جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کار نقش دلهره در استدلال را معرفی و بررسی می کند - طرح مشکلات، تعیین واژگان، رفع مرزها و زیر سوال بردن آنچه اغلب بدیهی تلقی می شود. لین هولت استدلال می‌کند که یک برداشت قوی از عقلانیت باید شامل فضایل فکری باشد که نمی‌توان آن‌ها را به مجموعه‌ای از قواعد برای استدلال‌کنندگان تقلیل داد، و استدلال می‌کند که فضیلت درک، تمایل اکتسابی برای درست دیدن چیزها، لازم است تا عقلانیت قابل دفاع باشد. هولت با تکیه بر برداشت ارسطویی از فضیلت فکری و مثال‌هایی از علوم، نشان می‌دهد که چرا معیارهای غیرشخصی برای عقلانیت نادرست هستند، چرا پایه‌های دانش آخرین عناصری هستند که از تحقیق پدید می‌آیند نه اولین، و چرا شهود جایگزین ضعیفی برای فضیلت است. هولت با قرار دادن صحنه کنونی در منظر تاریخی، بن بست کنونی را به عنوان نتیجه اجتناب ناپذیر جایگزینی فضیلت فکری با روش در تخیل فلسفی اولیه مدرن نشان می دهد.

ترنس اروین استدلال می کند که آکوئیناس به پرسشی که ارسطو طرح کرده بود ولی پاسخ نداده بود، پاسخ داد. پرسش این است که آیا بین فضایل عقلی و فضایل اخلاقی ارتباطی وجود دارد؟ پاسخ این است که بله، فضایل اخلاقی به فضایل عقلی برای رسیدن به غایت نهایی جهت می دهند. فضایل اخلاقی می گویند که در زمینه چه اموری باید اندیشید، چقدر به امور دیگر باید پرداخت و چقدر باید برای امور عقلی زمان گذاشت. آکوئیناس علاوه بر فضایل اخلاقی به فضایل موهبتی قائل است و به آنها به ویژه به محبت، در جهت دهی مذکور، نقش محوری می دهد. نگارنده استدلال می کند که اولاً ارسطو هم به این پرسش پاسخ داده بود. ثانیاً بین فضایل عقلی و فضایل اخلاقی تفاوت نوعی وجود ندارد. ثالثاً یک فضیلت است که هم در امور عقلی عمل می کند و هم در امور اخلاقی. رابعاً ریشه اشکالات در طبیعت-گرایی اخلاقی آکوئیناس، به تبع ارسطوست.

نقض های گتیه به تعریف «باور صادق موجّه»، معرفت شناسان را بر آن داشت تا درصدد ارائه تعریفی جامع و مانع برآیند. در رویکرد نوینِ معرفت شناسی فضیلت محور، ادعا می شود که تنها اگر در فرآیند معرفت از فضایل عقلانی و معرفتی مدد گرفته شود، عامل معرفتی به حقیقت دست می یابد و معرفت یعنی: «باور برآمده از فعالیت فضایل عقلانی». این رویکردِ نوپا و سرایت دادن نظریه فضیلت به ساحت معرفت شناسی، با چالش های فراوانی روبروست؛ برخی از این اشکالات مربوط به اصلِ به کارگیری فضایل است که از آن جمله می توان به ابهام در کم و کیف فضایل عقلانی، عدم ارائه راهکار برای حالت تعارض این فضایل، دلایل ناکافی در تفکیک فضایل عقلانی از فضایل اخلاقی و ابهام در کارکرد معرفتی قوه حکمت عملی اشاره نمود. از سوی دیگر، این ادعا که به کارگیری فضایل عقلانی متناسب با هر موقعیت معرفتی، چراغ هدایت به صدق است، هم به صورت ادعای اجمالی و هم به صورت ادعای انحصاری محل مناقشه است. گذشته از محاسن این نظریه، دلایل نقضی و حلّی حاکی از آن است که بسنده انگاری در کارکرد فضایل عقلانی برای نیل به صدق باورها ناصواب است. این مقاله با گزارش مختصری از این رهیافت به تقریر زگزبسکی، این ادعا را که کارکرد فضایل عقلانی برای کسب معرفت، لازم و کافی باشند، به چالش می کشد.