جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مطالعه حاضر با هدف شناسایی مولفه های دینی و نقش این مولفه ها در سلامت عمومی و خودشکوفایی دانشجویان انجام شده است. نمونه استفاده شده در این مطالعه، شامل 369 نفر از دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان می باشند که دو گروه مذهبی سنی و شیعه را در بر می گیرد. ابزار مورد استفاده، شامل مقیاس سنجش دینداری در دانشجویان (خدایاری فرد و همکاران)، پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ-28) (گلدبرگ و هیلر)، و مقیاس سنجش خودشکوفایی (نجاریان و مهرابی زاده)، می باشد. نتایج بیان گر این مطلب بود که مولفه های نگرش دینی (شناخت دینی، گرایش و عواطف دینی، باور دینی و عمل به دین) با نمرات پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) و اکثر خرده مقیاس های آن ( بجز مقیاس کارکرد اجتماعی) ارتباط منفی معناداری دارند، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (3/8) واریانس سلامت را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی ارتباط مولفه های نگرش دینی و خودشکوفایی نیز نتایج به دست آمده مبین وجود ارتباط مثبت بین اینمولفه ها و خودشکوفایی می باشد، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (1/11) واریانس خودشکوفایی را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی های بیشتر این نکته مشخص شد شناخت دینی به عنوان بهترین پیش بینی کننده برای سلامت (افسردگی و اضطراب)، و عمل به دین بهترین پیش بینی کننده برای خودشکوفایی می باشند. همچنین خودشکوفایی تأثیر بسزایی در تعیین واریانس سلامت که توسط نگرش دینی پیش بینی می شود دارد و این متغیر به عنوان یک متغیر میانجی برای دو متغیر دیگر عمل می کند.

پژوهش حاضر به منظور مقایسه باور های معرفت‌شناختی و راهبردهای یادگیری در دانش‌آموزان تیزهوش و عادی انجام گرفت بدین منظور 120 دانش‌آموز دختر مقطع متوسطه 60 تیزهوش و 60 عادی با روش تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب شدند و به پرسشنامه‌های باور معرفت‌شناختی شومر و راهبردهای یادگیری باصری پاسخ دادند.یافته‌های پژوهش‌ نشان داد دانش‌آموزان عادی از راهبرد یادگیری مرور ذهنی بسط‌دهی بیشتر استفاده می‌کنند در حالی که دانش‌آموزان تیز هوش از راهبرد یادگیری سازماندهی بیشتر استفاده می‌کنند همچنین دانش‌آموزان عادی نسبت به دانش‌آموزان تیز هوش از باورهای معرفت شناختی منبع دانش با سرعت یادگیری بیشتر بکار می‌برند.بطور کلی دانش‌آموزان تیز هوش نسبت به دانش‌آموزان عادی از راهبردهای یادگیری پیچیده تر و باورهای معرفت شناختی رشد یافته‌تری استفاده می‌کنند.

پژوهش حاضر با هدفِ بررسی اثر بخشی آموزش تفکر انتقادی بر باور های معرفت شناختی دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه یزد انجام گرفت که از لحاظ هدف در طبقه تحقیقات کاربردی و از لحاظ روش گردآوری داده ها در قالب تحقیقات آزمایشی قرار می گیرد. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دوره ی کارشناسی دانشگاه یزد در سال تحصیلی 91-1390 به تعداد 11052 نفر بوده است. جهت انتخاب گروههای نمونه تحقیق با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایِ مرحله ای از بین 14 دانشکده ، دانشکده علوم انسانی ، از بین پنج گروه موجود در این دانشکده ، گروه علوم تربیتی و روانشناسی ،از بین رشته های مختلف تحصیلی این گروه ، رشته ی علوم تربیتی ، از بین دروس ، درس مقدمات روش تحقیق در علوم تربیتی و از بین کلاس های تشکیل شده برای این درس ، دو کلاس به عنوان نمونه انتخاب شد که درمراحل بعد به صورت تصادفی یک کلاس به عنوان گروه آزمایش و کلاس دیگر به عنوان گروه کنترل تعیین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه ی معرفت شناختی شومر (1992) با 63 گویه بود که پایایی کل توسط دوئل ، شومر و آیکنز (2001) بررسی وبرابر با 74/ گزارش شده است.همچنین روایی توسط پنگ و جرالد (2006) تأیید شده است. برای توصیف داده ها وتحلیل فرضیه های تحقیق از شاخص های آمار توصیفی و روش آماری تحلیل کوواریانس(پس ازبررسی پیش فرض های آن) استفاده شد. مهمترین نتایج به دست آمده نشان دادآموزش تفکر انتقادی باعث بهبود باورهای معرفت شناختی دانشجویان گروه آزمایش در مقایسه با دانشجویان گروه کنترل شده است.درتحلیل خرده مقیاس های باورهای معرفت شناختی نیزمشخص شدآموزش تفکر انتقادی باعث افزایش باورهای معرفت شناختی افراد در ابعاد توانایی ذاتی یادگیری، ساده بودن دانش، قطعیت دانش، منبع دانش و یادگیری سریع دانش شده است، امااین آموزش تأثیرمتفاوتی بر باور های معرفت شناختی دانشجویان دختر و پسر نداشته است. درپایان گزارش، محدودیت های تحقیق وپیشنهادهای عملی و موضوعی برای تحقیقات آینده ارائه شده است .