جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

امروزه توسعه منابع انسانی محور پیشرفت و توسعه جوامع و سازمان ها می باشد. از این رو در طول اعصار مختلف مفاهیم و رویکردهای متنوعی در حول نظریه های یادگیری به منظور تحقق و نهادینه سازی توسعه کارکنان معرفی شده اند. رویکردهایی که ابعاد گوناگونی چون خرد مایه‌های نظری و فلسفی و نیزسازوکارهای اجرایی با یکدیگر متفاوت می‌باشند. این نظریات غالبا منطبق با شرایط و زیست بوم کشورهای مبداء می باشند از این رو اجرای آنها در کشورهای دیگر غالبا نتایج متفاوتی را در پی داشته است. چالشی که مصادیق آن در نظام توسعه و آموزش دستگاه های اجرایی و بخش خصوصی کشور فراوان می باشد. در چنین شرایطی شناخت و آگاهی از وجوه افتراق و اشتراک نظریه های این حوزه و انطباق آن با ارزش ها و شرایط حاکم بر جامعه شرط لازم جهت بومی سازی و بکارگیری این گونه نظریه ها در سازمان ها می باشد. از این رو در این پژوهش واکاوی مبانی نظری و فلسفی نظریه های توسعه منابع انسانی و تطبیق آن با آموزه های دین مبین اسلام هدف اصلی پژوهش می باشد. در این مقاله پس از واکاوی مفاهیم و نظریه های حوزه توسعه منابع انسانی با یهره گیری از آیات و روایات و متون دینی در شش عامل اصلی نگاه به انسان، سرشت انسان، تمرکز بر زمان، جبر و اختیار، عینی گرایی/ نسبی گرایی و کل نگری/ جزء نگری نظریات مذکور با آموزه های دین مبین اسلام مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان می دهد الگوی اسلامی به توسعه منابع انسانی به عنوان یک راهنمای واقع بینانه و ارزشمند پیش روی مدیران کشور، می تواند به آن ها در مسیر غلبه بر چالش های پیش رو در توسعه منابع انسانی کمک کند.

چکیده ماشینی : دین و توسعه از آغاز توسعه در هم تنیده شده‌اند، با این حال آژانس‌های کمک‌های مبتنی بر ایمان و توسعه پیوسته در بررسی نحوه تلاقی الهیات و عمل آنها ناکام مانده‌اند. این کتاب یک الهیات مسیحی توسعه را با راه‌حل‌های عملی برای پر کردن شکاف و بازگشت به سیاست‌ها و اعمال واقعاً مبتنی بر ایمان ارائه می‌کند. هدف توسعه، بالا بردن استاندارد زندگی فقرای جهان، عمدتاً از طریق پروژه های کوچک مقیاس است که رشد اقتصادی را افزایش می دهد. الاهیات رهایی بخش نقدی بر رویه توسعه ارائه کرد، اما الهیات خاص توسعه هنوز وجود ندارد و بسیاری از آژانس های کمکی مبتنی بر ایمان نتوانسته اند رویه خود را تطبیق دهند. در به کارگیری تفکر الهیاتی در توسعه، نویسنده استدلال می‌کند که آژانس‌های کمک‌رسان باید به استقرار روابط نابرابر قدرت رسیدگی کنند و به جای تمرکز بر رشد اقتصادی، مفهومی جامع از توسعه را بپذیرند، که با نیازهای افراد به حاشیه رانده‌تر تعریف می‌شود. سازمان‌های توسعه‌ای باید تمایز بین خیریه و عدالت را در نظر بگیرند و مردم را در جنوب جهانی توانمند کنند و توجه خاصی به تلاقی نژاد، طبقه، تمایلات جنسی، مذهب و محیط داشته باشند. به طور کلی، این کتاب فراخوانی قدرتمند برای ارتقای رویه توسعه همانطور که در حال حاضر وجود دارد و بازگرداندن سازمان‌های مبتنی بر ایمان به پیروی از شیوه‌های مسیحی است. برای محققان دین و توسعه، شاغلین و دانشجویان مطالعه مهمی خواهد بود.