جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫دليل، يکي از عناصر مهم دادرسي بوده و در حقيقت دادرسي بدون دليل معنا نخواهد داشت. دليل بدون در نظر گرفتن نوع آن، در تاريخ داوري سابقه طولاني داشته و جوامع مختلف در محاکماتشان بر مبناي آن حکم صادر ميکردند. به خصوص در تاريخ قضاي اسلامي، نقش ادله بسيار مهم است و نيز مشروعيت تحصيل دليل، يکي از مباحث مهم آيين دادرسي است. اين پژوهش در سه فصل، به بررسي اين مسئله در ايران و افغانستان پرداخته است. در آغاز پس از بيان مفاهيم دليل، اصل و قاعده، پيشينه دليل در تاريخ و نقش آن در قضاوت در جوامع مختلف و اسلام بيان شده است. همچنين گفته شده است که يکي از ارکان مهم قضاوت در اسلام دليل بوده است و با ظهور اسلام و طرح قوانين براي حل و فصل دعاوي، دلايلي چون اقرار و شهادت عدول، از مهمترين ادله از نظر فقه اسلامي بوده است. سپس مبحث نظام ادله و سيستمهاي نظام دادرسي بيان شده، دعواي مدني و کيفري و تفاوتهاي آن، شيوههاي تحصيل دليل در نظام دادرسي، مشروعيت تحصيل دليل و مرجع تحصيل کننده دليل در حقوق کيفري ارائه شده است. سپس مصاديق حاکم بر تحصيل دليل در فقه و حقوق کيفري، اصل آزادي تحصيل دليل، اصل يقيني بودن ادل? اثبات در امور کيفري و مشروعيت روشهاي تحصيل دليل بيان شده است. در پايان، آثار اصل آزادي تحصيل دليل، آثار اصل برائت، آثار اصل يقيني بودن برائت و آثار تحصيل دليل به روش غير مشروع، بررسي شده است و در نهايت، نتايج زير به دست آمده است:1. دليل يکي از ارکان مهم در يک محاکمه بوده است؛ 2. مشروع بودن تحصيل دليل از پشتوانه فقهي و حقوقي برخوردار است؛ 3. اصولي چون برائت، آزادي تحصيل دليل و مشروعيت تحصيل دليل، از مهمترين اصول حاکم بر تحصيل دليل است؛ 4. تمام اصول مطرح حاکم بر تحصيل دليل، داراي آثار مشخص و معلوم براي جامعه است؛ 5. اصل برائت، آزادي، تحصيل دليل و اصل مشروعيت با قوانين دو کشور ايران و افغانستان قابل توجيه است.

از اساس بنیادین یک اثر ادبی شخصیت های موجود در آن می باشند. خلق شخصیت های داستانی با شرایط جامعه و موانع فرهنگی موجود در آن ارتباط تنگانگی دارد و پیرو تحولات اجتماعی که نوع بشر دچار آن می شود شکل می گیرد. هر زمانه ای، به فراخور حال خود و باورهای ذهنی موجود، یک نوع قهرمان خاص را می طلبد. انسان عصر حاضر انسانی است با ذهنی پریشان و روحی آزرده از لطمات جنگ ها، فروپاشی ارزش ها و حاکمیت جامعه نظام مصرفی، پس بدیهی است که دیگر با شخصیت های ادبی مرسوم مانند قهرمان های رمان های بالزاک همذات پنداری نمی نماید. امروزه، شخصیت های داستانی به دلیل آشفتگی ذهنشان تبدیل به اشباح اندک فردیت یافته ای شده اند. محو شدن قهرمان از عرصه رمان و تبدیل شدن او به وجودی نامشخص از خصیصه های شاخص جریان ادبی رمان نو در فرانسه می باشد. در آثار گلشیری نیز، شخصیت ها مکان تجلی احساسات غالب این دوران شده اند: تشویش، ناتوانی، شکست، پوچی و تنهایی. در اینجا کوشیده ایم شباهت های بسیاری را که در شیوه پرداختن به شخصیت داستانی بین آثار نویسندگان فرانسوی رمان نو و نوشته های هوشنگ گلشیری وجود دارد، نمایان سازیم.