جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیدهدولت ها در بررسی نسبت بین دین و سیاست به دو گروه متمایز تقسیم می شوند که عبارتند از: دولتهای دینی و دولتهای سکولار. به دنبال وقوع رنسانس، آموزه مبتنی بر جدایی دین از سیاست که عمدتاً در جدایی دین از حکومت متجلی شد، در کشورهای غربی مقبولیت گسترده ای یافت. این آموزه به عنوان سکولاریسم مشخص می شود. منظور از سکولاریسم دقیقاً تحت کنترل درآمدن دین توسط قانون است.در اندیشه سکولاریسم، حق قانونگذاری و حاکمیت به غیرخدا یعنی انسان واگذار گردیده است.دولتهای سکولار مشروعیت خود را از مردم می گیرند. به میزانی که شهروندان اطاعت رضایتمندی از یک حکومت می کنند، آن نظام مشروعیت بیشتری پیدا می کند. منبع حقوق در دولتهای سکولار قراردادهای اجتماعی و قوانین موضوعه بشری است. اما در مقابل، دولتهای دینی، دولتهایی هستند که قوانین آن براساس اراده تشریعی خداوند تنظیم شده و به اجرا در می آید. بنابراین دولت دینی، دولتی است که قوانین آن با خدا و دین او ارتباط دارد. در دیدگاه دولتهای دینی، دین به عنوان آئین زندگی تنها طریق مطمئن برای رسیدن به کمال و سعادت بشر است. منشأ مشروعیت در این دولتها منحصراً پروردگار است. در حکومتهای دینی منشأ حقوق و قوانین، اراده و فرمان خداوند ومصالح حقیقی مردم براساس تشریعی الهی است و تمایلات شخصی افراد طبقه حاکم نقشی ندارد. بنابراین در مقایسه دولتهای دینی و سکولار، ناسازگاری این دو بسیار روشن است. و اما دموکراسی را حکومت مردم برمردم یا همان مردم سالاری تعریف می کنند. مردم سالاری یعنی حق حاکمیت مردم در تعیین نظام سیاسی و اجتماعی خودشان. مردم سالاری یک مفهوم عام است که زمانی در قالب اسلامی که همان مردم سالاری دینی است و زمانی در قالب لیبرال دموکراسی که همان دموکراسی غرب است عینیت می یابد. واژه های کلیدی: دین، سیاست، دولت های دینی، دولت های سکولار، مشروعیت، دموکراسی، مردم سالاری دینی، تفکیک قوا، اومانیسم، راسیونالیسم.