجه دوم توجه قرار می گیرند. تاریخ سنتی متن قرآن به عنوان طرح کلی پایان نامه عمل می کند. نظریاتی که حاکی از عدم امکان مکتوب قرآن در زمان حیات پیامبر است، برخلاف شواهد فیزیکی موجود در کتیبه‌ها و پاپیروس‌های نوشته‌های عربی اولیه محسوب می‌شوند. پرسش‌های پیرامون مجموعه‌های «شخصی» یا «کلان‌شهری» در ادامه بررسی می‌شوند و به‌دنبال آن دو فصل درباره‌ی تعزیه‌ی عثمان و مجموعه‌ی حجاج ارائه می‌شوند. دو مطالعه اخیر، وانسبرو و برتون، به نتایج متضادی می رسند و نظریه های آنها بر خلاف کار قبلی در نظر گرفته می شود. این پایان‌نامه نتیجه می‌گیرد که انبوه نتیجه‌گیری‌های متضاد و متفاوت در مورد تاریخ متن قرآن ممکن است نتیجه تحلیل ذهنی و استفاده انتخابی از شواهد باشد تا رمز و راز ذاتی موضوع.

واژگان دخیل، الفاظ مفرد غیرعربی هستند که از زبانی دیگر وارد لغت عربی شده و در معنایی یکسان و لفظی مشابه [و یا با اندک تفاوت] به کار می‌روند. مدعیان و منکران وجود این دسته واژگان در قرآن کریم، به شواهد و دلایل تاریخی و زبان‌شناسی استناد می‌کنند و روش‌های متفاوتی را برای بررسی آن پی می‌گیرند. تعیین روش صحیح برای بررسی واژگان دخیل در قرآن ازآن‌رو دارای اهمیت است که راه را بر سوءاستفاده‌هایی همچون ادعای تأثیرپذیری قرآن از فرهنگ زمانه و متون غیرعربی عصر نزول می‌بندد. خاورشناسان با انگیزه‌های گوناگونی به مطالعه این موضوع پرداخته و نگاشته‌های متعددی را در دو سده اخیر به نگارش درآورده‌اند. دراین‌بین، آرتور جفری، نویسنده کتاب «واژگان دخیل در قرآن» از شهرت ویژه‌ای برخوردار است. جفری با کشف ریشه‌های تاریخی، گاه با توجه به اصل ساختاری و گاه کاربرد واژگان به توضیح بیش از 320 واژه از واژگان قرآنی پرداخته و مدعی دخیل بودن آن‌ها شده است. بهره‌گیری از روش توصیفی ـ تحلیلی و انتقادی نشان می‌دهد، مطالعات جفری در این زمینه به آسیب‌هایی روشی مبتلا شده است؛ همچون دخالت دادن برخی پیش‌فرض‌های نادرست، درک نادرست از ویژگی‌های قرآن، تتبع و استقرای ناقص، داوری‌های حدسی و غیر عالمانه بوده که به اظهارنظرهای وی جهت‌دهی داده و منجر به برخی قضاوت‌ها و برداشت‌های نادرست در تعیین مصداق واژگان دخیل و چرایی کاربرد آن‌ها در قرآن شده است.

قرآن کریم اسباط را برای اشاره به‌شماری از پیامبران دریافت‌کننده وحی و نیز قبایل دوازده‌گانه بنی‌اسرائیل به‌کار برده است. آرتور جفری که بر اساس دیدگاه نخست خویش، اسباطِ دریافت‌کننده وحی را پیامبران دوازده‌گانه یهود، معروف به انبیایِ صغار می‌دانست، گمان کرده که قرآن کریم با کاربرد اسباط به‌معنای قبایل دوازده‌گانه بنی‌اسرائیل از یک سو، و یادکرد آنان به‌عنوان دریافت‌کنندگان وحی از سوی دیگر، انبیای صغار را با قبایل دوازده‌گانه بنی‌اسرائیل درهم آمیخته است. نسبت نادرستِ خلط بین مصادیقِ اسباط به قرآن بر انگاره بشری بودن آن استوار است. وی بعدها با تغییر دیدگاه خود درباره مصادیقِ اسباطِ دریافت‌کننده وحی، آنها را اشاره به پسران دوازده‌گانه یعقوب7 دانسته است. دلایل و قراین متعددی نشان می‌دهد که دیدگاه آرتور جفری درباره خلط مصادیق اسباط، به‌ویژه تطبیق آنان بر پسران دوازده‌گانه یعقوب‌7 و انبیای صغار، ناسازگار با روایت قرآن و ناشی از ناآشنایی وی با مفاهیم قرآنی و اثرپذیری از روایتِ عهد عتیق است. نزول وحی بر اسباط، لزوم ایمان مسلمانان به آنها، یادکرد آنان در کنار پیامبران و نفی یهودی و مسیحی بودن آنها از یک سو، و گزارش قرآن درباره رفتار پسران یعقوب با پدر و برادرشان یوسف7 و نیز فرازهایی از تاریخ شرک‌آلود و کفرآمیز حیات دینی یهود، به‌ویژه چگونگی برخورد آنان با انبیا از سوی دیگر نشان می‌دهد که اسباط دریافت‌کننده وحی نمی‌توانند همان قبایل بنی‌اسرائیل یا برادران یوسف باشند و هویت جداگانه‌ای دارند. ایشان افراد معین و برگزیده‌ای از میان نوادگان یعقوب7 بوده‌اند که افزون بر استمرار نژادی، به اعتبار جانشینی آن حضرت، پیروان معنوی او نیز به‌شمار می‌رفته‌اند. این جانشینان و رهبران الهی، به احتمال زیاد پس از یوسف7 و پیش از موسی‌7 در مصر و میان بنی‌اسرائیل رسالت داشته‌اند.

آرتور جفری در استرالیا دیده به جهان گشود. در جوانی به کلیسای متدیست پیوست ودر دانشگاه ملبورن به تحصیل پرداخت، جایی که مدرک دانشگاهیش را دریافت کرد (مدرک لیسانس در سال 1918 و فوق لیسانس در سال 1920)، و یک مدرک در الهیات (لیسانس الهیات در 1926). در سال 1929 مدرک دکترای خود را ازدانشگاه ادینبورگ انگلستان دریافت نمود (با افتخارات ویژه).جفری به عنوان کشیشی وابسته به کلیسای متدیست زندگی خود را وقف تبلیغ کرده بود. یکی از همکاران دانشگاهی او نوشته است که دانش پژوهی او هدف مسیحی داشت، زیرا بر آن بود که با مطالعه موشکافانه و دقیق اسلام می توان محتوای ایمانی آن را دریافت و به عنوان یک مسیحی به پیروان آن دین خدمت کرد.بی گمان کتاب جفری(The Foreign Vocabulary of the Qur'an) با عنوان واژه های دخیل در قرآن مجید مهمترین اثر اوست. نگارنده، پایان نامه حاضر را به سه بخش کلی تقسیم کرده است در ابتدا خلاصه ای در احوال وآثار علمی آرتور جفری وشخصیت اجتماعی وی می آورد وسپس چند ملاحظه کوتاه در باره کتاب او به نام واژه های دخیل در قرآن مجید یادآور می شود و با سیری کوتاه در آیات مربوطه، به بررسی واژه های دخیل در قرآن از دیدگاه مفسران وعلمای علم لغت می پردازد وآنگاه محل نزاع را مشخص کرده و پدیده توارد لغات و اخذ وعاریه زبانی از زبان دیگر به عنوان مقدمه ای لازم برای پیگیری موضوع مطرح می کند. اقوال و دلائل عمده قائلین به وقوع الفاظ اعجمی در قرآن بخش دیگری از این پژوهش را به خود اختصاص داده است. در بخش پایانی، ابتدا به بررسی پیشگفتار 40 صفحه ای آرتور جفری که درکتاب خود آورده، می پردازیم وسپس تقسیم بندی واژه ها توسط آرتور جفری را در این فصل مورد نقد و بررسی قرار می دهیم، و در ادامه تعدادی از واژه هایی که مولف بدانها نپرداخته است را متذکر می شویم.و در انتها واژه هایی را که آرتور جفری معتقد است از منبع یهودی عبری گرفته شده است، را مورد نقد وبررسی قرار می دهیم.

ماهیت متفاوت زبان عربی که زبانی اشتقاقی است ازجهت اشتمالش بر الگوهای آوایی و قالب های صرفی خاص و تغییرات بابهای فعلی وصیغ اسمی-اعم از مشتقات و جمع های مکسر و دیگر ساختها- سبب می شود که واژه های بیگانه/دخیل، گاه چنان دستخوش تحول و تنوع می شوند که خاستگاه و ریشه های آنها و مسیرهای دگرگونی صرفی و مفهومی شان پوشیده بماند و ردیابی اصل و فرع واژگان برای محقق دشوار شود. از دیرباز کسانی چون جوالیقی، سیوطی، خفاجی و دیگر زبانشناسان و لغویان درباره واژگان اقتباسی و وضع تحول و تعریب آنها تحقیقات ارزشمندی را به میراث گذاشتند. پژوهش های دقیق و روشمند خاورشناسان درباره زبان عربی، زبان قرآن و واژه های دخیل در قرآن، از نیمه دوم سده نوزدهم ضمن بهره گیری از میراث گذشتگان، اشتباهات نظام مند و روشمند آنها را نشان داده اند و تحولی بنیادی در علوم ریشه شناسی و تبارشناسی واژه های قرآنی، ایجاد کرده اند. یکی از پژوهش های ارجمند دراین حوزه، کتاب «آرتورجفری» است که ازحیث روش شناسی؛ دقیقتر و از جهت تعداد واژه های دخیل، بسیار چشمگیر است. وی بیست و هفت واژه قرآن را فارسی دانسته است. در چند دهه اخیر کتب و مقالات بسیاری در این باب نوشته شده است. با این همه به نظر می رسد که بررسی های موجود درباره سه واژه «صهر، صک و اوزار» ناقص و اشتباه است. سیطره سنت واژه شناسی، سنت ترجمه و تفسیر و شباهت های رهزن شکلی و وزنی و دیگر ویژگی ها، اسباب این اشتباهات اند. سعی ما دراین تحقیق این است که با مرور فرهنگ ها و ترجمه ها و تفاسیر و تامل در ساخت این واژه ها وجوه مغفول آنها را باز می نماییم.

این نوشتار از واژگان بیگانه در قرآن بحث می کند. نویسنده با توجه به پژوهش های زبان شناختی و تاریخی واژه های زیر را بررسی می کند: اب، ابابیل، ابراهیم، ابریق، ابلیس، اجر، احبار، آدم، ادریس، ارائک، آزر، ارم، اساطیر.